Het voelt toch niet goed!!

[Rocaliaan Lieke]

He mensen,

Ik heb nou zo'n 2 jaar bij een psycholoog gelopen, ik wou dit helemaal niet maar het moest van mijn ouders.
Omdat ik het zelf niet wilde heb ik daar 2 jaar lang men kaken stijf op elkaar gehouden.

Op een gegeven moment zei ze dat ik maar vrijwillig opgenomen moest worden en starte de procedure.
Toen zij zei dat het vrijwilig was ging er een belletje bij mij rinkelen en dacht ik van: Hallo! ik doe dit al twee jaar onvrijwilig denk je nou echt dat dit wat zou helpen.

Toen ik bij de inrichting mijn eerste gesprek had gehad stopte ik bij de Psycholoog.
En na twee gesprekken bij de inrichting zeiden ze dat het geen nut had omdat ik het zelf toch niet wilde.
Dus zit ik nu zonder hulp.

Maar toch weet ik zelf dat ik problemen heb (ook al blijf ik ze ontkennen tegen mijn ouders enz.)
Maar een psycholoog of zo helpt bij mij niet omdat ik die mensen niet vertrouw en gewoon zeker weet dat alles toch tegen mijn ouders gezegd wordt.
Ik heb ook geen vriendinnen om mijn hart bij te luchten.
Dus misschien weten jullie een oplossing (uit eigen ervaring) hoe ik me toch beter kan gaan voelen en van mij (eet) problemen af kan komen

Alvast bedankt

[Nona]

Je moet iemand zoeken die je wel vertrouwt om te leren praten. Iemand tegen wie je het hele verhaal durft te vertellen. Het maakt niet uit wie dat is, als jij hem of haar maar vertrouwt. Het hoeft geen professionele hulp te zijn, maar op die manier kan je je hart luchten en heb je iemand die jou advies kan geven en kan steunen.

Als dit niet lukt schijnt het vaak een goed idee te zijn om dingen op te schrijven. Schrijf alles net zolang van je af tot je zeker weet dat het goed op papier staat. Als je er dan aan toe bent kun je je stukjes misschien eens aan iemand laten lezen. Iemand die je vertrouwt uiteraard.

Uiteindelijk ben je misschien dan wel ver genoeg om zelf hulp te zoeken. Aangezien je er dan achter staat is het dan waarschijnlijk makkelijker om te praten en helpt het misschien ook wel echt.

Je hebt het over eetproblemen. Je kunt iemand altijd vragen om jou daarop te controleren. Een tijdje geleden heeft er iemand hier een topic geopend over eetproblemen en die is elke dag gaan vertellen wat ze gegeten had (een paar dagen dan). Op die manier werd ze gesteund, gecontroleerd en aangemoedigd. Vaak waren mensen ook nog trots op haar als ze goed gegeten had.
Zoiets kan jij misschien ook wel vinden. Wat mij betreft mag het hier, in deze thread, maar je kunt ook iemand anders daarvoor zoeken, dan is het misschien persoonlijker.

Ik weet niet welke kant jouw eetproblemen opgaan, maar probeer in ieder geval genoeg en gezond te eten, en niet uit frustratie. Zo veel mogelijk drie goede maaltijden op een dag en 's middags en 's avonds een klein tussendoortje.

Heel veel sterkte meis, als je iets kwijt wilt mag je me e-mailen of PMmen hoor!
Kruimel

[snoopy17]

Een psycholoog mag niet zomaar met je ouders praten, daar kan diegene zijn baan mee kwijtraken. Een psycholoog heeft beroepsgeheim, dus daar hoef je je ECHT geen zorgen over te maken. De enige oplossing die ik geef is dus gewoon echt met een psycholoog gaan praten! En probeer er in ieder geval ook met vrienden over te communiceren.
Succes!

