Herfstdip...

[Nona]

Sorry hoor, ik kan er nu even niet meer tegen. Iedereen is down, overal zie ik problemen en mensen die iets te klagen hebben (wel terecht hoor, daar niet van), ik ben zelf enorm snel geïrriteerd en ik kan niets meer normaal interpreteren. Ik ga er steeds van uit dat mensen het slechtste van me denken, boos op me zijn etc.

Ik merk nu dat ik dingen gewoon nog steeds erg persoonlijk neem. Bijvoorbeeld iemand zegt iets dat een beetje scherp overkomt, dan maak ik daar meteen weer een gigantisch probleem van. Ik stop niet meer met piekeren en neem elk klein stukje kritiek veel te zwaar op. Ik voel me nu al kut bij mijn studentenvereniging omdat ik elk puntje van kritiek zo zwaar opneem, en ergens weet ik ook wel dat die dingen echt niet erg zijn... Zo kan dat toch niet door gaan?

En dan ook nog die angst voor menigten. Het is maar heel soms en ik til er niet zo zwaar aan eigenlijk, maar er moet gewoon iets aan gebeuren. Ik kan niet eeuwig zo rondlopen. Ik moet ook gewoon kunnen gaan winkelen als het druk is en ik moet er ook tegen kunnen als er wat mensen om me heen staan.

Waar moet ik heen? Ik denk echt soms dat ik gewoon naar een psycholoog wil, maar hoe vertel ik dat aan mijn ouders? En waar vind ik dan zo iemand? En hoe weet ik nou of dat wel echt nodig is? Want morgen denk ik er vast weer heel anders over. Dan vind ik het weer niet belangrijk genoeg, terwijl ik er zo vaak mee zit... Ik dacht gewoon dat ik er overheen was...

[Kazanka]

Gezien je leeftijd kan je al een gesprek met een psycholoog voeren zonder dat je ouders er iets vanaf weten, of dat verstandig is, is weer iets anders.

Als je steeds maar blijft twijfelen, zou je gewoon toch een keer de stap kunnen zetten. Als er dan blijkt niet iets ernstigs aan de hand te zijn is dat alleen maar mooi. Mocht er toch wel iets fout zitten, dan kan je daar achterkomen en het leren begrijpen en misschien ook wel het veranderen.

Wat heb je te verliezen?

[Nona]

Ik heb niets te verliezen, behalve misschien dat ik weg gestuurd word dat ze me niet kunnen helpen...

En als ik ga wil ik het wel aan mijn ouders vertellen! Maar ik weet niet hoe ze dat op gaan nemen...

[Metallinos]

Er zitten een aantal herkenbare punten in. Ik weet niet hoe jouw relatie met jouw ouders is, maar als ie ook maar enigszins goed is, waarom zou je je dan druk maken om hun reactie? Ik neem aan dat zij het beste met je voor hebben en begrip hebben als jij niet lekker in je vel zit en er over nadenkt naar een psycholoog te gaan.

Als je met jezelf zit en het al een tijdje aan de gang is (ook al is het met ups en downs) is het verstandig om hulp in te schakelen. Hoe je weet of het nodig is? Dat ligt helemaal aan jezelf. Als je denkt dat het je zelf niet lukt om eruit te komen of jouw problemen op te lossen, moet je niet met jouw problemen blijven zitten.

Ook is het misschien verstandig om met de mensen met wie je omgaat en vertrouwd te praten over dat je soms prikkelbaar bent en dat je op het moment niet geweldig voelt. Dat ze het niet te persoonlijk moeten opvatten als je geïrriteerd raakt.

Veel sterkte..

[Kazanka]

Ze zullen niet zou gauw toegeven, als je nog kan denken en niet hun leven wegneemt zullen ze pogingen blijven doen om jouw te helpen met het wegnemen van jouw probleem.

Mijn ouders namen het best goed op, ze moesten ook wel...maar alleen mensen die jouw ouders kennen kunnen inschatten hoe ze zullen reageren. Misschien dat ze jouw eerlijkheid op prijs stellen, dat ze een supporter willen zijn voor jouw gesprekken met de psych.

Denk je dat jouw ouders je het huis uit zullen kicken als je zegt dat je een keer met een psycholoog zou willen praten? Zullen ze jouw als minderwaardig gaan beschouwen, je uit de 'familie' zetten? Zo nee, dan zou je het best kunnen vertellen. Bereid het alleen wel goed voor, weet wat je wilt vertellen. Geld voor het gesprek met je ouders, maar tevens voor het gesprek met de psycholoog, mocht dat er van komen.

