Trefbal:
Als er iets is wat ik bij gym NIET wil doen, is het wel trefbal. Gym is nooit echt wat je noemt ‘leuk’ geweest voor mij, alhoewel ik tegenwoordig aardig uit de voeten kan met volleybal, softbal en zelfs basketbal. Maar trefbal is wel zoiets…
Wat kan er leuk zijn aan het opzettelijk opschrikken van mensen? (als iemand een beetje onverwachts gooit, schrik je wel) Ik zie trefbal als een moderne manier van oorlog voeren in de gymzaal: elkaar pijn doen door middel van een bal (hiephoi). Na 5 minuten trefballen sta ik te shaken op 2 benen, en weet ik niet meer welke bal van waar naar wie gegooid wordt, en de rest van de dag heb ik ook geen coördinatie meer over. Ik ben vast hartstikke abnormaal (maar dat weet iedereen al), maar als ik een bal naar mijn hoofd geslingerd krijg, lijkt het net alsof ik (weer) geslagen wordt, en au dat roept herinneringen op. Dus aub geen trefbal meer voor mij…
Wat vinden jullie? Van trefbal? En van het bovenste verhaaltje?
|