gehandicapt

[elledc]

Ik vroeg me af wat jullie (meiden) zouden doen in het geval dat je zwanger bent en je bij onderzoek van de gynaecoloog te weten komt dat het kindje dat in je buik zit, zwaar gehandicapt is. Fysiek of mentaal.
De mannen hebben daarbij ook hun mening te zeggen.
Zou je het kind willen houden?
Denk je aan het geluk van het kind?
Denk je aan de zware last voor jezelf en misschien wel de diepe pijn omdat je het kind zo graag normaal had gewenst.
Pleeg je abortus?

Ik vraag me dit af, deze vragen achtervolgen me omdat in mijn familie iemand te weten kwam dat het kind in haar buik gehandicapt is... Ze is 7 maanden zwanger, abortus plegen is moeilijk maar wel mogelijk... Een vraag om even over na te denken.

Ligt aan het leven wat het kind zal krijgen. Als het één dag leeft met onmenselijke pijnen, ik denk niet dat ik het dan zou houden, al zou ik het ook dan enorm moeilijk vinden. Heeft het kind kans op een goed leven (natuurlijk met aanpassingen en op zijn/haar eigen niveau), dan zou ik het wel houden. Het gaat me in eerste instantie om het geluk van het kind.

[Brown eye]

hmm....hier reageer ik morgen wel op, want hierover heb ik veel te zeggen en nu geen tijd voor!! (mijn broer is namelijk gehandicapt, dus ervaring mee)

[marieke_temp]

bij mij in de fam is ook zoiets gebeurd. die mensen waren ongelooooofelijk op status gericht, heel materialistisch ingesteld, en toen was zij, 41 jaar, zwanger. prenataal onderzoek wees uit dat het kindje het syndroom van down had, en waarschijnlijk ook andere problemen. toch hebben ze besloten het te laten komen. dat meisje is nu bijna 2, zwaar gehandicapt, hartproblemen, maar toch komt ze op mij heel gelukkig over, en zijn haar ouders ook een stuk normalere mensen geworden
wat ik zelf zou doen.. als het een menswaardig leven kan hebben zou ik het houden, is dat onmogelijk dan niet denk ik. maar abortus lijkt me zo ontzettend moeilijk, en een zwangerschap in de 7e maand afbreken lijkt me eigenlijk mentaal onmogelijk.. je bent dan al zo ontzettend 'vergroeid' met je kindje...

[punkyfun]

ik denk dat ik het kind zou houden, ik wil later graag gaan werken met gehandicapten het zijn prachtige mensen..
en ik denk dat iemand die zwaar gehandicapt is ook gelukkig kan zijn dus

Brown eye schreef op 03-07-2003 @ 19:54:
(mijn broer is namelijk gehandicapt, dus ervaring mee)

de mijne ook....

bloempje schreef:

'Alleen' het syndroom van Down oid is misschien nog wel te doen, maar ook dan zou ik twijfelen om het toch weg te laten halen. Je weet tenslotte niet of het toch nog zwaarder gehandicapt gaat worden en of zo'n kindje erg pijn enzo gaat hebben. (En ja, dat kan ook door een ziekte of ongeluk gebeuren, maar daar heb je geen invloed op, hierop gelukkig wel.)

Ik zou het weg laten halen, maar dat heeft er zeker mee te maken dat mijn broer verstandelijk gehandicapt is. Ik zie hoe zwaar het is voor mijn ouders. Het klinkt hard, maar ik denk dat niemand er iets aan heeft als je zo'n kindje houdt....

[Mjoez]

Mijn neefje heeft Down en ADHD en mijn tante en oom trekken het niet... Ze wisten niet dat dit zo zou zijn voor de geboorte, maar het leven dat zij leiden gaat niet over rozen, echt waar... inmiddels zit mijn neefje nu ongeveer een jaar in een soort vakantiehuisjespark voor gehandicapten, zo noem ik het altijd maar, anders denken mensen dattie in een soort gekkenhuis zit.
Ik denk dat als mijn tante en oom hadden geweten wat ze te wachten stond, ze misschien het kindje niet gehouden hadden. Maar dat weet je nooit van te voren, want de meeste kinderen met Down zijn redelijk rustig... mijn neefje niet, die rukt de gordijnen van het plafond als je éven niet kijkt, hij slaat zijn zusjes en duwt ze tegen de punt van de tafel, en het werd steeds maar erger... Nu hebben zijn ouders er dus voor gekozen om hem in een 'tehuis' te plaatsen, maar daar hebben ze het elke dag nog moeilijk mee, het is toch een soort van 'je kind afstaan'...
Ik vind het maar een moeilijke situatie...

