Willen dat er iets ergs gebeurt...

[Pessie]

Kweenie zo goed hoe k t uit moet leggen, maar goed..
K denk vaak dat ik wil dat er iets 'ergs'gebeurd met mij of met mn familie ofzo. Gewoon omdat je dan een reden hebt om je rot enzo te voelen...
Terwijl als het echt zou gebeuren zou ik het vreselijk vinden enzo en t echt niet leuk vinden dat er iets ergs gebeurd....

* sorry tis een beetje vaag uitgelegd, maar k hoop dat jullie t snappen..*

Maar zijn er meer mensen die weleens zoiets hebben ofzo..???

[Fade of Light]

Ik zit te twijfelen over de interpretatie van je post.

Voel je je nu al slecht of nog niet?
Zo ja; je wil dus een reden hebben om je slecht te voelen, omdat je die niet echt ziet.

Zo nee; je wil je dus slecht voelen. Waarom? Omdat je dan aandacht krijgt van mensen die je nu niet krijgt?


beide zijn neit aanvallend bedoelt, en slechts 1 is (waarschijnlijk) toepasselijk. Ik wist alleen niet wat je precies bedoelde

[//ItsJustMe\\]

Heb ik ook heel vaak, al jaren denk ik wel. :/
Ik weenie ik zie het als zoiets als dat ik er dan een beetje op voorbereid ben. Tenminste zo probeer ik dat te relativeren.
Toch heb en had ik dat toch best vaak willen dat er iets ergs gebeurt.

Ja, ik herken die gedachte wel..

Op het moment dat er iets ergs gebeurd met bijvoorbeeld een familielid zal iedereen het gerechtvaardigd vinden wanneer jij je er rot om voelt. Je hoeft niet uit te leggen wat er is, het is een pijn die iedereen zich kan voorstellen en die iedereen daarom accepteert.

Daarbij geeft het je een soort doel, namelijk om over dat verdriet heen te komen. Of juist een excuus om dat niet te hoeven doen.

Zolang je zelf ook maar weet dat je het niet echt wil. Het is niets ernstigs denk ik. Sowieso denkt iedereen wel eens na hoe het zou zijn wanneer er zoiets gebeurd en heeft iedereen daar zijn eigen gedachtes bij. Wanneer iets dergelijks dreigt te gebeuren voel je echter meteen dat je het eigenlijk helemaal niet wil..

[Daantje_0705]

Ik herken het ook wel, toen het tussen mn ouders niet lekker meer ging wilde ik ook graag dat ze gingen scheiden omdat er dan iets bijzonders was is ons gezin, we waren altijd een doodnormaal gezinnetje en ik wilde eigenlijk wel graag bijzonder zijn. Maar ik wil je er wel bij vertellen dat het helemaal niet leuk was toen ze daadwerkelijk gescheiden zijn. Wees blij dat er bij jou niets bijzonders aan de hand is, depressief zijn is dus echt niet leuk.

[~~dolce~~]

hmm, echt willen wil k het niet, zeg maar.. maar k denk wel eens dat het kan gebeuren en hoe het dan zal zijn enz...

en idd dan heb je een wel een goede reden om je rot te voelen en iedereen zal het begrijpen...

oke beetje vage post, maar goed

kuzzies mir

Dusjcrib schreef op 09-07-2003 @ 13:09:
Ja, ik herken die gedachte wel..

Op het moment dat er iets ergs gebeurd met bijvoorbeeld een familielid zal iedereen het gerechtvaardigd vinden wanneer jij je er rot om voelt. Je hoeft niet uit te leggen wat er is, het is een pijn die iedereen zich kan voorstellen en die iedereen daarom accepteert.

Daarbij geeft het je een soort doel, namelijk om over dat verdriet heen te komen. Of juist een excuus om dat niet te hoeven doen.

Zolang je zelf ook maar weet dat je het niet echt wil. Het is niets ernstigs denk ik. Sowieso denkt iedereen wel eens na hoe het zou zijn wanneer er zoiets gebeurd en heeft iedereen daar zijn eigen gedachtes bij. Wanneer iets dergelijks dreigt te gebeuren voel je echter meteen dat je het eigenlijk helemaal niet wil..

precies... heb dr ook last van

[dollie]

ik heb dat ook al best lang.

