Aantrekkingskracht van Verdriet

[Tuuntje]

Voor levo(=levensbeschouwing) moet ik het hele jaar bezig zijn aan een praktische opdracht. Voor deze PO heb ik de volgende onderzoeksvraag gekozen:

Hoe gaan mensen om met het verschijnsel verdriet?

Ik heb (stiekem) wel hulp nodig om op een antwoord te komen(als deze er überhaupt is)
Daarom zou ik graag jullie mening willen weten over hetvolgende:

-Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?

-Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?

-En nog moeilijker: Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?

Alvast bedankt!

[tessy9]

-Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?

Ik denk dat dit niet bij iedereen zo is.
Sommige houden totaal niet van jankfilms of boeken waarbij je een traan moet laten, vooral de mannen onder ons.
Meisje daarentegen vinden het vaak geweldig, voor in hoeverre je van geweldig kan spreken tenminste.
Als ik een jankfilm bekijk, kan ik niet zeggen dat ik geniet. Als de film klaar is zeg ik natuurlijk wel, oooh wat was dat een mooie film.
Zo’n film maakt gevoelens bij je los, vaak ook door de muziek die erbij zit. Dat is ook het doel van de film, dat er wordt nagedacht over het onderwerp en dat er gevoelens worden losgemaakt.
Het is ook wel zo dat als je heel erg vrolijk bent, dat je geen film met verdriet gaat kijken. Vaak kijk je die als je zelf je ook verdrietig voelt, tenminste, dat denk ik zo.
Ik vind dit trouwens wel een moeilijke vraag.



-Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?

Er zijn natuurlijk veel verschillende soorten verdriet en ik ga ook op verschillende manieren om met dat verdriet.
Liefdesverdriet bijvoorbeeld, probeer ik als eerste zo veel mogelijk over te praten zodat alles eruit is, ik vraag wat ik wil vragen, zeg wat ik wil zeggen, ik laat mezelf gewoon een beetje bezig en ga het niet opkroppen.
Het helpt mij ook altijd om muziek te luisteren. Muziek met een goeie tekst en een stevige stem.
Het is een hele tijd geleden voor mij dat ik een sterfgeval heb meegemaakt in mijn nabije omgeving, gelukkig maar. Ik weet nog toen mijn opa overleed, dat ik daar zo min mogelijk over wou praten en eigenlijk ook zo min mogelijk hem wou bezoeken op het kerkhof. Klink misschien heel gemeen, maar zo ging ik daarmee om.
Soms word ik ook wel boos als ik verdrietig ben, als ik bijvoorbeeld ruzie heb.
Of ik ga sporten, ff mijn frustraties eruit werken.


-En nog moeilijker: Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?

Ik doe dat zo omdat ik me daar fijn bij voel, niet omdat het me is aangeleerd, ik denk dat ik zelf een eigen manier heb gevonden om er zo mee om te gaan.
Het is denk ik ook toeval dat ik het heb ontdenkt, dat muziek bij mij een hele goeie uitwerking heeft.


Hoe gaan mensen om met het verschijnsel verdriet?

Ik denk dat mensen in het algemeen heel erg verschillend omgaan met verdriet. Er zijn mensen die zich heel erg op dingen gaan storten waardoor ze hun verdriet vergeten, denk maar aan werk bijvoorbeeld. Ik denk echter niet dat dit goed is, want op een gegeven moment breek het op en gaat het totaal niet goed met je.
Sommige mensen verwerken verdriet door erover te praten, anderen zijn er juist heel erg gesloten over en geven het zelf een plekje en willen alleen zijn.
Er zijn ook mensen die zichzelf in de problemen werken, omdat ze zoveel verdriet hebben en niet weten hoe ze ermee om moeten gaan. Ze worden hopeloos, radeloos, hebben nergens geen zin meer in.
Zo zie je vaak dat er alcoholproblemen of drugsproblemen ontstaan, agressiviteit en in het ergste geval maken ze een eind aan hun leven.
Dat is natuurlijk heel erg, het beste is dan volgens mij dat als je vanaf het begin zoveel moeite hebt met je verdriet met iemand gaat praten, met iemand die je kan helpen, maar dat moet je natuurlijk wel zelf willen.

Ik zelf vind het beste dat je over je verdriet praat, zodat je vrienden/vriendinnen je kunnen opvrolijken en je het niet gaat opkroppen. Als je verdrietig bent moet dat overgaan en je moet dan ook gewoon zeggen tegen de mensen om je heen wat je wilt, want ze kunnen je te veel maar ook te weinig aandacht geven op momenten dat jij het nodig hebt en daar word je alleen nog maar minder vrolijk van.