Ligt er heel erg aan, wat het kind zou hebben. Als het een levensverwachting heeft van misschien 2 ,3,4 jaar en dan verschrikkelijke pijn zou lijden zou ik niet afwijzend staat tegenover abortus, maar bij ziektes die misschien de levensverwachting wel beperken maar voor het kind gedurende een langere periode lichte tot matige problemen met zich meebrengt, zou ik zeker overwegen om het te houden. Maar het is natuurlijk moeilijk te voorspellen hoe alles gaat verlopen. Ik hoop dat ik nooit voor zo'n keuze kom te staan.

[Quiana]

Hangt idd van de levensverwachting ed af.

Als het kind allerlei pijnen ed heeft, of als het zo gehandicapt
is dat hij/zij in feite niks kan, wel ja.
Een kind wordt er ook niet gelukkiger op met allerlei
handicaps, plus dat het ook best zwaar voor de ouders is.

Bij een lichte handicap zou ik het kind houden denk ik..

ik zou het weg halen.

[Brown eye]

nou...mijn verhaal!! Het is vaak niet te zien als het in de buik zit welke afwijken het heeft en of het dus gehandicapt is. In dat geval zul je het dus moeten accepteren als het na een paar maanden blijkt dat het kindje gehandicapt is. Dat is dus bij ons het geval. Mijn broer is geestelijk en lichamelijk gehandicapt. Bij hem kwamen ze er na een paar maanden dat hij maar bleef kruipen en nooit pogingen deed om te gaan staan...ook niet als je hem hielp. Pas na een jaar of twee jaar kreeg die epilepsie, wat nu overigens nog maar zelden voorkomt. Toen heeft hij anderhalf jaar in het ziekenhuis in Utrecht gelegen om uit te dokteren wat hij nu precies had. Hij mist een deel van z'n hersenen en daarom dus gehandicapt. Bij hem was de afwijking dus nog niet te zien toch ie in de buik zat en als dat wel was geweest hadden mijn ouders hem nog laten komen. Het is niet te zeggen of het kind pijn zal hebben als het nog niet eens geboren is of het moet een hele duidelijke afwijking zijn waarvan men 100% zeker weet dat hij of zij veel pijn zal hebben of een hele korte levensverwachting (tot ong. 4 jaar), dan zou ik ook misschien overwegen om het weg te laten halen, omdat je je kindje niet gunt dat het pijn heeft. Maar ik denk dat als je in de situatie zelf zit je er misschien anders over denkt of wel tien keer beter nadenkt. Je kunt dat nu eigenlijk nog niet zeggen (behalve als je net zoals Bloempjuh weet dat je er dan niet vor kunt zorgen, omdat je zelf iets hebt) En ik vind het een onnozele reden om het kind weg te laten halen, omdat het niet gelukkig is, want dat weet je niet van te voren. (en het wil niet zeggen dat als iemand gehandicapt is ook gelijk altijd pijn heeft, want dat is dus niet zo!! (maar het kan natuurlijk wel, maar dan heeft ie nog andere afwijken) Mijn broer (19 trouwens) is onwijs gelukkig evenals mijn ouders!! Hij kan dan wel niet praten, maar hij begrijpt alles wat je tegen hem zegt. Het is misschien zwaar om een gehandicapt kind te hebben, maar als je hem zo gelukkig ziet stralen weet je waarvoor je het doet!! En hij is zo gezond als een vis!! En ik vind het fijn om een gehandicapte broer te hebben, omdat hij zo lief is en je houd er op een andere manier van dan van een gewone broer of zus (ik heb overigens nog een broer) Ik hou echt zo onwijs veel van hem...dat je bijna niet kunt begrijpen (ik snap het wel hoor) dat mensen ervoor kiezen om de baby weg te laten halen als het gehandicapt blijkt te zijn!! Maarja, ik snap het wel en ik vind iemand nog steeds even aardig als die denkt dat ie het weg laat halen (dus ik val niemand aan hoor ) !! Ik hou zo zielsveel van hem!!!!

[Brown eye]

woow...hij is echt lang

Dat ligt aan vanalles... aan hoe ik me over de zwangerschap voel (was het geplant? is het onverwacht?), aan hoe erg gehandicapt het kindje is en wat het ooit zou kunnen..

