Depressieve vriend

Depressie kan erfelijk zijn.

Ik denk dat het iig belangrijk is dat jullie praten...over wat hem, wat jou en wat jullie samen bezig houd... Medicijnen kunnen een tijdelijke 'oplossing' zijn...alleen medicijnen is niet zo handig (tenzij het echt alleen een kwestie is van een stofje in je hersenen missen, maar dan blijf je vaak wel je leven lang medicijnen slikken), in combinatie met therapie kan het best goed werken. Maar praten blijft erg belangrijk bij een depressie, denk ik.

Sterkte en succes iig.

[CoveredEyes]

Ik zal even wat voor je opzoeken op google, misschien dat je er wat aan hebt...

Volgens mij is een depressie wel degelijk erfelijk, omdat iedereen een depressie kan krijgen, zoiets had ik een keer gelezen..

Ik heb ook 2 boekjes, als je wil kunnen we pmen en dat ik dan stukjes van dat boekje uittyp...Der staat namelijk behoorlijk wat goede info in!

http://www.ggzdrenthe.nl/idx_tips.htm

http://www.depressiestichting.nl/

http://depressie.pagina.nl/

http://home.planet.nl/~angst/index2.html

http://www.xs4all.nl/~loutre/bokdp2.html

Ik hoop dat je er wat aan hebt!

Sterkte ermee! xxx

Blueeyez03 schreef op 26-06-2003 @ 13:45:

Volgens mij is een depressie wel degelijk erfelijk, omdat iedereen een depressie kan krijgen, zoiets had ik een keer gelezen..

http://www.depressiestichting.nl/

Van die site:

Ontstaan van een depressie
Een depressie kan veel oorzaken hebben. Meestal is het niet mogelijk om één oorzaak aan te wijzen. Bij bijna iedereen gaat het om een combinatie van eigenschappen en omstandigheden die tot een depressie leidt. Vaak is het helemaal niet mogelijk een oorzaak aan te wijzen, een depressie lijkt dan zomaar te ontstaan.
Eigenschappen en omstandigheden die een rol kunnen spelen bij het ontstaan van een depressie zijn: erfelijkheid; ziekte; medicijnen; karakter en persoonlijkheid; jeugdervaringen; verlies en/of stress.

[CoveredEyes]

Jah, dat bedoelde ik ook, het kan dus erfelijk zijn...

[Fantodo]

Ik denk dat het niet zozeer belangrijk is veel aandacht aan hem te besteden , maar wel dat je hem duidelijk maakt dat als hij die nodig heeft je hem die zou willen geven. Als hij zelf echt niet wil praten/beweert niet te willen praten lijkt het me als vriend niet verstandig om hier niet te veel op aan te dringen, dat zou iemand het gevoel kunnen geven niet geaccepteerd te worden. Anderzijds kan ik me voorstellen dat zijn uitingen van doodsverlangen je verontrusten , misschien kun je met hem over dat soort gevoelens praten . Ik heb zelf ook depressieve periodes doorgemaakt en op dat moment waren kleine bemoedigingen erg belangrijk voor me - een schouderklopje , een aai door m'n haar , een lief woordje enzovoort.
Ik denk dat zoals al door anderen gezegd , dat alleen medicatie in zijn geval niet genoeg effect zal hebben . Hij heeft gewoon verschrikkelijk veel te verwerken en kennelijk lukt hem dat niet alleen. Praathulp van iemand die buiten zijn situatie staat , al dan niet professioneel lijkt mij verstandig . Maar goed daar moet hij zelf natuurlijk wel achter staan , want uiteindelijk is hij zelf toch diegene die het moet doen......

Nogmaals ik schreef dus uit eigen ervaring en bij iedere depressieveling ligt dit natuurlijk anders......

Wat bedoelt men nou precies met erfelijkheid? Erf je dan de gevoeligheid voor depressies- het makkelijk 'doorslaan' tot depressie? Of kun je ook door puur erfelijke factoren een depressie krijgen en geldt dat dan alleen voor 'lichamelijke' depressies waarbij mensen dus een te kort aan bepaalde stofjes (serotine?) hebben? Of kan allebei?