En ook ik heb het wel.
Het is wel ns dat ik denk: als ik nu een ongeluk zou krijgen en in coma.. dan zouden ze opeens zien wat ik bv doe allemaal voor ze of wat ik voor ze beteken.

Ook vraag ik me wel ns af: wat zou er gebeuren als ik dood zou gaan? Wie zou er huilen? Wie zou naar mn crematie komen? etc, maar dat is weer wat anders..

En ook is t zo dat ja, dan heb je eigenlijk een excuus om je kut te voelen. Mijn vader is 19 maart overleden.. en toen vond iedereen dat natuurlijk heel erg voor me enzo en nu is het tijdje later en juist nu heb ik er moeite mee etc, en nu denkt niemand er mee aan..

*blablabla, nutteloze reply, maar sorry dan.. *

[Jenniej]

khep t oowk... =S naja k hep dan de ged88: als k dan wat ergs meej maak benk oowk bijzonder en krijg k oowk een x aand8... is egt vet vaag... en als t dan uiteindelijk gebeurd vinnik de aand8 egt gwoon irritant =S
nix aan te doen helaas... gwoon probere niej eraan te denke... wel lastug maja =]
*doet swaajun*

[Jenniej]

Loontjuh schreef op 09-07-2003 @ 13:58:
En ook ik heb het wel.
Het is wel ns dat ik denk: als ik nu een ongeluk zou krijgen en in coma.. dan zouden ze opeens zien wat ik bv doe allemaal voor ze of wat ik voor ze beteken.

Ook vraag ik me wel ns af: wat zou er gebeuren als ik dood zou gaan? Wie zou er huilen? Wie zou naar mn crematie komen? etc, maar dat is weer wat anders..

En ook is t zo dat ja, dan heb je eigenlijk een excuus om je kut te voelen. Mijn vader is 19 maart overleden.. en toen vond iedereen dat natuurlijk heel erg voor me enzo en nu is het tijdje later en juist nu heb ik er moeite mee etc, en nu denkt niemand er mee aan..

*blablabla, nutteloze reply, maar sorry dan.. *

k vraag t me oowk wel es af wat jij hep... wie zal t meest verdriet hebbe als k doowd ben ensow... egt rare ged88 maar ben wel onwijs benieuwd =S
minder dat je pa is overleden =( maar idd... toen d8 iedereen aan je en nu t een tijd later is denkt niemand er meer aan... hak ook, mn tante in januari overleden, nu zitk ermeej maar zeg t tege niemand, vin t vaag dat k er nú opeens meej zit... maar er is oowk geen mens die er nog naar vraagt =S maar goed... sterkte ermeej!!!
*doet swaajun*

[Keyser Saus]

Ik heb wel eens gedachtes dat als ik in het ziekenhuis zou komen te liggen dan zijn er allemaal mensen die mij komen opzoeken enzo.
kom ik soms aandacht te kort ofzo?

[gothicje]

Keyser Saus schreef op 09-07-2003 @ 16:53:
Ik heb wel eens gedachtes dat als ik in het ziekenhuis zou komen te liggen dan zijn er allemaal mensen die mij komen opzoeken enzo.
kom ik soms aandacht te kort ofzo?

ik denk het niet
ik vraag me ook weleens af hoe het zou gaan als ik in het ziekehuis lig, maar dat is meer omdat ik me afvraag of er wel mensen langs zouden komen (zo kan je echt vrienden ontdekken) en ook om te ontdekken of ik wel belamngrijk ben
en ook omdat ik dan een reden heb om me klote ofzo te voelen
ik ben nu super vaak ziek en ik zitten nog steeds in een depressief maar mensen snappen het niet

