Het heeft een redelijk warrig einde, maar ik ben er tevreden over. De afgelopen dagen waren voor mij raar, rumoerig en verwarrend, dus een goed kloppend en logisch verhaal is nog minder van me te verwachten.
Wel, morgen ben ik een weekje weg, ik laat Letteren in de tussentijd aan AngelLena over.
Tabee, lieverds.
Even vakantie.
- - - - - -
De ideale dochter
Ze keek hem schuchtig aan, stilletjes de hint gevende dat ze niet aangeraakt wilde worden. Hij negeerde dit, zoals gewoonlijk. Met lieve woorden vertelde hij haar dat ze beter haar best had moeten doen om te winnen, daar ze knap genoeg was.
Aan het uiterlijk kon het inderdaad niet liggen, dat was allemaal prima in orde. Haar lichaam oogde behoorlijk gezond, sportief en zij maakte de indruk een leuke, vlotte meid te zijn. Hij besloot nog eens te vragen waarom ze niet gewonnen had.
Ze tilde de zak ijs voorzichtig van haar gezwollen kaak en opende haar mond.
"De meester lette op het schoolplein niet op en toen werd ik door Jos Gerards totaal in elkaar geslagen."
Bij het horen van deze informatie ontsnapte een oerkreet uit de mond van de man. Woedend begon hij tegen zijn dochter te bulderen, dat ze voor haar rechten op had moeten komen.
"Had dan gezegd dat de vader van Jos met vrouw Wilgen vreemdgaat of had de stungun gebruikt die ik je voor je zevende verjaardag heb gegeven," brulde hij door het huis. Amber bleef bewegingsloos op de stoel zitten. Nog schuchterder dan zo-even keek ze omhoog, naar de grote lamp aan het plafond. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen het licht van de kunstmatige licht beroerd werd door de zonnestralen. Overbelichting was altijd al een favoriet onderwerp van haar gedachten geweest.
Na een lange donderpreek van de juiste, meest sadistische verdediging wilde haar vader weten wat ze ervan dacht.
"Pappa," begon ze, "ik hou van de pijn en de vernedering. De mensheid is klote en het leven is kut. Uiteraard is mijn enige doel op deze aarde door jou verkracht worden en pijn te lijden, veel pijn. Krijg ik daar niet genoeg van, zal ik per ongeluk een vaas omstoten en mijn polsen doorsnijden, maar op een manier waarop ik nog net in leven blijf."
De vader keek geschrokken naar Amber. Zo'n dochter wilde hij niet, hij wilde een behulpzame, vechtende dochter. Alles behalve dit manisch-depressieve, anti-sociale geval dat voor hem zat. Hij pakte haar in het nekvel en sleurde het kind naar de keukentafel. Daar kleedde hij haar vliegensvlug uit en wierp haar hardhandig op d'r buik.
"Het leven is fijn," riep hij ondertussen. Gewillig onderging Amber de grillen van haar vader. Ze geloofde dat het wel best was als hij zijn lusten even bot mocht vieren op haar. Daar was ze immers voor. Ze was dan ook enigzins verbaasd toen ze merkte dat hij haar deactiveerde. Met een dalende "oh" verslapte het lichaampje van acht-jarige Amber.
Hoofdkantoor Sociale Zaken, ook wel SZ genoemd. Het was een chaos van jewelste, iedereen rent van het ene bureau naar het andere, om te kijken wat er aan de hand is en hoe dat verholpen kan worden. Natuurlijk waren er ook een aantal onruststokers, genaamd belastinginspecteurs. In die tijd van het jaar heersde er altijd wanorde. De belasting liet bijna nooit iets van zich horen, maar als ze het deden, deden ze het goed. Volgens hun motto maakt dat de boel makkelijker, wat sommige bedrijven betwijfelden. Nadat de inspecteurs de algehele boekhouding hadden gepakt, besloten ze gebruik te maken van de gratis Douwe Egberts koffieautomaat. De vrouwelijke delegatie ging voor de zwarte koffie, terwijl de mannelijke helft vergreep zich aan de espresso. Ja, ze hadden het behoorlijk naar hun zin.
Laat in de middag stormde een man het kantoor hevig overstuur binnen. Hij had een doos van het nieuwste type in zijn armen en ziedend keek hij om zich heen.
"Meneer, kan ik u ergens mee helpen," vroeg de secretaresse beleefd. Zonder te wachten op het aan te bieden kopje koffie, liet hij de doos vallen en trok de secretaresse over haar bureau. Bulderend informeerde hij waar de directeur was, hetgeen de secretaresse nog meer in de war maakte.
"Mevrouw van de Strenkel is in haar kantoor, maar ze wil alleen gestoord worden wanneer een van de types het niet goed doen," vertelde ze voorzichtig. "Mag ik vragen waarvoor u komt," ging ze verder.
De man meldde dat ze dat niet mocht vragen en dat hij de directeur per direct wilde spreken.
"Waarvoor wilt u de directrice spreken?"
"Dat gaat u niets aan."
"Ik moet het weten, zodat ik u naar de goede afdeling kan verwijzen."
De man krabbelde op zijn hoofd en bedacht wat hij het beste kon doen. Hij besloot dat de dame haar zin geven daarbij het dichtste in de buurt kwam.
"Mijn dochter is manisch depressief, masochist en anti-sociaal. Ik wilde een andere, opgewekte, vrolijke dochter. Geen panda."
"Ah. Dan moet u naar de directrice," vertelde de dame. Opgewekt vroeg hij waar hij die kon vinden.
"Niet."
"Niet?"
"Nee, niet. De directrice wil alleen gestoord worden wanneer types het niet goed doen."
"Maar..."
"Zo is het."
Er zat weinig anders op dan gewoon te zoeken naar de directrice. Douwe deed elke deur open en vroeg beleefd of hij zich in de aanwezigheid van mevrouw van de Strenkel bevond. Bij de op één na laatste deur bleek hij beet te hebben. Snel legde hij de hele gebeurtenis uit, terwijl mevrouw hem een kopje koffie in de handen duwde en de doos op tafel legde. Alles was geheel de fout van het bedrijf, meldde ze.
"Krijg ik nu een ander, namelijk diegene die ik daadwerkelijk wilde hebben?"
"Nee, uiteraard niet."
"Waarom niet?"
"Nou, omdat ze perfect functioneert."
Het kostte Douwe zes dagen om in het hele systeem van SZ te infiltreren. Op de zesde dag liep hij het kantoor binnen van de onderdirectrice, vertelde hij dat hij het verkeerde kind had gekregen en dat ?ie een nieuwe wilde, per direct.
Alles leek perfect te passen. Hem werd een andere dochter aangereikt, die dankbaar haar vader aankeek.
"Pappa, ik hou van je," wist ze uit te brengen.
"Ik hou ook van jou, kind."
Douwe tilde zijn dochter op en liep naar de uitgang van bureau SZ. Hij had zijn ideale dochter.