niet meer in de hand

[SomeDay]

heej
ik werd vanochtend wakker en ik besefte dat ik mezelf niet meer in de hand heb...
ik heb mijn hand kapot geslagen, mijn pols gekneusd, ik snij en ik brand mezelf, maar hier kan ik nog wel mee leven omdat ik hiermee alleen mezelf pijn mee doe...
het ergste vindt ik nog dat ik nergens meer een normale reactie op kan geven, ik word overal kwaad om, op school word ik er uit gestuurd door mijn gedrag, en mijn moeder doe ik ook heel veel verdriet door mijn gedrag ik zit haar maar af te kraken
zo ben ik normaal niet, ik wil hier vanaf maar ik weet niet hoe
ik vertel mijn vriendinnen helemaal niks meer, ik verzin achter alles een smoesje en ik word gek van al dat liegen
wat moet ik doen?
xxx Someday

[mathfreak]

Als je jezelf niet meer in de hand hebt en niet weet hoe je uit die situatie moet komen lijkt het me het beste om hulp te zoeken. Praat er eens over met je huisarts of je klassenleraar of -lerares.

Inderdaad, zoek ergens hulp.
Niet dat je gek bent ofzo, maar praten helpt wél!
Daarmee kom je vanzelf ook wel achter de oorzaak waarom je zo doet.
En dan kan je het probleem gaan aanpakken.

En probeer een beroep op jezelf te doen.
Houd op met jezelf pijn te doen, het wordt er alleen maar erger door, je maakt de problemen nog groter, gaat jezelf nog meer afreageren, krijgt nog meer ruzies en verdriet, en gaat je zelf nog meer pijn doen.
Een visieuze circel, en ergens moet die onderbroken worden.
Alleen jij kan dat. En dat kàn je ook!!

[Evito]

Dat je beseft wat er iets aan de hand, en dat je beseft dat dat niet goed is, is de eerste stap. Zoals Mathfreak zegt, is het verstandig contact op te nemen met een huisarts, een leraar of iemand anders die je in vertrouwen kunt nemen. Als je daar wat huivering voor voelt, wat niet nodig is, maar wel begrijpelijk!, dan kun je er ook achter proberen te komen waardoor je recente gedrag komt. Voel je je algeheel onprettig, is er iets speciaals dat dit veroorzaakt? Weten wat dat veroorzaakt, is heel belangrijk om er voor te zorgen dat het beter wordt!!

[dark_poetry]

lafjuh schreef:

En probeer een beroep op jezelf te doen.
Houd op met jezelf pijn te doen, het wordt er alleen maar erger door, je maakt de problemen nog groter, gaat jezelf nog meer afreageren, krijgt nog meer ruzies en verdriet, en gaat je zelf nog meer pijn doen.
Een visieuze circel, en ergens moet die onderbroken worden.
Alleen jij kan dat. En dat kàn je ook!!

makkelijker gezegt als gedaan

[darthraver]

Praten helpt

Vertel des noods alles aan iemand die je niet kent als je dat makkelijker vind, of iemand die je echt vertrouwt.

Professionele hulp zoeken is nogal lastig en wordt hier wel vaker gezegd, maar ik zou ook niet zo ff naar de huisarts gaan voor zoiets ofzo....

[SomeDay]

thx voor jullie reacties
ik heb al eens met een vetrouwenspersoon gepraat dat ging niet echt goed, ze zei ook dat het beter was als ik andere hulp zocht
ben ook naar mijn huisarts geweest en heb een doorverwijzing gehad voor een psycholoog, maar ik durf niet te bellen
en ik weet eigenlijk niet of ik dat wel wil, ik wil het zelf oplossen dat moet ik toch kunnen
ik wil van mijn gedrag/ruzies/ gevoelens af maar eigenlijk niet van het snijden etc.
ik weet het niet meer

[SomeDay]

dark_poetry schreef:
makkelijker gezegt als gedaan

hij bedoeld het goed
maar in inderdaad was het maar zo makkelijk, probeer het al anderhalf (maybe langer) om die cirkel te verbreken