[Keyser Saus]

gothicje schreef op 09-07-2003 @ 20:11:
ik denk het niet
ik vraag me ook weleens af hoe het zou gaan als ik in het ziekehuis lig, maar dat is meer omdat ik me afvraag of er wel mensen langs zouden komen (zo kan je echt vrienden ontdekken) en ook om te ontdekken of ik wel belamngrijk ben

nu ik erover nadenk, zal dit het iig zijn

gothicje schreef op 09-07-2003 @ 20:11:
en ook omdat ik dan een reden heb om me klote ofzo te voelen
ik ben nu super vaak ziek en ik zitten nog steeds in een depressief maar mensen snappen het niet

....zeker als je niet begrepen wordt......veel sterkte

[Brown eye]

Ik vraag me alleen wel eens af hoe mijn beste vriend zou reageren als ik ernstig ziek zou zijn of in een coma lag. Maar ik weet dat ie dat heel erg zou vinden, omdat ik een keer met uitgaan heel erg last van me hart had en bijna flauw viel en toen we samen naar huis fietste hij begon te huilen omdat ie bang was dat ie me kwijt zou raken! Ik had eigenlijk nooit gedacht dat heel veel mensen hier over nadachten, dacht dat ik de zowat de enige was!

[sterre]

njah ik heb het ook wel hoor... ik heb een uitleg waarom ik soms 'wil' dat er iets ergs gebeurt maar ik vind het zelf geen prettige uitleg. kdenk dat het eigelijk een soort smeekbede om aandacht is. ik leef al jaren onder de druk van pesten en ik weet dat als er iets mis met me is ik verschillende mensen om me heen heb die wél om me geven. daarom is het eigelijk leuk als er iets ergs gebeurt, omdat ik dan iemand heb om te steunen. maar vanaf het verdriet verwerkt is, heb ik niemand meer en ga ik weer 'zoeken' naar een nieuw moment van aandacht. ik vind het zelf hatelijk maar mss is het wel zo. ik weet het niet *zucht* kwou dat ik van die gedachten af kon

vroeger wou ik graag ziek zijn, of iig geval iets ergs.. om te kunnen doorgaan met te zijn wie ik ben.. nu is dat uitgekomen en wil ik weer normaal zijn

Jenniej schreef op 09-07-2003 @ 16:10:
k vraag t me oowk wel es af wat jij hep... wie zal t meest verdriet hebbe als k doowd ben ensow... egt rare ged88 maar ben wel onwijs benieuwd =S
minder dat je pa is overleden =( maar idd... toen d8 iedereen aan je en nu t een tijd later is denkt niemand er meer aan... hak ook, mn tante in januari overleden, nu zitk ermeej maar zeg t tege niemand, vin t vaag dat k er nú opeens meej zit... maar er is oowk geen mens die er nog naar vraagt =S maar goed... sterkte ermeej!!!
*doet swaajun*

Thnx meissie. Sterkte.. Als je wil msnen moet je maarpm sture.
Kus

[Kazanka]

Ik heb dat wel, 1 keer was het echt extreem. Situatie was als volgt.

Ik begon weer terug te vallen in een zware depressie en mijn oom lag in het ziekenhuis. Hij had een aantal gecompliceerde problemen en moest een operatie ondergaan. Ik werkte toen bij een verpleeghuis, kortom om 7 uur beginnen en rond 5:20 opstaan. Het werd me allemaal teveel en ik zocht een excuus om niet te hoeven werken en mijn normale verplichtingen naast mij neer te leggen. Op dat moment hoopte ik dat mijn oom zou sterven tijdens de operatie om zelf vrij van mijn werk te kunnen nemen. Ik heb er zo vaak aan gedacht in die tijd, maar het verliep niet zoals ik toen hoopte.

Oom is weer beter aan het worden en ik...mja da's niet belangrijk eigenlijk.

[Kazanka]

Loontjuh schreef op 09-07-2003 @ 13:58:


Ook vraag ik me wel ns af: wat zou er gebeuren als ik dood zou gaan? Wie zou er huilen? Wie zou naar mn crematie komen? etc, maar dat is weer wat anders..

Dat heb ik ook...er zitten zeg maar 2 kanten tegenover elkaar. 1 kant die zegt dat niemand om mij geeft en een kant dat er toch mensen om mij geven. De enige manier om daar achter te komen is bij de begravenis, mijn begravenis. Dan is er ook nog de vraag wat die mensen doen bij mijn begravenis...huilen ze, hebben ze verdriet of is het meer officiel. De drang om het antwoord te weten is altijd al zeer groot geweest, maar de tijd voor een antwoord is nog niet gekomen.

