'k heb zomaar een begin voor een verhaal of zo gemaakt.

[prinses eowyn]

(srry van de spelfouten)
Het was stil, het was altijd stil. Nu was de stilte nog dieper dan normaal, ja zelfs nog stiller dan geruisloos. Er werd altijd gezwegen op straat, mensen schoven langs elkaar, gezichten afgewend. Ieder met zijn eigen gedachten en zijn eigen angsten. Maar sinds kort liepen er geen mensen op straat, er verschenen geen gezichten meer achter de gordijnen, zelfs geen afgewende blik. Ze waren te bang voor vragen, te bang voor argwaan. Te bang om net zoiets mee te maken als ik. Het is koud, de winter is al voorbij maar de kou is nog niet verdwenen. Het sneeuwt niet meer, maar de kou zit nog in de grond, en dringt door in mijn kleren. Voorzichtig leg ik mijn hand tegen een winkelruit. De kou van het glas prikt in mijn vingers. het bloed pompt traag in de toppen, het tintelt. De winkel is gesloten, de etalage is leeg. Op de grond licht nog een kaartje. ‘15 euro’. Ik vraag me af wat het geweest was, dat daar ooit hing. Een bloes of misschien een kleurrijke shirtje. Was het maar een warme jas geweest. Ik gluur door de houten schotten. Alles is leeg, weggehaald. Zelfs het behang is haastig van de muren getrokken. Ui t de wand steekt nog eens spijker., waar ooit een schilderij aan hing. Even denk ik aan het mooie schilderij dat ik ooit zag, met de dolfijnen. Ik ril bij de gedachte. Nee, daar moet ik niet aan denken, dat was toen. Toen was alles nog mooi en warm. En er was een restaurantje, waar we ginegn zitten. Alles was toen nog normaal, en er hing een schilderij. Nee, ophouden nu, niet aan denken. Dat maakt het allemaal niet beter. Ik moet aan nu denken, aan wat ik moet doen. Alle deuren zijn gesloten, en het word al donker. Maar het was ook donker, die warme avond. En ik was ook moe, maar dat maakte allemaal niets uit, want we zaten binnen en de lampen schenen. Of zaten we op het terras? Ging het restaurant over in een overdekt terras? Zonder muren omdat het ’s nachts toch nooit koud werd. Ik denk dat we net op het terrasgedeelte zaten, want naast ons zat een dunne muur, van Karton of dun hout. Met een warme kleur verse verf, ik weet niet meer welke. En aan die muur hing het schilderij, ik wist meteen dat ik het eerder gezien had, maar waar? Hier misschien? Nee, dat kon niet, hier was anders, ver weg, bijna een andere wereld. Opeens merk ik dat mijn handen geen gevoel meer hebben, vreemd. Het vriest niet meer. Ik haal ze langzaam van de ruit en buig mijn vingers. Ik kan de stijfheid en de pijn weer voelen. Het schemert al een beetje, het is niet helemaal stil meer. Ik ben te ver van de wereld om het te plaatsen. Langzaam keer ik mijn blik af van de winkel en concentreer me op de lege straat. Het is de wind maar. Ik loop traag verder. Een huis met gordijnen voor de ramen. Achter de gordijnen zitten planken, en daarachter misschien mensen. Een supermarkt het ingeslagen ramen. Al het eten is eruit gestolen, toe het hondenvoer toe. Een rat zou hier nog niets eetbaars vinden, een wanhopig mens misschien. Ik loop weg. Op de opengebroken deur hangt een bordje: ‘geen toeg’, dat was ooit ‘geen toegang’ het verbod is al tijden geleden overtreden. Ik kijk naar de zwarte kier, twijfelend of ik naar binnen zal gaan. Ik heb geen idee wat daar binnen is, maar ik kan ook niet buiten blijven. Ik kijk een huis verder, ook daar zijn de ramen dichtgetimmerd. Er zat plastic tussen de deur. Een stuk tuinstoel is in de kier geschoven, en met een brander of soldeerbout gesmolten, zonder vuur of hitte bijna niet te verwijderen. Maar er was al tijden geen brandhout, laat staan gas of stroom voor apparaten. Het plastic slot is lelijk maar effectief. Niets van de buitenwereld had toegang tot dit domein, en niemand kon eruit. De mensen bouwden een gevangenis om zichzelf heen. Ze verhongerden liever dan kennis te maken met de gruwelen daar buiten, de gekken en gevaarlijken, de waanzinnigen zoals ik. en wie nam het ze kwalijk? Angst was geen misdaad, zelfbescherming werd niet bekritiseerd, je hoeft je niet te schamen voor schuilen. Tenzij je niet kon schuilen. Ik keek nog eenmaal naar de donkere kier, toen beukte ik tegen de deur en stapte naar binnen.

