Snijden

[Heen]

Kijk, hoe moet ik eens beginnen... Ik ga hier niet mijn hele levenseschiedenis vertellen, want ten eerste is dat vrij lang en ten tweede waarschijnlijk niet echt boeiend voor jullie. Het gaat alleen niet zo goed met mij. Toch een klein stukje persoonlijke geschiedenis: er is mij mijn hele leven door de twee mensen die mij het meest dierbaar zijn (mijn ouders) ingeprent dat ik niets kan en niets waard ben... Nou, ik heb ertegen gevochten, jarenlang, maar op een gegeven moment kon ik er niet meer tegen en heb eraan toegegeven. Ik heb een gigantische hekel aan mezelf gekregen, wat steeds sterker wordt. Mijn gevoelens hebben het zo langzamerhand overgenomen van mijn verstand, maar dat komt omdat ik gewoon heel zwak ben. Ik maak veel verschillende buien op een dag mee en sinds een halfjaar snij ik me. Eerst alleen af en toe en niet diep, maar nu praktisch iedere dag en tot hechtingen toe. Ik heb hulp gezocht bij een vertrouwenspersoon op school en zit nu bij het Riagg (Meerkanten), maar ik heb er geen vertrouwen in. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik me ooit nog goed zal voelen en bovendien zal ik mijn hele leven overal littekens blijven zien (eigen schuld, ik weet het). Herkent iemand iets uit mijn verhaal?

[Dit bericht is aangepast door Heen (04-01-2002).]

[sublime]

je moet in jezelf geloven. dat is het beste wat ik je kan zeggen. wat anderen ook zeggen, je moet in jezelf geloven! das heel moeilijk, vooral als niemand zegt dat je wel ok bent. en ik kan dat nu wel gaan doen, maar dat geloof je waarschijnlijk toch niet, aangezien ik je niet ken.
je moet er uit klimmen en vrienden zoeken die je vertrouwd en die je er door heen kunnen sleuren. je kunt het niet alleen! en je naar zoveel psychs gaan, maar je kunt niet zonder vrienden, zeker als je familie je in de steek laat.
ik weet zeker dat je er uit kunt komen hoe moeilijk het nu lijkt, en uiteindelijk worden de littekens een pijnlijke herinnering maar ook iets van jouzelf, iets wat jou gemaakt heeft tot wat je uiteindelijk zult worden. ik weet nu klinkt het allemaal vrij ongelooflijk maar ik weet zeker dat het zo werkt.
iemand die in zichzelf geloofd en mooie dinen ziet voor de toekomst, of ze nou uitkomen of niet, die redden het wel.... think positiv and believe in yourself! dat is echt het belangrijkste en nog iets:
if it hurts to look back en you're afraid to look ahead, look beside you and your best friend will be there!!

je kunt het niet alleen.

heel veel sterkte, en denk eraan, je komt er wel uit!

[Jason N]

Lieve Heen,
wat ik zo van jou opvat herken ik wel deels, mede omdat mijn vriendin hetzelfde meemaakt...Een idee wat bij mij opkomt is de Borderline-persoonlijksheidstoornis... Maar dit is maar een suggestie hoor, dus ga geen voorbarige conclusies trekken...
Ik kan wel een paar symptomen opsommen, en dan moet je zelf maar kijken of je je (deels) in herkend...

[b](ff vooraf) De stoornis kan in de genen zitten, MAAR hij moet wel 'geactiveerd' worden... Dit kan door:
1.Een onstabiele thuissituatie
2.(sexueel) Misbruik(bij mijn vriendin het geval
3.Of andere (post)-traumatische ervaringen...

Symptomen/kenmerken

1.Hevige stemmingswisselingen (dag tot dag, soms zelfs uur tot uur OF nog extremer)

3.Leeg gevoel van binnen/extreme onrust
Om de onrust kwijt te raken of om weer iets te voelen gaat men krassen/snijden....

4.Zwart-wit denken
of alles is geweldig, of alles is klote, er bestaat geen tussenweg

5.(Extreme) Impulsiviteit
spreekt voor zich....

Dit is allemaal maar heel globaal, voor meer informatie( raad ik je aan) moet je maar even een kijkje nemen op www.annetje.nl

Ik wens je veel sterkte en ik hoop dat je eruitkomt!!!!

Liefs Martijn

[Jason N]

Lieve Heen,
wat ik zo van jou opvat herken ik wel deels, mede omdat mijn vriendin hetzelfde meemaakt...Een idee wat bij mij opkomt is de Borderline-persoonlijksheidstoornis... Maar dit is maar een suggestie hoor, dus ga geen voorbarige conclusies trekken...
Ik kan wel een paar symptomen opsommen, en dan moet je zelf maar kijken of je je (deels) in herkend...

(ff vooraf) De stoornis kan in de genen zitten, MAAR hij moet wel 'geactiveerd' worden... Dit kan door:
1.Een onstabiele thuissituatie
2.(sexueel) Misbruik(bij mijn vriendin het geval
3.Of andere (post)-traumatische ervaringen...

Symptomen/kenmerken

1.Hevige stemmingswisselingen (dag tot dag, soms zelfs uur tot uur OF nog extremer)

3.Leeg gevoel van binnen/extreme onrust
Om de onrust kwijt te raken of om weer iets te voelen gaat men krassen/snijden....