Elvira schreef op 26-06-2003 @ 15:47:
Hoelang duurt gemiddeld een depressie, of is dat niet te zeggen? En is het zo dat als je het 1x hebt gehad en je bent ervan af, je toch heel je leven erop moet letten dat je niet terug valt ofzo, of val je er meestal na een paar jaar weer in terug?

Volgens mij is het niet te zeggen hoe lang een depressie gemiddeld duurt...het kan een paar weken/maanden zijn (dat moet volgens mij ook wel, voordat het echt een depressie genoemd wordt ed), maar 't kan ook jaren duren (ligt ook aan de oorzaak en wat er aan gedaan wordt ed)...maar goed, laten we niet al te pessimistisch zijn. De kans op terugvallen zal ook heel erg per persoon en per oorzaak verschillen...

[runningwild]

een tip, of nouja het is niet echt een tip maargoed...
Pas op dat je het je niet TE veel aantrekt. Een vriend van mij is nog steeds eigenlijk erg depresief dat was hij al voordat ik hem leerde kennen.
Alleen ik trok geen grens. Dat klinkt waarschijnlijk wat raar, alleen ik ging er zo in mee: maar hoe voel je je nu dan en door vragen en praten praten praten.
Ik werd er zo in meegesleept dat het steeds slechter begon te gaan met mij.
Een paar keer ben ik gewoon gebroken op school door mijn zorgen over hem.
En toen besloten om meer afstand te nemen aangezien ik dat niet meer aan kon.

Wat ik een beetje wil zeggen is, dat je op een gegeven moment echt een grens moet trekken en er niet de heletijd op in gaan en mee gaan.
Het is goed om te praten tuurlijk, maar misschien is het beter dat hij dat dan ook bij een psycholoog doet.

[CoveredEyes]

Ow, meid, je stelt je echt niet aan, geloof mij!

Mijn vader is depressief (geweest, ik weet niet zeker of hij der nou van af is) maar echt, niemand stelt zich aan in zo'n situatie!

Is er niemand waar je mee kan praten erover? Je hebt vast al vakantie nu dus een vertrouwenspersoon op school is geen optie, maar in t ziekenhuis bij je in de buurt kun je ook vragen...

Elvira schreef op 26-06-2003 @ 22:38:
Ik ga er nu al aan onder door. Mede omdat ik zelf merk dat het ook niet goed met mijzelf gaat, maar ik vind dat ik me dan aanstel. Maarja het zijn slechts momenten....

Je stelt je niet aan, dat heb ik al zo vaak gezegd... Zoek hulp, ook al vaak gezegd... Als je probeerd er wat aan te doen, dan stel je je juist niet aan. Maar goed, je moet zelf beslissen wat je wilt ed.

[runningwild]

ja...een idee is om naar een vertrouwenspersoon te gaan. En je moet ook echt niet denken dat je je aansteld, want het IS ook echt moeilijk om eigenlijk met zijn problemen opgescheept te zitten zodat het jou problemen worden.
Dus nu je zelf ook aangeeft dat het niet goed met je gaat, praat er over, maar dan hoe JIJ je eronder voelt.
En dan het liefst met een vertrouwenspersoon/ouder iemand die kan helpen.

[CoveredEyes]

Ik ga toch dat hele boekje typen, misschien dat anderen er ook iets aan hebben...

Waardoor krijgt iemand psychiatrische problemen?
Het is niet duidelijk waardoor mensen psychische problemen krijgen. Het kan zijn dat er kort geleden, of misschien wel heel lang geleden, iets ergs is gebeurd. Iets waar die persoon nu nog steeds last van heeft. Bv. Die persoon heft op jonge leeftijd een van zijn ouder verloren, of is betrokken geweest bij een ernstig ongeluk.
het kan ook zijn dat die persoon in korte tijd te veel dingen achter elkaar heeft meegemaakt. Ieder mens kan wel wat hebben, maar soms is het teveel tegelijk.
Het kan zelfs zo zijn, dat de oorzaak van de psychiatrische problemen niet te achterhalen is.

Mensen kunnen verschillend reageren op problemen er er zijn dan ook verschillende psychiatrische ''ziekten''. Er worden vaak moeilijke termen gebruikt, die je vast weleens gehoord hebt.

Wat betekent het?

