[Verhaal] Dat wij dat zijn

[wondersbestaan]

Het onderwerp is niet erg origineel, maar ik was nogal in een romantische bui... . Zoals al mijn 'verhalen' is dit slechts een momentopname, en is er verder dus geen vervolg ofzo....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Het wordt steeds rustiger op het strand. De drukte van vanmiddag heeft zich van het strand naar de boulevard verplaatst. Het is inmiddels al tien uur geweest en het begint eindelijk af te koelen. Nu er nog maar zo weinig mensen op het strand zijn, lijkt het opeens gek om te bedenken dat het hier vanmiddag zwart zag van de mensen en kinderen met emmers en schepjes. Overal waar je keek, zag je handdoeken, strandstoelen en parasols. En nu, nu kon je een heel stuk over het zand kijken. Als je de lijn van het water volgde, kon je zover kijken als je wou. En het enige wat je zag, was de zee en het strand dat in een bocht afliep. Net zo ver tot het strand tot aan de horizon reikte en daarin overvloeide. Het enige wat je nu nog hoorde, waren de golven in de branding en de krekels die zich in de duinen hadden verstopt. En natuurlijk Sanders ademhaling. Dit moment was zó perfect. Zij en Sander daar samen op het bijna verlaten strand. Met zijn armen om haar heen geslagen lag ze met haar hoofd tegen zijn borst aangeleund. Haar blote voeten speelden af en toe met wat zand. Ze zwegen allebei. Ze vroeg zich af waar hij aan dacht. Zou hij zich op dit moment net zo compleet gelukkig voelen als zij? Zich net zo vrij voelen, in de wetenschap dat op dit soort momenten tijd en regels niet bestonden? En dat er dus verder ook nik was, alleen zijtwee en die mooie zonsondergang. De liefde die ze voor hem voelde was opeens zó overweldigend dat het haar een beetje beangstigde. Ze hield zo verschrikkelijk veel van hem, dat ze niet meer wist wat ze zonder hem zou moeten. Maar op het moment dat ze zijn vingers zachtjes langs haar wang voelde strijken, wist ze dat ze daar niet bang voor hoefde te zijn.

Hij klemde zijn armen nog wat meer om haar heen. Hij duwde zijn neus zachtjes in haar haren. Ondanks het zand en de zoute wind die met haar blonde haren hadden gespeeld, rook hij dat typische geurtje van haar. Die geur was zo vertrouwd voor hem geworden en gaf hem een gevoel van zekerheid. Hier zaten ze dan samen op het zand naar de zonsondergang te kijken. Al zou hij nu eigenlijk veel liever naar Mirna willen kijken. De rode gloed van de ondergaande zon gleed over haar heen. Jammer dat hij haar ogen nu niet kon zien. Daar kon hij altijd precies aan zien hoe ze zich voelde. Wat er in haar omging en waar ze aan dacht. Vaak nog eerder dan dat ze het zelf wist. De blik in haar ogen kon daardoor in één keer alles doen veranderen. Hij liet zachtjes zijn vingers langs haar wang gaan. Hier en daar zat nog wat zand, maar zelfs nu was haar wang nog net zo zacht als altijd. God, wat hield hij veel van haar. Wat was hij eigenlijk een geluksvogel met haar. Steeds vaker realiseerde hij zich dat en elke keer wou hij dat weer aan haar laten weten. Niet omdat hij bang was dat zij niet wist hoeveel zij voor hem betekende, maar puur omdat hij zich intens gelukkig voelde met haar en hij dat met haar wilde delen.

‘Weet je wel hoeveel ik van je hou?’, fluisterde hij zachtjes in haar oor. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Niet zomaar een glimlach, maar dat typische lachje van haar, een ‘puur-geluks-lachje’, zoals zij dat zelf noemde. Hij was dol op die lachjes van haar. Mirna zuchtte eens diep. Voor haar mocht het wel voor altijd zo blijven. Alleen zijtwee en de liefde die er tussen hen was, meer had ze niet nodig. Tja, als het toch echt zo eens kon blijven..... ‘Nee’, vermande ze zichzelf. Niet gaan piekkeren nu. Het enige wat ik nu ga doen is genieten.
Sander begon zachtjes te neuriën en liet Mirna op het ritme mee schommelen. Hij voelde hoe zij zich langzaam helemaal ontspande. Hij sloot zijn ogen en wilde even helemaal nergens meer aan denken, alleen nog maar aan haar en dit moment samen. De zon was nauwelijks meer te zien en het werd nu heel snel donker. Voor zover hij kon inschatten waren ze nu echt helemaal alleen op het strand. Iets wat hij totaal niet erg vond, in tegendeel.

