Voel jij je wel eens bespied?

[Miracle]

Voel jij je wel eens bespied door mensen in je omgeving?
Bijv. door mensen die ervoor gestudeert hebben (denk aan psychologen), maar ook door anderen? Dat het net lijkt of zij je gedachte kunnen lezen, omdat ze je ze raar aankijken. Of dat het net lijkt of ze je observeren.

Zo ja, hoe reageer je daarop? En ga je je daardoor anders gedragen? (wordt je rood, probeer je onverschillig te doen of probeer je datgene waar je aan dacht te vergeten?)

Ps. Dit is misschien een Kantine topic, maar ik denk dat ik hier 'betere' reacties krijg

[Evito]

Nee. Ik weet dat mensen me bekijken, maar ik zie dat niet als bespieden. Het voelt ok. Zeker omdat ik altijd hetzelfde doe. Zelf kan ik goed bespieden. Het boeit dus niet.

[idmind]

Ik voel me niet bespied omdat ik weet dat iedereen naar elkaar kijkt. (Behalve dan door satellieten hoog boven ons...)

Wel vind ik het belangrijk om te letten op wat ik de buitenwereld laat zien. Lichaamstaal bijvoorbeeld of een gesloten of angstige houding, of juist open en vrolijk. Of dat ik niet in mijn blootje voor het raam ga staan (ik ben een beetje preuts).

Je kan aan mensen heel erg veel zien. Zeker als je goed kijkt. Echter iemands gedachten kunnen lezen lijkt me een heel stuk moeilijker, als het al kan…

Zelf kijk ik meestal heel intensief naar mensen en ik spiegel dan terug wat ik zie. Soms denken ze dan dat ik hun gedachten las maar in werkelijkheid is dat niet zo. Ik geef slechts terug wat ik krijg. Gewoon een kunstje en niks magisch aan. Daar ben ik ook heel open over in de gesprekken die ik heb. Kwestie van goed kijken, goed luisteren, interpreteren, combineren en deduceren.

Psychologen hebben een training gehad om te letten op bepaalde details: hoe je zit, of je op je nagels bijt, wat je doet als je boos wordt of als ze je buiten je comfortzone halen. Allemaal trucjes en kunstjes om er achter te komen wat zich van binnen mogelijk afspeelt. Maar er kan een groot verschil zitten tussen wat je aan de buitenkant laat zien en wat zich aan de binnenkant afspeelt.

[Quiana]

Wil het niet bespieden lopen, heeft iets 'stiekems'
over zich heen, maar wel geobserveerd oid..

Bij m'n psych had ik dat meestal wel,
net zoals bij andere hulpverleners. (mw ed)
Logisch, want die observeren ook wel..
Heb dat bij mensen uit bijv m'n omgeving niet echt gehad
geloof ik, behalve dan als je 'voelt' dat mensen
je aankijken, en letten op wat je doet..
Weet niet of dat er onder valt. (?)

Voel me daar meestal onzeker door, wil *goed*
reageren, zorgen dat ze me goedkeuren..
Kan daardoor vrij geforceerd doen. (en word dus
heel zenuwachtig, krijg een rooie kop etc)
Kan ook heel onverschillig reageren,
of het negeren, maar blijf me er toch ongemakkelijk door voelen.
(verschilt ook weer per persoon, bij de een reageer
'k beter dan bij de ander.)

ik denk altijd dat iedereen me aanlijkt. Omdat ze vinden dat ik er raar en lelijk uitzie, of omdat ze vinden dat ik me raar gedraag ofzo. Ik weet meestal echt niet waar ik moet kijken als ik over straat loop Ik word er dus gewoon heel onzeker en zenuwachtig van. Als ik mensen zie lachen ofzo, denk ik dat ze me uitlachen..etc.

[Yesterday]

Alicia Silverstone schreef op 29-04-2003 @ 19:20:
ik denk altijd dat iedereen me aanlijkt. Omdat ze vinden dat ik er raar en lelijk uitzie, of omdat ze vinden dat ik me raar gedraag ofzo. Ik weet meestal echt niet waar ik moet kijken als ik over straat loop Ik word er dus gewoon heel onzeker en zenuwachtig van. Als ik mensen zie lachen ofzo, denk ik dat ze me uitlachen..etc.

Heel herkenbaar,
het liefst zou ik gewoon onzichtbaar zijn.

Maar sSoms heb ik er ook helemaal geen moeite mee als mensen naar me kijken. Het ligt denk ik aan de manier waarop mensen naar me kijken. Als mijn kleren nogal vaag zijn, en ze kijken daarnaar, vind ik dat helemaal niet erg.

Toch vaag

[Miss Helena]

Af en toe heb ik ook dat gevoel... Het is ongemakkelijk, en weet niet hoe k me moet gedragen. Meestal vraag ik waarom ze kijken (als t bekenden zijn) Zijn het vreemden, dan kijk ik gewoon lekker terug.

[Horror Kitty]

soms denken mensen me te kunnen doorgronden door me doordringend aan te kijken. maar ik heb geleerd me daarvoor te afsluiten en als ze dan merken dat ik niet ineens wat ongemakkelijker overkom geven ze het meestal wel op.
ik voel me wel bespied soms, ja, maar dan zorg ik er wel voor dat mensen daarmee ophouden.