Ik kan zoiets nu echt moeilijk beslissen, zoiets moet je overkomen... Ik mis nu alle gevoelens hierbij, dus ik weet echt niet wat ik zou doen....

als ik denk dat het kind en ik beide gelukkig zouden kunneb verderleven ja..

als ik denk van niet, nee

emn ik zou het toch al vrij snel laten weghalen denk ik.. ik heb dan misschien geen afwijking maar ik weet zelf een beetje hoe het voelt om anders te zijn, en zoiets wil ik mijn kind niet aandoen

[Somebody Special]

Toevallig had ik het hier gisterenavond over toen ik met mijn vriend de hond aan het uitlaten was.

Ik zou het weg laten halen als het (mochten ze dat kunnen zien) geestelijk gehandicapt is, in welke mate dan ook.
Ik zou het weg laten halen als het zwaar lichamelijk gehandicapt zou zijn, dus niet als het een handje of voetje mist.

Ik zou niet aan mijn eigen belang denken maar aan dat van het kind, al heeft die er zelf al snel het minste last van.
Ik wil een kind dat (wanneer het groter is) voor zichzelf kan gaan zorgen en niet zijn/haar hele leven afhankelijk van mij blijft.

[elledc]

Mooie verhalen lees ik hierzo

Somebody Special schreef op 04-07-2003 @ 14:25:
Ik zou het weg laten halen als het (mochten ze dat kunnen zien) geestelijk gehandicapt is, in welke mate dan ook.
Ik zou het weg laten halen als het zwaar lichamelijk gehandicapt zou zijn, dus niet als het een handje of voetje mist.

Ik zou niet aan mijn eigen belang denken maar aan dat van het kind, al heeft die er zelf al snel het minste last van.
Ik wil een kind dat (wanneer het groter is) voor zichzelf kan gaan zorgen en niet zijn/haar hele leven afhankelijk van mij blijft.

Ik denk niet dat ze kunnen zien dat een kind in de buik geestelijk gehandicapt is. Dat kom je pas te weten na de geboorte en dan kan ik me best voorstellen dat het moeilijk is afstand te nemen van het kind.
Het kindje van diegene uit mijn familie blijkt wel degelijk een lichamelijk tekort te hebben. Afstand nemen van het kind is zeer moeilijk voor haar, en dat voor elke vrouw die zwanger is, kan ik me voorstellen.

Maar ik geef je wel gelijk, zeker je laatste paragraaf, een kind moet in staat zijn voor zichzelf te zorgen zonder later afhankelijk te zijn.
Ik zou niet alleen denken aan het geluk van het kind, maar voorop ook aan mijn eigen geluk.

Maar het is inderdaad moeilijk te zeggen aangezien we het zelf allemaal niet meemaken en aangezien het afhangt van wat het kind juist mankeert.

[jij]

hmmm een moeilijke kwestie idd... maar ik denk niet dat ik het kindje zou houden, niet enkel voor mezelf (want een leven met gehandicapt kind is erg zwaar, mijn buren hebben ook een mentaal gehandicapte dochter, 22jaar,woont nog steeds thuis en kan niets alleen, dan vraag je je toch af wat er mee zal gebeuren als die ouders ooit wegvallen...en dat zullen ze!) maar ook voor het kind zelf, wat voor leven zal het leiden, weinig of geen speelvriendjes, heel misschien een vaste relatie voor het leven? het zal nooit gelukkig zijn, misschien wel op een eigen manier, maar het zal nooit kunnen genieten van alle pleziertjes die een normaal kindje wel beleeft, het heeft zijn beperkingen, en ik wil mijn kinderen dat niet aandoen...
ik zou niet willen dat mijn gezin zoiets overkomt, ik zou me op de een of andere manier toch schuldig voelen, en ik wil blij zijn met de kinderen die ik krijg, ik wil dat ze gelukkig worden, ik wil niet merken dat vele mensen een afkeer ervan hebben, enzo...

[Brown eye]

Veel geestelijk gehandicapten wonen op zichzelf!!! Bij ons heb heel veel flats waarbij de begane grond speciaal voor gehandicapten is die zichzelf makkelijk kunnen redden zonder enige hulp. Ze hebben dan ieder een appartementje voor zichzelf waar ze alles hebben wat een normaal mens ook heeft: keuken, badkamer enz.! Gewoon een klein huisje! Er is dan wel een ruimte waar ze ook bij elkaar kunnen zitten en tv kijken ofzo of een keer samen kunnen eten! Er komt wel overdag iemand die kijkt of er geen problemen zijn, maar zonder die persoon redden ze het ook! Het resultaat: een geestelijk gehandicapte die op zichzelf woont en niet afhankelijk is van iemand (het kan natuurlijk niet als ze zwaar geestelijk gehandicapt zijn, maar er zitten er met een behoorlijke geestelijke achterstand die op zichzelf wonen!!)

