16-03-2003, 16:46
|
|
|
hey allemaal,
is er iemand die deze tekst naar het frans kan vertalen?? Alvast bedankt, Lady of Hope De oorsprong van de camarguais is moeilijk vast te stellen, maar hij leefde zeker al duizenden jaren geleden in de Zuid-Franse regio de Camargue. Primitieve schilderingen in de grotten van Lascaux en Niaux(15000 jaar voor onze jaartelling) tonen ons figuurtjes die sterk aan de camarguais doet denken. Het camarguepaard draagt vast en zeker het bloed van de Aziatische en Mongoolse rijpaarden van de volksverhuizers in zich die meer dan 2000 jaar geleden het zuiden van Frankrijk onveilig maakten. In de 7e en 8ste eeuw kruisten de sterke barbarijse paarden van de Moren zich met de kleine plaatselijke paardjes Het camarguepaard behoort tot een sterk en behendig ras dat sinds duizenden jaren is aangepast aan het zware klimaat en het karige voedsel van de Rhonedelta, waar een snerpende zilte wind het gehele jaar door het harde gras, riet en zeekraal zwiept. Sindsdien hebben de kudden in de camargue, 'manades'genaamd, geen invloeden van buiten meer gehad. Zodoende behoort het camarguepaard tot een van de zeldzame Europese rassen waaran al meer dan duizend jaar praktisch niets veranderd is. Echte wilde kudden zijn er in de Camargue niet meer. Maar de paarden worden nog steeds half in het wild gefokt en grazen in kudden in de moerassen. Ze worden regelmatig verzameld en gecontroleerd. Het camargueras werd pas in 1968 officieel erkend. Sindsdien hebben fokkers een vereniging opgericht en de nationale stoeterijvan Uzés houdt toezicht op de hengsten. De manades leven niet meer zo vrij als vroeger, maar sommige kudden bevolken de regio opnieuw en de 'gardians'-de cowboys van de Camargue maken nog steeds gebruik van de paarden om de kudden vee te bewaken en te geleiden. Met de ontwikkeling van het toerisme rond het natuurreservaat van het maar van Vaccarés, is er voor het camarguepaard nog een mooie toekomst weggelegd als recreatiepaard. Het camarguepaard heeft zich ongelooflijk goed aan moerasland aangepast. Hij graast riet, harde zoutige grassoorten en de op een algenplantje gelijkende zeekraal. Hij lijkt zich in het geheel niet te storen aan de mistral die onophoudelijk door het moeras striemt, noch lijkt hij last te hebben van de hitte in de zomer of het zoute en ijskoude water dat het moeras 's winters bedekt. Zijn harde en gezonde hoeven zijn perfect bestand tegen een lang verblijf in het slib De Camargue is een groot vlak gebied dat zich in de Rhônedelta bevindt-daar waar de rivier in de Middellandse Zee uitmond. Dit gebied is op grote schaal drooggelegd om er rijst of wijn te kunnen verbouwen. Tegenwoordig is een gedeelte ervan beschermd natuurgebied en daar blijven de paarden leven. Deze trotse kleine schimmel, camarguepaard genaamd, leeft in de vrije natuur van de Rhonedelta aan de Middelandse-Zeekust. Hij is niet echt helemaal wild en evenmin helemaal vrij, maar hij leidt nog steeds een behoorlijk natuurlijk bestaan in de Camargue, zijn geboortestreek. Hij heeft een zwaar hoofd en een korte, verticaal op de schouder geplaatste hals. Zijn relatief korte rug mondt uit in een schuin aflopend achterdeel. Niettemin is zijn borst diepliggend, zijn ledematen mooi gevormd met stevige gewrichten. Zijn hoeven zijn zo hard dat men er praktisch nooit een hoefijzer opslaat. Zijn rechte en zeer levendige pas is vrij wijd, maar men beoefend praktisch nooit de korte verzamelde draf, want die is even ongemakkelijk als lelijk om te zien! Daarentegen kan een camarguepaard een hele tijd een regelmatige en soepele 'canter' volhouden, een