Als je nog iets wil wil vragen laat je het maar weten

Hoe gaan mensen om met het verschijnsel verdriet?
sommige mensen zijn radeloos of verdoofd, hoe je het wilt noemen..., ze weten zich geen manier te bedenken om het te verwerken, of te uiten... anderen ontkennen de dood gewoon.. ze geloven het niet dat die persoon echt niet meer terug komt.. kwaad zijn, kan ook nog.. kwaad op arsten, ziektes, op jezelf, toen er laatst iemand die ik vrij goed kende overleed aan kanker, was ik heel boos op die ziekte, en ik snapte het gewoon ook niet..
ik ben ook een tijdje ziek van verdriet geweest..niet echt onwijs depressief ofzo.. maar ik kon me zóó slecht concentreren op mijn school, ik ben ook maar een aantal dagen thuis gebleven toen.. ik moest mijn gedachten even ordenen...
je kan trouwens ook nog van alles willen doen om die persoon absoluut niet te vergeten.. heb ik ook gedaan.. foto's gezocht, liedjes, gedichten.. om die bewuste persoon niet te vergeten..

-Hoe komt het dat men ervan blijkt te genieten(of er tenminste gefascineerd door is) om verdriet te zien in films en/of erover te lezen in boeken?
meestal is verdriet in boeken en films lekker herkenbaar en vinden mensen het prettig om door een film of boek te merken dat ze niet de enige zijn die verdriet hebben om bepaalde dingen
*daarom vind ik boeken en films met verdriet erin altijd zo mooi * alleen is het wel typisch dat vooral veel meiden van die echte jankfilms houden... jongens vinden dat meestal slap gelul ofzo..
vaak ontroerd een film je ook door de muziek, zoals tessy9 dus ook al zei.. bij een boek is dat anders, omdat je geen muziek of beeld hebt ofzo, maar ik ben bij een zielig boek wel ontroerd, tog door je eigen herinneringen weer... in boeken word de waarheid ook altijd zo heerlijk hard verteld, hoewel het gewoon de waarheid is...

-Hoe ga jij om met verdriet van dichtbij(liefdesverdriet/sterfgeval etc)?
uhm.. ik huil altijd gwoon wat, als er iemand overleden is de mooie herinneringen op proberen te halen, hoewel dat wel moeilijk is, omdat je onwijs veel verdriet hebt... ik ga dan ook altijd heel veel muziek luisteren, omdat dat me geruststeld denk ik... hoewel je van sommige liedjes echt spontaan gaat huilen, maar dit terzijde

liefdesverdriet verdring ik gewoon, door niet aan die persoon te denken, alle negatieve dingen op te noemen en gewoon iets anders te gaan doen: boek lezen ofzo.. tv kijken

-En nog moeilijker: Waarom denk je dat je het juist zo doet(cultuur, opvoeding etc) ?
uhm.. mijn manier van verwerken is eigenlijk door het op te schrijven, door middel van bijvoorbeeld gedichten of verhalen.. ik ben daar, al zeg ik het zelf, goed in om gevoelens te omschrijven.. en in zn algemeen te kunnen praten, komt denk ik omdat ik heel open ben opgevoed, *bijna* alles wordt besproken bij ons.. dat is wel heel fijn.. zo heb ik geleerd om mijn gevoelens te kunnen uiten.. ik ben blij dat ik dat kan!

succes met je PO!

Whuh? ik heb hier net een geweldig verhaal achtergelaten, is het opeens weg snap er niets van. goed, zal kijken of ik alles nog weet, dan vertel ik hjet nog wel een keer

jeeeeej k heb em weer gevonden. je hebt de topic twee keer geplaatst, ik dacht al strax ligt het aan mij
k zal mn antwoorden nog een keer geven

hee, mooie vraag! *echt waar, vind um geweldig gevonden, en wil je graag helpen, voor zover dat kan*

ok, komt ie:

- men gaat meeleven, en meevoelen. de een heeft dit sterker dan de ander. fascinerend is denk ik een verkeerd woord, men wil volgens mij gewoon graag begrijpen wat er in de persoon omgaat in zo'n emotioneel moment

- verdriet in mijn omgeving wil ik altijd verhelpen, alhoewel ik weet dat mijn oplossingen nooit zo briljant zijn. zelf praat ik niet zo veel over mijn eigen verdriet/ gevoelens. maar ik ben altijd bereid naar anderen te luisteren, omdat ik weet dat je iets beter een plaats kan geven door er veel over te praten. *dingen als sterfgevallen vergeten kan nml niet, je moet ze een plaatsje geven in je leven, en het afsluiten*

- zoals ik al zei, het is belangrijk over verdriet te praten. een sterfgeval ís niet te vergeten. iets ingrijpends meemaken waar je veel verdriet van hebt, kán je niet wegstoppen en vergeten. veel over praten is dus belangrijk. daarom wil ik anderen laten zien dat ik naar ze wil luisteren, omdat ik weet dat het belangrijk kan zijn voor de verwerking.

*hoop dat je er iets aan hebt. succes!!*

waarom zet jij dezelfde vraag alleen dan met een andere titel op filosofie&levensbeschouwing, maar ook op psychologie???

[Gatara]

Cross posting mag niet. En dit hoort sowieso op psychologie thuis.