[gothicje]

Keyser Saus schreef op 09-07-2003 @ 19:16:
nu ik erover nadenk, zal dit het iig zijn



....zeker als je niet begrepen wordt......veel sterkte

thx
enne zo zie je maar als je eens verder denk dat het niet altijd aandacht is ofzo, meestal zit er onbewust iets anders achter

[Keyser Saus]

gothicje schreef op 10-07-2003 @ 10:59:
thx
enne zo zie je maar als je eens verder denk dat het niet altijd aandacht is ofzo, meestal zit er onbewust iets anders achter

*knikt*

Daantje_0705 schreef op 09-07-2003 @ 13:12:
Wees blij dat er bij jou niets bijzonders aan de hand is, depressief zijn is dus echt niet leuk.

Er hoeft niet per se iets bijzonders aan de hand te zijn om depressief te zijn.

Ik denk dat heel veel mensen wel eens zo'n gedachte hebben.

Ik zou wel in het ziekenhuis willen liggen voor een tijdje - gewoon om te kijken wie er op bezoek komen - wie er voor me klaar staan - en om aandacht te krijgen - ik zit nu ook ziek thuis - duidelijk niet ziek genoeg om antwoord te krijgen op e-mail en SMS-jes enzo. Ik ben alleen bang dat als me iets overkomt ofzo dat ik dan alsnog geen aandacht krijg - dat er niemand of niet veel mensen langs komen.

Ook toen mijn vader dit jaar een hartaanval kreeg was er niemand die me steunde, niemand waar ik mijn verhaal echt bij kwijt kon, soms zou ik wel willen dat hij overleed, dat ik dan aandacht kreeg, maar ik weet dat dat onzin is, dat ik een week gesteund zal worden en dat er dan niemand meer naar me omkijkt.

Ik probeer niet te veel aan dat soort dingen te denken - veel te gaan doen met de personen die wel voor me klaar staan, nu tenminste en niet al te gekwetst te zijn als ik geen antwoord krijg op mail enzo. Probeer het te vergeten.

[//ItsJustMe\\]

Daantje_0705 schreef op 09-07-2003 @ 13:12:
Ik herken het ook wel, toen het tussen mn ouders niet lekker meer ging wilde ik ook graag dat ze gingen scheiden omdat er dan iets bijzonders was is ons gezin, we waren altijd een doodnormaal gezinnetje en ik wilde eigenlijk wel graag bijzonder zijn. Maar ik wil je er wel bij vertellen dat het helemaal niet leuk was toen ze daadwerkelijk gescheiden zijn. Wees blij dat er bij jou niets bijzonders aan de hand is, depressief zijn is dus echt niet leuk.

Wat is er bijzonder aan een gescheiden gezin??

[Kronkeltje]

//ItsJustMe\\ schreef op 10-07-2003 @ 14:36:
Wat is er bijzonder aan een gescheiden gezin??

Nou de meeste ouders zijn nog steeds bij elkaar

[Daantje_0705]

Leonoor schreef op 10-07-2003 @ 11:11:
Er hoeft niet per se iets bijzonders aan de hand te zijn om depressief te zijn.

Ik denk dat heel veel mensen wel eens zo'n gedachte hebben.

Klopt heb je helemaal gelijk in, maar volgens mij is de kans op depressief te worden wel groter is als er wel iets gebeurd is dan als er niets bijzonders gebeurd is.

Je hoeft ook niet perse depressief te zijn als er iets ergs gebeurd, sommige mensen gaan daar heel goed mee om en hebben nergens last van. Hier was ik misschien een beetje onduidelijk in.

[Daantje_0705]

//ItsJustMe\\ schreef op 10-07-2003 @ 14:36:
Wat is er bijzonder aan een gescheiden gezin??

Ik woonde in een streng gelovig dorp en daar ging echt niemand scheiden, in mijn vriendenkring waren er ook niet veel mensen met gescheiden ouders dus vandaar dat ik dat bijzonder vond.

