Een DIERbare verloren...

[Brutus]

Ik was net klaar met werken en liep naar de woonkamer...
Ineens zag ik iets lopen... Ik liep er heen, ze keek me aan en viel neer.
Ze had een erg dikke buik gekregen... Ik pakte haar op en sprintte naar m'n pa toe. Hij was ook erg geschrokken en we reden kei hard naar de arts.
Ze is daar pijnlijk en langzaam gestorven 10sec voordat ze ingeslapen zou worden.
Haar ei zat vast in haar lichaam omdat ie te groot was.
Het was mn allerliefste parkiet...
Heeft iemand nog tips e.d. voor mij om haar zo snel mogelijk te vergeten??? ik word hier zo depressief van....

hmmz, ik weet niet echt hoe je er snel overheen kunt komen, ik had het er ook enorme moeite mee toen mijn hond die precies net zo oud was als mij op 15 a 16 jarige leeftijd ingeslapen moest worden we waren helemaal samen opgegroeid was echt mega k*t toen.
Ik denk ook dat het niet altijd goed is om verdriet (als je het er echt moeilijk mee hebt) zo snel mogelijk weg te stoppen, maar jah dat is mijn persoonlijke ervaring ik liep daar toen ook heel lang mee rond had er later over gepraat met mijn ouders en andere mensen die iets vergelijkbaars meegemaakt hadden en toen ging het wel redelijk snel over.

[Nona]

Geef jezelf de tijd om het te leren accepteren, dat is volgens mij het enige nuttige dat je kan doen. Wegstoppen of zo snel mogelijk vergeten heeft geen zin.

Ik heb ook een aantal huisdieren gehad. Ik ben erachter gekomen dat het makkelijker te accepteren is als ze sterven door ouderdom. Gewoon de gedachte dat ze een lang en gelukkig leven hebben gehad en dan rustig dood gaan... Maar ja, daar heb jij misschien niets aan...

Nou ja, sta er in ieder geval zo af en toe nog eens bij stil. Dat is alles wat je kunt doen. Natuurlijk is het niet leuk. Maar je kunt er ook niets aan veranderen.

[Boeing 747-400]

Ik heb bijna hetzelfde gehad, alleen wij waren er nog net op tijd bij. Maar het was wel erg zielig. Helaas is mijn parkietje inmiddels ook al een jaar dood. Af en toe mis ik zijn gezelschap wel, maar ik heb te weinig tijd om een nieuw parkietje te nemen.

Misschien is dat voor jou wel een goed idee? Als je een jong parkietje neemt, kun je jezelf er flink mee bezig houden om het beestje tam te maken. Succes in ieder geval er mee!

PS, hoe oud is hij geworden?

Wat boeing-747 zegt, daar ben ik 't wel mee eens. Als je niet weer een parkietje wil ("ze was onvervangbaar", dat idee) kun je natuurlijk ook een hamster oid nemen.

[poesiefox]

Natuurlijk heb je daar verdriet van, zo'n diertje, waarom nou met zoveel pijn? En veel te jong!

Als ze oud en ziek waren en een goed leven hebben gehad en zachtjes in je armen inslapen, dan kun je er nog vrede mee hebben. En dan nog mis je zo'n beest vreselijk.

Je weet het van te voren: dat beest gaat eerder dood dan jij. Je weet het, en toch sta je weer verliefd te glimmen met een nieuw jong katje in je handen. Terwijl je weet dat je over 10 of 15 jaar weer zit te janken..

Maar het weegt er tegenop, ben ik tot de conclusie gekomen.

[Marcade]

poesiefox schreef op 07-08-2003 @ 09:59:
Je weet het van te voren: dat beest gaat eerder dood dan jij. Je weet het, en toch sta je weer verliefd te glimmen met een nieuw jong katje in je handen. Terwijl je weet dat je over 10 of 15 jaar weer zit te janken..

Maar het weegt er tegenop, ben ik tot de conclusie gekomen.

Je doet me denken aan een column een of ander mens ooit geschreven had in de Metro.

[Qimm]

poesiefox schreef op 07-08-2003 @ 08:59:
Natuurlijk heb je daar verdriet van, zo'n diertje, waarom nou met zoveel pijn? En veel te jong!

Als ze oud en ziek waren en een goed leven hebben gehad en zachtjes in je armen inslapen, dan kun je er nog vrede mee hebben. En dan nog mis je zo'n beest vreselijk.

Je weet het van te voren: dat beest gaat eerder dood dan jij. Je weet het, en toch sta je weer verliefd te glimmen met een nieuw jong katje in je handen. Terwijl je weet dat je over 10 of 15 jaar weer zit te janken..

Maar het weegt er tegenop, ben ik tot de conclusie gekomen.

