Pesten

[zozze]

Ik heb dit verhaal al eerder gepost, een jaar geleden ofzo. Ik heb het zo goed en zo kwaad mogelijk verbeterd, alleen lukt het me niet zo goed omdat ik hiermee begonnen ben in de lagere school. In de inleiding zijn het dan ook hele korte zinnen en is de zinsbouw niet altijd even goed, maar naarmate het verhaal vordert wordt dat wel beter. Hope you like it

Inleiding

‘Nee, nee en nog eens nee!’
Levi haalde minachtend zijn neus op. ‘Ja, ja en nog eens ja, zal je bedoelen,’ spotte hij.
Klaartje hield Deborah nog wat beter vast en rukte aan haar haren. Ze kreunde.
Levi ging uitdagend voor Deborah staan en prikte met zijn wijsvinger in haar neus.
‘Simpel, is het niet?’ vroeg hij grijnzend.
‘Morgen breng jij al je zakgeld mee en dan is alles opgelost! Dan vallen we je pas volgende maand weer lastig, is dat geen mooi voorstel?’
Klaartje grijnsde en rukte nog eens aan Deborah’s haar. Deborah knikte vlug en meteen werd Klaartjes greep al heel wat losser.
‘Prachtig,’ siste ze.
Tom en Amber die opzij stonden te kijken, lachten. Klaartje liet Deborah los en die viel op de grond, in de modder.
‘Weet je, je kan ook op een toffere wijze een modderbad nemen,’ grinnikte Amber.
‘Als je ooit een woord hierover durft te zeggen,’ siste Levi, ‘zal je wensen dat je nooit geboren was.’
Deborah krabbelde overeind en liep vlug naar de andere hoek van de speelplaats. Daar ging ze in haar eentje op de grond zitten en begon te huilen.
‘Ze moet zich weer eens aanstellen,’ zuchtte Tom.
‘Kan dat wicht nou echt niets af? Ze is net Wendy!’
‘Dat heb ik gehoord!’
Klaartje gaf Wendy een gemene stomp en Wendy maakte zich uit de voeten voor er iets “ergers” gebeurde.
‘Ik zou haar nog wel eens kunnen vermoorden!’ gruwelde Levi.
‘Wat je zegt,’ snoof Klaartje.
‘Och, laten we daar niet over piekeren,’ suste Tom.
‘Yep, morgen zijn we weer een stukje rijker,’ grijnsde Amber.

Het afschuwelijke, luide geluid van de bel sneed door Het Viertal hun oren en liet hen weer aan de vreselijk moeilijke wiskundetoets denken. In de rij stootte Levi “toevallig” tegen Deborah. De dag verliep langzaam en Het Viertal sleepte zich er moeilijk door, maar uiteindelijk klonk het laatste, veel mooiere belsignaal. De zesde klas stormde de school uit en begaf zich naar speelplaats.
‘Deborah zal raar opkijken als ze haar doorgesneden banden aantreft aan haar nieuwe fiets,’ gniffelde Tom in Levi’s oor.
‘Heb je er een goede scheur in gesneden?’ vroeg die grijnzend. Tom knikte. Levi keek eventjes achter zich, in het fietsenhok. Deborah kwam juist over de speelplaats gestapt.
‘Hier ga je ze hebben,’ meldde Levi. Hij draaide zich om en keek weer voor zich uit. Opeens klonk er een gil uit het fietsenhok. Deborah kwam met een woedend gezicht op Amber afgestapt.
‘Jij hebt het gedaan! Trut!’ Amber die zich eerst niet kon houden van het lachen trok nu haar onschuldigste gezicht.
‘Ik? Ik zou niet durven! Gniffelend keerde ze zich om.
Meneer Peeters kwam aangesneld. Amber begon te huilen.
‘Ik heb het niet gedaan! Meneer u moet me geloven’
‘Wat is er dan aan de hand?’ Vroeg Meneer Peeters terwijl hij snuivend rondkeek.
‘Ik weet het niet!’ snikte ze. ‘Ineens kwam Deborah op mij af en ze riep: Jij hebt het gedaan! Ik weet het echt niet!’
‘Deborah, geen vooroordelen hebben we deze namiddag in de les geleerd en wat doe je nu?’
‘Meneer, U ziet toch dat ze komedie speelt!’
‘Neen, dat zie ik niet, wat is er eigenlijk gebeurd!’ riep Meneer Peeters woedend.
‘Mijn banden zijn platgesneden!’
‘Deborah, er zitten driehonderd leerlingen op deze school!’
‘Maar meneer…’ riep ze nog, maar hij was al weg.
Amber kreeg weer tranen in haar ogen, maar nu van het lachen. ‘Die sul geloofde het nog ook!’ Levi, Tom en Klaartje konden zich ook niet meer inhouden.
‘Net op tijd’ giechelde Klaartje ‘Ik deed bijna in mijn broek!’
Deborah stond verslagen bij het fietsenhok. Ze keek naar haar banden. Toen ze zag dat Het Viertal naar haar keek stak ze haar tong uit. Gniffelend vertrokken ze naar huis.
Aan het einde van de schoolbaan moesten Levi en Amber naar rechts en Klaartje en Tom naar links.
‘Bye bye, guys!’ Tom en Klaartje staken hun hand op.
‘Tot morgen!’ Groetten Levi en Amber.