Depressie ;Iemand die aan een depressie lijdt is gedurende lagere tijd erg somber en ongelukkig.Mensen die depressief zijn, hebben nergens zin meer in. Ook hebben ze vaak last van allerlei lichamelijke verschijnselen zoals vermoeidheid, slaap en eetproblemen.

Manisch-depressief ; Mensen die manisch-depressief zijn, hebben zowel last van manieën als van depressies. Wanneer ze manisch zijn, zijn ze buitengewoon vrolijk, actief en denken alles te kunnen. Als ze depressief zijn, dan zijn ze somber. Periodes van vrolijk en somberheid wisselen elkaar af.

Fobie ; Een fobie is een bijzonder grote angst voor gewone, dagelijkse dingen. Fobieën zijn er in verschillende vormen.Zo kan iemand bv. angst hebben voor kleine ruimtes, of voor vuil.Sommige mensen zijn ook bang om over straat te lopen. Soms kan een angst zo groot worden, dat mensen een helebeol niet meer durven, dieze vroeger gewoon deden.

Psychose ; Mensen die psychotisch zijn, kunnen een tijdje niet meer helder denken en verliezen het contact met de werkelijkheid.Ze hebben last van wanen en hallucinaties. Een waan is een denkstoornis.Iemand kan er bv. van overtuigd zijn, dat hij of zij een beroemd persoon is. Een hallucinatie is het horen, zien of voelen van dingen die er in werkelijkheid niet zijn. Bv. Stemmen horen die er niet zijn.

Schizofrenie ; Mensen die schizofrenie zijn, hebben gedurende langere tijd van wanen en hallucinaties. Ook voelen ze zich vaak in de war, zo kunnen ze bv. lachen om iets droevigs en huilen om iets vrolijks. Meestal hebben ze nergens zin in, maar soms willen ze opeens heel veel tegelijk doen. Vaak doen ze onvoorspelbare en opvallend vreemde dingen.

Paranoia ; Mensen die paranoia zijn, zijn achterdochtig en vertrouwen niemand. Zo kunnen ze bv. het idee hebben dat ze achtervolgd of bedreigd worden door andere mensen, terwijl at helemaal niet het geval is.

Sommige psychische problemen die hierboven staan, kunnen ook in combinatie met elkaar voorkomen. Zo kunnen bv. depressieve mensen psychotisch worden of schizofrene mensen paranoide.


Wat kan er aan gedaan worden?
Mensen die psy. problemen hebben, worden vaak behandeld bij een RIAGG of in een psychisch ziekenhuis.
De letters R-I-A-G-G zijn een afkorting voor Regionale Instelling voor Ambulante Geestelijke Gezondheid. Mensen die hulp krijgen bij en RIAGG wonen gewoon thuis en gaan een of meerdere keren per maand naar een hulpverlener.
Mensen die opgenomen zijn is een psychiatrische ziekenhuis of op een psy. afdeling van een gewoon ziekenhuis, blijven ook s'nachts in de instelling waar ze behandeld worden.

Bij een RIAGG of in een ziekenhuis wordt therapie gegeven.
Vaak betekent therapie; praten. Praten met een psychiater, psycholoog of een andere hulpverlener. Mensen kunnen alleen gaan praten, met het hele gezin, of in een groep met andere mensen die ook problemen hebben. Praten kan mensen helpen.
Door met anderen over problemen te praten, kun je er bv. achter komen, wat je aan problemen kunt doen en hoe je ermee om kunt gaan.
Soms is therapie ook; doen. Schilderen, toneelspelen of oefeningen doen, bv. om te leren hoe je je anders kunt gedragen.Mensen kunnen naast therapie ook nog medicijnen krijgen. Medicijnen zijn soms een tijdje nodig, als iemand bv. niet tot rust kan komen of helemaal niet kan slapen.
Maar soms zijn medicijnen ook blijvend nodig, dat is afhankelijk van de aard van het psychisch probleem.
Er zijn dus verschillende behandelingsmogelijkheden. Er wordt voor iedereen apart bekeken wat het beste voor die persoon is.

Gaat het ooit nog over?
Het gebeurt dat mensen maar een keer in hun leven ''doordraaien'' en daarna nooit meer. Het komt ook voor, dat mensen regelmatig slechtere periodes hebben. Soms hebben mensen in een slechte periode weer hulp nodig. Maar het kan ook zijn dat ze er zelf weer bovenop komen.

