uittreden door te diep fantaseren?!?!

[honey]

Ik was 9 en voelde me verdrietig omdat ik behoorlijk wat problemen had. Mijn ouders waren net gescheiden, een erg groot familieprobleem wat nooit meer hetzelfde zal zijn, waardoor ik mijn neefjes van mijn leeftijd pas zou zien waneer ze weer volwassen zijn. En ik werd erg gepest op mn nieuwe school. Ik kon niet in slaap komen en voelde me zo verdrietig dat ik begon te fantaseren hoe het zou zijn als ik dood was. Ik ging er zo diep op in (waarschijnlijk door de problemen) dat ik na een tijdje top-concentratie had en ik het gevoel kreeg dat ik zweefde. Op een gegeven moment keek ik op een behoorlijke hoogt op de aarde neer en voelde HELEMAAL geen band meer met de aarde. Op de aarde zag ik al mijn problemen en vroeg me af wie me zou missen als ik dood ging (en nog meer filosofische gedachten) Gelijk met die gedachten zag ik door de problemen heen wat er gebeurde als ik dood zou gaan, wie mij zouden missen (en de rest van mijn gedachten) Op een gegeven moment raakte ik zo in de waar en kwam in me op dat ik zo beter niet moest gaan denken. (ik voelde nog steeds GEEN band meet de aarde) Ik schrok zo van mijzelf dat ik zo negatief dacht, dat ik flitsen om me heen zag en ik weer bij bewust zijn kwam.
Voor mijn gevoel leek het alsof er 10 tot 15 minuten voor bij waren gegaan, maar in werkelijkheid duurde dit maar 2 tot 3 minuten.
Dit heb ik ongeveer een maand later weer gehad. Ook was het wee 2-3 minuten terwijl het er 10-15 leken en had ik weer HELEMAAL geen band met de aarde.

Ik heb dit verhaal opgeschreven toen ik 13 was omdat ik het voor die tijd te eng vond. Mijn oma kon vroeger pijn die andere mensen in haar omgeving hadden voelen. Daar is ze opeen gegeven moment mee gestopt, omdat ze niet meer wist wat van haar zelf was.

Een verklaring die ik zelf heb bedacht is dat ik op de leeftijd al mijn gevoelens oppropte en ze vervolgens niet kon uitten. Doordit en de problemen die ik had, denk ik dat ik energie te veel had en die ik op de een of andere manier kwijt moest raken.
Over de band met de aarde. Normaal als je fantaseert weet je toch dat je op de aarde bent. Ik denk dat door de opgehoopte energie eruit moest "iets of iemand" mij heeft geholpen en doordoor geen band met de aarde voelde.

Ik heb dat ook gehad.
In de zomervakantie van groep 8 op de eerste gebeurde er vanalles, ik zat met mijn eigen problemen opgescheept en wilde er graag over praten maar dat ging nog niet. Mijn oom overleedt, dat bracht ook veel stress en emotie met zich mee, maar ik kon dat helemaal nergens meer kwijt. Ik propte alles op, begon op de gekste momenten te janken en toen ik op een avondje alleen thuis was ging ik rustig op mijn kamer liggen nadenken over hoe het verder zou gaan zonder mij. 't Was allemaal vrij serieus, hoe ik het me herinner dan.. Ik had een grote fles drank mee naar boven genomen en een pakje sterke pijstillers maar wilde voor mezelf nog even weten of het verstandig was..
Ik lag wat na te denken en ineens kwam eigenlijk alles op me af, wat er gebeurt was dus. Voor ik het wist was ik mezelf niet meer en dacht ik na over alles wat er gebeurt was en alles wat er zou gebeuren zonder mij... Het duurde naar mijn gevoel heel lang, ik voelde me ook echt helemaal los van mezelf.. Toen ik weer 'bijkwam' voelde ik me heel opgelaten, ik had vrijwel alles op kunnen bergen buiten mezelf en dat was wel een opluchting.. Toen ik de fles vodka zag liggen en het pakje pijnstillers schoot er iets door me heen, niet echt een emotie, meer een gevoel. Ik heb alles weer netjes terug gezet en heb het nog eens geprobeert te bereiken, omdat het al met al vrij fijn voelde.. confronterend, maar erg prettig.. Lukte me niet...

Goed, ik weet niet zeker of dat uittreden was of dat ik toen mijn STPD begon te ontwikkelen, ik denk de eerste omdat ik de laatste toch wel anders ervaar...

[fruitvliegje]

Andijvie schreef:
Ik heb dat ook gehad.
In de zomervakantie van groep 8 op de eerste gebeurde er vanalles, ik zat met mijn eigen problemen opgescheept en wilde er graag over praten maar dat ging nog niet. Mijn oom overleedt, dat bracht ook veel stress en emotie met zich mee, maar ik kon dat helemaal nergens meer kwijt. Ik propte alles op, begon op de gekste momenten te janken en toen ik op een avondje alleen thuis was ging ik rustig op mijn kamer liggen nadenken over hoe het verder zou gaan zonder mij. 't Was allemaal vrij serieus, hoe ik het me herinner dan.. Ik had een grote fles drank mee naar boven genomen en een pakje sterke pijstillers maar wilde voor mezelf nog even weten of het verstandig was..
Ik lag wat na te denken en ineens kwam eigenlijk alles op me af, wat er gebeurt was dus. Voor ik het wist was ik mezelf niet meer en dacht ik na over alles wat er gebeurt was en alles wat er zou gebeuren zonder mij... Het duurde naar mijn gevoel heel lang, ik voelde me ook echt helemaal los van mezelf.. Toen ik weer 'bijkwam' voelde ik me heel opgelaten, ik had vrijwel alles op kunnen bergen buiten mezelf en dat was wel een opluchting.. Toen ik de fles vodka zag liggen en het pakje pijnstillers schoot er iets door me heen, niet echt een emotie, meer een gevoel. Ik heb alles weer netjes terug gezet en heb het nog eens geprobeert te bereiken, omdat het al met al vrij fijn voelde.. confronterend, maar erg prettig.. Lukte me niet...

Goed, ik weet niet zeker of dat uittreden was of dat ik toen mijn STPD begon te ontwikkelen, ik denk de eerste omdat ik de laatste toch wel anders ervaar...

wat is STPD?

fruitvliegje schreef:
wat is STPD?

Offtopic: schizotypische persoonlijkheidsstoornis