Papa

[Engeltje_Mij]

Ik wil hier graag even verhaal kwijt ..
Mijn vader kreeg ong. 2 maanden geleden heel veel pijn in zijn nek.. dokter kon niks vinden, in ziekenhuis werd niks gevonden en mijn vader ging dood van de pijn.
Ik zag mijn vader nooit huilen, maar toen wel, hij kon zo niet meer, hij was boos, hij wist dat er iets was!..
Na een paar weken bleek pas (door nog een onderzoek) dat hij nekhernia had en geopereerd moest worden. Opzich waren we opgelucht dat we wisten wat het was, maar zagen best tegen operatie op, we moesten ook nog wachten tot een oproep. Die tijd was het zwaarst, hij hield de pijn niet meer, drijgde alle pillen tegelijk in te nemen en bleef maar huilen en zeggen dat hij niet meer wakker wou, en vooral gromde hij veel. Alles werd op mij, mijnb roer en mijn moeder afgereageerd. Hierdoor hield mijn moeder het ook niet meer en begon steeds vaker te huilen en ze zag alles niet meer zitten. Gelukkig kwam toen een oproep voor operatie.. hij werd in tilburg geopereerd (hier een uurtje vandaan) wat ook een heel gedoe was, mijn moeder moest hele tijd op en neer, en zoals ik al zij was ze zwaar gestresst dus toen nog erger. Gelukkig was de operatie geslaagd. Hij mocht naar paar dagne naar huis maar thuis ging hij weer telkens naar bed, werd weer chagereinig en pijn komt nu terug.. hij huilt weer heel vaak (wat hij dus echt bijna nooit doet) en mijn moeder durft vaak niet weg omdat ze bang is dat hij zichzelf iets aandoet. Het ging vantevoren ook al niet superlekker tussen mijn moeder en vader en mijn moeder zei dat ze misschien uit elkaar moesten gaan als mijn vader op was geknapt. Intussen gaat het wat beter met mijn vader, hij is meer op en doet meer zijn best om op te knappen. Maar 1 keer.. mijn vader kwam naar beneden.. tranen liepen over zijn wangen.. hij pakte mijn gezicht af en zei: alsjeblieft helpt me, helpt me van die pijn af.. ik ben toen weggerend want kon het niet aan zien.. Ik was al depressief maar dit maakte het nog erger.. mijn vader zooo verdrietig gezien dat kon ik niet aan, en dan ook nog is mijn moeder.. ik had het niet meer.. ik probeerde ze te helpen maar kreeg gegrom terug, ik kon niet meer, ik had alles geprobeerd maar alles deed ik schijnbaar fout.. en mijn vader mocht niet dood! hij mocht zichzelf niks aandoen.. hij droomt ook wel is dat hij ergens van af spring.. en dan wordt ie gillend en huilend en helemaal bezweet wakker, zou dit iets betekenen? Ik vind het zo eng.. ook al gaat het nu wat beter dalijk krijgt ie een terugval, en dan is het gebeurd.. Ik ben zoo overhoop met me eigen, alles gaat fout, elke avond lig ik weer te huilen , maar ik wil niet huilen, ik wil niet het zielige meisje zijn ..

Srry ik moest dit even kwijt, zat er nog al mee

[leviathan]

het komt wel weer goed
en dan zullen je ouders ook wel inzien dat ze verkeerd bezig waren door jou af te snauwen..
en er is niets mis mee om eens lekker uit te huilen..

[Ingemar]

(=Leonoor)

Huilen maakt je niet zielig. Het lucht soms heerlijk op en dat is soms nodig.

Probeer eens met je ouders (of je moeder) te praten en dan nie top een moment dat er zich iets voordoet, maar een keer als jullie gewoon thee zitten te drinken ofzo.

Heb je broertje en/of zusjes? Misschien kun je daar eens mee pratgen? Of met een vriend(in) of met iemand op school ofzo? Blijf er iig niet zelf mee zitten.

[Engeltje_Mij]

Ingemar schreef op 26-03-2003 @ 19:34:
(=Leonoor)

Huilen maakt je niet zielig. Het lucht soms heerlijk op en dat is soms nodig.

Probeer eens met je ouders (of je moeder) te praten en dan nie top een moment dat er zich iets voordoet, maar een keer als jullie gewoon thee zitten te drinken ofzo.

Heb je broertje en/of zusjes? Misschien kun je daar eens mee pratgen? Of met een vriend(in) of met iemand op school ofzo? Blijf er iig niet zelf mee zitten.