Er zijn ook mensen die er nooit helemaal vanaf komen. Zij moeten er mee leren leven. Medicijnen kunnen dan vaak helpen, bv. om sombere buien en vreemde stemmen te laten verdwijnen.
Helaas kunnen medicijnen ook nare bijwerkingen hebben. Die persoon kan er bv. suf, slaperig, afwezig en of evrgeetachtig van worden...


Ik ga een andere keer verder met typen....
T boekkie is nog lang niet uit
xxxx

Elvira schreef op 29-06-2003 @ 16:50:
Daar heeft iedereen toch wel last van? Sommige alleen iets erger dan een ander, denk ik. En daarom maak ik me niet druk. Net als gister was ik uitgeweest en ik vond het vet tof, straks val ik misschien weer in een diepe dal, maar dat is het leven. Ups and downs.

Sommige mensen hebben amper last van buien en sommige mensen hebben er extreem last van. De buien zijn bij een manisch-depressief iemand veel extremer. Tijdens manische buien denken ze dat ze alles kunnen, maar dan ook echt alles...soms bv. zelfs dat ze kunnen vliegen ofzo. En in depressieve periodes willen ze dood, enz. Tuurlijk verschilt het per persoon, maar echt niet iedereen heeft de buien op die manier en in die mate. In de tekst vind ik het idd erg gematigd weergegeven en zo lijkt het idd of iedereen daar wel last van heeft. Bovendien hebben de buien bij een manisch-depressief iemand lang niet altijd een oorzaak en is het ook niet soms dat het gebeurd, maar (vrij) constant.

[Fantôme]

Leonoor schreef op 29-06-2003 @ 16:52:
Sommige mensen hebben amper last van buien en sommige mensen hebben er extreem last van. De buien zijn bij een manisch-depressief iemand veel extremer. Tijdens manische buien denken ze dat ze alles kunnen, maar dan ook echt alles...soms bv. zelfs dat ze kunnen vliegen ofzo. En in depressieve periodes willen ze dood, enz. Tuurlijk verschilt het per persoon, maar echt niet iedereen heeft de buien op die manier en in die mate. In de tekst vind ik het idd erg gematigd weergegeven en zo lijkt het idd of iedereen daar wel last van heeft. Bovendien hebben de buien bij een manisch-depressief iemand lang niet altijd een oorzaak en is het ook niet soms dat het gebeurd, maar (vrij) constant.

klopt ja!

*is verslaafd aan het psychiatrieboekje wat ze hier heeft liggen*

[Daantje_0705]

Ik denk dat het belangrijk is voor je vriend dat hij weet dat je er voor hem bent als hij je nodig heeft. Opdringen helpt niet, hij heeft nu genoeg aan zichzelf en dan moet hij ook nog niet eens jou erbij hebben. Je kan hem aanbieden dat je hem wilt helpen en afwachten wat zijn reactie is, als hij het afslaat dan weet hij dat je er voor hem bent en als hij dan later wel behoefte heeft om er met je over te praten dan weet hij dat je er open voor staat.

Dring je niet op. Als hij het nu niet wil is hij er misschien nog niet aan toe. Wellicht moet hij eerst voor zichzelf alles eens op een rijtje zetten voor hij eraan toe is om er met anderen over te praten.

Het belangrijkste is dat hij weet dat je er voor hem bent, verder ligt het aan hem of hij wel of niet wil.

Groetjes Dana

Elvira schreef op 26-06-2003 @ 22:38:
Ik ga er nu al aan onder door. Mede omdat ik zelf merk dat het ook niet goed met mijzelf gaat, maar ik vind dat ik me dan aanstel. Maarja het zijn slechts momenten....

Jij stelt je niet aan. Je hebt ook een leven zonder hem, en daarin kan je ook heus wel problemen hebben, al lijken die misschien minder erg dan die van hem. Hij denkt toch ook niet dat hij zich niet moet aanstellen omdat er mensen zijn die het nog erger hebben? 'Oh, jeetje, ik ben depressief, maar de derde wereld heeft het nog erger... laat ik me niet aanstellen.' Als jij je kut voelt is dat gewoon zo, en daar kan hij je ook wel bij helpen of je troosten.

