|
Hallooo,
Ik zit nu nog in de nawerking van alcohol, heb veel te veel op, ik doe het noooit meer, maar ik weet dus niet wat hier straks allemaal voor onzin staat. Ik probeer zo goed mogelijk te typen. Anyway: Jochem was hier, en t ging wel oke, al ging ik dood van de zenuwen van te voren. Maar toen hadden we dus alcohol, en ik ken mijn lichaam’s haar grenzen niet zo goed en hij ook niet en voor dat ik t wist had ik heel wat wodka en een soort ranja waar je de alcohol niet eens in proefde op. Bij elkaar, en gedronken met rietje (stom), en met vruchtensap erna (stom) 4-5 glaasjes. Ik ben nooit verder gekomen dan 1 glaasje, dus dit ben ik helemaal niet gewend. Na zeer korte tijd en na enig gewijmel dacht ik even naar de wc te gaan. Daar kreeg ik terstond bijna een paniekaanval en rende naar de kraan, gooide water over me heen en dronk. Jochem kwam eraan, hield me vast en aaide me over mijn rug, maar het kon mij allemaal niks meer schelen wat hij of iemand anders dacht: ik voelde me ziek! Het voelde wazig, ik wankelde op mijn benen, was misselijk of buikpijn, of allebei, ik kon het niet meer onderscheiden, en moe, en ik had t zo heet!! Ik heb er weetniethoelang gestaan, ben toen op de wijze raad van Jochem gaan liggen. (ik wist wel wat hij daar mee voor ogen had, maar goed, ik kon niet bij die bak blijven staan) Ben eerst (of daarna, ik weet t niet meer) onder de douche gegaan om de narigheid van me af te spoelen, water heeft zoiezo een prachtig effect op mij; het helpt, en dit keer ook. Ik was duizeliger dan ik dacht, maar lopen ging nog wel. Hij ging bij mij op bed zitten, half liggen (en op een gegeven moment ook liggen), bleef me aaien, en zeggen dat het puur zenuwen was, het niet door de alcohol kwam, maar door de opgehoopte zenuwen, en dat ik los moest laten. Maar weet je? Om 3 redenen wilde ik helemaal niet loslaten. Ten 1e had ik tijdens zijn komst, VOORdat hij aan me begon te zitten, bedacht dat ik gewoon vrienden wilde blijven, niet omdat ik bang was, maar omdat ik niet genoeg (meer) voor hem voelde om met hem te rotzooien. Ten 2e omdat ik door die drank echt geen zin had om te flikflooien, ik was verdorie moe en liep te zwalken op mijn poten, dat is voor mij geen basis om zoiets te doen! En ten 3e omdat hij voor mijn gevoel al lang genoeg bij me was geweest, en ik gewoon zin had om alleen te zijn. Al moet ik eerlijk zeggen dat dat 3e niet zo belangrijk was op dat moment. Ik zei tegen hem dat t nog niet vertrouwd was tussen ons, dat ik gewoon vrienden wilden zijn. Maar dan zegt hij dat hij me wil helpen, vrienden mogen dat toch ook, waarom niet ik? Dat kan ook wel, maar ik voelde me op dat moment zoals ik al zei, totaal niet in de stemming om met die persoon op deze tijd in deze situatie te rommelen. Ik zei dat ik moest slapen, ik moet immers midden in vannacht op het vliegveld zijn, dat ik mijn spullen nog moest pakken, onder de douche wilde. Het had me niet eens uitgemaakt of hij me op dat moment naakt zou zien, of iets in die richting, maar weet je: in een fantasie is alles altijd zo anders. Alles is perfect, in mijn fantasie heb ik zin, voel ik me vertrouwd, mooi, enz enz. In het echt is er hoogstens 1 van die dingen aanwezig, en de rest maar half, of helemaal niet. Ik heb hem gewoon geidealiseerd, geromantiseerd, dat is t probleem. Niet dat hij in t echt niet geweldig is, jawel, maar misschien wel niet geweldig genoeg, of gewoon niet ‘geschikt’ voor mij, ik weet t niet, maar t voelt niet goed. En ik denk dat dat niet alleen komt door het vasthouden. Nu al bijna weer, zie ik mezelf gepassioneerd zoenen met een of ander figuur, maar dat is niet echt. Het is nep.
Op dit moment voel ik me nog in een andere wereld, ik plas doorzichtige plas uit, ik ben moeïg, maar het ebt al weg, de goden zij dank.
Want dit nooit meer. Het was een ‘verrijkte ervaring van mijn leven’, maar ik word geheelonthouder, of ik drink op z’n minst nooit meer meer dan 1 (!) glaasje! Nooit meer!!
(en nu heb ik ook nog hoofdpijn bah)
|