'Strand' als woord doet me altijd denken aan een nummer van Boudewijn De Groot, en hoewel de inhouden van jouw gedicht en dat lied niet helemaal overeenstemmen, raken ze wel dezelfde warme zomer aan. Inderdaad, het zinnetje over hoe strenge mensen uit hun rol stappen, en dan zichzelf worden, of wegens haar misschien wel weer net niet meer, geeft dit gedicht net dat tikje meer, dat ondeugende zomerse. De laatste zin doet daar nog een schitterend schepje bovenop. Als het onbekende gezichten zijn, zijn ze dan onbekend voor de vrouw, of voor henzelf? Als het voor henzelf is, dan zou dat betekenen dat ze hun masker verliezen, voor het eerst

Mooi gedicht
Groetjes, Dreampoet