Het is even echt zwaar kut, ik ben ook maanden zo verdrietig geweest om mijn konijn... en ik word er nog verdrietig van als ik er alleen al aan denk (ookal is het al *telt* 8 jaar geleden)
Maar zo is de natuur, zoals Poesiefox al zegt, je weet dat je dier eerder dood gaat dan jij, en toch neem je het risico, want het hebben van een huisdier is gewoon geweldig

[teddybeer1983]

Nou ik zou gewoon een nieuw parkietje nemen.
Kijk ik had vissen en daar ging er ook wel es eentje van dood, nou ja door de wc ermee en een nieuwe gaan kopen. Maar goed met een goudvis kan je dan natuurlijk ook geen diepgaande gesprekken hebben.

[M@DELIEFF]

teddybeer1983 schreef op 07-08-2003 @ 11:48:
Maar goed met een goudvis kan je dan natuurlijk ook geen diepgaande gesprekken hebben.

En met een parkietje wel..

M@DELIEFF schreef op 07-08-2003 @ 12:56:
En met een parkietje wel..

een parkiet kun je aaien en horen, een goudvis niet, en parkieten doen ook een stuk meer dan vissen volgens mijn ouders heb ik echt gebruld toen onze parkiet weg moest (ik was 2, mijn vader allergisch)

[M@DELIEFF]

Zeg ik toch! Met een parkietje wel!

ermz, ligt het aan mij of klinkt het idee van "diepgaande gesprekken" voeren met een huisdier een beetje raar??? Ik was ook enorm gehecht aan onze hond we hebben nu weer 2 nieuwe honden 1 van mij zelfs maar ik praat nooit tegen ze hoor je zegt wel eens iets maar das altijd, maar gesprekken geen ID nooit iemand zien doen.

Maar we dwalen een beetje af, nog ff je komt er wel overheen joh, je weet idd van te voren al dat je huisdier eerder doodgaat dan jij en zo ist het leven nu eenmaal daar kun je verder niks aan doen, tip: neem geen vissen die gaan helemaal snel dood gekke beesten wij hadden er 3 en die leefde maar 3 weken ofzo (en jah ze kregen eten en hadden water )

[Rabbi Daniel]

fosje schreef op 07-08-2003 @ 03:44:
hmmz, ik weet niet echt hoe je er snel overheen kunt komen, ik had het er ook enorme moeite mee toen mijn hond die precies net zo oud was als mij op 15 a 16 jarige leeftijd ingeslapen moest worden we waren helemaal samen opgegroeid was echt mega k*t toen.
Ik denk ook dat het niet altijd goed is om verdriet (als je het er echt moeilijk mee hebt) zo snel mogelijk weg te stoppen, maar jah dat is mijn persoonlijke ervaring ik liep daar toen ook heel lang mee rond had er later over gepraat met mijn ouders en andere mensen die iets vergelijkbaars meegemaakt hadden en toen ging het wel redelijk snel over.

Zelfde hier...
Alleen bij mij was het m'n kat, Vlekje.
Ik was toen 12, zij was al 18...

[teddybeer1983]

fosje schreef op 07-08-2003 @ 14:20:
ermz, ligt het aan mij of klinkt het idee van "diepgaande gesprekken" voeren met een huisdier een beetje raar??? Ik was ook enorm gehecht aan onze hond we hebben nu weer 2 nieuwe honden 1 van mij zelfs maar ik praat nooit tegen ze hoor je zegt wel eens iets maar das altijd, maar gesprekken geen ID nooit iemand zien doen.

Maar we dwalen een beetje af, nog ff je komt er wel overheen joh, je weet idd van te voren al dat je huisdier eerder doodgaat dan jij en zo ist het leven nu eenmaal daar kun je verder niks aan doen, tip: neem geen vissen die gaan helemaal snel dood gekke beesten wij hadden er 3 en die leefde maar 3 weken ofzo (en jah ze kregen eten en hadden water )

Kijk dat diepgaande gesprek moet je niet letterlijk nemen, maar een vis geef je alleen eten en af en toe schoon water, klaar. Andere dieren zijn bv aaibaar of hoor je, je ziet als ze het naar hun zin hebben en je hoort ze klagen als ze het niet naar hun zin hebben.

Tip voor het opvoeden van goudvissen:
(heeft zelf 1 goudvis een jaar of 5 levend gehouden). Geef ze niet teveel eten en laat het water lekker groen worden (door wat zonlicht). Dit zijn algen die je ziet en die zijn erg goed voor een vis (schijnt). Dit is nog makkelijk ook, moet je de vis zelf niet zo vaak aandacht geven en is het ook niet erg als je het es vergeet.