[In_stilte]

Vroeger dacht ik er ook heel vaak aan, ik ging bedenken hoe mensen zouden reageren, hoe interessant het wel niet was. Op een gegeven moment werd mijn "voorstelling"waar en mamma werd ziek, men praatte er met me over; oh wat sterk dat ik doorging enz... mamma zou beter worden, het was nix dodelijks alleen lange revalidatie. Uiteindelijk ging ze toch dood... het bleek toch kanker te zijn. Mjah, af en toe voel ik me nog ontzettend schuldig, niks is wat het lijkt, het gevoel of ik mamma of wie dan ook heb doodgewenst, ookal weet ik dat ik het nooit echt wilde, en al helemaal nooit mamma.

Het is nu een jaar en 3 maanden verder. Het gezin zal nooit meer echt vrolijk zijn, je mist toch iets (zeker pappa). De mensen passen zich heel snel aan, de situatie nooit meer.... alleen je echte vrienden vergeten het niet, plus de familie, de rest beseft het niet en je bent weer net zo normaal als voorheen.

Ik geloof eigenlijk dat t heel normaal is, je gaat ideen af van hoe alles is, nu denk ik ook weleens, was t niet anders als pappa doodging.

lang lulverhaal; mijn antwoord is dus ja.

ja, heb wel ns gezegd over mijn vader (hij had kanker en kon ieder moment overlijden): Ik hoop dat hij snel dood gaat. Dan heb ik ook een stukje rust.

Dit klinkt heel erg hard, en heel af en toe heb ik er ook moeite mee, maar het was zoals ik het zag. En iedereen keek me aan alsof ik gek was.

[Keyser Saus]

Loontjuh schreef op 10-07-2003 @ 19:39:
ja, heb wel ns gezegd over mijn vader (hij had kanker en kon ieder moment overlijden): Ik hoop dat hij snel dood gaat. Dan heb ik ook een stukje rust.

Dit klinkt heel erg hard, en heel af en toe heb ik er ook moeite mee, maar het was zoals ik het zag. En iedereen keek me aan alsof ik gek was.

oei, ik kan dat wel begrijpen, maar heb je daar geen problemen mee gehad?

Tuurlijk wel.. Maar blijkbaar denkt iedereen dat ik gevoelloos ben en haatdragend ofzo

Ik kreeg een keer de vraag van een 'vriendin'(kun je je voorstellen.. vroeger mn beste vriendin): vind je het erg dat je vader dood gaat?

Loontjuh schreef op 10-07-2003 @ 19:39:
ja, heb wel ns gezegd over mijn vader (hij had kanker en kon ieder moment overlijden): Ik hoop dat hij snel dood gaat. Dan heb ik ook een stukje rust.

Dit klinkt heel erg hard, en heel af en toe heb ik er ook moeite mee, maar het was zoals ik het zag. En iedereen keek me aan alsof ik gek was.

Ik snap opzich wel wat je bedoelt ja. Mijn vader had een hersentumor en ging heel erg achteruit, kon echt niks meer zelf, en dat was echt niks voor mijn vader. De dood was voor hem al heel dichtbij, waarom zou je hem dan nog langer ''hier'' houden.
Toch heb ik eigenlijk nooit echt zo gedacht, maar ik kan me wel in je vinden! Maar toch, als iemand dan echt dood is dan wilde je hem weer bij je hebben, lijkt me zo.

Loontjuh schreef op 10-07-2003 @ 19:57:
Ik kreeg een keer de vraag van een 'vriendin'(kun je je voorstellen.. vroeger mn beste vriendin): vind je het erg dat je vader dood gaat?

Op zich niet zo raar als jij zegt dat je hoopt dat ie snel dood gaat, of wel?

[Keyser Saus]

Loontjuh schreef op 10-07-2003 @ 19:57:
Tuurlijk wel.. Maar blijkbaar denkt iedereen dat ik gevoelloos ben en haatdragend ofzo

Ik kreeg een keer de vraag van een 'vriendin'(kun je je voorstellen.. vroeger mn beste vriendin): vind je het erg dat je vader dood gaat?

hmm ik ben het niet met Leonoor eens.....tuurlijk vond je het erg dat je vader doodging; en was het 'makkelijker' voor je als het voorbij zou zijn....daarom zei je dat. En niet omdat je niet van je vader hield.

