Ms

[julia15]

hallo allemaal,

Ik plaats dit bericht omdat ik hulp zoek. Mijn moeder heeft namelijk ms en ik zie haar met de dag achteruit gaan. Ze heeft heel veel pijn en ik vind het moeilijk om het aan te zien en niks te kunnen doen. Ze kon 3 weken geleden nog lopen, nu wordt ons huis aangepast omdat ze een rolstoel moet. Ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan. Ik hou heel veel van mijn moeder en het is moeilijk om haar in zo'n situatie te zien. Zijn er meer mensen die ongeveer hetzelfde meemaken? Zo ja, zou je me dan kunnen helpen? alvast bedankt.

Ik denk dat het heel belangrijk is om er met je moeder over te praten. Haar te vertellen hoe je je voelt, zij hoe zij zich voelt, enz. Jij kan haar helpen, maar zij jou ook.

Mijn moeder en ik hebben allebei dezelfde ziekte (bij mij vastgesteld, bij haar (nog) niet), het is geen progressieve ziekte, zoals ms. Zo nu en dan praat ik er wel met mijn moeder over, ik vind het moeilijk om te zien als ze weinig kan of veel pijn heeft, zij vindt het moeilijk om te zien als ik weinig kan of veel pijn heb. Door te praten weten we wat en hoe de ander denkt. Ik denk dat dat ook voor jou en je moeder veel uit kan maken, al is het alleen maar omdat je dan weet hoe de ander dingen ziet. Je kunt misschien ook met je moeder overleggen wat jij voor haar kunt doen, dingen die zij bv. niet meer kan. Misschien is er ook wel een soort groep voor kinderen van ouders met ms? Of voor familieleden van mensen met ms? Misschien kun je daar iets aan hebben? Die mensen zitten iig in dezelfde situatie.

[julia15]

bedankt voor de tip. Maar ik vind het moeilijk om er met haar over te praten. Ik heb al een paar keer met mijn moeder gepraat maar ik weet niet goed wat ik moet zeggen en sommige vragen ontwijkt ze. Ze zegt dan dat ik me niet ongerust hoef te maken maar dat doe ik wel.

julia15 schreef:
bedankt voor de tip. Maar ik vind het moeilijk om er met haar over te praten. Ik heb al een paar keer met mijn moeder gepraat maar ik weet niet goed wat ik moet zeggen en sommige vragen ontwijkt ze. Ze zegt dan dat ik me niet ongerust hoef te maken maar dat doe ik wel.

Tuurlijk is het moeilijk om er met haar over te praten, maar ik denk wel dat het belangrijk is, voor allebei. Misschien kun je haar een keer een brief schrijven. En haar zeggen dat jij wel graag er over wilt praten (als je dat wilt dan) en dat je je toch wel zorgen om haar maakt ed. Ik denk dat ze dat best begrijpt. Sterkte iig.

[julia15]

bedankt

[Gatara]

Is Korrelatie niet geschikt voor dergelijke zaken? Zij kunnen je wellicht verder helpen.

Sterkte overigens!

[Souris]

das een nare ziekte
helpt der gewoon waar dat nodig is,neem dus niet zomaar dingen over die ze nog zelf kan.
zorg dat je der voor der bent.
ik kan niet voor haar denken maar het kan best dat ze gewoon lekker met het gezin bij elkaar wilt zijn,veilige,prettige omgeving enzow.
en zij moet natuurlijk ook de tijd hebben om er mee om te kunnen gaan.
tis een hele klap
er is vast wel een patiente vereninging van MS dus misschien is dat wat voor haar.
maarja veel suc

Mijn schoonmoeder heeft ook ms, ze kan nog een beetje waggelen met een wandelstokje, maar het hele huis is al aangepast aan een rolstoel. Ze hebben een badlift en een traplift, en ze heeft al een 'scootmobiel' waarmee ze wat over straat kan rijden. 't Vervelende is dat ze net doet alsof er niets is en er ook niet over klaagt, terwijl je gewoon wéét dat het niet goed gaat... Is toch echt pijnlijk om te zien...

Andijvie schreef:
't Vervelende is dat ze net doet alsof er niets is en er ook niet over klaagt, terwijl je gewoon wéét dat het niet goed gaat... Is toch echt pijnlijk om te zien...

Als ze net doet of er wel wat is valt er voor haar ook niet mee te leven. Tenminste, dat denk ik. Het is een soort 'overlevingsstrategie', eentje die beter werkt dan bij de pakken neer gaat zitten, gaat klagen enz. Ze wil waarschijnlijk proberen zoveel mogelijk van haar leven te maken. En dat lijkt me logisch.

[Souris]

als je een narte ziekte krijgt dan maak je een soort rouwproces mee.
eerst ga je het ontkennen en dat is je moeder nu aan het doen volgens mij.
later krijg je het echt het verdriet.
en dan de acceptatie,ff snel gezegt.
der zitten nog 2 fases tussen maar die weet ik ff niet meer uit mijn hoofd
de ene doet langer over zo n fase dan de ander.

Leonoor schreef:
Als ze net doet of er wel wat is valt er voor haar ook niet mee te leven. Tenminste, dat denk ik. Het is een soort 'overlevingsstrategie', eentje die beter werkt dan bij de pakken neer gaat zitten, gaat klagen enz. Ze wil waarschijnlijk proberen zoveel mogelijk van haar leven te maken. En dat lijkt me logisch.

Snap ik wel, maar... tja.. ze zegt tegen niets nee, ze wordt erg snel moe, en toch gaat ze dingen doen die ze eigenlijk niet kan. Ik snap wel dat ze (nog) niet wil toegeven en in ieder geval wil blijven proberen, maar ze negeert het gewoon. Als ze pijn heeft, hoor je haar er niet over, of als ze er zelf er mee zit, dan doet ze net alsof er niets aan de hand is.. Maar je ziet gewoon aan haar ogen dat ze het wéét, maar ondertussen gaat ze gewoon verder met het 'ontkennen'...

Gedeeltelijk is het misschien ontkennen, gedeeltelijk is het misschien 'doorleven', denk ik. 'k ken d'r natuurlijk niet...maar goed...

[julia15]

Mijn moeder heeft nog nooit geklaagd. Maar sinds kort zie ik steeds vaker dat ze pijn heeft, ook al probeert ze het te verbergen. Ze wil ook zo weinig mogelijk naar de dokter of het ziekenhuis maar nu moet ze wel. Dus nu kan ze de ziekte niet meer "ontkennen" en ik zie aan haar dat ze dat vervelend vindt.