‘Wat is er? Je kijkt zo?’
Levi schrok op en met een rood gezicht keek hij even boven waar hij juist keek.
‘Oh… Ik ben oké hoor!’
Amber lachte. ‘Gluurder!’ riep ze hem nog na toen ze op de oprit van haar huis reed.
Ze wierp even een blik in de keuken. ‘Hoi mam!’ ‘Dag Minnie!’
‘Mam, ik ben veertien, dus geen Minnie meer!’ zuchtte Amber.
Mam lachte.
‘Goedenavond mevrouw Amber, uw eten is over vijf minuten klaar dus ik verzoek u vriendelijk om beneden te blijven’ zei ze plechtig. Amber moest nu ook lachen.
‘Zo oud ben ik nu ook nog niet! Ik ben nog niet kreupel!’
‘Wat dacht je van dit? Ik…’
Het belletje van de microgolfoven rinkelde.
‘Het eten is klaar Amber! Kom je beneden?’ riep haar moeder alsof ze op haar kamer zat.
‘Perfect!’ Amber schoof haar stoel achteruit en ging zitten.
‘Wat eten we?’
Mam glimlachte. ‘Verassing!’
Ze nam twee kommetjes van het aanrecht en hield er eentje onder haar neus.
‘Jakkes! Spruitjes!’
‘Mis! Dat is het eten voor je vader!’ ze zette het andere kommetje op tafel.
‘Ogen dicht en ruiken!’ beval mam.
Amber deed haar ogen dicht en snoof diep.
‘Appelmoes!’ ze nam haar mes en vork en begon wild te schrokken.
Mam glimlachte en liep naar de woonkamer waar ze de tv aanzette.
Amber plofte op haar bed, haar buik barstte bijna.
Deels door de chocolademousse die ze nog gegeten had na de overheerlijke appelmoes.
Opeens moest ze aan Levi denken. Zou zijn gegluur iets betekenen? Ze had er eigenlijk nog nooit op gelet dat Levi wel knap was. Ze schudde de gedachte van zich af en begon aan haar huiswerk. Ze moest alleen een taak Frans maken, dat was haar beste vak, dus het duurde niet lang. Toen ze klaar was ging ze naar de badkamer en kleedde zich uit. Onderzoekend ging ze voor de spiegel staan.
‘Ik moet eens wat strakkere truitjes gaan dragen in plaats van die slobbertrui’ mompelde ze tegen de spiegel. Met een zucht liep ze naar de douche en draaide de kraan open. Ze voelde zich opeens heel loom. Met Levi in haar achterhoofd stapte ze de douche in.