Misschien was het niet zo handig van je om het zo te zeggen, maar het zou mij net zo goed kunnen gebeuren.

Leonoor schreef op 11-07-2003 @ 08:51:
Op zich niet zo raar als jij zegt dat je hoopt dat ie snel dood gaat, of wel?

zou jij dat ook doen?
mijn vader was heel erg ziek. Mijn relatie met mn vader was bagger, maar het IS en BLIJFT mijn vader. Tuurlijk... ik zei dat.. Ik stond er ook volledig achter. Beter voor mij, maar ook voor mijn vader. Ik heb mijn vader toch nog opgezocht in zijn laatste dagen en als je zo dan iemand ziet liggen...
Maar toch blijft het je vader. Omdat je zoiets zegt hoeft het toch niet meteen niet erg of leuk te zijn?

Keyser Saus schreef op 11-07-2003 @ 10:43:
hmm ik ben het niet met Leonoor eens.....tuurlijk vond je het erg dat je vader doodging; en was het 'makkelijker' voor je als het voorbij zou zijn....daarom zei je dat. En niet omdat je niet van je vader hield.

Misschien was het niet zo handig van je om het zo te zeggen, maar het zou mij net zo goed kunnen gebeuren.

Dat bedoel ik dus ook ja.. Dank je wel.. Maar stond en sta er nog steeds achter..

MevrouwM schreef op 10-07-2003 @ 22:12:
Ik snap opzich wel wat je bedoelt ja. Mijn vader had een hersentumor en ging heel erg achteruit, kon echt niks meer zelf, en dat was echt niks voor mijn vader. De dood was voor hem al heel dichtbij, waarom zou je hem dan nog langer ''hier'' houden.
Toch heb ik eigenlijk nooit echt zo gedacht, maar ik kan me wel in je vinden! Maar toch, als iemand dan echt dood is dan wilde je hem weer bij je hebben, lijkt me zo.

Ik snap wel hoe je denkt.. Ik weet ook zeker dat mijn relatie met mijn vader heel anders was/is dan jij met de jouwe.. Dat maakt het ook zo ingewikkeld. Mijn vader heeft mij heel veel pijn gedaan, maar het is niet uit haat dat ik dat zei.
Wij werden ook nooit geinformeerd. Ik wist niet hoe het met hem was. We hoorden niets. En ja, wij kunnen ook bellen enzo, maar ze wouden het liefst geen telefoon.. Dat stoorde mijn vader in zijn stervingsproces etc..
Ik wist niet hoe het met mijn vader ging. De ene keer ging het heel slecht, dan weer stukken beter. Elke dag zit je met het idee: vandaag kan het afgelopen zijn. Dat is slopend.
En ja, tuurlijk vind ik het niet leuk dat ie dood is. En dr is nog zoveel waar ik mee moet leren omgaan. Met boosheid, verdriet maar ook met vragen waar ik nog mee zit. Mijn vader kon niet meer praten. Hij kon ook niet mailen ofzo. Dat was gewoon te zwaar voor hem. Dus ik zit met alles. Maarja, soms wou ik dat ie even hier was. Een vader voor me was en dat we alles uit konden praten, maar dan denk ik: hou je niet voor de gek. Dat hebben we zo vaak geprobeerd. Dat werkt niet..

[Angel Of Faith]

Pessie schreef op 08-07-2003 @ 23:57:
Kweenie zo goed hoe k t uit moet leggen, maar goed..
K denk vaak dat ik wil dat er iets 'ergs'gebeurd met mij of met mn familie ofzo. Gewoon omdat je dan een reden hebt om je rot enzo te voelen...
Terwijl als het echt zou gebeuren zou ik het vreselijk vinden enzo en t echt niet leuk vinden dat er iets ergs gebeurd....

* sorry tis een beetje vaag uitgelegd, maar k hoop dat jullie t snappen..*

Maar zijn er meer mensen die weleens zoiets hebben ofzo..???