[Brown eye]

mijkeeuuh schreef op 04-07-2003 @ 20:56:
hmmm een moeilijke kwestie idd... maar ik denk niet dat ik het kindje zou houden, niet enkel voor mezelf (want een leven met gehandicapt kind is erg zwaar, mijn buren hebben ook een mentaal gehandicapte dochter, 22jaar,woont nog steeds thuis en kan niets alleen, dan vraag je je toch af wat er mee zal gebeuren als die ouders ooit wegvallen...en dat zullen ze!) maar ook voor het kind zelf, wat voor leven zal het leiden, weinig of geen speelvriendjes, heel misschien een vaste relatie voor het leven? het zal nooit gelukkig zijn, misschien wel op een eigen manier, maar het zal nooit kunnen genieten van alle pleziertjes die een normaal kindje wel beleeft, het heeft zijn beperkingen, en ik wil mijn kinderen dat niet aandoen...
ik zou niet willen dat mijn gezin zoiets overkomt, ik zou me op de een of andere manier toch schuldig voelen, en ik wil blij zijn met de kinderen die ik krijg, ik wil dat ze gelukkig worden, ik wil niet merken dat vele mensen een afkeer ervan hebben, enzo...

idd je hebt helemaal gelijk en jou buren zouden hun dochter ook eigenlijk in moeten schrijven zodat als hun wegvallen ze in een soort vakantiepark (zoals het al eerder is genoemd) komt te wonen met allemaal mensen met een handicap en daar dus veel contact heeft! Het moeilijke van deze kwestie is dat je van te voren niet kun zien of het kind wel of niet gelukkig wordt en of het wel of geen pijn zal hebben dus het is heel moeilijk om een beslissing te maken of je het wel of niet houd! Maar let wel op: een geestelijke en lichamelijke handicap kun je nog bijna vaststellen als de baby nog in de buik zit....in de meeste gevallen weet men het pas als de baby geboren is of pas na een paar maanden en dan heb je dus geen keus meer (niet dat er een keus voor je bestaat als je in die situatie zit, want je houd zielsveel van dat kind en die wil je toch niet in een keer kwijt!!)

Wat zouden jullie doen als pas na de geboorte blijft dat het een handicap heeft????

Brown eye schreef op 04-07-2003 @ 20:59:
Veel geestelijk gehandicapten wonen op zichzelf!!! Bij ons heb heel veel flats waarbij de begane grond speciaal voor gehandicapten is die zichzelf makkelijk kunnen redden zonder enige hulp. Ze hebben dan ieder een appartementje voor zichzelf waar ze alles hebben wat een normaal mens ook heeft: keuken, badkamer enz.! Gewoon een klein huisje! Er is dan wel een ruimte waar ze ook bij elkaar kunnen zitten en tv kijken ofzo of een keer samen kunnen eten! Er komt wel overdag iemand die kijkt of er geen problemen zijn, maar zonder die persoon redden ze het ook! Het resultaat: een geestelijk gehandicapte die op zichzelf woont en niet afhankelijk is van iemand (het kan natuurlijk niet als ze zwaar geestelijk gehandicapt zijn, maar er zitten er met een behoorlijke geestelijke achterstand die op zichzelf wonen!!)

het hangt van hoe erg geestelijk gehandicapt je bent af of je het kan

onze overbuurman is dement en kan niks meer

Als het kindje zou leven als een plantje zou ik overwegen het weg te laten halen. Maar dat weet ik niet eens zeker. Ik denk niet dat ik het zou laten weghalen als het kind wel dingen kan leren.
Maar godzijdank sta ik niet voor die keuze.

Ik heb het er ook met mijn vriend over gehad (heel lang geleden al) en gelukkig denkt hij er sindsdien net zo over als ik. Als voorbeeld, ik ken genoeg mensen met het syndroom van Down om te kunnen zeggen dat die mensen best heel gelukkig kunnen zijn. Ze hoeven iig niet ongelukkiger te zijn dan de gemiddelde mens. Waarom iemand dan zijn of haar leven ontnemen? (Begrijp goed, ik heb wel begrip voor iemand die de keuze maakt wel abortus te plegen, ik zou in deze situatie (kind met syndroom van Down) alleen niet kunnen, denk ik.)