soort verzamelde galop. Het camarguepaard is klein: 1,40m gemiddeld en soms minder(dan spreekt men van een camarguepony). Grijs-wit als hij volwassen is. De veulens worden met een zwarte, bruine of donkergrijze kleur geboren. Het camarguepaard is voor alles een buitengewoon bestendig paard dat aangepast is aan het leven in moerassige en zilte gebieden. Hij is snel tevreden en uitermate geschikt als buitenpaard. Hij is heel snel en staat opmerkelijk vast op zijn benen. Zijn gemakkelijke karakter en dapperheid maken van hem een plezierige kameraad. Toch moet het ras voor alles in zijn geboortestreek blijven, want daar geeft het paardje het beste van hemzelf. Hij leeft al jarenlang in goede harmonie zij aan zij met de stier en gaat met hem om zoals een hond zijn schapen bewaakt
__________________
Condicio sine qua non
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
17-03-2003, 17:36
|
|
|
|
eventjes geduld nog
a+ rago
|
|
17-03-2003, 18:20
|
|
|
|
L'origine du Camarguais est difficile à définir, mais il vivait déjà dans la région de Camargue il y a des milliers d'années. Des peintures rupestres dans les grottes de Lascaux et Niaux (15000 ans avant notre ère) nous montrent des figurines qui ressemblent fortement aux camaguais. Le chaval de Camargue a certainement dans les veines du sang des chevaux asiatiques et mongols,des colons qui, il y a plus de 2000 ans envahissaient le sud de la France.
Pendant la 7ième et 8ième ère les chevaux barbares robustes des Mores se croisaient avec les petits chevaux locaux. Le chaval de Camargue appartient à une race forte et agile, qui s'est adaptée depuis plus de mille ans au climat rude et à la nourriture éparse du delta du Rhone, où un vent salé, perçant tourbillone tout l'année à travers les herbes hautes, les roseaux, les coraux de mer. Depuis les troupeaux en Camargue, nommés 'manades' n'ont plus subi des influences extérieures. Dès lors le chaval de Camargue appartient à une des races européennes rares qui n'a pas eue des changements significatifs. Il n'y a plus de vrais troupeaux sauvages en Camargue. Mais les chevaux sont encore élevés à moitié à l'état sauvage et broutent en troupeaux dans les marécages. Régulièrement ils sont rassemblés et contrôlés fin de la 1° partie a+ rago
|
|
17-03-2003, 20:04
|
||
|
|
Citaat:
 Liefs, Lady of hope
__________________
Condicio sine qua non
|
|
|
19-03-2003, 14:41
|
|
|
|
2° partie
la race camarguaise a seulement été reconnue officiëllement en 1968. Depuis les éleveurs ont fondé une association et le haras national "Uzés" surveille les étalons. Les manades ne vivent plus si librement que par le passé, mais certains troupeaux repeuplent la région et la (gardians- les cowbys de Camargue) utilisent toujours les chevaux pour surveiller et guider les troupeaux. A cause du développement du tourisme de la réserve naturelle du lac(ik veronderstel dat 'maar'-'meer watervlakte' moet zijn) de Vaccarés, un bel avenir se dessine pour le cheval de Camargues comme cheval de récréation. Le cheval de Camargue s'est incroyablement bien adapté au marécages. Il broute les roseaux, des herbes drues, salines et les coraux, ressemblants à de petites plantes d'algues. Il ne semble pas être gêné par le mistral, qui tourbillonne inlassablement à travers le marais, ni par la chaleur accablante de l'été ou de l'eau saline, glaçée qui recouvre le marais durant l'hiver. Ses sabots sains et durs sont parfaitement résistants à un séjour prolongé dans le vase. a+ rago welk is je dead-line??????
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 23:56.
Adverteren