[Phileine]

Precies. Je hebt een goede psycholoog nodig. Toen ik in de knoop zat met mezelf na een behoorlijke rottige periode heb ik een psycholoog in vertrouwen genomen die mijn vader al kende. (Mijn problemen hadden indertijd niet met mijn vader te maken, anders was het moeilijker geweest.) Na vier gesprekken voelde ik me stukken en stukken beter. Die man wist het goede in mij naar boven te halen, gaf me heel concrete tips en luisterde. Heel simpel, vreselijk fijn.

Zoals hierboven ookal gezegd door mensen, heb je dan waarschijnlijk ook niet de goede psycholoog getroffen, of niet de goede persoon in ieder geval. Het is wel zo dat hulp weinig zin heeft wanneer jij niet geholpen wil worden, zolang jij je niet open stelt kan er ook niemand naar binnen om te kijken wat ze voor jou kunnen doen.

Je beter gaan voelen is niets iets dat veroorzaakt kan worden door het nemen van 1 bepaalde stap. Het is een zoektoch naar wat voor jou de juiste manier is om beter te worden en vervolgens nog een moeilijke weg om dit te verwezenlijken. Er is niet 1 manier de goede en die manier is ook niet zo even gebeurd. Wat wil je nu precies? Wil je uberhaupt wel praten over je problemen en is het echt alleen het wantrouwen wat je daarin in de weg staat?

Jij moet allereerst een oplossing willen voor je er een zult vinden.

Misschien kun je eens een ander psycholoog proberen of een heel andere vorm van therapie (niet elke therapie bestaat uit praten, zo heb je ook creatieve therapie waarbij je je gevoelens leert uit d.m.v. bijv. dans, tuinieren (ja echt ), schilderen etc. en zo zijn er nog andere vormen van hulp).

Een soort dagboek gaan bijhouden is ook een goed idee. Wanneer je graag wil dat je dingen ook gelezen worden door anderen zou je dit op internet kunnen doen (ik heb bijvoorbeeld een Livejournal), wanneer alles daar te prive voor is zou je ook gewoon aan jezelf kunnen schrijven. Wanneer je iets na een week terugleest kan dat soms veel inzichten geven in wat je toen opschreef...

Nou goed, heel veel sterkte in ieder geval
Kim

[~~dolce~~]

hmm, k heb niet allle reactie's gelezen maar toch, je zei dat je mensen(psychologen??) niet vertrouwt maar dat vertrouwen heb je toch ook niet gelijk bij het eerste gesprek.
Het vertrouwen moet groeien.. en daar is tijd voor nodig, en dat weet k uit ervaring, k moest van school naar de leerlingenbegeleidster, nou k vond het dus maar niks en heb daar ook met tegenzin gezeten en vertelde ook weinig tot niks, en die vrouw wist dus echt niet wat ze met mij aan moest en in de vergaderingen werd dan tegen haar gezegd dat ze wat moest doen, maar k werkte niet mee.. naja, na een half jaar begon k eigenlijk pas vertrouwen te krijgen in haar, maar het erge was dus dat k toen bijna van school af moest en dus op me nieuwe school weer naar een ander moest, en daar had k dus ook geen vertrouwen in...

wat k wil zeggen is: dat vertrouwen moet groeien en dat is dr niet gelijk..
je weet dat je problemen hebt, probeer het nog een keer bij een psycholoog en geef het een kans, het vertrouwen komt vanzelf, komt het niet, dan kan je altijd nog stoppen....
k hoop dat je hier iets mee kan..

kuzz mir

[Daantje_0705]

Praten over je problemen is niet iets dat vanzelfsprekend is en wat iedereen kan, dat moet je leren. Je hebt daarvoor allereerst iemand nodig die je echt vertrouwd en die ook iets met je problemen kan doen. Dat laatste is niet zo heel belangrijk in het begin want als je je verhaal kwijt bent dan is het ook makkelijker om het ook nog eens aan een ander te vertellen. Probeer voor jezelf je problemen op een rijtje te zetten zodat je ook weet waar je moet beginnen met vertellen.

Praten erover is niet makkelijk maar als je het bij je houdt, los je niets op, dan blijf je ermee lopen en dat is niet goed!

Groetjes Dana