Ja ik heb een oudere broer..
Maarja.. daar kan k ook niet echt heen gaan want die vindt alles altijd dom enzo dus ik heb echt niks aan hem.. maar ja ik kan wel met iemand praten, maari k heb het idee dat die mij niet begrjipt weetje.. ik voel me echt depressief, 's avonds lig ik aan mijn haar te trekken of in mijn armen te snijden, terwijl ik dat gewoon niet wil, ik laat ook niet aan andere merken hoe ik me voel dat wil ik gewoon niet. maar ik wil er wel van af!

[Fantôme]

eej,

je zit wel even in een rotsituatie nu he?!!
iedereen in de stress en alles...
ja, het is ook vreselijk om je vader zo te zien, zoals jij beschreef.
Ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt. Maar weet je wat ik denk, dat het eigenlijk op den duur wel goed gaat komen! Als het straks beter gaat met je vaders nek, hij niet meer zoveel pijn heeft zal het emotioneel met hem ook beter gaan, dus vanzelfsprekend ook met je moeder, waardoor dus ook met jou. Maargoed, misschien is het voorlopig nog niet zo ver, en tot die tijd zit jij er mooi mee... Misschien kan je er eens met je moeder over praten dat jij er ook onder lijdt? Afleiding zoeken van je thuissituatie helpt ook... dus niet gelijk uit school naar huis, maar ga eerst iets leuks doen? Ik denk dat die droom van jou niks anders betekend dan waar jij bang voor bent....

nougoed, meer zinnigs krijg ik er niet uit *en dat moet ook niet, want wendy is een beetje verslaafd aan het psych forum en moet eigenlijk huiswerk maken *

knuffel en sterkte hiermee!! het komt echt goed!!

ik heb niet zo'n heel zinnige opmerking, maar ik wil alleen even zeggen dat ik het ken.
de vorige vriend van mn moeder die heeft zn onderbeen een paar jaar geleden geamputeerd (dat moest natuurlijk.. hihi.. hij had een acute embolie gehad in z'n been) en toen was de sfeer heel kut thuis. dit is een tijdje gebleven.
ik kan alleen zeggen: laat jezelf je emoties toe en praat er met iemand over of ga desnoods schrijven ofzo.
ik weet t: het komt goed..
succes en sterkte.
kus,
ilona

(sorry voor t nutteloos posten)

[Engeltje_Mij]

Bedankt voor de reacties!
Maarja, al gaat het straks wat beter met mijn vader, echt goed gaat het hier laatste tijd nooit meer. Vader en mijnb roer liggen elkaar totaal niet en vaak ruzie (zeer erge ruzie tot slaan toe enso) en dan krijgen mijn moeder en vader ook weer ruzie enz.. ze weteno ok best dat ik er mee zit. Maar ik ben ook niet alleen depressief daardoor, alles wordt gewoon te veel ik weet niet meer wat ik denk heel raar! tis gwoon ik maak me dekn ik overal iets te druk om maarja!

[*StAmPeRtJe*]

Oh jeetje wat een rot situatie zeg! Ik heb het ook wel eens met mijn vader hoor, om een lang verhaal kort te maken, hij heeft een hersentumor gehad en is er aan geopereerd, maar ze hebben fouten gemaakt tijdens die operatie. En hij draagt de gevolgen.
Het enige advies wat ik je kan geven is, steun je ouders zoveel je kan, maar vergeet jezelf niet. Jij bent ook belangrijk snap je??
Neem af en toe ff de tijd voor jezelf en probeer je gedachten even op iets anders te zetten, hoe moeilijk dat ook is, succes in ieder geval, en heel veel sterkte

[hansjuh]

Joh je hebt een zware tijd gehad (of nog steeds) !

Lijkt me dat je niets fout hebt gedaan en om je ouders te zien huilen das niet heel raar / verwarrend.

die k.t situatie thuis is niet jouw schuld
dus asjeblieft, doe jezelf niets aan!!


>if it doesn't kill you, it will only make you stronger<

[dinkie]

...

Sterkte! Ben blij dat het in ieder geval weer beter gaat. Die ruzie gaat wel weer over.

[Engeltje_Mij]

Nogmaals bedankt voor de reacties, het gaat nu dan wel beter thuis, maar met mij blijkt het steeds slechter te gaan zit er aan te denken om hulp te gaan zoeken, waar zou ik heen kunnen gaan/bellen?

