Onwetendheid [verhaaltje]

[Tisch]

Onwetendheid

“Alles waaraan ik twijfel, verwerp ik!”, roept Descartes, een beroemd filosoof. Zijn weerbarstige stem doet een zwaluw angstig opvliegen. Twaalf jaar was hij geweest toen hij voor het eerst serieus nadacht over het leven en over de dingen die hij in dat leven zag. Over zijn ouders die elkaar zoenden, maar later ruzie maakten, elkaar zelfs sloegen! Over zijn kat die speelde met een andere kat, maar dezelfde dag een muis verorberde!
Toen hij de leeftijd van dertig had bereikt, besloot Descartes zijn leven de wijden aan de filosofie. Dat werd zijn nieuwe roeping, die van kunstenaar had hij afgezworen. Binnen een mum van tijd bleek Descartes talent te hebben voor de filosofie. Hij las werken van Plato en Spinoza en wist haarfijn uit te leggen waar zij de fout in waren gegaan. Dat uitleggen deed hij in een schuur die slechts gevuld was met enkele oude kasten en stoelen. Hij opende zijn boek en joeg al wat hij kwijt wilde de zilte en muffe lucht van de schuur in. Ook vandaag, de dag dat wij Descartes volgen, schreeuwt hij termen en zinnen door de schuur. Soms wacht hij even, lijkt hij te kijken hoe zijn zinsconstructies kaatsen tussen muur en zoldering. Dan loopt hij voldaan naar het stoffige bureau in de hoek van de schuur en maakt enkele aantekeningen in zijn schrift.
“Als ik alles waaraan ik twijfel verwerp, moet ik alles verwerpen”, zucht hij, want de geestdrift van zojuist is ver te zoeken. Het lijkt dat hij zichzelf heeft vast geredeneerd. “Filosofie”, spreekt hij opeens plechtig, “de onwetendheid is een kwelling!” Hij laat zich in een stoel zakken en sluit gedurende enkele ogenblikken zijn ogen. Dan zegt hij: “Alles waaraan ik twijfel, verwerp ik! Dus dát ik twijfel, is het enige dat overeind blijft!” Hij springt op uit zijn stoel en schreeuwt zijn laatste zin door de schuur. “Eureka!”, klinkt erachteraan. “Ik twijfel, dus ik denk! Ik denk dus ik besta! Cogito ergo sum! Een eind aan alle onwetendheid”

[waaromniet?]

Het leest fijn, het is me alleen neit duidelijk wat je er mee wil...

Leuk om een verhaal te verzinnen achter een stuk geschiedenis, maar ik denk dat het voor de mensen die bekend zijn met Descartes niet al te spannend is. Zij zien van verre aankomen wat er gaat gebeuren en hebben er niet veel meer aan.

Neemt niet weg dat op je schrijfwijze vrijwel niets valt aan te merken.

Het lijkt me trouwens sterk dat Descartes (1596 - 1650) op dertigjarige leeftijd (1626 dus) het werk van Spinoza (1632-1677) las. Tenzij Spinoza zes jaar voor zijn geboorte al filosofische werken publiceerde.
Het valt trouwens helemaal te betwijfelen of Descartes ooit van Spinoza gehoort zal hebben. Was Spinoza al op achttienjarige leeftijd aan het filosoferen op zulk een niveau dat oudere filosofen van hem lazen?

Of bedoelde je hier iets mee wat ik over het hoofd zie en zit ik mezelf voor gek te zetten?

LUH-3417

[Tisch]

Dankjulliewel.

Op msn verveelde ik mij en ik sprak met een meisje af binnen 10 minuten een tekst te schrijven met als onderwerp: "onwetendheid". Dat heb ik vervolgens gedaan. En aangezien ik diezelfde middag toevallig filosofie had, vulde dat mijn tien minuten. Ik wist dat Spinoza en Descartes op de manier waarop ik het schreef niet elkaar's werken konden kennen. Maargoed, ik had geen tijd om het op te zoeken, vandaar.

Bedankt voor de reacties. Om eerlijk te zijn vind ik het prettig dat ik klaarblijkelijk snel en toch goed schrijf.

Groet,
Roman

[Ieke]

Ik vind het een leuk verhaaltje. Zelf heb ik het niet zo op filisofie, maar dit is leuk. Ik vind die zinnen onderaan een beetje moeilijker te volgen. Het leest wat minder lekker. Ik moest het enkele keren overlezen voor ik het helemaal begreep. Dat kan natuurlijk ook aan mij liggen hoor.