een spanningsboog
sierlijk......
reikend naar de andere kant,
een spanningsboog
gespannen,
zo strak...toch los...
een spanningsboog,
vol kracht, en dynamiek...
een spanningsboog,
hij trilt...en trilt...de spanning die bouwt op
een spanningsboog...
hij trilt, t trillen houdt niet meer op......
de spanningboog...
daar, in de verte, eenzaam en alleen
zo sierlijk en ontspannen...
tjak! kapot, opeens uiteen......
ik weet t jongens dit slaat negens op maar t kwam zo in me op ik moest t kwijt......
nu krijg ik vast allerlei kritiek van 't ritme loopt niet lekker, het lijkt nergens naar, te geforceerd' kom maar op....
maar ik moest t kwijt.
Ik was gewoon in gedachte over mezelf ,dat ik zo graag iet wil bereiken en me daar zo voor inspan, ik doe me best en me best maar, altijd blijven lachen (sierlijkheid) en meer je best doen dan je kunt (spanning die opbouwt) en dan over je eigen grenzen heen (trillen) nog verder over je grenzen (trillen stopt niet meer)
en dan weet ik van, ik red t niet meer, ik kan t niet ik ga eraan onderdoor dan.....(tjak spanningsboog kapot)
ik ben gewoon erg bezig met de dag die ik vandaag had. Hele dag gedanst op mijn school (musicalakademie) en t was zo zwaar, ik kon niet meer en kon niet meer en er werd maar geschreeuwd dat ik door moest gaan, ik bleef lachen, dat moest, ik bleef sierlijk bewegen want dat moest.....ik begon van moeheid te trillen, van pijn ging ik nog meer trillen, en omdat ik heelmaal op was ging ik echt ontzettend trillen.....ik ging nog net niet kapot.....maar daar ben ik wel bang voor. vandaar dit vage gedichtje......
zucht....
__________________
Wat heb je aan mensen die je alleen kunt benaderen met de juiste woorden?
|