‘Amber! Wat is het interessantst? Het achterhoofd van Kevin, of het bord?’ De stem van hun leraar Wiskunde sneed door het klaslokaal.
Met een rood gezicht hield Amber op met dromen en keek naar het bord. Overal in de klas klonk gegiechel. Als het van haar afgehangen had vond ze het achterhoofd van Kevin tien keer zo interessant dan het bord, hoewel ze hem niet kon uitstaan. Ze had dan ook niet naar Kevin zitten kijken, maar naar Levi. Opeens klonk de bel, en iedereen stormde naar buiten.
Tom kwam grijnzend afgelopen met vijf briefjes van vijf euro in zijn hand.
‘Die meid zit tot over haar oren in het zakgeld!’
Klaartje gniffelde. ‘Dat mens kwam gewoon haar excuses aanbieden!’
Amber keek rond en zag Deborah verslagen in een hoekje van de speelplaats staan.
Ze zwaaide met haar deel van de buit en riep vrolijk:
‘Bedankt!’ Deborah keek met een venijnige blik terug.
Amber keerde terug naar de rest van de groep.
Ze zag Klaartje naast Levi staan en opeens kreeg ze een steek van jaloezie. Ze begon zowat in het rond te springen.
‘Klaar?’
‘Ja, wat is er?’
‘Ik moet naar de wc!’ Ze knelde haar hand tussen haar benen.
‘Hou jij mij bezet?’
‘Nee, ik heb geen zin’
‘Toe?’ Ze trok haar liefste gezicht.
‘Goed dan, we zijn zo terug!’ maakte Klaartje de anderen duidelijk.
Met een nijdig gezicht zag Amber hoe Levi naar Klaartje lachte. Uitgerekend haar beste vriendin moest op de jongen vallen die zij wilde! Ze bleef haar toneeltje voortspelen en trok de deur van de wc dicht. Na een tijdje spoelde ze gewoon door en deed de deur weer open.
‘Eindelijk!’ bromde Klaartje.
Samen liepen ze terug naar hun groepje, en Amber ging snel naast Levi staan.
Klaartje keek haar nijdig aan. Amber wierp een vluchtige blik op haar horloge.
‘Het belt zo, kom je Levi?’
‘Ja…’ mompelde hij, en hij slofte achter haar aan.
Tom stond opnieuw gekke bekken te trekken en leraren te imiteren, dat kon hij goed.
Hij deed mevrouw Praters na, de lerares van Nederlands.
‘Ja jongens, ga allemaal binnen’ zei hij op hoge toon. Hij vond zichzelf blijkbaar grappig want hij barstte in lachen uit. Opeens keek iedereen met een verbaasd gezicht naar iets achter Tom, en sommigen giechelden gesmoord.
‘Tom, kijk uit!’ siste Klaartje, en ze gaf hem een stomp in zijn zij.
Hij draaide zich schaterlachend om, maar zijn gezicht verstrakte bij het zien van de rode kop van mevrouw Praters.
‘Euh… m…me… mevrouw!’ stamelde hij ‘uw kapsel ziet er prachtig uit vandaag!’ hij probeerde zich nog te redden, maar mevrouw Praters’ gezicht werd stilaan paars.
‘NAAR BINNEN!’ kwam ze tot uitbarsting ‘EN IK HOOR JE NIET MEER TOT JE VIJFHONDERD KEER “IK MAG DE JUF NIET BELEDIGEN” GESCHREVEN HEBT!’
‘Ja mevrouw’ mompelde hij bedeesd.
In de rij klonk geroezemoes.
‘EN IK WIL STILTE!’ Iedereen hield vlug op met lachen en ging binnen.

[zozze]

up...?

[FF4-Ever]

Urm, waar is de rest van het verhaal?
Wel leuk dat het afgezaagde pest-genre nu eens niet vanuit het standount van de gepeste beschreven wordt waardoor het best wel boeit. Is dit trouwens auto-biografisch?
Oh, en is een microgolfoven wel goed Nederlands? Dacht dat zo'n ding hier gewoon een magnetron heette.

[zozze]

FF4-Ever schreef op 16-06-2003 @ 00:17:
Urm, waar is de rest van het verhaal?
Wel leuk dat het afgezaagde pest-genre nu eens niet vanuit het standount van de gepeste beschreven wordt waardoor het best wel boeit. Is dit trouwens auto-biografisch?
Oh, en is een microgolfoven wel goed Nederlands? Dacht dat zo'n ding hier gewoon een magnetron heette.

de rest komt nog ik post later wel nog een stukje, want het is veel te lang om in een stuk te posten

het is niet autobiografisch, en microgolfoven staat wel degelijk in het woordenboek, alleen staat erbij dat het hoofdzakelijk in belgie gebruikt wordt

[FF4-Ever]

1. Oh, ok, dan wacht ik met smart op het volgende hoofdstuk .

2. Als microgolfoven er instaat dan heb ik niets gezegd .

[zozze]

