Psycische rotzooi van een Puber

[Saartje_Pluis]

Goedenavond,
Kweet eigenlijk absoluut niet waarom ik hier post, maar ik denk dat het is omdat ik van mijn vriendjes en vriendinnetjes altijd hetzelfde te horen krijg en ik nu hoop op een verfrissende kijk op de situatie.
Ik weet tevens nietgoed waar ik moet beginnen. Maar mijn hoofd is niet meer mijn hoofd om het maar zo te zeggen, ik heb een aantal kleine vervelende dingetjes meegemaakt (aanranding, pesterijen en ben een aantal zeer goede vrienden kwijtgeraakt) en ben ondanks dit alles altijd de praatpaal voor iedereen om me heen gebleven, dus ook op het moment dat ik het moeilijk had met mezelf bleef ik de 'sterke persoon' en luisterde ik naar de depressieve verhalen van mijn vrienden (waar ik eigenlijk helemaal niet tegen kan, want ik ben veels te emotioneel) en probeerde ik ze te helpen.
Men zegt dat ik te lief ben, dat ik anderen geen kwaad kan doen, dat ik ten koste van mezelf iedereen wil helpen- dit is ook waar- maar dat komt gewoon omdat ik hun vriendschap eigenlijk niet verdien en het zo een beetje probeer goed te praten (ofzoiets).
Maar zoals ik al zei, mijn hoofd is niet meer van mij... Het lijkt of ik twee stemmen heb, mijn eigen en een ander (ja joh), ik weet niet wat ik wil bereiken door deze info hier te posten, maar misschien heeft iemand hetzelfde (meegemaakt..)?
Verder wordt het steeds moeilijker om mijn eeuwig vrolijke springeringe konijntjes achtige masker op te houden, omdat ik gewoon mezelf steeds meer begin te haten om wie ik ben, maar vooral om wie ik niet ben (de perfecte mens). Ik heb niets, ben compleet vervangbaar.
iemand???
x
Sara

[Nena21]

*Beetje herkenning*
Op een gegeven moment breekt het je op om steeds maar andere mensen te helpen,en je eigen gevoelens,problemen en verdriet weg te duwen.Op een gegeven moment komt er gewoon een soort uitbarsting,door het opkroppen,en het voordoen van een vrolijk gelukkig iemand terwijl je dat niet steeds bent...
Wat je ertegen kan doen weet ik eigenlijk niet sorry

[Linda]

Saartje_Pluis schreef:
Maar zoals ik al zei, mijn hoofd is niet meer van mij... Het lijkt of ik twee stemmen heb, mijn eigen en een ander (ja joh).

Wat versta jij onder een andere stem horen?

Mja... Verder weet ik ook niet echt wat je zou moeten doen...
Misschien dat je het tegen je vrienden moet zeggen dat je het ook moeilijk hebt...

[zoutvaatje]

Om maar gelijk de waarheid te vertellen...
For me the same...
Alles wat je schrijft heb ik ook me gemaakt.

veel herkenning hier..
mjah kweet ook niet wat je ertegen kunt doen enzow..

[Dit bericht is aangepast door Rhea (18-03-2002).]

[Marcade]

you become what you hang out with.

[psyco junky]

he puber!
Ik herken uit je verhaal een paar dingen. Ikzelf ben ook altijd aardig tegen iedereen en heb ook een hoop verhalen gehoord (te veel). Heb je ook dat je daar door alles een beetje vaag ziet? En dat je niet meer precies weet wie je echt bent??

[Minkie]

Heej! Ik ken je verhaal maar al te goed, ben zelf ook 17. Sta altijd open voor verhalen van anderen en heb steeds het idee dat ik moet vragen hoe het me die en die is. Altijd luister ik naar andermans verhalen, veel mensen komen met hun verhalen naar mij toe. Vervolgens trek ik me die verhalen heel erg aan, denk: oh, jemig, wat maken zij mee, zeg! en heb daar zelfs wel eens slapenloze nachten van. Soms praat ik wel honderduit over mn eigen gevoelens, maar ik voel me dan sowieso niet op mn gemak omdat ik bang ben dat anderen vinden dat ik me aanstel of iets. Bovendien vind ik het al snel irritant om alleen maar over mezelf te praten en dan ga ik maar ergens anders over verder.
Dingen die andere mensen overkomen, dan denk ik: zo zou ik het doen e.d., maar als dingen persoonlijk worden dan weet ik nooit wat ik moet. Mensen zeggen me: luister naar je gevoel, maar wat ik 'hoor' in mn hoofd, daarvan weet ik niet of het mn gevoel is of dat het mn verstand is.
Ik gedraag me op school e.d. best vrolijk en sta altijd open voor iedereen, maar achter dat masker schuilt eigenlijk een depressief meisje dat heel erg veel piekert en de weg een beetje kwijt is, maar zo kom ik niet over... ik ben ook erg verlegen, maar als ik dat zeg, is het eerste wat ik terughoor: oh, dat wist ik niet, had ik niet verwacht en heb ik niet gemerkt.
Ik heb ook heel veel last van mn gevoelens, pieker veel te veel: is het nou wel goed? Had ik het anders moeten doen? Ik verzuip echt in het piekeren, ooit zal het overgaan, ik kan er in ieder geval niets aan veranderen, het is mn karakter.
Doegg

[Sasbeest]

Heej, ik herken heel veel van wat je me vertelt, en ook van Minkie. Ook ik ben altijd een vrolijk en open persoon geweest, en voor vrienden was (ben) ik er altijd als ze een probleem hadden. Die dingen trek ik me dan erg aan en wil helpen een oplossing te zoeken. Twee maanden geleden is er een meisje dat ik een beetje kent overleden na een zelfmoordactie. Dat heeft me heel diep geraakt, maar vrienden dachtend dat het nu alweer over is, al die verwarde gevoelens. Ik vertel ze niet over al die dingen die ik denk, die ik voel. Dan heb ik meteen het idee dat ik me aanstel en dat zij dat ook vinden. Met 1 jongen kan ik wel altijd praten, van hem weet ik dat hij altijd zal luisteren en me niet dom vindt, het is gewoon zijn uitstraling, waardoor ik hem vertrouw.
Wat ik je advies moet geven weet ik dus zelf ook niet zo goed, omdat ik het voor mezelf ook niet weet. Alles wat ik je kan zeggen is dat je er wel over moet praten, ook al is het moeilijk en denk je misschien dat je altijd vrolijk en begripvol moet zijn voor anderen. Je moet zien dat je een probleem hebt en dat je er iets aan moet doen. Gooi voor deze keer je masker af en praat met iemand die je echt vertrouwt, die zal je niet laten zitten. Veel succes ermee!

Liefs, Sas