Ik begrijp je volkomen en heb het soms ook, ookal schaam ik me er wel over . Daarom heb ik er ook nog met niemand over gepraat. Het is gewoon zo dat sommige mensen dikwijls veel ongeluk hebben in hun familie en ze van jou denken dat jij alles hebt om perfect gelukkig te zijn, terwijl je je mss even rot voelt. Alleen geloven die andere personen dit niet omdat je in een goede omgeving leeft, daarom denk ik dat je naar een reden zoekt om toch maar te tonen aan anderen dat je leven ook wel eens een hel kan zijn . Het kan ook iets te maken hebben met aandacht natuurlijk.

xxx
Faith

[Eleanor Rigby]

Oh, er zijn heel veel mensen die dat hebben.. Ik heb het zelf ook, dat ik denk 'hoe zou het zijn als m'n ouders overlijden' Of iets anders. En dan wíl ik dat niet echt, maar dat denk ik dan zo.. Heel vreemd. Ik denk dat het bij mij vooral aandacht is, maar waarom weet ik niet.. Ik heb genoeg vrienden en vriendinnen, krijg thuis zat aandacht, dus daar kan het niet aan liggen.
Hebben jullie ook wel 'ns dat je dingen verzint/anders zegt om aandacht?

Ik bedacht me net: als ik eraan denk dat mijn moeder of mn zusje zou overlijden..
dan krijg ik zo'n vreselijk verstikkend gevoel!
Daar kan ik echt niet tegen..

En dat dan in contrast met mn pa is heel raar opzich..

Wat al een keer eerder is gezegd. Ik zou op zich ook wel willen dat er iets ernstigs zou gebeuren. Had ik een reden om ongegeneerd te mogen huilen en me klote voelen. Ik kan nml zo in huilen uitbarsten, zonder een reden. Die redenen zijn er gerust wel, maar die kan ik dan maar moeilijk onder woorden brengen.

Wat Kazanka ook al zei; ik ben erg benieuwd om te weten wie er op mijn begrafenis zouden zijn, wanneer ik zou overlijden. Hoe mensen na mijn dood daarmee om zouden gaan. Zou ik na een week al weer vergeten zijn? Zouden mijn vrienden en familie het ongelooflijk moeilijk hebben? Hoe zouden ze dat verwerken? Zouden ze nog wel eens aan me denken dan?

Ik heb een tijdje terug een begrafenis meegemaakt van een meisje dat ik goed kende. Het was aan de ene kant heel goed om te zien hoeveel mensen er waren, en hoeveel verdriet die hadden. Maar er waren ook mensen die ik daar niet verwacht had. En waarvan ik het gewoon erg vond dat die er waren. Mensen die haar altijd gepest hebben. Ik ben heel boos geweest toen. Maar ik kon er niets aan doen.

Zou dat dan op mijn begrafenis ook zo zijn, zouden er dan mensen zijn die mij wel vaag kende, nooit aardig tegen me deden. Toch wel ineens op mijn begrafenis waren en mij ineens verschrikkelijk zouden missen. En vreselijk verdrietig zijn.

*beetje lang verhaal, sorry. Tis ook nog best nutteloos, nogmaals sorry*

Loontjuh schreef op 11-07-2003 @ 12:35:
Ik wist niet hoe het met mijn vader ging. De ene keer ging het heel slecht, dan weer stukken beter. Elke dag zit je met het idee: vandaag kan het afgelopen zijn. Dat is slopend.
En ja, tuurlijk vind ik het niet leuk dat ie dood is. En dr is nog zoveel waar ik mee moet leren omgaan. Met boosheid, verdriet maar ook met vragen waar ik nog mee zit. Mijn vader kon niet meer praten. Hij kon ook niet mailen ofzo. Dat was gewoon te zwaar voor hem. Dus ik zit met alles. Maarja, soms wou ik dat ie even hier was. Een vader voor me was en dat we alles uit konden praten, maar dan denk ik: hou je niet voor de gek. Dat hebben we zo vaak geprobeerd. Dat werkt niet..