1
Na twee slopende uren Nederlands en biologie was het eindelijk middag.
Amber zuchtte.
‘Zo’n diepe zucht?’ Levi kwam naast haar zitten.
‘Wat wil je na zo’n saaie voormiddag’
Klaartje en Tom kwamen er ook bijzitten.
‘Het koppeltje is er ook zie ik?’ brabbelde Tom met zijn mond vol choco.
‘Koppeltje?’ dacht Amber bij zichzelf, ‘zou het zo opvallen?’
Tom zag hoe Amber een verward gezicht trok, en zei venijnig: ‘Ja koppeltje’
Amber ontkende het niet, maar ze zei ook niet ja. Wat was er toch met Tom aan de hand? Hij was opeens zo slecht gehumeurd! Klaartje trok een triomfantelijk gezicht.
Opeens vloog Levi uit.
‘Wat bezielt jullie eigenlijk?’ riep hij woest. ‘Jullie zijn niet meer te harden!’ hij sloeg met zijn vlakke hand op de tafel. ‘Het is nu al dagen zo dat Klaar en Amber de hele tijd geen halve letter tegen mekaar zeggen, en Tom loopt als een kip zonder kop achter Deborah, alsof zij alles fout heeft gedaan, en zo rijk is dat ze elke week haar zakgeld kan afgeven! Ik kan jullie niet meer uitstaan!’ Zonder nog een woord te zeggen liep hij weg.
Amber stond onmiddellijk op, liet haar boterhammen voor wat ze waren en beende Levi achterna. Klaartje en Tom bleven, genietend van het schouwspel achter.
‘Levi, wacht!’ gilde Amber. ‘Alsjeblieft!’
Even verder ging hij op een bankje zitten.
Amber kwam hijgend aangelopen en ging naast hem zitten. Zonder het te weten had hij tegen Klaartje en Tom gezegd wat zij nooit durfde te zeggen.
‘Levi, ik…ik…Ik vind dat we moeten praten, ik denk dat we twee aan twee staan, en niet drie tegen een.’
‘Je meent het!’, meesmuilde hij.
‘Je moet het serieus opnemen!’
‘Hoe kan ik het nu serieus opnemen met zo’n giecheltrien!’ brulde hij.
‘Ik meen het, Levi, je kan niet alleen tegen die twee pestkoppen op, je hebt mij nodig’
‘Ik heb jou nodig? Da’s een goeie! Wie heeft er hier wie nodig? Wie is hier stapelgek van mij? Denk maar niet dat ik het niet door heb, Amber, je zou het eens lelijk mis kunnen hebben!’ Levi liep naar de andere kant van de speelplaats en Amber bleef achter met tranen in haar ogen.
Ze zag Klaartje en Tom op haar afkomen. ‘Dat moest er nog aan ontbreken’ dacht ze bij zichzelf, maar ze voelde zich te machteloos om aan hun gepest te ontsnappen.