[Snakeboy]

Ik weet niet wat de reden van 'het niet meer in de hand hebben', maar ik kan wel zeggen dat deze dingen wel vaak helpen:

- Praten over je gevoel
- Elke dag opschrijven van dingen die jou dwars zitten
- Elke dag opschrijven wat goed ging
- Een Dagboek bijhouden
- Hulp zoeken

Die dingen helpen vaak wel

[mathfreak]

SomeDay schreef:
ik heb al eens met een vetrouwenspersoon gepraat dat ging niet echt goed, ze zei ook dat het beter was als ik andere hulp zocht
ben ook naar mijn huisarts geweest en heb een doorverwijzing gehad voor een psycholoog, maar ik durf niet te bellen

Als je zelf niet durft te bellen kun je aan je huisarts vragen of hij of zij dat voor je wil doen.

SomeDay schreef:
en ik weet eigenlijk niet of ik dat wel wil, ik wil het zelf oplossen dat moet ik toch kunnen

Als je jezelf niet meer in de hand hebt en niet weet hoe je uit die situatie moet komen heb je ook geen aanwijzing hoe je het zelf op zou kunnen lossen, zelfs al zou je dat willen. Wat dat betrreft denk ik dat het inderdaad een goed idee is om via je huisarts hulp te zoeken bij een psycholoog. Door er met die psycholoog over te praten krijg je waarschijnlijk een beter beeld van wat er met je aan de hand is en waarom, dan je nu hebt.

SomeDay schreef:
ik wil van mijn gedrag/ruzies/ gevoelens af maar eigenlijk niet van het snijden etc.
ik weet het niet meer

Je zult toch van het snijden af moeten, ook al wil je dat misschien liever niet. Door jezelf te snijden breng je jezelf lichamelijk, maar mogelijk ook psychisch schade toe, en dat kan en mag nooit de bedoeling zijn. Ik heb het al eens eerder gezegd en zal het, zolang het nodig is, ook blijven herhalen: snijden lost geen problemen op, maar veroorzaakt alleen maar nieuwe problemen.

[darthraver]

mathfreak schreef:
Als je zelf niet durft te bellen kun je aan je huisarts vragen of hij of zij dat voor je wil doen.

Als je er niet zelf achter staat heeft het toch geen zin...En zoals ik het nu lees wil ze gewoon zelf haar eigen problemen oplossen, naar een psycholoog gaan heeft imho nogal weinig nut als je zelf eigenlijk niet wil.

[Evito]

Waar komt het door SomeDay,
wat is de oorzaak van je problemen?

[mathfreak]

darthraver schreef:
Als je er niet zelf achter staat heeft het toch geen zin...En zoals ik het nu lees wil ze gewoon zelf haar eigen problemen oplossen, naar een psycholoog gaan heeft imho nogal weinig nut als je zelf eigenlijk niet wil.

Het mag dan zo zijn dat ze misschien zelf haar problemen wil oplossen, maar zolang ze zelf niet weet wat de aard van haar problemen is kan ze dat niet. Ik ben het met je eens dat het niet zinvol is om naar een psycholoog te gaan als je er zelf niet achter staat, maar misschien lukt het haar huisarts om haar, door er met haar over te praten, over de drempel te krijgen die haar er tot nu toe van weerhoudt om hulp te gaan zoeken. Zodra ze zover is kan ze alsnog met behulp van een psycholoog een oplossing voor haar problemen proberen te vinden. Ze zal echter hoe dan ook van het snijden af moeten komen.

