Bij mij werd het vaak uitgelegd als n golfbeweging.
N beetje zoals bij n manische depressie, maar dan met meer golfjes.
De kunst is om van die golfjes een strakke lijn te maken, dat ze dus steeds kleiner worden. Dat je steeds "minder extreme" slechte, en "minder extreme" goede periodes hebt. Totdat je op een gegeven moment "normale periodes" hebt.
Kunt het ook zien als bergen. je doet je harstikke veel moeite om op die berg te komen, en als je er bent, val je er weer af.
Maar als je goed oplet zul je zien dat je nooit helemaal terugvalt naar het beginpunt toe.
Die agressie waar jij het over hebt kun je zien als een soort van pieken. Die zullen nog heel lang blijven terugkomen. Maar de kunst daar weer van is dat je controle krijgt daarover. Dat je het op een gegeven moment niet meer naar jezelf richt, je haat, je agressie, maar dat je het leert te uiten op andere manieren.
Je moet er mee leren omgaan.
Dat is heel zwaar, althans voor mij dan, maar uiteindelijk kom je er wel, dat weet ik zeker.
*knuv*
Ab.
__________________
Ik vertelde de psychiater dat ik stemmen hoorde. Hij zei mij dat ik goede oren had. - Herman Finkers
|