Ik denk dat het per persoon verschillend is hoe je ermee omgaat en dat je je eiegn manier moet vinden, hoe moelijk het ook is....ik merkte het toen mijn moeder overleed, nog niet zo lang geleden.....mijn vader was heel erg bezig met wat er moest gebeuren, regelen voor de crematie enzo en hij gin gde kasten schoonmaken (?!?!), mijn zussen gingen een beetje lopen treuren, vee huilen en steun zoeken bij elkaar....mijn broer deed niet veel, ja de eerste week was tuurlijk heel moeilijk maar ik heb het vooral over daarna, maar mijn broer ging terug naar zijn studentenkamer en praatte niet veel. Ik trok mezelf ooke rg terug, niet veel praten. Hou ik niet van, ikz it alleen soms nog op haar werkkamer ion haar spullen te neuzen, beetje de herinnnering aan mijn moeder laten herleven als het ware. Ik begrijp wel dat je r zo mee zit, die leegte zal je ook nooit kunnen herlvullen, maar wel een plekje geven in je. Accepteren was voor mij de eerste zet, toen begin het verwerken en dat accepteren heeft meer dan twee maanden geduurd. Succes!
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|