(klein probleempje)bang om niemand te zijn

[moon]

Misschien kunnen mensen die zich hierin herkennen en weten hoe ze er mee om moeten gaan, mij wat tips geven.

Al een paar jaar heb ik last van iets heel raars maar wat voor een aantal misschien wel bekend zal zijn: het gevoel dat je niet weet wie je bent. Ik heb dan het gevoel alsof ik helemaal niet meer weet wie ik ben en niet weet wie ik moet zijn. Ik kan mezelf niet zijn omdat ik niet weet wie ik ben. Ik weet natuurlijk wel mijn naam enz. maar ik heb gewoon het gevoel dat ik niet meer weet hoe ik me moet gedragen, wat of wie ik moet zijn. Ik heb hier meestal last van in periodes waarin ik een ontzettende hekel heb aanmezelf en/of wanneer ik ontzettend onzeker ben. (die onzekerheid kan zo ver gaan dat ik zelfs niet meer weet hoe ik moet lopen) Gelukkig gaat het meestal vanzelf weer over, maar ik wil de situaties waarin het gebeurt zoveel mogelijk vermijden.

Nou ga ik morgen op vakantie met 2 vriendinnen. Het zou een vakantie van ons 3en zijn, maar nu blijkt dat de ouders van één van mijn vriendinnen op diezelfde camping nog 3 dagen staan, dat betekend dus dat we voortdurend contact hebben met die ouders.
De vader van die vriendin maakt altijd flauwe opmerkingen over het feit dat ik zo verlegen en stil ben, hij kan dat op de één of andere manier niet hebben. Die zelfde vriendin heeft ook een vervelend broertje wat de hele tijd rot opmerkingen loopt te maken. Kortom ik ga me zo onzeker voelen in hun buurt, ik voel me bang en ik durf niks,ik ben alleen maar stiller tegenover hun. Toch heb ik het gevoel dat ik verplicht ben om veel te praten en dat ik verplicht ben om iemand te zijn. Terwijl dat nou juist iets is wat ik niet kan, ik kan niet iemand zijn, ook niet mezelf als ik niet weet wie ik ben. Als ik in een vertrouwde omgeving ben waar ik me thuis voel, ben ik automatisch mezelf zonder dat ik het door heb. Maar daar buiten heb ik altijd het idee dat ik een leeg persoon ben die ik zelf op moet vullen ofzo.
Misschien klinkt dit allemaal heel vaag en snap je er niks van, maar misschien herken je er ook wel wat in.. in dat geval zou ik graag willen weten hoe jij met zo'n situatie om zou gaan. Alvast bedankt!

Als ik in een vertrouwde omgeving ben waar ik me thuis voel, ben ik automatisch mezelf zonder dat ik het door heb. Maar daar buiten heb ik altijd het idee dat ik een leeg persoon ben die ik zelf op moet vullen ofzo.

Je weet wel wie je bent. Je durft het alleen niet te laten zien. Thuis voel je je geborgen en geliefd en dus ben je zeker van jezelf. In de buitenwereld weet je nooit precies wat mensen van je denken en dus word je onzeker. Je moet wat meer lak hebben aan de buitenwereld. Geen van die mensen is perfect.

Ik denk dat je die vader toch op de een of andere manier moet duidelijk maken dat je niet van zijn opmerkingen gediend bent en zeker niet eng. Eventueel kan je aan je vriendin vragen of ze je wil helpen daarbij.
(als ik de spijker volledig missla, geef 't even door.)

[Slashy]

Ja, ik snap je probleem wel. Ik heb ook onzettend vaak dat ik niet weet wie ik ben. Dan probeer ik me op een bepaalde manier te gedragen om me aan te passen aan anderen; of gewoon omdat ik denk dat ik zo goed over kom op anderen. Dat heb ik heel vaak bij mensen waar ik me niet op m'n gemak voel, omdat ze zich zo intimiderend gedragen. Tot op een zeker niveau is het niet erg om je aan te passen, het is heel normaal om tegenover ieder individueel ander gedrag te vertonen omdat je weet wat die persoon wel en niet kan hebben enz. Maar het is heel vervelend als je niet meer spontaan kan zeggen wat je wilt omdat er een soort 'angst' is in je die je mond dichtsnoert, of waardoor je dingen zegt die eigenlijk niet uit jezelf komen.

Het enige wat mij nog wel eens wil helpen, is gewoon even stilstaan bij jezelf, bij de wereld. Je bent maar één van de miljarden mensen op aarde. Wat zou het iemand anders kunnen schelen hoe jij je gedraagt? Jij kijkt zelf toch ook niet heel kritisch naar anderen? En iedereen heeft toch zeker dezelfde angsten, al laten ze dat niet merken? Dus probeer gewoon spontaan te zeggen en doen wat er in je opkomt. Als je je heel kut voelt, VOEL je dan ook gewoon kut en laat anderen je lekker troosten. Jezelf zijn is niets anders dan dat: doen en zeggen wat er in je opkomt. Als die vader of dat broertje je pesten, kijk ze boos aan en laat merken dat je dit niet pikt door gewoon es lekker gemeen terug te doen. Laat woede je overnemen en schreeuw tegen dat kleine mormel dattie z'n kop nou eens moet houden, scheld 'm ook maar wat uit als je toch bezig bent. En misschien nog een trapje tegen de schenen voor een versterkend effect. Het is alleen leuk voor hen zolang ze weten dat je het pikt en dat ze je kwetsen. De 'het doet me niks' techniek werkt ook heel goed, maar om iets duidelijk te maken moet je eerst eventjes scherp uit de hoek komen.

Veel succes in ieder geval.

[lizzy_x]

Ik heb het ook regelmatig, maar probeer dan gewoon door te slaan naar het tegenovergestelde: arrogantie. Ik hef mijn kin op, ik beeld me in dat ik een of andere beroemdheid of topmodel ben en voor niets of niemand iets te vrezen heb. Maakt iemand een vervelend grapje? Ik glimlach een keer met een blik van ''ik weet wel beter''. Het is een kwestie van oefenen, maar uiteindelijk zul je zien dat het werkt. Je hoeft natuurlijk geen arrogante dingen te zeggen, dan jaag je iedereen alleen maar van je af, als je het in je hoofd maar bent.

Tegen mij zeggen ze trouwens ook vaak dat ik stil ben, maar wat maakt dat eigenlijk uit? Ben ik daardoor minder? Het is juist iets heel moois als iemand niet meteen alles prijsgeeft.


Dit is niet echt een oplossing voor je ''identiteitsprobleem'' maar misschien wel voor je onzekerheid. Al zal die bij sommige mensen nooit helemaal weggaan (ook bij mij niet)
Succes ermee!