Als na de geboorte blijkt dat het kind een handicap heeft, tja, niks aan te doen. Wat bloempjuh al zegt: 'Je kunt het moeilijk terugstoppen' (niet dat ik dat zou willen, maar goed). Ik zou er dus ook zo goed mogelijk voor zorgen, en als ik dat niet zelf kan een instelling zoeken die dat wel kan. Ik zou iig al het mogelijke doen om het kind toch een menswaardig leven te laten hebben.

Brown eye schreef op 04-07-2003 @ 21:07:


Wat zouden jullie doen als pas na de geboorte blijft dat het een handicap heeft????

houden, gewoon net als een gezond kind.

[SoMeBoDy]

Dit onderwerp raakt mij heel erg dus daarom reageer ik erop. Ik vind het moeilijk om hierover te praten en tijdens mijn studie heb ik dat ook gemerkt. Ik begon er een keer over in de klas en barstte in huilen uit. Iets van 4 anderen studiegenoten huilden met me mee, wel lief om dat te zien, maar dat ff terzijde.

Ik heb een broer en zus die spastisch zijn, dus zowel lichamelijk als verstandelijk gehandicapt. Ze kunnen niet lopen, niet voor hun zelf zorgen, hun verstand is laag (kunnen bijvoorbeeld niet klok kijken) Ze kunnen wel praten, maar bij mijn zus gaat dat moeizaam. Het is trouwens een tweeling en ze waren 3 maanden te vroeg geboren. Dus mijn ouders konden het niet weten dat hun zoon en dochter gehandicapt zouden zijn. Eén kind opvoeden is al heel erg zwaar en moeilijk, laat staan dus twee. Kan je nagaan hoe zwaar mijn ouders het hadden en mijn moeder is er best wel kapot van geworden. Ze kreeg na een paar jaar mijn 'gezonde' broer en toen kwam ik. Dus het werd alleen maar zwaarder voor mijn ouders.

In deze topic wordt er gevraagd wat je zou doen als je wist dat je kind gehandicapt is. Ik wil daar wel even antwoord opgeven. Het ligt eraan hoe zwaar gehandicapt het is. Als het een kasplantje zou zijn dan zou ik er misschien voor kiezen om het weg te laten halen. Ik kom veel in aanraking met gehandicapten en heb vrijwilligerswerk gedaan in een activiteitencentrum voor gehandicapten. Er was bijvoorbeeld een jongen die niet kan praten, niet kan lopen, maar je wel goed kan verstaan en toch met je kan communiceren. Hij straalt af en toe van alle kanten en je ziet dat hij gelukkig is. Ik ben blij dat ik hem heb leren kennen en het is gewoon een hele lieve leuke jongen. En ik kwam veel gehandicapten tegen die het syndroom van down hebben en die zijn ook ontzettend tof en kunnen ook best wel goed functioneren (wat ik heb gezien) Ik wil hier alleen maar mee zeggen dat het kind heel gelukkig kan zijn, ook al heeft het gebreken en tegenwoordig heb je hier in nederland zoveel dingen voor gehandicapten. Je hebt activiteitencentra's. Je hebt tehuizen, etc. Mijn broer en zus wonen bijvoorbeeld in een verzorgingstehuis en ik merk wel dat ze gelukkig zijn en dat ze het hartstikkke naar hun zin hebben. Ze kunnen naar de kerk, ze zwemmen, ze knutselen, etc. Als mijn ouders wisten dat ze twee gehandicapten kinderen zouden krijgen dan weet ik niet wat ze gedaan hadden, misschien laten weghalen want het is zo verdomd zwaar, maar als je kijkt hoe mijn broer en zus het nu hebben, dan zijn het ook gewoon gelukkige mensen die bepaalde gebreken hebben en recht hebben om te leven.

In deze topic wordt er gevraagd of je het weg zou laten halen als je wist dat je een gehandicapt kind zou krijgen, maar ik vraag me af wat je zou doen als je een gehandicapt kind had en daar je handen al aan vol hebt. Zou je dan nog een kind nemen? Omdat mijn ouders het zwaar hadden heeft mijn moeder overwogen om geen kinderen meer te krijgen nadat ze me gezonde broer kreeg. Uiteindelijk ben ik toch gekomen toen mijn pa 41 was en mijn ma wat jonger..

SoMeBoDy schreef op 05-07-2003 @ 02:44:
In deze topic wordt er gevraagd of je het weg zou laten halen als je wist dat je een gehandicapt kind zou krijgen, maar ik vraag me af wat je zou doen als je een gehandicapt kind had en daar je handen al aan vol hebt. Zou je dan nog een kind nemen?