Levi kwam op haar afgestapt. Hij nam haar hand, en samen zaten ze op het grasveld naar de volle maan te kijken. Hij draaide hij zich naar haar toe, en kuste zachtjes haar nek. Opeens schrok Amber wakker van het harde geluid van haar wekker. Ze vloekte, nam haar tas en begon haar boeken klaar te steken. Plots besefte ze dat het nog erg donker was om al zeven uur te zijn. Ze keek naar haar wekker en zag dat de oplichtende wijzers stipt vijf uur aanwezen. Nu vloekte ze nog harder, en ze barstte stilletjes in tranen uit. Ze had al door dat het geen leuke dag ging worden…
Toch al een beetje beter gehumeurd kwam Amber aan op school. Levi stond in een hoekje van de speelplaats te kijken. Uit natuurlijke reflex wilde Amber naar Levi gaan, maar ze bedacht zich, en keerde terug. Ze ging op een bankje zitten en keek naar een paar jongens die aan het knikkeren waren. Opeens overviel haar een leeg gevoel. Ze had zin om weer te huilen, maar in plaats daarvan stond ze op en ging bij een groepje meisjes uit haar klas staan, hopend dat de bel snel zou rinkelen.
Die dag zweefde Amber als in een droom, ze was er nooit bij met haar gedachten. Tijdens de speeltijd lummelde ze maar een beetje rond, en ze betrapte zichzelf erop dat ze altijd de neiging had om naar Levi te gaan, die er naar haar weten ook niet al te goedgezind bijliep.
Tijdens de middagpauze werd ze opeens uit die droom gezogen, en stevig met haar beide voeten op de grond gezet. Ze was zich alleen aan een tafeltje gaan zetten en opeens kwam Levi met een ernstig gezicht tegenover haar zitten. Ze boog haar hoofd, ze dacht dat hij weer kwam preken, maar toch was het niet zo.
‘Amber, ik…’
Ze richtte haar hoofd op.
‘Ja?’
‘Het spijt me…’
Er viel een pijnlijke stilte. Levi prutste onhandig aan de rits van zijn jas.
‘Ik had je nooit zo mogen afsnauwen, ik weet dat je het goed bedoelt, maar ik had het moeilijk, dat moet je begrijpen.’
Amber zou wát graag gezegd hebben dat ze niets meer van hem moest hebben om te laten zien hoe hij haar gekwetst had, maar ze kon niets anders doen dan schaapachtig knikken.
‘Levi…’ begon ze ‘Ik haat het als Klaartje en Tom weer eens stom doen, maar jij schijnt dat niet te snappen! Je kijkt de andere kant op als ik het ze duidelijk probeer te maken, maar als jij eens kwaad op ze bent verwacht je wel dat ik meewerk!’
Levi zuchtte.
‘Het is niet mijn bedoeling om zo bot te zijn, maar…’ zijn zin werd bruusk afgebroken door Klaartje en Tom die voorbij liepen, op hun vingers floten en smachtend handkusjes naar hen wierpen. Ze gingen wat verder aan een tafeltje bij Deborah zitten en troggelden haar nog wat geld af.
‘Dat is dus echt ziek!’ riep Levi opstandig. Amber fluisterde sussend: ‘Laat hen, je kan er echt niets aan doen.’
‘Dat kan ik godverdomme wel!’
Hij liep naar Tom en begon hem uit te schelden. Heel de eetzaal keek op, wachtend tot ze op de vuist gingen, wat wel zou gebeuren als meneer Peeters er niet tussen gekomen was.
‘Ik appreciëer niet dat er gevochten wordt in mijn eetzaal!’ brulde hij, en hij trok de twee jongens uit mekaar. Klaartje zat vanop een afstand te kijken, en maakte van de afgeleide aandacht gebruik om Deborah’s gsm uit haar zak te nemen en in haar eigen zak te steken. Amber kon niets anders doen dan lijdzaam toekijken.
‘Jullie twee krijgen een flink pak strafwerk, en dan mogen jullie nog blij zijn dat je het er zo goed vanaf gebracht hebt!’ ging meneer Peeters met een rood hoofd verder. ‘En nu naar buiten, alletwee!’
Levi keek nog even naar Amber, maar haar stoel was leeg. Hij liep verbaasd door.
Amber was huilend naar de toiletten gelopen. Ze snikte, en de tranen liepen over haar wangen. Wanneer ging dat geweld eens ophouden? Het was al zo lang aan de gang, en nog geen maand geleden waren zij en Levi daar nog bij! Waar zat ze toen met haar hoofd? En Levi? Zou hij haar nu zoeken? Duizenden vragen borrelden in haar op. Ze vermande zichzelf, nam een stuk toiletpapier, droogde haar tranen en liep naar buiten, op zoek naar Levi. Ze vond hem op een bankje, dicht bij de meisjestoiletten. ‘Ik wist dat je hier wel ergens in de buurt was’ lachte hij weemoedig, maar toen hij haar betraande gezicht zag hield hij onmiddelijk op.
‘Kom op, meid, trek het je niet aan!’ Hij legde zachtjes een arm om haar schouder en een zoveelste vonk van verliefdheid liep langs haar ruggegraat en ging ver door tot in haar tenen. Ze huiverde.
‘Levi, ik wil het verder uitpraten en alle problemen van de baan helpen, maar niet hier. Niet waar al die kinderen lopen, en vooral Klaartje en Tom kunnen we niet gebruiken.’
Hij knikte.
‘Mijn ouders zijn zaterdag niet thuis, ik ben de hele dag alleen. Mag ik je dan verwachten?’
Hij knikte, en haalde zijn arm van haar schouder. Ze kreeg het opeens erg koud. Hij stond op, en zij bleef moederziel alleen achter.

[zozze]

upperdeup :-)

[Nothing]

Ja het is een goed verhaal.

Wat ik er alleen niet uit kan opmaken is;
- Zitten ze op de basisschool of de middelbare school (vanwege de speel uren etc.
Want als ze op de basisschool zitten kunnen ze nooit 14 zijn. Maar daar ga ik maar niet vanuit.