Mirna merkte op dat er wat meer wind was gekomen en rilde een beetje. Sander merkte het. ‘Kom, dan gaan we tegen de duinen aan zitten, daar zit je veel beschutter’, zei hij. Hij maakte zich langzaam van haar los. Voorzichtig stond hij op. Zijn benen sliepen een beetje omdat hij zolang in dezelfde houding had gezeten. Hij reikte zijn hand naar Mirna, die hem vastpakte, en ook opstond. Ze had het een beetje koud gekregen van het stilzitten, ondanks dat ze de warmte van de zon nog op haar gezicht voelde nabranden. Zou ze morgen waarschijnlijk helemaal rood zijn in haar gezicht. Nouja, niks aan te doen. Ze begon langzaam richting de duinen te lopen. Het zand voelde nog warm onder haar voeten. Sander volgde haar, terwijl hij naar haar bleef kijken. Zelfs de manier waarop ze daar door het zand liep, júist de manier waarop ze daar door het zand liep, vond hij mooi aan haar. Ze straalde zoveel warmte uit en het leek of ze compleet vrij was, dat er niks was om haar tegen te houden. Alsof ze elke moment weg kon vliegen en daarmee alles achter zich kon laten. Hij versnelde zijn pas iets en pakte Mirna bij haar middel vast. Hij draaide haar voorzichtig naar zich toe en keek recht in haar ogen. Met zijn rechterhand streek hij door haar haren en hij zoende haar zachtjes op haar lippen. Die waren nog steeds een beetje zout van de zee, maar Sander vond dat eigenlijk wel wat hebben. Zijn lippen dwaalden verder over haar wang en langzaam naar haar nek. Mirna stond een beetje ongemakkelijk en liet zich langzaam wat naar beneden zakken. Sander kreeg het in de gaten en samen lieten ze zich in het zand vallen. Ze begonnen wild en vol passie te zoenen. Oh, wat had Sander hier naar verlangd, wat had hij naar háár verlangd. Plotseling stopte Mirna. ‘Lig je wel lekker Sander?’, vroeg ze. ‘Anders moet je....’ Typisch Mirna om dat op zo’n moment te vragen. ‘Stttt’, viel hij haar in de reden en legde zijn vinger op haar lippen. ‘Ik lig prima, ik heb jou toch?’, zei hij. En weer was daar dat lachje. Sander zocht haar hand en vlocht zijn vingers in die van haar. Mirna gaf zich volledig aan hem over. Ze voelde zijn lippen over haar gezicht gaan, in haar hals en langzaam wat verder naar beneden. Met zijn vrije hand deed hij haar truitje wat omhoog en gaf haar heel teder een kusje op haar buik. Toen kwam hij weer naar boven en zocht opnieuw haar lippen op. Ze voelde zijn tong die hij speels over haar lippen liet gaan. Ze openden haar mond een beetje en haar tong zocht de zijne op. Ze zoenden hartstochtelijk.

Sander probeerde zich om te draaien en trok Mirna mee. Sander lag nu op zijn rug in het zand en Mirna lag met haar hoofd op zijn borst. Hij sloeg zijn armen om haar heen. Zo lag hij een tijdje naar haar te kijken. Mirna kreeg het in de gaten en zocht zijn blik op. Dit lukte niet erg, aangezien ze haar hoofd niet ver genoeg kon draaien. Nog net voordat zij haar hoofd weer liet zakken, zoende Sander haar zacht op haar voorhoofd.
Het was heel helder, dus er waren veel sterren te zien. Ze lagen er allebei naar te kijken. Sander pakte voorzichtig Mirna’s hand en wees ermee naar de lucht. ‘Noem maar iets, dan tekenen we dat samen in de sterren’, zei hij. Mirna dacht even na. ‘Mag het ook een letter zijn?’, vroeg ze. ‘Ja tuurlijk, geen probleem’, antwoordde Sander. ‘Oke, dan kies ik de ‘i’, zei ze. Heel soepel bewoog Sander Mirna’s hand en maakte een ‘í’ van een aantal sterren. Mirna keek hem verwonderd aan. ‘Mag ik nu de ‘k’?, vroeg ze. En ze schreven samen de ‘k’. Dit hielden ze een heel tijdje vol, want Mirna wilde graag ’ik hou van jou’ van de sterren maken. Daarna lieten ze hun armen langzaam zakken. Ze kroop lekker dicht tegen Sander aan. In zijn armen was ze warm en veilig. Ze legde haar hoofd weer op zijn borst en bewoog mee met zijn ademhaling. Zachtjes hoorde ze zijn hart kloppen, iets waar ze wel uren naar kon luisteren. Plotseling merkte ze pas hoe moe ze eigenlijk was. Sander merkte het ook aan haar en liet haar rustig liggen. Ze was al veel vaker in zijn armen in slaap gevallen. Niet lang daarna merkte Sander dat ze inderdaad sliep.

Hijzelf lag nog een tijdje wakker, maar vond dit helemaal niet erg. Hij lag lekker in het zand en hij had Mirna bij zich, wat wilde hij nog meer? Uren kon hij naar haar kijken als ze sliep. Haar lange wimpers die als waaiers op haar slapen rustte. Een pluk haar dat over haar voorhoofd gleed. Haar regelmatige ademhaling, die hij hoorde én voelde. Het hoorde allemaal bij haar en maakte haar compleet. En daarmee ook hem. Hij sloot zijn ogen en bedacht zich nogmaals hoeveel geluk hij met haar had. Hoe gelukkig zij hem maakte. Op de achtergrond hoorde hij nog steeds de golven in de branding. De krekels hoorde hij nog maar heel af en toe. Hij luisterde een tijdje naar de golven, maar er was iets dat het geluid van de golven overstemde. Het was Mirna’s stem in zijn hoofd die zegt ‘Geniet van elk moment dat je hebt, alleen of samen met iemand’. Hij wist niet waarom hij daar aan moest denken. Het was iets dat Mirna heeft gezegd toen ze elkaar voor het eerst zagen. Maar hij vond het eigenlijk wel heel toepasselijk voor dit moment. Langzaam werden de geluiden zachter en lag uiteindelijk ook Sander te slapen.

[Shadowme]

goed verhaal!
ik zat er meteen helemaal in. Echt goed!

[lotjesnotje]

mooi verhaal hoor....

[Fladdergeval]

Hmmmmm *voelt romantische aanval opkomen*

[wondersbestaan]

Dankjulliewel....
Ik had al een tijdje niks meer geschreven, waar ik wel van baalde. Donderdagavond voelde ik opeens inspiratie opkomen, dus ik ben er goed voor gaan zitten en heb me lekker uitgeleefd...Blijkbaar was ik nogal in een romatische bui....