[Verhaal] Het huis des levens.

[Ming-Xia]

Hij belde aan, de voordeur ging open en zijn vader en moeder begroetten hem met open armen. “Laten we hem Alex noemen.”

Zijn jeugd was rustig, zonder enige trauma’s en problemen, totdat hij die deur koos, de schuifdeur des levens. Hij kwam terecht in de puberteit waarin vele deuren zijn pad versperden. De linker? Of de rechter? Of misschien die in het midden? Iene miene mutte... Kiezen was moeilijk en vaak koos hij de verkeerde deur, maar uiteindelijk, na deuren en deuren, slingerde de draaideur hem het volwassen leven in.

De keuze: links of rechts. De linker liet hem ontsnappen van de ruzie, de rechter liet hem blijven, vechtend voor een oplossing... of beter gezegd voor zijn gelijk, want eigenwijs was hij wel. Ah fijn, hij koos de rechter. Zijn baas had het niet zo op zijn koppigheid en gaf hem voor de verandering geen keuze. “De deur uit!” Weer een deurtje verder.

“Ik ben al die deuren nu behoorlijk moe.” zuchtte Alex.
“Deuren?” Hoorde hij een vrouwenstem zeggen. Wat klonk ze lief.
“Keuzes, keuzes... Je kent ’t wel.” antwoorde hij.
“Tja, iedereen zit er mee opgescheept.”
Daar zat ze, een stukje verder aan de bar. Wat was ze mooi. Die gedachte werd gevolgd door een diepe, verliefde zucht. Voorzichtig schoof hij dichter naar haar toe.
“Hoe heet je?”
“Cordelia en jij?”
Zijn hart bonkte...

Hij had een zijdeur gekozen! Hij zat opgesloten! Red mij uit deze mini-kamer, volgens mij ben ik claustrofobisch! Red mij van dit huwelijk, en vooral, red mij van haar! Cordelia, zijn lieve vrouw, charmant en attent en toch zo vreselijk irritant. Geen dag ging zonder ruzie voorbij, en dat terwijl ze pas 2 maanden getrouwd waren.
“Je bent lui!” riep Cordelia.
“En jij geeft veel te veel geld uit aan kleding!” probeerde Alex zich te verdedigen.
Het eerste bord raakte de grond, de eerste scherf bezorgde een litteken, achterblijvend in Alexs ziel.
“Zie je! Dat gaat JOU geld kosten! Je zoekt je maar eens een baan, en dan zeggen dat ik lui ben!”
Een vlieg werd in een vaas gevangen tijdens zijn vlucht. De vaas raakte de grond en van het arme beestje werd nooit meer iets vernomen. Weer een verkeerd deurtje gekozen, Alex.

Ontsnappingsroute gedetecteerd! Alex ontvluchtte zijn huwelijk via de schuilkelderdeur. “Nee, geen huwelijk meer voor mij.” Maar de eenzaamheid, wat doe je ermee, Alex? Hij zal gaan knagen, bijten en krabben, en veel zul je er niet tegen kunnen doen.

“Zwanger?!” riep Alex.
“Ja, wat doen we nu...?” zei Cordelia zachtjes.
“Gescheiden blijven. Dat in ieder geval.”
“En de baby dan?!”
“Dat zien we over 9 maanden wel!”
Hij leefde bij de dag, dat was duidelijk.
Door het kattendeurtje kwam ze binnen, blond met krullen, 3 jaartjes jong. Spijt van zijn huwelijk had Alex niet meer, zonder die verkeerde keuze, die verkeerde deur, had hij zijn lieve dochtertje nu niet gehad. Misschien was het toch geen verkeerde deur geweest, slechts een tussendeur naar leukere tijden. In het weekend was hij bij haar en hij wees haar de weg naar haar eigen schuifdeur naar de puberteit, verder moest ze zichzelf helpen, zelf kiezen.

Dochtertje had inmiddels ook haar weg naar de draaideur gevonden, werd volwassen, verloor contact met haar vader. Alexs enige punt om naar uit te kijken, waren de weekenden met zijn dochter, maar die verdwenen.. samen met het leven in Alex. Een oude, eenzame, man was hij geworden. Niet meer, niet minder. Knaag knaag, bijt bijt, krab krab.

Geboren via de voordeur liep hij het leven binnen, een schuifdeur leidde hem naar zijn jeugd, een draaideur naar zijn volwassenheid, en via de achterdeur... verliet hij het leven.



En, is 't iets?

[Yohst]

Na een poosje wel erg veel deuren

wel leuk

mjah, veel deuren, maar ik vind het een goed verhaal..

[Twijg]

ik vind het leuk! Het is een hele aparte schrijstijl, en dat vin k wel leuk! Tenminste origineel! Ik heb eigenlijk geen commentaar, t is gewoon leuk, en ga door zou k zeggen!