Hulp bij zelfverwonding

[metallica]

fiepje schreef op 25-08-2003 @ 17:50:
mag niet nee, zal niet lang open blijven.
je bent zoals mir zegt, dus echt niet de enigste, heel veel mensen doen t, en t is dus niet goed.
zoek hulp, ga praten met iemand die je vertrouwt en probeer dr mee op te houden.
ik weet hoe moeilijk t is om niet te snijden, maar je moet t echt proberen... want tis gwoon nix waard...

Maar wie kan je vertrouwen? De meeste mensen kunnen het zich gewoon niet voorstellen. Hetzelfde als zelfmoord neigingen
De mensen die ik ken snappen het gewoon niet.

metallica schreef op 25-08-2003 @ 17:56:
Maar wie kan je vertrouwen? De meeste mensen kunnen het zich gewoon niet voorstellen. Hetzelfde als zelfmoord neigingen
De mensen die ik ken snappen het gewoon niet.

dr zijn echt wel mensen die snappen wat je bedoelt, zoals hier op psych.
je kunt bijv. naar je huisarts gaan, die heeft zwijgplicht en mag dus nix zeggen tegen je ouders ofzo, als jij dat niet wil.
hij/zij kan je verhaal aanhoren en je eventueel doorsturen.

[metallica]

Iemand in mijn klas, die ik vertrouwd had ( nou ja het moest wel, ze geloofde niet dat de kat me gekrabt had en bleef maar door vragen) heeft het door verteld aan de rest. Toen kwam er iemand anders die zei dat ze het ook deed, maar met haar kan ik niet praten omdat het ook iemand is die alles doorverteld. Zij zou in staat zijn mijn ouders in te lichten, liever niet dus.

En de huisarts, moet volgens mij de ouders inlichten als je onder een bepaalde leeftijd bent. En als dat gebeurt stoppen ze me in een inrichting

metallica schreef op 25-08-2003 @ 18:05:
Iemand in mijn klas, die ik vertrouwd had ( nou ja het moest wel, ze geloofde niet dat de kat me gekrabt had en bleef maar door vragen) heeft het door verteld aan de rest. Toen kwam er iemand anders die zei dat ze het ook deed, maar met haar kan ik niet praten omdat het ook iemand is die alles doorverteld. Zij zou in staat zijn mijn ouders in te lichten, liever niet dus.

En de huisarts, moet volgens mij de ouders inlichten als je onder een bepaalde leeftijd bent. En als dat gebeurt stoppen ze me in een inrichting

mooi kutwijf issut dan.

en nee dat klopt niet, je huisarst mag gwoon nix zeggen als je dat niet wil.
en ze stoppen je echt niet zomaar in een inrichting.
heb ik ook ooit gedacht, maar toen ik dingen heb verteld, hebben ze me niet in een inrichting gestopt.

[metallica]

mijn ouders dan. ze hebben al gezegt dat ze me laten opbergen als ik een zelfmoordpoging zou doen. volgens mij zien ze dit dan als het zelfde.

metallica schreef op 25-08-2003 @ 18:06:
mijn ouders dan. ze hebben al gezegt dat ze me laten opbergen als ik een zelfmoordpoging zou doen. volgens mij zien ze dit dan als het zelfde.

je ouders hoeven nergens van te weten.
je ken hulp krijgen zonder dat je ouders t weten.
maar dat moet je zelf willen...

[metallica]

fiepje schreef op 25-08-2003 @ 18:06:
mooi kutwijf issut dan.

en nee dat klopt niet, je huisarst mag gwoon nix zeggen als je dat niet wil.
en ze stoppen je echt niet zomaar in een inrichting.
heb ik ook ooit gedacht, maar toen ik dingen heb verteld, hebben ze me niet in een inrichting gestopt.

Maar dan krijg je wel die gesprekken enzo. het is misschien wel nodig, maar ik heb het liever niet. En het zou thuis een hel zijn

[Quiana]

Topic is weer geopend, na overleg met de topicstartster.
Een aantal posts zijn verwijderd, vandaar de ietwat vage volgorde.

[Quiana]

Je huisarts heeft zwijgplicht, hij/zij mag het niet
eens aan je ouders vertellen als jij dat niet wilt.
Verder is de huisarts niet de enige optie,

je kan naar de vertrouwenspersoon op school gaan,
of je mentor, en er zijn allerlei instanties waar je om hulp
kan vragen.

metallica schreef op 25-08-2003 @ 18:06:
mijn ouders dan. ze hebben al gezegt dat ze me laten opbergen als ik een zelfmoordpoging zou doen. volgens mij zien ze dit dan als het zelfde.

Ze kunnen je niet zomaar laten 'opbergen', tenzij je
een gevaar voor jezelf (en/of omgeving) bent.
Je kan aan bijv je huisarts (of vertrouwenspersoon of
wie dan ook) vragen of hij/zij het kan uitleggen, vertellen
hoe het voor jou is etc. Misschien zijn ze dan ook begripvoller?

metallica schreef op 25-08-2003 @ 18:08:
Maar dan krijg je wel die gesprekken enzo. het is misschien wel nodig, maar ik heb het liever niet. En het zou thuis een hel zijn

Die gesprekken helpen je om vooruit te komen,
zodat je uiteindelijk stopt met am...

