[heel kort verhaal] Lovefool

[dreamer]

Lovefool

“Love me, love me, say that you love me..”, schalt er door de boxen. Ik hoor mensen meezingen en zie hoe uitbundig men reageert op the Cardigans. Normaal gesproken zou ik daar ook oog voor hebben, maar op dit moment even niet. Ik kijk naast me waar jij staat en denk aan hoe dit ons liedje had kunnen zijn. Vragend kijk je me aan en je lacht. “Kijk eens wat vrolijker, heb je ’t niet leuk?” schreeuw je in mijn oor. Ik lach flauwtjes en probeer me te concentreren op de band. “Goh, weet je nog, toen we deze film gingen kijken?”, probeer je nog eens. “Ja”, gil ik terug. Maar ik wil er helemaal niet aan denken. Zoals we samen in de bioscoop zaten bij de film Romeo and Juliet. Zoals je daarbij alleen maar oog had voor mijn tweelingzus. Zoals je daarna alleen maar contact met mij hield zodat je contact met haar kon houden. Het huilen staat me dichter bij dan het lachen en met tranen in mijn ogen zing ik mee: “fool me, fool me, go on and fool me”. Met z’n vieren waren we. Jij, een vriend van je, m’n zus en ik. Toen ik eindelijk tegen je durfde te praten, vroeg ik je mee naar de bioscoop. “Ja, leuk”, zei je, “neem je zus ook mee, dan neem ik nog een vriend mee.” Het leek me perfect. Tot het eindelijk zover was. Je praatte alleen maar met mijn zus en ik zat opgescheept met je vriend. Toen het liedje ‘lovefool’ in de film kwam, zoende je mijn zus. Ik schrok zo erg dat ik spontaan mijn cola omgooide, die op jouw broek belandde. Ik was blij dat het donker was in de zaal en jij mijn rode hoofd niet kon zien. Zachtjes verontschuldigde ik me en keek geboeid naar de film. Na afloop gingen mijn zus en jij nog wat drinken, maar ik wilde liever naar huis. Je vriend bracht me thuis, iets wat jij had moeten doen. Een uur later hoorde ik mijn zus thuiskomen, maar ik wilde niet eens weten hoe het was. Op hetzelfde moment ontving ik een smsje waarin stond: hey! Ik vond het erg gezellig, dat moeten we vaker doen! Zou je mij het nummer van je zus kunnen geven, ik ben het vergeten te vragen. Trusten! Woedend smeet ik mijn telefoon door de kamer. No way dat ik haar telefoonnummer zou geven. Je was van mij!
Jullie hebben het niet lang uitgehouden samen en toen het uit was had je ineens wel oog voor mij. Zo vroeg je me dit jaar mee naar Pinkpop.Ik twijfelde; het zou niet slim zijn om me 3 dagen binnen een straal van 5 meter met jou te bevinden, maar anderzijds was je toch wel erg leuk. Toch was de drang mee te gaan groter dan mijn verstand. Zelfs na zoveel jaar ben jij degene waar ik achteraan loop.
Plotseling voel ik je armen om mijn middel: “Hey, je hebt het toch wel naar je zin, hè?” schreeuw je in mijn oor. Ik draai me om en kijk naar je terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Je legt je handen om mijn hoofd en geeft me een kus. Dan veeg je de tranen van mijn wangen, terwijl ik je vol ongeloof aankijk. Is dit nou hetgene wat ik wil? De jongen die mij jaren lang pijn heeft gedaan? Ik schud mijn hoofd en loop weg. Weg van jou, weg van mijn lovefool.

Ik ben er zelf niet tevreden over, maar weet niet wat ik moet veranderen. :/ Commentaar graag.

[dark_poetry]

Ik vind het wel leuk om te lezen.
mischien moet je wat meer met het einde doen?

[load_harmony]

ik vind hem mooi. alleen als ze de herinneringen gaat ophalen over haar zus, kan je dat denk ik oop een wat krachtiger manier doen...dat van die cola is een beetje "nutteloos" om te vertellen. leuker is zoiets als:

"door het donker zag je mijn tranen niet"
"toen ik dat zag scheurde mijn hart uit elkaar, je kan het niet zien, ook niet de tranen die over mijn wangen rolde"


maak het maar wat sentimenteler! verder vinnik hem cool!!

kwerd er een beetje verdrietig van zelfs!

[dreamer]

Gaaf, bedankt voor de tips, daar kan ik wat mee. (en nee, dit is geen sarcasme. )

En het einde vond ik zelf ook al niets. Dus daar ga ik aan werken.