Zelfs tot in de Manekracht

[Evito]

Een gedichtje dat ik ooit eens voor een schoolkrant heb geschreven, maar nooit heb ingestuurd. Uit mijn depressievere periode. Misschien heb ik hem al eens eerder gepost, dat kan ik me niet meer herinneren

Zelfs tot in de Manekracht

Wereld gevangen in mijn traan
en
mijn traan geketend in de wereld

Il chiaro di luna è mio vincolo

Huilend
om de
zwarte harten
stelpen zuchten
reeds de
tranen
en bekleden
hen vluchtig
met een vacht

Perchè hanno tali neri cuori...

Stromend langs
ontkleurde wangen
brengt een
traan een
traan
op gang
o
was dan toch mijn harten schoon van
haat en zoveel grief

Als ook de zon
haar tranen vrijlaat
en haar de mantel nat bedekt
boeit verdriet reeds weer de wereld
in de schijn van troebel licht

O Forza di sole



(C) Mij.

[Gothic]

ik vind het 'harten' niet zo mooi... je hebt maar 1 hart...

Verder vind ik het mooi, ondanks de vorm waar ik niet van houd.