[Fantôme]

Riagg? jeugdhulp?

[Engeltje_Mij]

... schreef op 28-03-2003 @ 22:06:
Riagg? jeugdhulp?

Zat ik ook aan te denken.. kan riagg anoniem? en zoja.. heb je toevallig tel. nr. van ofzo?

[Fantôme]

Engeltje_Mij schreef op 28-03-2003 @ 22:12:
Zat ik ook aan te denken.. kan riagg anoniem? en zoja.. heb je toevallig tel. nr. van ofzo?

bureau jeugdzorg: 020 699 33 99 --> bel dit nummer voor het contactnummer in jouw regio...
Riagg zal ik ff proberen op te zoeken, moment....

[Fantôme]

http://www.gggd.amsterdam.nl/

en dan naar de link telefoonnummers
suc-6 ermee, vind het knap dat je hulp zoekt
ik weet niet zeker of het anoniem is, zo niet, dan merk je dat vanzelf, als ze om naam en adres vragen en alles

Je hebt ook van die instanties als SOS-hulpdienst en Correlatie en de kindertelefoon. Die zijn iig anoniem. Maar waarom moet het anoniem? Is er op school ofzo niemand waar je naar toe kunt? Zij kunnen je event. ook weer doorverwijzen, mocht dat nodig zijn.

[Engeltje_Mij]

Dankje!.. uhm ja ik wil graag anoniem, ofja, in ieder geval dat mijn ouders het niet weten. Op school kan wel, maar dat vrouwtje ligt me totaal niet dus heb k echt geen zin in..

Engeltje_Mij schreef op 29-03-2003 @ 10:10:
Dankje!.. uhm ja ik wil graag anoniem, ofja, in ieder geval dat mijn ouders het niet weten. Op school kan wel, maar dat vrouwtje ligt me totaal niet dus heb k echt geen zin in..

Je kunt ook naar je mentor of een andere docent gaan, dan kun je iig je verhaal kwijt. En die hebben misschien ook wel zicht op waar je verder terecht kan. En anders kun je altijd bij je huisarts terecht.

Misschien is het btw juist wel goed als je ouders weten dat het niet goed met je gaat en waarom het niet goed met je gaat. Misschien kunnen ze dan wat rekening met je houden ed.

[Engeltje_Mij]

Leonoor schreef op 29-03-2003 @ 10:30:
Je kunt ook naar je mentor of een andere docent gaan, dan kun je iig je verhaal kwijt. En die hebben misschien ook wel zicht op waar je verder terecht kan. En anders kun je altijd bij je huisarts terecht.

Misschien is het btw juist wel goed als je ouders weten dat het niet goed met je gaat en waarom het niet goed met je gaat. Misschien kunnen ze dan wat rekening met je houden ed.

Mentor nooit .. ja srry maar dat is zon kwal! die man spoort gewoon niet.. en school ja.. ik weet niet.. voelt gewoon niet fijn om daar met iemand te praten.. en huisarts zit ik nou ook niet op te wachten ..

Ze weten wel dat het niet super met me gaat.. maar ze denken dat het alleen door gedoe thuis komt.. maar tis alles bij elkaar.. en daar kan ik ze nu niet mee opzadelen mijn ouders zijn zelf ook depressief en gestresst en weet ik veel wat, dusja..

Engeltje_Mij schreef op 29-03-2003 @ 10:34:
Mentor nooit .. ja srry maar dat is zon kwal! die man spoort gewoon niet.. en school ja.. ik weet niet.. voelt gewoon niet fijn om daar met iemand te praten.. en huisarts zit ik nou ook niet op te wachten ..

Ik kan nu iedereen op gaan noemen met wie je zou kunnen gaan praten, maar je weet zelf denk ik beter wie daarvoor in aanmerking komt. Je kunt bij iedereen ongetwijfeld ook weer een reden verzinnen om het niet te doen, maar bedenk je dat jij wilt dat het beter met je gaat en daarvoor zul je iets moeten doen. Misschien moet je voor jezelf beslissen wat je daarvoor over hebt.

Ze weten wel dat het niet super met me gaat.. maar ze denken dat het alleen door gedoe thuis komt.. maar tis alles bij elkaar.. en daar kan ik ze nu niet mee opzadelen mijn ouders zijn zelf ook depressief en gestresst en weet ik veel wat, dusja..

Dus? Het zijn je ouders. Jij hoeft niet hun zorgen te dragen. Verder geldt ook hiervoor mijn bovenstaande stukje.