Succes

[Nona]

Nee, ze zullen me niet het huis uit zetten. Maar ze zullen wel willen dat ik alles vertel. En ik ben zo bang dat ze de helft niet geloven... Ik heb ze nooit verteld dat ik zo bang ben vaak in menigten bijvoorbeeld... De keren dat ze iets gemerkt hebben dachten ze dat ik gewoon chagerijnig was... En als ze nou willen dat ik alles vertel? Wat moet ik dan zeggen? Ik kan ze gewoon niet alles vertellen...

[Kazanka]

Je zou de waarheid kunnen vertellen? Dat je daar (nog) niet aan toe bent. Dat je graag een keer zou willen praten met een psycholoog. Zou je bij hem wel alles willen vertellen, of daar ook niet? Ik ken twee mensen, waarvan een bang was voor grote groepen mensen en een ander durfde niet eens meer alleen de straat op. Allebei hebben ze er nou veel minder last van, dus dat deel van jouw probleem kan verholpen worden.

Je moet zelf wel de motivatie hebben om de eerste stap te nemen, in jouw geval dus duidelijk maken bij je ouders dat je een probleem hebt en er met iemand over wilt praten. Nogmaals ik ken jouw ouders niet, dus heb geen idee hoeveel zij jouw zullen pushen om alles te vertellen.

[Keyser Saus]

Hey net wat Kazanka zegt, je bent 18 dus je kan naar een psycholoog zonder dat je ouders het weten, maar verstandig is anders. Maargoed, jij zal heus je redenen hebben om het te doen zoals je het nu doet. Maar, nu je toch zo aan het denken bent, denk ook daar nog eens goed over na. Houd in je achterhoofd dat je voelt dat het nu misschien toch maar eens over een andere boeg moet.

Natuurlijk allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, maargoed.
Veel sterkte ermee Kruimel.

[Nona]

Oké, ik had gisteravond met mijn moeder willen praten, maar ze voelde zich ziek. Dus ik deed het maar niet. En vanavond komt er iemand eten (die het opzich best mag weten maar ik praat liever alleen met mijn mam) dus dan komt het er ook niet van. Ik ben bang dat ik blijf uitstellen. En ik weet niet wat ik moet zeggen en hoe ze gaat reageren. Wat als ze nou zegt: allemaal onzin?

K heb trouwens al tegen mezelf gezegd dat ik beter alleen met mijn moeder kan praten eerst. Mijn vader geeft veel te sterke argumenten als hij het ergens niet mee eens is, en stel dat hij het onzin vindt...

*zucht*, het zijn mijn eigen ouders, dit zou toch makkelijker moeten zijn...

Ik merk trouwens dat ik nu (deze weken) ook gewoon niet lekker in mijn vel zit. En dat terwijl ik alles wat ik nu doe zo leuk vind! Geweldige studie, leuke mensen, leuke vereniging... Ik snap het echt niet meer...

[Fade of Light]

Kruimel schreef op 14-09-2003 @ 21:36:
Waar moet ik heen? Ik denk echt soms dat ik gewoon naar een psycholoog wil, maar hoe vertel ik dat aan mijn ouders? En waar vind ik dan zo iemand? En hoe weet ik nou of dat wel echt nodig is? Want morgen denk ik er vast weer heel anders over. Dan vind ik het weer niet belangrijk genoeg, terwijl ik er zo vaak mee zit... Ik dacht gewoon dat ik er overheen was...

als je naar een psycholoog wil, moet je het doen...
Hoe vertel je het je ouders? "pap, mam, ik wil naar de psycholoog, want ik heb hier en hier last van"
Waar? eh dunno
nodig? Merk je vanzelf wel na de eerste "meeting". Als het uiteindelijk niet nodig is, loop je iig niet meer met de vraag rond of het nodig is

Laat het nog een week zo en denk erover na, dan kun je altijd naar de psycholoog, mits je er nog steeds hetzelfde erover denkt.

[Quiana]

Misschien vinden ze het onzin, maar misschien reageren
ze wel hartstikke goed... Ik weet niet hoe de band met
je ouders is, en misschien zullen ze wel schrikken ed,
maar ik denk/hoop dat ze juist blij zijn dat je het vertelt,
en je evt kunnen helpen... (dmv rekening houden ed)

Je weet niet hoe ze reageren, maar je moet niet bij
voorbaat van het negatieve uitgaan.

Kan je niet voordat je met je moeder gaat praten goed
bij jezelf nagaan wat en hoe je precies wilt vertellen?
Schrijf het desnoods op, dan heb je er een beetje zicht over.

[Nona]

*update* sorry als ik irri ben...