Waarom wil je dat liever niet?

[toto]

ik heb het aan niemand heb verteld... niet aan mijn ouders niet aan een arts

mijn zus kwam er achter toen ze me onder de douche zag en aan mijn vriend en vriendin die het ook deed heb ik het wel verteld.. hun hebben mij erg geholpen

als je er mee zit dan moet je naar een arts gaan deze kan je doorveriijzen naar een vertrouwens persoon

en ze stoppen je niet in een inrichting... ze kunnen je aan raden om naar een psychiater te gaan maar dit is vrijwillig en het kan helpen

in elk geval veel succes maar blijf er niet mee zitten...

[metallica]

Ik heb geen probleem met het praten, als het maar met gewoon iemand is die ik kan vertrouwen. En dan liever niet met een arts of zoiets dergelijks. Het probleem is dan wel dat er niemand is waarmee ik goed kan praten. Ik heb de neiging mezelf af te sluiten voor anderen en heb niet echt goede vrienden (dit is overgens niet bedoeld om zielig over te komen, maar het is gewoon zo) En als je iemand hebt om mee te praten kan je dan wel zo'n last op iemands schouders leggen.

[waloe]

Ik heb een vriendin die het ook doet. Vorig schooljaar was ze nieuw in onze klas. Na een grote maand bij mij en een vriendin te lopen is heeft ze op een middag gewoon alles verteld. We waren er wel van verschoten, maar hebben haar gesteund. Een vertrouwenspersoon had ze al, want ze was in een crisisopvangcentrum en daar heeft iedereen een vertrouwenspersoon. Die heeft het, mits toestemming, aan haar moeder gezegd. Ze reageerde er goed op. Ze is dan bij een psycholoog ofzo geweest.
't Is best dat er wat gebeurd, want zo kan je niet blijven lopen. Ook voor je vrienden (die het niet voort vertellen), want zij zijn ws ongerust over jou. Dat was ik toch. Telkens als ze niet op school was en niets liet weten waren wij ongerust dat ze te ver zou gegaan zijn. Want ze had zelf zelf gezegd dat ze bang is ooit te ver te gaan.
En al die litekens die je er aan over houdt! Ik heb die gezien bij een vriendin, dat was wel even schrikken!
Je moet echt iemand vinden die je vertrouwd en je kan vertrouwen! Als je in België woont kan je naar het JIP of JAC gaan. Da's op jongeren gericht en je kan er met al je problemen naartoe gaan. Ja mag er ook anoniem blijven en zeggen niets aan je ouders. Ze kunnen er je raad geven!

Sterkte!

[metallica]

Ik snap wel dat ik iets moet doen en dat het zo niet door kan gaan, want ooit zal het iemand wel opvallen. Maar hoe vertel je zoiets. Er zijn dan wel enkele mensen die het weten, al komt het niet van mij. Er was ook wel iemand die een opmerking maakte van Ik weet niet waarom mensen zoiets doen. Het is dat dat ene meisje naar me toe kwam, anders had ik niet eens geweten dat mijn klasgenoten het wisten.

[rare kwast]

als je je zelf beschadigd ben je toch een gevaar voor je zelf!
en mijn vriendin is ''gedwongen'' door de psycholoog om het tegen haar ouders te vertellen.

ik kan het aan mijn beste vriendin kwijt, die heeft het zelf ook gedaan en ik weet zeker dat zij niets zegt.
een andere vriendin daarin tegen kon haar b*k niet houden naar mijn ouders toe.
maar inderdaad er zijn weinig mensen die je kunt vertrouwen

[metallica]

rare kwast schreef op 25-08-2003 @ 20:08:
als je je zelf beschadigd ben je toch een gevaar voor je zelf!
en mijn vriendin is ''gedwongen'' door de psycholoog om het tegen haar ouders te vertellen.

ik kan het aan mijn beste vriendin kwijt, die heeft het zelf ook gedaan en ik weet zeker dat zij niets zegt.
een andere vriendin daarin tegen kon haar b*k niet houden naar mijn ouders toe.
maar inderdaad er zijn weinig mensen die je kunt vertrouwen

Fijn he zulke mensen. Bah

[Rugbuksnuffer]

Het jezelf beschadigen doe je volgens mij om een ander gevoel dat je erg vervelend vindt te vervangen. Ik bedoel iets lichamelijks te voelen om een geestelijke pijn te overtreffen.
Je bent niet de eerste en zeker niet de laatste die dit doet.
Ik kan je alleen maar aanraden om op zoek te gaan naar iemand waar je volledig vertrouwen in hebt en ga praten over de werkelijke problemen. Zoek een oplossing. Doorleef ze en probeer ze een plekje te geven.
Je wordt hiervoor echt niet zomaar in een inrichting gezet. De hulp hoeft niemand dus ook je ouders niet ook maar iets van te weten.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe.

[Quiana]

Na overleg met andere fb's sluit ik de topic,
aangezien er toch heel veel over am gepraat wordt,
en dat niet is toegestaan.