[Ieke]

Het leest moeilijk, je bent soms niet te volgen. Het verhaal is eigenlijk ook nog niet af, je kan hier nog een heleboel mee. Het zou leuk zijn als het nog verder uitbouwt en verandert. Verder heb je een heel aantal typfoutjes, waarschijnlijk veroorzaakt door snel typen. (heb ik ook las van hoor). Als je wilt kan ik die wel voor je opzoeken en mailen, dat is makkelijker.
Enkele opmerkingen:

”het bloed pompt traag in de toppen, het tintelt.”
Bloed stroomt en het hart pompt.

”Met een warme kleur verse verf, ik weet niet meer welke.”
Verse verf? Klinkt interessant. Waarschijnlijk bedoel je dat het er net op zat, nog niet afgebladerd. Het is dus een beetje ongelukkig gekozen, misschien dat je er wat anders van kan maken.

”Opeens merk ik dat mijn handen geen gevoel meer hebben, vreemd.”
Het is geen gevoel meer in je handen hebben, niet dat handen gevoel hebben (in de zin van gevoelens, emoties) en dan het dus niet meer. Het lijkt daar namelijk een beetje op als je het op deze manier zegt.

”Alle deuren zijn gesloten, en het wordt al donker.”
en
Het schemert al een beetje, het is niet helemaal stil meer.”
Je beschrijft 2 keer de situatie. Dat is een beetje overbodig in deze tekst.

”Een rat zou hier nog niets eetbaars kunnen vinden, een wanhopig mens misschien.
In eerste instantie suggereer je dat er echt helemaal niets te eten meer is en daarna zeg je dat er misschien wel wat te eten is, wat een mens dan zou kan vinden. Ratten zouden dat dan helemaal kunnen vinden, zo zijn ratten nu eenmaal. Of er is echt niets, of er is misschien wel wat. (Bijv. dat een rat het zou kunnen vinden, maar een mens niet)

[Vlooienband]

In tegenstelling tot Ieke vind ik het juist erg fijn lezen, ik las het in een ruk uit. Je maakt wel een aantal storende fouten, de meeste heeft ieke er al uit gevist.
Zonde van de fouten, ze waren niet nodig. Ze lieten me stoppen met lezen, wat erg onprettig is. Zaten ze er niet in, had ik het echt non-stop uitgelezen. Nu een paar pitstoppen...
Geef het verhaal nog een titel en schrijf verder, dit gaat zo goed! Let dan wel op het met typen of lees het gewoon na. De typefouten hoef je niet te maken.
Iedereen maakt ze, maar in een verhala hoor je die er uit te halen.
kom op, schrijf meer!

Schrijf cijfers voluit.
"Ui t"
Uit.

"spijker.,"
Punt weg.

"ginegn"
gingen

"Karton"
Zonder hoofdletter

Hinderlijke herhaling woorden, soms gebruik je hetzelfde woord teveel achter elkaar.

[Ieke]

Scimmia heeft gelijk, vooral door die fouten vind ik het moeilijk te lezen. Het leid af en dat is erg jammer. Je kan misschien de volgende keer beter eerst even de spellingscotrole over je stuk laten gaat , dat scheelt heel wat fouten.