Ik zou het niet weten, zou oa aan de handicap van het kind en de mate waarin hij/zij het heeft liggen en ook aan hoe mijn (dan hopelijk) man en ik er mee om gaan ed. Ik denk niet dat je zo iets van te voren kunt beantwoorden, ik niet iig. Ik wil heel graag meerdere kinderen, maar ik wil nog liever goed voor mijn kinderen kunnen zorgen. En als het bij één al lastig is, dan zet ik liever alles op alles om die ene alles te kunnen geven (niet per se in materiele zin, als je begrijpt wat ik bedoel), dan dat ik meerdere kinderen heb die met halve aandacht ed genoegen moeten nemen. (Speelt misschien ook mee dat ik zelf lichamelijk ook niet 100% ben (me en fm).)

Brown eye schreef op 04-07-2003 @ 21:07:
Wat zouden jullie doen als pas na de geboorte blijft dat het een handicap heeft????

Het houden en/of eventueel hulp van professionals inroepen. Als het kind er eenmaal is kan je het niet maken om het aan zijn lot over te laten. Ik zou er eerst zelf voor proberen te zorgen, en als dat niet lukt een goed vervangend tehuis zoeken.

[~blue christal~]

Wanneer men voor de geboorte vast kan stellen wat voor een handicap het toekomstige kind zal hebben. En daaruit blijkt dat ik hem/haar voor mijn doen geen menswaardig bestaan kan laten hebben. Zou ik het laten weghalen.
Zolang het kan leven zonder pijn of pijn die te bestrijden valt, en een redelijk normaal leven kan lijden (wel naar een speciale school e.d.) zou ik het houden. Maar niet wanneer de zwangerschap onverwachts is, of gedwongen denk ik. Of wanneer ik zelf het gevoel heb dat ik het niet aan zal kunnen.

Maar ik wil natuurlijk wel proberen als ik het houd hem een zo leuk en normaal mogelijk leven te laten leiden. Bij ons in het dorp is er de stichting Waalborg. Hier wonen lichamelijk en geestelijk gehandicapte mensen. En zij hebben het daar goed naar hun zin, en leren ook zich zo veel mogelijk zelfstandig te behelpen. Dat scheelt ook al een hoop.

[bonkesone]

weg laten halen...
mijn broer is ook gehandicapt, maar zijn syndroom is overgegaan in iets anders waardoor hij op korte termijn te overlijden komt...
het is zwaar voor mijn ouders en het hele gezin....vooral om te weten dat mijn broer veel pijn heeft....

[Brown eye]

bonkesone schreef op 09-07-2003 @ 20:13:
weg laten halen...
mijn broer is ook gehandicapt, maar zijn syndroom is overgegaan in iets anders waardoor hij op korte termijn te overlijden komt...
het is zwaar voor mijn ouders en het hele gezin....vooral om te weten dat mijn broer veel pijn heeft....

Oeh...dat is heel erg en ik weet eigenlijk niet wat ik hier op moet zeggen! Ik leef heel erg met je mee en je kan me altijd mailen als je dat wilt!

[sweet_gurl]

hey...


Dit is egt een mooe topic om seriuze verhalen te vertellen...en ik vind ik zou het kind niet weg laten halen,,of het moet al egt heeell erg zijn.....ik werk zelf heel graag met deze mensen en dan vooral met de clienten die niks zelf kunnen...hte geeft m een geweldig gevol om deze dan te helpen..en tevreden te laten voelen....Maar wij kunnen dit nu wel alllenaal zo zegge mischien asl we in zo'n egte seriuze sitiatie komen met onze eigen kinderen...dat we dan heel anders praten...en denken snap je.....



maar jah ik gun het niemand.....

sweet_gurl schreef op 16-07-2003 @ 23:08:
hey...


Dit is egt een mooe topic om seriuze verhalen te vertellen...en ik vind ik zou het kind niet weg laten halen,,of het moet al egt heeell erg zijn.....ik werk zelf heel graag met deze mensen en dan vooral met de clienten die niks zelf kunnen...hte geeft m een geweldig gevol om deze dan te helpen..en tevreden te laten voelen....Maar wij kunnen dit nu wel alllenaal zo zegge mischien asl we in zo'n egte seriuze sitiatie komen met onze eigen kinderen...dat we dan heel anders praten...en denken snap je.....



maar jah ik gun het niemand.....

mijn tante heeft een gehandicapt kind, als ik dat later ook krijg heb ik liever geen kind dan zo.

[sweet_gurl]

jah...idd..daar kun je gelijk in hebben...het is ook moeilijk....