Ja jou verhaal is dan wel anders ja. Ik kon mijn vader zien, hij is al die tijd thuis geweest. En toch was het soms ook slopend. Het was zomervakantie, iedereen om ons heen was weg, en tsjaa wij waren hier met een zieke vader thuis. Maar ja als ik nu eraan terug denk is het toch nooit heel vervelend geweest. We kregen vlak voor de vakantie een puppy ebij dus eigenlijk hebben we die vakantie toch ook wel veel plezier gehad, hoe gek het ook klinkt. Iedereen om ons heen vond het gek, boven een zieke man/ vader en beneden een puppy rondhuppelen.

Bij jou is het zo dat je (als ik het goed heb) van de ene kant ''boos'' bent, maar van de andere kant je vader toch ook wel lief vond.

Nu is het makkelijk om alles mooier te maken dan het was. Ik bedoel je wil praten, maar waarschijnlijk, zoals jezelf ook zegt, was dat als hij geleefd had toch niet goed gelukt. Maar ja achteraf maak je sneller dingen mooier dan ze waren. Over dit soort dingen kan je maar beter niet nadenken, ik bedoel je kan toch nooit meer met hem praten

*goh zinnige replay *

MevrouwM schreef op 11-07-2003 @ 16:48:
Ja jou verhaal is dan wel anders ja. Ik kon mijn vader zien, hij is al die tijd thuis geweest. En toch was het soms ook slopend. Het was zomervakantie, iedereen om ons heen was weg, en tsjaa wij waren hier met een zieke vader thuis. Maar ja als ik nu eraan terug denk is het toch nooit heel vervelend geweest. We kregen vlak voor de vakantie een puppy ebij dus eigenlijk hebben we die vakantie toch ook wel veel plezier gehad, hoe gek het ook klinkt. Iedereen om ons heen vond het gek, boven een zieke man/ vader en beneden een puppy rondhuppelen.

Bij jou is het zo dat je (als ik het goed heb) van de ene kant ''boos'' bent, maar van de andere kant je vader toch ook wel lief vond.

Nu is het makkelijk om alles mooier te maken dan het was. Ik bedoel je wil praten, maar waarschijnlijk, zoals jezelf ook zegt, was dat als hij geleefd had toch niet goed gelukt. Maar ja achteraf maak je sneller dingen mooier dan ze waren. Over dit soort dingen kan je maar beter niet nadenken, ik bedoel je kan toch nooit meer met hem praten

*goh zinnige replay *

vind het helemaal niet raar hor, dat je plezier had. Ik vind dat dat ook moet kunnen.
Je hebt wel gelijk hor, en daar ben ik ook mee bezig maar ik moet het een plaats zien te geven.. Daar ben ik mee bezig..
En wel een zinnige replay hor

[Quiana]

Ja, nee, half.

In principe zijn er zat dingen voor mij om me rot
te kunnen voelen. (dit klinkt belachelijk, maar tis wel zo. )
Alleen, denkt mijn omgeving daar heel anders over.
2 weken rot voelen door bepaalde dingen snappen ze wèl,
(wordt zelfs verwacht), maar je ruim een half jaar
làter klote voelen is aanstellerij, raar, en een
wanhopige schreeuw om aandacht. Voor de meeste.

Ja, dan wil ik wel dat er iets gebeurt, niet omdat er dan
een reden is voor een rotgevoel, (want dat is er toch wel),
maar meer omdat ik ook weleens gewoon wil
kunnen huilen, zonder een aanstelster genoemd te worden.
Ik heb ook weleens behoefte aan een knuffel,
of iemand die een beetje rekening met mijn gevoelens houdt.
Gewoon, omdat zelfs ik een grens heb qua gevoelens,
en helemaal niet zo hard en koud ben als mijn omgeving
(lees: familie) denkt.

Het zal wel stom ed klinken, maar het is ontzettend moeilijk
als mensen verwachten dat je allang over allerlei
dingen heen bent ed, terwijl ik wel vaak de behoefte
heb (gehad) om erover te praten.
En dat kan dan niet, want dan ben je een aanstelster.


(ik dwaal af geloof ik )