Maar het is echt een goed verhaal!
Wanneer komt het vervolg?

[zozze]

Nothing schreef op 18-06-2003 @ 13:05:
Ja het is een goed verhaal.

Wat ik er alleen niet uit kan opmaken is;
- Zitten ze op de basisschool of de middelbare school (vanwege de speel uren etc.
Want als ze op de basisschool zitten kunnen ze nooit 14 zijn. Maar daar ga ik maar niet vanuit.

Maar het is echt een goed verhaal!
Wanneer komt het vervolg?

daar heb ik zelf ook over nagedacht ik ben ermee beginnen schrijven toen ik in de basisschool zat en toen wist ik nog niet hoe dat ging in de middelbare school, maar nu zit ik in de middelbare school en kan ik me de basisschool niet echt meer herinneren, dus ga ik er maar van uit dat ze op de middelbare school zitten. Bij deze nog een stukje:

2

‘Minnie, ik vertrek!’ riep mams onderaan de trap. Toen pas werd ze zenuwachtig, straks kwam Levi, hier, bij haar thuis. Hij zou op haar bed zitten en hij zou al haar knuffels aanraken. Haar kamer zou van hem vervuld zijn. ‘Dag mam! Amuseer je maar goed!’ Mams trok een raar gezicht omdat Amber er geen bezwaar tegen had dat ze haar Minnie noemde. Ze mompelde tegen zichzelf: ‘De wonderen zijn de wereld nog niet uit!’ en ze vertrok.
Amber hoorde hoe de deur in het slot viel en keek op haar wekker. Het was nu tien uur. Om twee uur zou hij komen, dus ze had nog tijd genoeg. Ze begon maar met de vraag: wat zal ik aantrekken? Ze trok haar kleerkast open en haalde er een wijduitlopende jeansbroek uit. ‘Samen met mijn grijs truitje staat het wel leuk’ dacht ze bij zichzelf. Ze hield van dat truitje, maar ze deed het alleen aan op speciale dagen. Ze stak haar haar op, deed haar mooiste oorringen in, en zocht wanhopig naar de haarlak om het geheel wat steviger te maken. Ze prutste tot ze uiteindelijk tevreden was met het resultaat. Ze liep naar beneden om snel nog wat te eten, haar maag knorde, en het was inmiddels al halftwee geworden. ‘Normaal sta ik nooit zo lang voor de spiegel!’ dacht ze bij zichzelf. Amber moest plots aan iets denken. Een maand geleden toen ze samen naar huis reden had hij naar haar zitten gluren… Waarom had hij haar dan nu zo verweten? Plotseling begon ze aan alles te twijfelen. Zou dit wel juist zijn? Was het echt Levi die ze wilde? Haar gedachtengang werd opeens verstoord door de bel. Daar had je hem! Ze stormde naar de deur, wierp nog even een blik in de spiegel op de gang, en deed met haar charmantste glimlach de deur open. Levi zag er alledaags uit, hij had er zeker geen moeite voor gedaan, dat zag je zo. Hij stond op de stoep met zijn handen nonchalant in zijn zakken. Hij glimlachte.
‘Hoi Amber!’
‘Hey Levi!’ Enkele seconden stonden ze mekaar aan te kijken. Amber haalde diep adem en perste er een klein ‘kom binnen’ uit. Ze had opeens zo’n overweldigend gevoel gekregen, alsof er duizend vlinders in haar buik aan de gang waren. Ze hernam zich vlug en trok de deur nog wat meer open. ‘Kom binnen!’ herhaalde ze. Levi, al eveneens onder de indruk, kwam heel traag binnen. Amber, nu helemaal weer terug in orde, bood hem een drankje aan en hing zijn jas weg.
‘Kom maar mee naar mijn kamer, hier is het zo ongezellig!’ Voor Levi het besefte, was ze al de trap op gesprongen en zaten ze op Amber’s kamer. Hij keek even rond.
‘Ja, het is niet veel soeps’ zei ze somber, maar hij vond het juist heel gezellig…
In de hoek stond een salontafeltje, gemaakt van een omgekeerd krat van sinaasappelen, beschilderd in verschillende kleuren. Rond het tafeltje lagen dikke kussens. Haar bed stond in de andere hoek van de kamer, en erboven hingen een paar posters van rockgroepen. Aan haar muur hing een grote plank, met daarop enorm veel boeken, en een kleine cd-speler. Daarnaast stond een rekje met cd’s. Amber plofte zich op een van de kussens. Levi ging naast haar zitten en nam haar gezicht in zijn handen. De sfeer was ineens erg gespannen.
‘Amber,’ sprak Levi, ‘Voor we eraan beginnen…’ Hij kon zijn zijn niet afmaken, want hun lippen raakten mekaar al. Amber sloot haar ogen en dacht bij zichzelf: ‘Het was wel de juiste keuze!’ Ze was nogal overdonderd door de plotse kus. ‘Goh… Levi… ik… euh… tjah…’ stotterde ze. Opeens barstten ze allebei in lachen uit. Ze lachten om hun eigen stunteligheid. Levi schoof wat dichter naar Amber en fluisterde in haar oor: ‘Ik heb een plan…’
‘Welk plan? Waarom?’
‘Welja, om Klaartje en Tom weg te krijgen!’
‘Weg krijgen? Als je een beetje realistisch zou zijn, dan…’
‘Laat me eerst uitspreken, okee? Goed… Ik dacht eraan om een handtekeningenlijst te verzamelen van al degene die vinden dat Klaartje en Tom over de schreef gaan…’
‘Maar Levi, we hoorden zelf bij dat groepje, ze vertrouwen ons niet!’
‘Daar heb ik aan gedacht, slimmerdje! Niels uit onze klas is heb ik vanaf het begin alles toevertrouwd, en hij is bereid om die lijst op te starten, en over ons wordt er geen woord gerept!’
Amber gaf hem een kusje op zijn neus en fluisterde: ‘Je bent briljant!’
Levi bleef de hele middag, tot Ambers mam thuiskwam. Die vond het natuurlijk erg leuk dat haar dochter eindelijk eens iemand uitnodigde, en bood direct aan om te blijven eten. Levi sloeg het aanbod af, hij moest nog weg met zijn familie. Amber en Levi liepen samen naar de deur en pas na een lange afscheidskus kon hij eindelijk vertrekken.
De deur was nog niet dicht of mams kwam al vragen wie “die jongen” was.
‘Dat wil je niet weten, mam!’ Met een zweverige glimlach liep Amber de trap op maar haar moeder hield vol. ‘Is hij misschien je vriendje?’ Ze giechelde samenzweerderig.
‘Mams, je bent geen veertien meer, hoor!’ Amber moest zich inhouden om niet in lachen uit te barsten. Ze spurtte de trap op.
‘Okee, ik geef het op…’ Mam stak haar handen in de lucht, en liep naar de keuken. Onderweg kreeg ze nog een handdoek naar haar hoofd geslingerd. ‘Hier, die was je vergeten!’ brulde Amber van boven aan de trap.