[sas_andrea]

ik weet niet wat ik zou doen, hangt totaal van de tijd af waarin het komt enzo. als het gepland is zou ik waarschijnlijk heel zwaar twijfelen en anders "gewoon" weghalen.

in mijn familie heerst de ziekte van duchenne, dan heb je dus niet een al te lange levensverwachting. zo een kind zou ik dus niet willen, maar ik durf me niet te laten testen op mijn kans van doorgave.

mn vriend heeft een autistisch broertje, en ja... vaak is t echt een schatje, maar dat ook alleen maar omdat ik er geen 24 uur per dag mee op schoot hoef te zitten. het is zwaar...

[Fleur]

Brown eye schreef op 04-07-2003 @ 20:59:
Veel geestelijk gehandicapten wonen op zichzelf!!! Bij ons heb heel veel flats waarbij de begane grond speciaal voor gehandicapten is die zichzelf makkelijk kunnen redden zonder enige hulp. Ze hebben dan ieder een appartementje voor zichzelf waar ze alles hebben wat een normaal mens ook heeft: keuken, badkamer enz.! Gewoon een klein huisje! Er is dan wel een ruimte waar ze ook bij elkaar kunnen zitten en tv kijken ofzo of een keer samen kunnen eten! Er komt wel overdag iemand die kijkt of er geen problemen zijn, maar zonder die persoon redden ze het ook! Het resultaat: een geestelijk gehandicapte die op zichzelf woont en niet afhankelijk is van iemand (het kan natuurlijk niet als ze zwaar geestelijk gehandicapt zijn, maar er zitten er met een behoorlijke geestelijke achterstand die op zichzelf wonen!!)

Idd, maar dat heeft te maken met het niveau natuurlijk.
Sommige mensen gaan nog vooruit, anderen blijven altijd op hetzelfde niveau en nog anderen gaan alleen maar achteruit.

Heb zelf een halfjaar stage gelopen in een instelling voor VERSTANDELIJK en meervoudig gehandicapten (zitten daar 24 per dag, gaan soms een weekendje naar huis)
Het is zwaar om een kind te hebben met een laag niveau. Sommigen hebben dus echt 24 per dag toezicht nodig en zullen nooit zelfstandig kunnen leven. Of ze gelukkig zijn weet ik niet, op hun manier misschien. Maar er is ook veel onzekerheid en ik geloof dat ze angsten hebben waar ze weinig mee kunnen, en veel uiten dat in agressie. (heb het over mijn groep toen)
Het lijkt me ontzettend moeilijk om zo'n kind te hebben, aangezien je er zelf eigenlijk niet voor kunt zorgen, afgezien van af en toe een weekendje.
Ze worden ontzettend goed verzorgd in de meeste instellingen en krijgen alles wat ze nodig hebben.
Heb heel veel respect voor mensen die in zo'n instelling werken, is echt keihard werken, maar je doet zoveel goeds voor ze.

Wat jij net zei over dat hoge niveau is natuurlijk prachtig, op zichzelf kunnen wonen, lol hebben, vriendschappen, liefde, dat is gewoon een vrij normaal bestaan.

Op die groep waar ik kwam is dat allemaal niet mogelijk en dat lijkt me moeilijk.

Maargoed als het kindje in je buik zit weet je dat natuurlijk allemaal niet, daarom twijfel ik heel erg. (als ze uberhaupt al zien dat het kindje verstandelijk gehandicapt is)
Mocht het geboren worden en het is zo, zou ik er net zoveel van houden als een gezond kindje en mn best doen er zelf voor te zorgen en anders een fijne instelling zoeken waar het kindje af en toe terecht kan.

Pffff....ik heb zoveel getypt dat ik ff niet meer weet wat k wel en niet gezegd heb.

Maar ik zou t iig een heeeeele moeilijke keuze vinden en het hangt van zoveel informatie af.
Als het enige wat ze mij kunnen vertellen is dat het verstandelijk gehandicapt zal zijn, het syndroom van down zal hebben of een lichamelijk handicap, dan zou ik het er op wagen en het gewoon geboren laten worden.
Als er echter risico's zijn dat het kind echt bijna niets meer zal kunnen of pijn zal hebben dan zou ik het weg laten halen.

[sweet_gurl]

jah..natuurlijk..weet ik dat....mun petekindje is ook gehandicapt ik weet hoe dit is...maja bij ieder verschillens he....


xxx

[Dominique24!]

In de meeste gevallen heb je levenslange zorg over een gehandicapt kind. Dat zou ik heel zwaar vinden.
Als ik de kans heb te beslissen over me lot zou ik echt overwegen het niet te laten komen.