Ik heb met mijn moeder gepraat, die nam het allemaal heel goed op. Ze zei dat als ik er echt mee zat ik gewoon naar de huisarts moest bellen, dan kon die me doorverwijzen. Ze kon zelf ook meepraten over die angst voor menigten, ze had het zelf ook gehad. Maar hoe ze ervan af was gekomen kon ze niet uitleggen. Het luchtte wel op dat ze dat zo goed begreep.

Dus nu voor dinsdag ofzo maar een afspraak maken, en dan afwachten...

[//ItsJustMe\\]

vraagje:
Ben je der nog niet eerder voor naar psych geweest?

[Nona]

//ItsJustMe\\ schreef op 19-09-2003 @ 00:41:
vraagje:
Ben je der nog niet eerder voor naar psych geweest?

Nope...

[Kazanka]

Dus achteraf gezien viel het allemaal best mee?

Ziet ge nu wel dat gij het in u had om het te vertellen

[Quiana]

Kruimel schreef op 18-09-2003 @ 22:53:
*update* sorry als ik irri ben...

Ik heb met mijn moeder gepraat, die nam het allemaal heel goed op. Ze zei dat als ik er echt mee zat ik gewoon naar de huisarts moest bellen, dan kon die me doorverwijzen. Ze kon zelf ook meepraten over die angst voor menigten, ze had het zelf ook gehad. Maar hoe ze ervan af was gekomen kon ze niet uitleggen. Het luchtte wel op dat ze dat zo goed begreep.

Dus nu voor dinsdag ofzo maar een afspraak maken, en dan afwachten...

Gelukkig. Heel veel succes er verder mee, maar dat
zal wel lukken.

[Fade of Light]

Kruimel schreef op 18-09-2003 @ 22:53:
[BDus nu voor dinsdag ofzo maar een afspraak maken, en dan afwachten... [/B]

Ga je ook vertellen hoe het was, of..? Voldeed het aan je verwachtingen? Want ondanks dat je misschien geen verwachtingen probeert te creeeren, gebeurt het toch wel

[Nona]

Fade of Light schreef op 21-09-2003 @ 19:31:
Ga je ook vertellen hoe het was, of..? Voldeed het aan je verwachtingen? Want ondanks dat je misschien geen verwachtingen probeert te creeeren, gebeurt het toch wel

Nouja, dinsdag ga ik naar de huisarts, ik verwacht dat hij me vraagt wat er aan de hand is en dat ik het moeilijk ga vinden om uit te leggen. En dan verwijst hij me waarschijnlijk door. Maar ik laat het nog wel weten inderdaad.

[Fade of Light]

Kruimel schreef op 21-09-2003 @ 20:03:
Nouja, dinsdag ga ik naar de huisarts, ik verwacht dat hij me vraagt wat er aan de hand is en dat ik het moeilijk ga vinden om uit te leggen. En dan verwijst hij me waarschijnlijk door. Maar ik laat het nog wel weten inderdaad.

oh dinsdagpas naar de huisarts, ik dacht al een psycholoog

[Kazanka]

Fade of Light schreef op 21-09-2003 @ 22:17:
oh dinsdagpas naar de huisarts, ik dacht al een psycholoog

alles op zijn tijd

[//ItsJustMe\\]

aha.
Ik ben dus bij decaan geweest en niet bij huisarts, maar ik hoefde eigenlijk bijna niks uit te leggen (beetje maf maja.) Ging heel snel.
Intake gesprek lijkt me lastiger, ze zouden me bellen voor een afspraak.

Succes alvast voor dinsdag.

[C'est moi]

ja iedereen die nou in een dip is gekomen zit in een herfst dip me neighter.


chretienne

[Nona]

*update*

Ik ben zonet naar de huisarts geweest, het ging heel goed. Ik ben eerst begonnen over iets anders (heb een zwaardere pil nodig ), daarna gewoon op het onderwerp psycholoog over gegaan. hij heeft me gevraagd waarom, ik heb het uitgelegd. Ik hoefde me helemaal niet ongemakkelijk te voelen, hij wist precies hoe hij ermee om moest gaan. Ik heb gewoon rustig alles verteld, hij zei dat ik agorafobie had (dat wist ik al, maar bij gebrek aan medische kennis durfde ik het niet te benoemen).
Nadat ik zo ongeveer alles in grote lijnen verteld had heeft hij voorgesteld me naar het Riagg te sturen. Er is nu dus een formulier naar het Riagg onderweg, over een paar weken ofzo word ik uitgenodigd voor een intake-gesprek.

Tjee, ik ben wel opgelucht hoor.

[C'est moi]

tip over de riagg blijf er achter aan zitten hun zijn niet zo snel van begrip.


knap dat je het gedaan hebt. ik wens jou veel sterkte toe.

chretienne