[darthraver]

mathfreak schreef:
Het mag dan zo zijn dat ze misschien zelf haar problemen wil oplossen, maar zolang ze zelf niet weet wat de aard van haar problemen is kan ze dat niet. Ik ben het met je eens dat het niet zinvol is om naar een psycholoog te gaan als je er zelf niet achter staat, maar misschien lukt het haar huisarts om haar, door er met haar over te praten, over de drempel te krijgen die haar er tot nu toe van weerhoudt om hulp te gaan zoeken. Zodra ze zover is kan ze alsnog met behulp van een psycholoog een oplossing voor haar problemen proberen te vinden. Ze zal echter hoe dan ook van het snijden af moeten komen.

Daar heb je wel gelijk in, met snijden moet je ook zo snel mogelijk stoppen, heeft totaal geen zin. Problemen moet je altijd bij de oorzaak aanpakken, anders bestrijd je het probleem niet, het probleem zit niet in je arm of whatever dus hoef je daar ook niet te snijden .
Met huisarts heb je opzich wel gelijk dat die daar mee moet helpen, misschien een proefgesprek oid regelen?

[SomeDay]

darthraver schreef:
Als je er niet zelf achter staat heeft het toch geen zin...En zoals ik het nu lees wil ze gewoon zelf haar eigen problemen oplossen, naar een psycholoog gaan heeft imho nogal weinig nut als je zelf eigenlijk niet wil.

mijn huisarts vindt dat ik nog heel goed over na moet denken, en ze probeert me ook over te halen en zoveel mogelijk te helpen maar ik sla alle hulp zo een beetje af
2 weken geleden had ik heel sterk dat ik echt dolgraag alle hulp wilde die ik kon krijgen en ik had toen meteen de pyscholoog moeten bellen, maar toen was ik er bang voor helaas...

[SomeDay]

[QUOTE]mathfreak schreef:
[B]Als je zelf niet durft te bellen kun je aan je huisarts vragen of hij of zij dat voor je wil doen.

Als je jezelf niet meer in de hand hebt en niet weet hoe je uit die situatie moet komen heb je ook geen aanwijzing hoe je het zelf op zou kunnen lossen, zelfs al zou je dat willen. Wat dat betrreft denk ik dat het inderdaad een goed idee is om via je huisarts hulp te zoeken bij een psycholoog. Door er met die psycholoog over te praten krijg je waarschijnlijk een beter beeld van wat er met je aan de hand is en waarom, dan je nu hebt.

Je zult toch van het snijden af moeten, ook al wil je dat misschien liever niet. Door jezelf te snijden breng je jezelf lichamelijk, maar mogelijk ook psychisch schade toe, en dat kan en mag nooit de bedoeling zijn. Ik heb het al eens eerder gezegd en zal het, zolang het nodig is, ook blijven herhalen: snijden lost geen problemen op, maar veroorzaakt alleen maar nieuwe problemen.

mijn huisarts zal niet bellen zolang ik er niet 100% achter sta en ook omdat mijn moeder zo ongveer van niks weet...
ik weet dat ik hulp nodig heb maar dit alles is een deel van me geworden en terwijl mijn gevoelens me zoveel pijn doen en me bang maken, maken ze me ook sterk en voor een deel hoe ik nu ben... ik ben bang wanneer ik dit allemaal oplos ik mezelf kwijt raak, ik weet niet precies hoe ik het kan uitleggen...
ik wil het maar ook weer niet ik ben zo tegenstrijdig

[SomeDay]

Evito schreef:
Waar komt het door SomeDay,
wat is de oorzaak van je problemen?

zal ffies kort uitleggen
ik was 4 toen mijn vader kanker kreeg en 3 jaar later overleed hij
vanaf toen ging alles gewoon kut, werd gepest, mijn zus kreeg anorexia, moeder depressief etc...
thuis loopt het nog steeds niet lekker, ben super onzeker en vetrouw mijn omgeving niet, ik weet niet hoe ik mijn gevoelens moet uiten ik weet gewoon niet hoe ik met alles om moet gaan

[darthraver]