Verder denk ik dat je gewoon er voor hem moet zijn. Het is niet niks wat hij heeft meegemaakt, maar erger dan dit (als ik het zo lees) kan ook bijna niet, en je weet het, na regen komt zonneschijn. Als hij je nodig heeft, wees er dan voor hem, neem hem af en toe eens mee, weg van thuis en alle problemen, en als hij dat niet wil, gewoon volhouden. En als hij je niet nodig heeft, of alleen wil zijn, gewoon laten (tenzij het de spuigaten uitloopt natuurlijk.) Ik weet dat dat één van de ergste dingen is die er zijn, maar soms is afstand wel verstandig. Ik spreek enigzins uit ervaring...
Moraal: Cijfer jezelf niet weg. Jij bent ook een individu, niet alleen zijn vriendin en zijn 'klankbord'. Probeer hem te helpen zoveel je kan, maar zorg dat je een grens hebt en je daaraan houdt. En mocht je er echt onderdoor gaan, ga dan eens bij jezelf na of je relatie wel zóveel waard is...

Je vriend heeft nogal wat heftige dingen gemaakt, dingen die je volgens mij toch echt moet verwerken voor je prettig verder kunt gaan met je leven. Of hij echt een depressie heeft kan ik niet beoordelen maar het zou zeker kunnen.

Jij zegt dat je je zelf ook niet helemaal goed voelt maar dat je vind dat je je aanstelt.. Het op die manier blijven ontkennen van je kutgevoel helpt je weinig, zoals je zelf al zegt is het mede daardoor dat je al onderdoor gaat aan de stemming van je vriend.

Jij kunt pas iets voor een ander betekenen wanneer je dat ook voor jezelf kunt. Als jij je rot voelt dan is dat gewoon zo, of dat dan aanstellerij is of niet, dat maakt niet uit.

Het lijkt me heel belangrijk dat je goed blijft praten met je vriend, en ook vooral dat hij veel blijft praten over alles wat hij de laatste tijd heeft meegemaakt. Wees een steun voor hem, maar geen steunpilaar. Hij moet niet op jou gaan leunen want zo'n gewicht kun je niet aan.

Meis, sta jezelf toch eens toe het moeilijk te hebben, schudt het sterk willen zijn van je af. Alleen daardoor al worden dingen denk ik een stuk makkelijker..

[CoveredEyes]

Ik zal nog ff verder gaan met t boekje overtypen...

De gevolgen voor jou
(Het gaat hier om dat je ouder zo'n probleem heeft, dus sommige dingen zullen niet koppen?)

Als een oduer psychiatrische problemen heeft, dan is dat van invloed op het hele gezin.Alles gaat vaak draaien om de problemen van je ouder.In een periode waarin het niet zo goed gaat met je vader of moeder, zal het thuis ook minder goed gaan. Zo is het warschijnlijk minder gezellig en zijn er meer ruzies.
Misschien heb je gemerkt, dat het ook invloed kan hebben op jouw leven.Er is minder aandacht voor jou, omdat je ouders vaak al genoeg aan hun hoofd hebben. Het kan ook zijn dat je meer moet meehelpen in het huishouden.Natuurlijk is het prima als je af en toe een handje mehelpt.Maar het is onmogelijk voor jou om de taken van je vader of moeder helemaal over te nemen. Niemand verwacht dat ook van je, je bent tenslotte je vader of moeder niet!
Nu denk je misschien; ''Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ik kan toch niet iedereeen laten zitten?''
Wanneer je ook je eigen dingen blijft doen, dan betekent dat nog niet, dat je iedereen meteen laat zitten.Waarom zou je niet een middagje de stad in kunnen met je vriendinnen, of gaan sporten met je vrienden?

Bang om het zelf ook te krijgen?
Misschien heb je je wel eens afgevraagt of je dezelfde probleme kan krijgen als je vader of moeder.
het antwoord is ''ja'', want iedereen kan psychiatrische problemen krijgen.
Misschien heb je ook wel eens afgevraagd ofhet erfelijk is. Het antwoord daarop is; ''dat kan''.

