08-01-2003, 19:32
|
|
|
Nou,
Ik heb dus van die periodes dat ik ontzettend depressief kan worden om alles wat er is gebeurd etc, en die klere school en vrienden die me ineens niet meer zien staan, Ik heb ook last van zenuwachtigheid, hyperventileren en angst aanvallen die m'n leven compleet omgooien lijkt het wel. Maar nu komt het volgende, Een vriend van me op school, die doet telkens zo depressief over alles , zo van "life is a bitch then we die", op de een of andere manier word ik daar gek van en word ik nog chagarijniger en depressiever, hoe moet ik het uitleggen, Ik probeer wel naar hem te luisteren en hem te hlpen, maar ik heb zelf die dingen en ik heb zoiets van "nee, niet nog meer in me kop" ik weet echt niet hoe ik het moet uitleggen wat ik voel, maar bergijpt iemand mij??? soms heb ik zoiets van "Hallo, ik ben er ook nog ?" zo van, ik heb het ook niet makkelijk op momenten, ik ben dus heel erg gauw bang dat mensen mij vergeten.....ik weet ook neit waarom Please help me... 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
08-01-2003, 19:40
|
|
|
|
Hij eist dus te veelk aandacht van je.....hoe moeilijk het ook si probeer eejn beetje afstand van hem te nemen of het hem gewoon uit te leggen. Ik heb het zelf ook spoms dus ik snap je wel en ik wil ook altijd iedereen helpen.........maar anders ga je helemaal kapot, let ook een beetrje op jezelf!
__________________
Such a shame, my defenses have become my own restrictions....
|
|
08-01-2003, 19:44
|
|
Verwijderd
|
Ik snap wel wat je bedoeld..
als het als slecht met je gaat hoef je niet iemand om je heen die dat ook nog eens ontzettend gaat beamen (dat leven zo vreselijk is) en ondertussen doet alsof het alleen voor hem of haar geldt. Je moet je grenzen duidelijk stellen en jezelf voorop stellen. Ten eerste vind ik het sowieso dodelijk irritant als iemand alleen maar de negatieve kant ziet en ik voortdurend moet lopen oppeppen (kben een mens, geen clown ofzo), maar alsmaar tegen een stenen muur opwandel (dat gaat ook pijn doen na een aantal keer).. Dat mag je ook best es zo zeggen, jij hebt ook een leven, en dat is ook niet makkelijk, en dus wil je het liever niet wijden aan voortdurend het gezeur van een ander aanhoren en diegene telkens te moeten opvrolijken (alhoewel dat ook iets is wat je zelf doet, en niet van je geëisd wordt.. je kunt ook reageren met ja? dus? wat moet ik daarmee?) Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is zoiets te brengen en goed te formuleren zonder diegene te kwetsen, maar op deze manier ga jij zelf eraan onderdoor en wordt je meegesleurd in iets wat je niet kunt gebruiken. Neem desnoods maar gewoon helemaal afstand van deze persoon, totdat hij weer een beetje normaal kan praten in plaats van zo ontzettend pessimistisch. Als hij om uitleg vraagt kun je eerlijk antwoorden.. Maar doe in ieder geval iets
|
|
08-01-2003, 19:58
|
|
|
|
heel erg bedankt,
Gelukkig, ik dacht al dat ik de enige zou zijn die zo dacht..
|
|
08-01-2003, 21:46
|
|
|
Het heft elkaar alleen maar steeds op lijkt me. 2 negativisten (is dat een woord?
 ) bijelkaar. Probeer in plaats van negatief te denken ook eens positief te denken, het opschrijven van minstends 5 positieve gebeurtenissen per dag opschrijven en dit elke dag weer teruglezen. Ik zal niet zeggen dat het meteen het probleem oplost, maar zo kun je wel inzien dat het leven niet alleen maar kut is. Bovendien kun je proberen elke keer wanneer hij (die vriend) iets negatiefs zegt iets positiefs terug te zeggen En met Dusjcrib ben ik het ook wel (aardig) eens.
__________________
Ik ben die uitzondering. "Rubbish, you're the one who's doomed to sink!"
|
|
09-01-2003, 13:16
|
|
|
|
je moet echt aan jezelf denken niemand heeft er iets aan als je alleen maar verdere instort...
probeer het die gene gewoon rustig uit te leggen en neem gewoon een beetje afstand... je moet hem natuurlijk niet helemaal laten vallen dat is ook niet verstandig ik vindt zelf dat als je vrienden bent dat je voor elkaar moet klaar staan en niet dat jij alleen hem helpt en die gene jou niet... heel veel succes denk aan jezelf!
__________________
since you've been gone
|
|
09-01-2003, 15:05
|
|
|
dat heb ik ook weleens maar dan met mn opa, mn oma is 2jr geleden overleden en hij heeft het er nog steeds ontzettend moeilijk mee en elke keer dat ik dan langsga begint ie wel weer: "ja t leven is moeilijk maar je moet toch verder bla bla" ik weet dat ik dit eigenlijk niet mag zeggen maar ik vind het zo vervelend dat hij dat doet en niet snapt dat hij andere mensen daar ook helemaal depri mee maakt
 kep t er zelf ook nie echt makkelijk mee en de rest van de familie ook nie echt dus t is erg vervelend, t lijkt erop of ie gewoon nie verder wil of zo... maar ik mag dr niks over zeggen van de familie dus moet ik t elke keer maar aanhoren en depri van m worden ik zou er ook nie zo snel iets van durven te zeggen en ik zou ook zo snel niet weten hoe je dat bij iemand uit zn kop praat ik heb t idee dat die mensen heel erg met zichzelf bezig zijn (misschien wel onbewust hoor) nouja jij ook succes ermee!!!
|
|
10-01-2003, 17:09
|
|
|
|
maar ik word gewoon HELEMAAL chagarijnig van die gast
|
|
10-01-2003, 19:01
|
||
|
|
Citaat:
denk aan jezelf he!
__________________
since you've been gone
|
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 14:19.
Adverteren