[Ceiridwen]

(Sorry,mijn.spatiebalk.is.kapot!)

Ik.wil.het.niet.'bespieden'.noemen,maar.ik.heb.wel.constant.het
idee.dat.mensen.constant.naar.me.kijken..Ik.voel.me.er.op.zich.
niet.erg.ongemakkelijk.bij,maar.ik.durf.nooit.terug.te.kijken.of.ze.
echt.aan.het.kijken.zijn.

Maar.zo.heb.ik.ook.constant.het.idee.dat.ik.achtervolgd.wordt.

[Gwinnie]

over dat ged8en lezen..
vandeweek zei meisje uit mn klas: volgens mij lijk jij op je pa..

terwyl ze mn pa niet kent, en ze noemde precies de goede eigenschappen op..
eng...

[//ItsJustMe\\]

Alicia Silverstone schreef op 29-04-2003 @ 19:20:
ik denk altijd dat iedereen me aanlijkt. Omdat ze vinden dat ik er raar en lelijk uitzie, of omdat ze vinden dat ik me raar gedraag ofzo. Ik weet meestal echt niet waar ik moet kijken als ik over straat loop Ik word er dus gewoon heel onzeker en zenuwachtig van. Als ik mensen zie lachen ofzo, denk ik dat ze me uitlachen..etc.

Dat heb ik nou ook!
(en ik ben echt niet iemand die met opvallende kleren of een opvallend gedrag ofzo) Ik wordt er wel onzeker en zenuwachtig van maar ik weet dat het nergens op slaat dus (ik moet) maak me daar niet teveel zorgen om. Maakt het juist spannend.
(ik wou dat ik (weer) een stad woonde )

Ik voel me d'r wel zwaar gestoord door

vandaag (even) over de braderie gelopen, ik snap echt niks van mezelf was spannend, vervelend maar ook leuk. Niet de braderie (boeid me geen fuck) maar de mensen. (niet dat ik bekenden tegen gekomen ben of gepraat heb met iemand (naja behalve met 2 vrienden dan)) Ik snap er niks van, dat hoort dan toch gewoon saai te zijn (niks gedaan verder namelijk)?

Zelf kijk ik meestal heel intensief naar mensen en ik spiegel dan terug wat ik zie. Soms denken ze dan dat ik hun gedachten las maar in werkelijkheid is dat niet zo. Ik geef slechts terug wat ik krijg. Gewoon een kunstje en niks magisch aan. Daar ben ik ook heel open over in de gesprekken die ik heb. Kwestie van goed kijken, goed luisteren, interpreteren, combineren en deduceren.

Dat doe ik ook, (maar niet echt express volgens mij)
Vroeger reageerde ik wel op mensen om me heen (bekenden)
Dan zei ik er iets over, of dan zei ik iets,
en dan was het zoiets van "Huh?" "wat lul je?"

K dacht dan ik ben toch niet gek? Ik zie/hoor toch wat je bedoelt, wat je wil zeggen? Ik ben toch niet gek?


Zelf hoop ik welles dat juist wel iemand naar me kijkt,
maar vooral naar m'n gedrag ofzo,
Dat die iets abnormaals of bijzonders in mij ziet ofzo,
wat meeste mensen niet zien ofzo of begrijpen ofzo


naja k ben ook gek
stomme nutteloze post, moet het kwijt denk ik

[dyfusica]

ik heb het heel vaak.. ik gedraag me hetzelfde.. misschien iets aardiger maar echta nders ga ik me niet gedragen

[Kronkeltje]

Neej ik voel me nooit bespied. Ik heb ook niet het gevoel dat iemand mijn gedachten kan lezen.

[Loezzel]

Ik denk altijd dat men naar mij kijkt en om mij lacht als ik onzeker ben over mezelf. Dan loop ik op straat en ga ook extra opletten of iemand naar me kijkt. En als hij kijkt, dan denk ik meteen dat ie denkt: oech, wat een ongelooflijk dom en lelijk kind.... Frustrerend is dat, word ik alleen maar meer onzeker van.

Maar als ik goed in mn vel zit, heb ik nergens last van...

[Keyser Saus]

Loezzel schreef op 01-05-2003 @ 12:59:
Ik denk altijd dat men naar mij kijkt en om mij lacht als ik onzeker ben over mezelf. Dan loop ik op straat en ga ook extra opletten of iemand naar me kijkt. En als hij kijkt, dan denk ik meteen dat ie denkt: oech, wat een ongelooflijk dom en lelijk kind.... Frustrerend is dat, word ik alleen maar meer onzeker van.

Maar als ik goed in mn vel zit, heb ik nergens last van...

goh, lijkt wel heel erg veel op mij, alleen is de hij dan een zij

Ach, het maakt mij echt niet uit.. Als mensen mij willen observeren of wat dan ook dan gaan ze hun gang maar, zolang ik er maar geen last van heb..

Soms kijkt iemand me wel aan alsof diegene inderdaad mn gedachten kan lezen, dat is dan wel enigszins eng maar het is toch niet zo zeg maar. Iemand pikt misschien iets op wat ik uitstraal, nou, dat mag..

Nja kweetniet, heb me er nooit mee bezig gehouden