Het is mogelijk dat de aanleg voor het krijgen van een psychiatrisch probleem erfelijk is. Dat is afhankelijk van de aard van het probleem. maar als je deze aanleg erft, dan wil dat helemaal niet zeggen, dat je ook last krijgt van psychiatrische problemen. Wanneer je er mee om leert te gaan, dan zal je er waarschijnlijk nooit last van krijgen.
Ben je nog niet helemaal gerustgesteld of heb je hier nog vragen over, dan kun je ook een praten met de hulpverlener van je vader of moeder.

Hoe reageert de omgeving?
Er bestaan nogal wat vooroordelen over mensen met psy. problemen; ze zouden gek en eng zijn en het zou bovendien allemaal hun eigen schuld zijn...Sommige mensen denken dan oo, dat je er maar beter bij uit de buurt kunt blijven. Vooroordelen onstaan vaak uit onwetendheid, gemakzucht of angst. Over het algemeen wordt er weinig gepraat over psy. problemen en daarvoor weten veel mensen niet goed wat het is en hoe ze er mee om moeten gaan.
Eigenlijk is het vreemd, dat er zo weinig over psy. problemen gepraat wordt, er zijn namelijk heel veel mensen die er in hun leven mee te maken krijgen. Bv. omdat ze zelf psy. problemen hebben, of omdat een familielid/goede vriend psy. problemen krijgt/heeft.
Het lijkt wel of al deze mensen er niet over durven, kunnen of willen praten.

Wist jij dat in Nederland per jaar 1 op de 200 mensen opgenomen worden in een psy. ziekenhuis of op een psy. afdeling van een algemaan ziekenhuis
En dat per jaar ongeveer 1 op de 30 mensen bij een RIAGG komt?


Volgende keer weer een stukje
xxx

[Lies84]

[QUOTE]Elvira schreef op 26-06-2003 @ 13:33:
haar verhaal

Hey Elvira,

ik zat es wat te surfen op scholieren.com en ik zag jouw stukkie staan over depressieve vriend. Dat trok direct mijn aandacht.
Zelf heb ik ook 7 maand een relatie gehad met een jongen die zwaar depressief was. Alleen onze situaties zijn wel totaal verschillend denk ik. Toch denk ik dat het goed is te weten dat we niet de enige mensen zijn die dit mee maken, en misschien kunnen we steun van elkaar krijgen.
Ik zal mijn verhaal ook even vertellen. (Ik zal m'n best doen het niet te lang te maken!)
Na de zomer van vorig jaar ging ik ontzettend veel om met een goeie vriend van mij, we hebben elkaar al eerder erg leuk gevonden, maar toen kon het niets worden. Nu ging dat beter, en ja, het werd wat. Ik wist wel dat hij last had van depressiviteit, maar ik wist niet hoe erg het precies was en waar het door kwam.
Maar na 3 dagen verkering werd ik door z'n vader gebeld..Hij moest worden opgenomen in een ziekenhuis of iets dergelijks. Het ging erg slecht met hem op het moment, en hij moest echt geholpen worden. Ook heeft hij gesprekken gehad met het GGZ. (geestelijke gezondheids zorg)
Omdat de opname niet vlekkeloos verliep en hij een dag moest wachten werd hij helemaal in de war en heeft uiteindelijk zich vol gevreten met antidepressiva pillen. Daar kun je dus dood aan gaan.
Z'n vader heeft hem als de bliksem naar het ziekenhuis gereden, en daar is z'n maag leeg gepompt.
Het was nu wel duidelijk dat dit niet langer kon. Hij werd opgenomen op een gesloten psychiatrische afdeling.
Ik was vreslijk geschrokken toen zijn vader mij dit vertelde. Ik moest ongelofelijk janken en ik was ontzettend bang.
Dit was ons begin van de relatie. Niet erg fijn om direct zo te beginnen, maar we hadden geen andere keus.
Ik hield van hem, en ik wou er voor hem zijn.
Die tijd ben ik vaak bij hem langs geweest in het ziekenhuis, dat was echt niet makkelijk. Vaak ging ik samen met z'n vader. Altijd als we weg gingen liep ik met een brok het ziekenhuis uit, en stapte ik weer in de auto.
Ik heb me helemaal gegeven in die relatie. Met mijzelf ging het ook niet goed. ik had problemen met mijn gezondheid, en doordat ik al mijn aandacht op mijn vriend vestigde, lette ik niet meer op mezelf en daalde ik in 'de' cirkel. Maar dat wou ik zelf niet zien. Ik bleef maar door gaan, en ik dacht dat ik het wel aan kon.
Mijn vriend is in totaal ongeveer 4 maand opgenomen geweest. Het ging wel steeds beter en hij werd minder depressief.
Zijn problemen werden ook goed onderzocht en hij leidde aan twijfelzucht en hij was vreselijk dwangmatig. Ook als dingen niet gingen zoals hij dat van te voren had gedacht, werd hij helemaal weer in de war.
Gelukkig kreeg hij medicatie, waardoor hij een stuk rustiger werd.
Op den duur kon hij af en toe naar huis, eerst een middag, dan es thuis eten, dan een weekend, en op het laatst ging hij alleen nog heen voor therapie.
We hebben een leuke relatie gehad, gehad, want het is inmiddels uit. Hij kon het niet meer aan, zei hij, en het was beter voor ons beide dat het over was tussen ons.
Ik vond het ontzettend jammer, ik had me er juist op verheugd als hij zich weer wat beter zou voelen, en dat we dan samen leuke dingen zouden doen. Maar hij zag het helaas niet zitten.
We gingen vlak daarna nog wel vrij goed met elkaar om, dat vond ik ontzettend tof.
Maar na een tijdje werd dat een beetje anders. Hij zat alweer achter iemand anders aan! Binnen 2,5 week!
Dat vond ik echt heel raar. Aangezien hij zoveel moeite had met onze relatie, om die te houden, en zijn twijfels te overzien.
Maargoed, hij dacht blijkbaar dat hij het al weer aan kon.
Nu heeft hij een tijdje verkering met een andere meid, die absoluut niet bij hem past.. ik weet niet wat ik er mee aan moet. Ik wil mijn ex vriend niet terug, maar ik vind het toch een rot streek.
Afgelopen jaar was een heel zwaar jaar voor mij, zoveel meegemaakt, leuke dingen en hele trieste dingen. Toch heb ik er ook weer veel van geleerd. Gelukkig voel ik me nu wel weer wat beter, maar alles vergeten dat kan ik niet. Dit blijft echt een grote herinnering voor mij.

