[Column]Kaasknabbels, ventieldopjes en kurkentrekkers

Mijn eerste column! Reacties welkom

---
Kaasknabbels, ventieldopjes en kurkentrekkers


Ter inleiding zal ik u, als lezer, even mentaal voorbereiden op hetgeen dat komen gaat. Zoals het een standaard columnschrijver betaamt, streef ik naar een inhoudsgewijs interessante, al dan niet samenhangende letterbrij van zinspelingen en woordgrappen. Dat kan bestaan uit een beschrijving van een ervaring uit het dagelijks leven, of een actuele gebeurtenis. Daar komt bij dat een politieke statement of verborgen boodschap de column altijd wat versterkt.
Met deze regels in het achterhoofd kan ik van start gaan. Zit u lekker? Daar gaan we.

Het is zes over één ‘s nachts. Ik zit hier voor de computer, met naast mij een glas gevuld met koel, goudgeel vocht dat in de volksmond pils wordt genoemd. Daarachter, verscholen tussen de vele broodkruimels en aangekoekte borden en schoteltjes, ligt een zak kaasknabbels mij aan te gapen. Voor de zoveelste keer graai ik in de zak. Mijn vingers gaan actief op zoek naar resterende knabbels, wederom met succes. Zes stuks verdwijnen haastig in mijn mond. Eventjes verwonder ik mij over de behoorlijk acceptabele smaak van deze chemisch bereide snacks.

Maar deze verwondering maakt gauw plaats voor een nieuwe verwondering. Hoe kan het toch zijn dat dit fabriekspils, dat met relatief grote slokken door mij wordt geconsumeerd, toch zo’n heerlijk Echt Bier-smaakje heeft? Zou het komen door het unieke recept, dat sinds 1719 volgens familietraditie wordt gebrouwen met water uit eigen bronnen? Ik weet het niet. Wat ik echter wel weet is dat het alcohol al aardig op me begint in te werken. Daar ga ik altijd van nadenken. Heeft u dat ook wel eens? Dat je dan plotseling herinnerd wordt aan gebeurtenissen uit het verleden? Zo moest ik denken aan die ene keer dat ik een fietsband moest verwisselen.

Ja, een fietsband. En dan bedoel ik de binnenband, die op onverklaarbare wijze altijd lek is. En nee, plakken werkt dan natuurlijk niet meer. Met als gevolg dat je een nieuwe binnenband moet aanschaffen en deze ook nog eens zélf er in mag zetten.
Er zijn mensen die dat zo eventjes in een handomdraai doen, en er zijn mensen zonder de benodigde fietsenkennis die daar een hele middag mee bezig zijn. Ik behoor tot de laatste categorie. Voor mij was dit klusje (zeg maar gerust klus) een hele verschrikking.
Het leeg laten lopen was zo’n probleem nog niet. Immers, hij was al leeg. Ook het loshalen van de buitenband was niet zo moeilijk. Zelfs het eruit peuteren van de binnenband in kwestie was een peulenschil. Maar toen kwam het! Want hoe kreeg ik in godsnaam die binnenband helemaal uit het wiel? ‘Ah,’ zei ik toen tegen mezelf, ‘daar kan ik deze klem goed voor gebruiken. Daarmee kan ik de ruimte tussen het frame en het wiel zodanig verbreden, dat de binnenband er tussendoor kan’. Maar een klem zou een klem niet zijn als hij zonder slag of stoot zou werken. De klem schoot dan ook bij de eerste poging los. Een tweede keer proberen was ook niet zo succesvol. De klem bleef zitten, maar dit keer was de ruimte tussen het frame en het wiel te klein. Verder draaien lukte niet. Pas toen de waterpomptang eraan te pas kwam, lukte me het om de binnenband er doorheen te trekken en snel de nieuwe er tussen te hangen. Triomfantelijk keek ik nog even in het rond om te kijken of iemand mijn topprestatie had mogen aanschouwen. Niemand.
Ik stopte gauw de binnenband terug en propte de buitenband er overheen. Het was tijd om de band op te blazen. Ik schroefde het ventieldopje eraf (niet kwijtraken!) en zette de pomptuit op het ventiel. De eerste poging tot opblazen mislukte, want de pomptuit schoot los. Ietwat ontmoedigd zette ik hem opnieuw vast. En ja hoor, een twintigtal voetbewegingen later leek de band hard genoeg. Opgelucht haalde ik de tuit los.
‘Pssssht,’ siste het ventiel.
Snel zocht ik naar het ventieldopje. Maar waar was ie gebleven?!
‘Pssshht’. Het ventiel leek zich niks aan te trekken van mijn leed en liet vrolijk de zojuist toegediende lucht ontsnappen.
Vanuit mijn ooghoek zag ik daar iets liggen. Er viel geen seconde te verliezen! Ik greep naarstig naar het zwartglimmende dopje en draaide het vast. Maar ik was te laat. De binnenband was weer zo slap als de thee van mijn oma. Moedeloos gaf ik de fiets een enorme rotschop, in de hoop een lichte uiting van pijn te horen. Tevergeefs.
Tot zover mijn fietsreparatie-drama. De fietsenmaker kon weer in zijn handjes wrijven. Een dikke rekening was dan ook het resultaat.

Diepe zucht. Soms vraag ik me af waarom het mij toch allemaal moet overkomen. Maar nu bedenk ik mij dat ik zojuist wél een hele column te voorschijn heb getoverd. En alles zit erin. Een ervaring uit het dagelijks leven (fietsen repareren), een actuele gebeurtenis (het columnschrijven) en een verborgen boodschap (‘Begin nooit aan een fiets’). Dit alles gebreid tot een (interessant en samenhangend?) verhaal vol zinspelingen en woordgrappen.

Wat zegt u? Een politiek statement? Eh, weg met het CDA! Huh? Kurkentrekkers? Ach, een wijntje gaat er nu wel in...

*grijns*

[Majesteit]

Morgan schreef op 05-05-2003 @ 19:38:


*grijns*

heerlijk

[Nothing]

hijs goed...

[maarte]

vet hoor!
leest gewoon goed enzow, heb je nog meer?

[Onlyme]

Leuk

[*Burning water*]

Ja, nu mag ik ook

Leuk! Meer!

Jij kunt zo schrijven dat ik er om moet lachen, dat is een gave

Met jouw verknooide gevoel voor humor is dat inderdaad een gave

[fliebertje]