4.Zwart-wit denken
of alles is geweldig, of alles is klote, er bestaat geen tussenweg

5.(Extreme) Impulsiviteit
spreekt voor zich....

Dit is allemaal maar heel globaal, voor meer informatie( raad ik je aan) moet je maar even een kijkje nemen op www.annetje.nl

Ik wens je veel sterkte en ik hoop dat je eruitkomt!!!!

Liefs Martijn

[basje!]

tja, wat sublime zei wou ik net ook zeggen, je moet ervoor zorgen dat het leven weer een beetje waarde voor jezelf krijgt, en dat je jezelf wat meer gaat waarderen. dat doe je niet zomaar even inderdaad, dat gaat heel lang duren denk ik, maar uiteindelijk kom je er wel, echt waar ! sterkte

[SevenLayersDeep]

ik snap je wel. ik doe t zelf ook. maar bij mij zijn sinds kort mn ouders erachter gekomen. die weten totaal niet hoe ze ermee om moeten gaan. ze vertrouwen me totaal niet meer, omdat ze er ook achter zijn, dak best veel drink en rook. t enige wat ik kan zeggen wat je misschien kan helpen. je hebt vrienden echt gewoon hard nodig. maar je kunt niet zomaar ineens stoppen met snijden, want dankzij mn ouders krijg ik nu bijna geen kans om t te doen, ze houden me nu bter in de gaten. t laat een leeg gevoel achter, als je wil snijden, maar als t niet kan. vrienden die je vertrouwd, en die weten hoe ze met de situatie om moete gaan heb je gewoon nodig. ik ben er gewoon heel dankbaar voor dat ik die heb. meer kan ik er niet echt over zeggen. sterkte

[Heen]

Ja, mijn ouders zijn ook op de hoogte, vandaar dat ik bij het Riagg loop. Ze maken het me wel moeilijker: vinden dat ik me aanstel, dat het mijn schuld is dat ik het hele gezin kapot maak, dat ik niets ben, een nutteloos irritant persoon die tussen hun loopt en ik, met mn stomme kop, durf er niks van te zeggen en ik krop het allemaal op. Wat Borderline betreft... Ja, daar heb ik ook aan gedacht en eerlijk gezegd weet ik het antwoord niet. Ik weet at bij een borderline-geval het snijden ook erger wordt. Nou, bij mij wordt het alleen maar meer, niet dieper, maar het probleem is dat ik ook af en toe in mijn polsen snij en das niet handig. Maar het gaat hier niet om suïcidaal gedrag, wat ik wil geen zelfmooord plegen (dit kán overigens ook een symptoom zijn van Borderline). Maar ja, als je een tijd hebt dat het niet goedgaat, gaat álles dan ook fout en ik maak het er zelf naar. Ben vorig jaar blijven zitten op 4 VWO (das niet zo'n ramp), maar ik ben dit jaar echt veranderd. Ik was dronken en stoned op school, de leiding is erachter gekomen en dus ook mijn ouders. Op die manier was ik dus bijna van school af geflikkerd. Het lullige is gewoon dat het mijn eigen schuld is en dat ik ieders vertrouwen heb gerschaad, behalve dat van mijn vrienden, want iderdaad: ik heb ze hard nodig en ik heb ook de beste vrienden die je je kunt voorstellen (al vinden mijn ouders dat ik 'foute' vrienden heb)...

[SevenLayersDeep]

ja, pcies! ik hep ook de beste vrienden die ik me kan voorstellen, maar mn ouders vertrouwen hun niet, omdat ze erachter zijn dat ik samen met hun drink, rook enz. mn ouders weten nu ff helemaal niet wat ze ermee aan moeten. ik moet de hele dag thuisblijven, en k mag niet meer naar mn vrienden toe. ik voel me echt opgesloten nu.

Ik heb ook datzelfde gevoel, maar je moet in jezelf geloven.Want zolang je in jezelf gelooft gaan de meeste dingen steeds beter.

[radiofreek]

ja ik herken veel in je verhaal alleen is het bij mij een andere oorzaak dat ik snij.
maar je moet in je zelf geloven.
van mijn docent moest ik iedere dag voor de spiegel staan en tegen mezelf zeggen dat ik een goede meid ben en het niet mijn schuld is
ik heb het een keer geprobeert, en ik moet zeggen het helpt wel een beetje maar ook ik haat mijzelf dus al snel kreeg ik er genoeg van om naar mij zelf te kijken, en stopte.
ik zeg niet dat je dat ook moet doen maar je moet jezelf minder gaan haten en boeiend wat de andere zeggen.
veel succes kuss Anne

[bambykill]

Herken veel van de situatie.

Mijn ouders proberen me ook in te prenten dat ik niks kan en dat ik niks waard ben. Heb ook al bij het Riagg gezeten, heeft niets geholpen. Ben nu voortdurend stoned En ik voel me waardeloos. Ik heb mezelf wel eens gesneden en als het geen pijn deed, dan was dat een optie. Het deed echt fucking pijn en nu voel ik me steeds depressiever. Ik zoek nu veel contact met mijn oude vrienden. Helpt heel veel. Als je veel problemen met je ouders hebt moet je eigenlijk proberen op kamers ofzo te komen. Veel succes.