Tegen alle mensen die zoiets dergelijks mee maken, heel veel sterkte, en blijf ook een beetje aan jezelf denken!!!! Echt waar, anders ga je er aan onderdoor.
Ook moet je zelf proberen om positief te blijven, en niet met je vriend in z'n depressie mee te zakken. Daar wordt hij, en jij, echt niet beter van!
Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit hele verhaal heb geschreven, maar ik hoop dat er mensen zijn die zich hier in herkennen, en misschien even willen reageren, ik ben beniewd hoe anderen hier mee omgaan!

Veel sterkte voor iedereen!

Liefs,

Lies

[Juliah]

Ik wil wel een stukje van 'mijn verhaal' opschrijven, als ik iemand daar een 'plezier' mee doe...?

Toen ik mijn eerste vriend kreeg, wist ik dat hij niet 100% super in z'n vel zat. In de tijd dat onze relatie duurde, leek het beter te gaan. Ik zat ook niet super in m'n vel toen en op een gegeven moment wilde ik niet meer verder met die relatie. Ik wist dat hij compleet in het diepe zou vallen als ik het uit maakte, maar ik kon niet meer op een gegeven moment. Toen heb ik dus toch de, hele moeilijke, beslissing genomen om het uit te maken. Ik heb toen gezegd dat hij me altijd mocht bellen als hij me nodig had ed...wat dus tot gevolg had, dat hij me erg vaak belde...één keer met de mededeling dat hij zm wilde plegen en dat ik moest komen, enz. Dit heb ik niet lang volgehouden...en heb toen gekozen om voor mezelf te kiezen...dat was een moeilijke beslissing, maar ja, wat moet je anders?

Ik denk dat je je niet mee moet laten slepen en idd voor jezelf moet kiezen. Tuurlijk kun je hem steunen ed...maar laat je niet te veel meeslepen, daar schiet je geen van tweeën iets mee op.