[Nothing]

Ja leuk vervolg!!

Kwilde dat ik zo'n makkelijke moeder had!!!

Maar zo door blijven gaan!!

[Shadowme]

ik vind het echt een heel leuk verhaal

[Caelis]

Leuk en ik wil meer, maar sinds wanneer eet men appelmoes als avondeten, in plaats van bij het avondeten, en dan ook nog eens met mes en vork? Ten eerste zou ik dat met een lepel eten en waar heeft zij dat mes voor nodig

[Shadowme]

Caelis schreef op 18-07-2003 @ 13:45:
Leuk en ik wil meer, maar sinds wanneer eet men appelmoes als avondeten, in plaats van bij het avondeten, en dan ook nog eens met mes en vork? Ten eerste zou ik dat met een lepel eten en waar heeft zij dat mes voor nodig

Dat vond ik ook een beetje vreemd.

[Caelis]

Shadowme schreef op 18-07-2003 @ 13:47:
Dat vond ik ook een beetje vreemd.

Als ik alleen appelmoes (met mes en vork nog wel ) voor m'n neus zou krijgen rond etenstijd zou ik fijn richting snackbar vertrekken

[Shadowme]

Caelis schreef op 18-07-2003 @ 13:56:
Als ik alleen appelmoes (met mes en vork nog wel ) voor m'n neus zou krijgen rond etenstijd zou ik fijn richting snackbar vertrekken

hihi. ik ook. Vind appelmoes wel lekker, maar niet als avondeten

[*is gek*]

dat je dat nog had!!! jeej


en die appelmoes komt omdat ze verslaaaaafd is aan de appelmoes

[nps]

just your everyday basisschool/eerste verhaal.