SomeDay schreef:
mijn huisarts zal niet bellen zolang ik er niet 100% achter sta en ook omdat mijn moeder zo ongveer van niks weet...
ik weet dat ik hulp nodig heb maar dit alles is een deel van me geworden en terwijl mijn gevoelens me zoveel pijn doen en me bang maken, maken ze me ook sterk en voor een deel hoe ik nu ben... ik ben bang wanneer ik dit allemaal oplos ik mezelf kwijt raak, ik weet niet precies hoe ik het kan uitleggen...
ik wil het maar ook weer niet ik ben zo tegenstrijdig

Maar ben je wel blij met hoe je nu bent dan? Want het is misschien wel hoe jij bent, maar je kan ook veranderen, en het lijkt me eigenlijk niet dat jij verschrikkelijk blij bent zoals je nu bent. En jezelf kwijtraken zal je nooit, altijd ben je jezelf. Alleen hoe je vroeger was dat raak je misschien wel kwijt, maar elk mens verandert.

En waarom sla je alle hulp af dan?

[Evito]

SomeDay schreef:
zal ffies kort uitleggen
ik was 4 toen mijn vader kanker kreeg en 3 jaar later overleed hij
vanaf toen ging alles gewoon kut, werd gepest, mijn zus kreeg anorexia, moeder depressief etc...
thuis loopt het nog steeds niet lekker, ben super onzeker en vetrouw mijn omgeving niet, ik weet niet hoe ik mijn gevoelens moet uiten ik weet gewoon niet hoe ik met alles om moet gaan

Dat zijn echt vreselijke dingen. Het is heel goed te begrijpen dat je met jezelf in de knoop zit. Het is belangrijk dat je leert afstand te nemen van deze situaties en dat je leert inzien dat het jouw schild niet is. Het is belangrijk om te weten hoe ongelukkig je kunt zijn, om in te zien hoeveel geluk er kan zijn. Probeer dat laatste! Daarbij is het heel goed hulp te zoeken van iemand waarmee je prettig kunt praten, van iemand die luistert, die advies geeft en die vaker geadviseerd heeft in hele nare situaties. Ik denk dat een psycholoog je daarbij goed kan helpen!

[SomeDay]

darthraver schreef:
Maar ben je wel blij met hoe je nu bent dan? Want het is misschien wel hoe jij bent, maar je kan ook veranderen, en het lijkt me eigenlijk niet dat jij verschrikkelijk blij bent zoals je nu bent. En jezelf kwijtraken zal je nooit, altijd ben je jezelf. Alleen hoe je vroeger was dat raak je misschien wel kwijt, maar elk mens verandert.

En waarom sla je alle hulp af dan?

nee eigenlijk niet en mijn omegeving denk ik ook niet helemaal
maar ik weet niet wel hoe ik een beetje in elkaar zit...
en alles wat ik mezelf aan doe maakt me sterk, dat is het enigste waar in ik kan beslissen...
ik ben bang voor hoe alles is zonder problemen
hoe mensen reageren op mij maar ook heo ik op mezelf reageer
ik vindt het heel moeilijk om het uit te leggen
ik sla de hulp af omdat ik voor mezelf wil bewijzen dat ik wel iets kan, want daar geloof ik nou niet bepaald in...

[SomeDay]

Evito schreef:
Dat zijn echt vreselijke dingen. Het is heel goed te begrijpen dat je met jezelf in de knoop zit. Het is belangrijk dat je leert afstand te nemen van deze situaties en dat je leert inzien dat het jouw schild niet is. Het is belangrijk om te weten hoe ongelukkig je kunt zijn, om in te zien hoeveel geluk er kan zijn. Probeer dat laatste! Daarbij is het heel goed hulp te zoeken van iemand waarmee je prettig kunt praten, van iemand die luistert, die advies geeft en die vaker geadviseerd heeft in hele nare situaties. Ik denk dat een psycholoog je daarbij goed kan helpen!

je zegt het eigenlijk precies goed, mijn problemen zijn mijn schild geworden...
ik weet niet hoe ik anders in deze wereld zou staan, ik vindt alles al zo moeilijk (contacten leggen enz)