Net als somebody heb ik een gehandicapt zusje.
Toen zij nog niet geboren was, wisten mijn ouders ook niet dat zij gehandicapt zou zijn en zelfs een paar weken na de geboorte ook niet.

Zij ontwikkelde zich slecht/langzaam, ze bleek na een half jaar doof te zijn, heeft een aandoening aan haar zenuwstelsel waardoor ze moeite heeft met het normaal verwerken van prikkels van buitenaf en het motorisch sturen van haar lichaam. Verstandelijk loopt ze ook achter.
Er zijn vele tests gedaan. Daar kwam onder andere uit dat ze nooit zou kunnen lezen (dan wordt het al lastig om een volwassen leven te leiden).

Toch heeft ze zich verder ontwikkeld dan ik persoonlijk had verwacht. Ze is nu twaalf, reageert soms als een vierjarige (op muurtjes lopen, de zellufdoen-fase, imaginaire vrienden, identiteitsveranderingen " ik ben Harry Potter". En op school leest ze als de beste, rekenen gaat goed. Heeft een talent in organiseren in zichzelf gevonden, de meest schuwe dieren komen meteen naar haar toe en ze wint alle harten door haar positieve, open en optimistische instelling.

Ik zou mijn kind niet laten weghalen. nooit.

[Brown eye]

Acey schreef op 25-07-2003 @ 18:12:
Net als somebody heb ik een gehandicapt zusje.
Toen zij nog niet geboren was, wisten mijn ouders ook niet dat zij gehandicapt zou zijn en zelfs een paar weken na de geboorte ook niet.

Zij ontwikkelde zich slecht/langzaam, ze bleek na een half jaar doof te zijn, heeft een aandoening aan haar zenuwstelsel waardoor ze moeite heeft met het normaal verwerken van prikkels van buitenaf en het motorisch sturen van haar lichaam. Verstandelijk loopt ze ook achter.
Er zijn vele tests gedaan. Daar kwam onder andere uit dat ze nooit zou kunnen lezen (dan wordt het al lastig om een volwassen leven te leiden).

Toch heeft ze zich verder ontwikkeld dan ik persoonlijk had verwacht. Ze is nu twaalf, reageert soms als een vierjarige (op muurtjes lopen, de zellufdoen-fase, imaginaire vrienden, identiteitsveranderingen " ik ben Harry Potter". En op school leest ze als de beste, rekenen gaat goed. Heeft een talent in organiseren in zichzelf gevonden, de meest schuwe dieren komen meteen naar haar toe en ze wint alle harten door haar positieve, open en optimistische instelling.

Ik zou mijn kind niet laten weghalen. nooit.

Wat leuk dat je zusje zich toch nog goed heeft ontwikkeld!! Bij mijn broer wisten ze het pas na een paar maanden! Maar ik denk niet dat je nu bijna niet kunt zeggen wat je dan zal doen, want ik denk dat als je in de situatie terecht komt de beslissing heel moeilijk zal zijn! Je houd toch al wel zielsveel van het kindje en meestal is het ook niet te zijn op de echo als het kindje gehandicapt is! Ik zou net als jij mijn kindje nooit laten weghalen denk ik!

dat ligt er een beetje aan

heeft het kindje veel pijn? etc

ik ken genoeg gehandicapte mensen die heel gelukkig zijn

maar als je je hele leven met je handicap bezig bent zou ik mn kind dat niet aan willen doen.

Ik zou het niet voor mezelf willen weghalen. Ik zou me er namelijk niet voor schamen. En het blijft je eigen kind, gehandicapt of niet.

God, dat is zo'n moeilijk te beantwoorden vraag...ik denk eigenlijk dat je zelf niet eens die keuze kunt maken. Op het moment dat je er in het echt mee geconfronteerd wordt doe je gewoon maar wat omdat je op dat moment echt niet meer zo helder kunt nadenken lijkt me.

Maar for argument's sake, ik vind het heel moeilijk om criteria te verzinnen maar ik kan het proberen. Ik wil in ieder geval niet dat ons kind langdurige of chronische pijn heeft of moet leven met een ongeneeslijke aangeboren ziekte als taaislijm. Ook wil ik het niet toewensen dat het ernstig lichamelijk gehandicapt ter wereld komt. Een hazelip of een vergroeiing aan hand of voet valt operatief goed te herstellen, maar echt ernstige dingen...

Nouja, ik kan net zo goed stoppen. Ik weet het gewoon niet. Ik hoop maar dat het kind van mijn vrouw en mij gezond ter wereld komt.