Herfst

[Live]

Geinspireerd door Bloem en Rawie, hier mijn herfst gedicht:
Graag suggesties voor verbeteringen.

Herfst

De druppels op het koude raam
vinden hun snelgekozen pad
Mistroostig lijkt de wereld nu
achter millimeters glas

De wolken dreigen eindeloos
en wind waait vanuit elke hoek
De dag verliest steeds meer terrein
aan het vallen van de nacht

De webben sieren huis en tuin
en slakken glijden overal
De straten glad van 't bladerdek
en kou dringt door de kleren

Het najaar arriveert en breekt
traditioneel mijn dromen af
Want zoals elk voorbije jaar
is mijn hart nog steeds alleen



X Live

[Dreamerfly]

Live schreef op 08-10-2003 @ 12:22:
Geinspireerd door Bloem en Rawie, hier mijn herfst gedicht:
Graag suggesties voor verbeteringen.

Herfst

De druppels op het koude raam
vinden hun snelgekozen pad
Mistroostig lijkt de wereld nu
achter millimeters glas

De wolken dreigen eindeloos
en wind waait vanuit elke hoek
De dag verliest steeds meer terrein
aan het vallen van de nacht

De webben sieren huis en tuin
en slakken glijden overal
De straten glad van 't bladerdek
en kou dringt door de kleren

Het najaar arriveert en breekt
traditioneel mijn dromen af
Want zoals elk voorbije jaar
is mijn hart nog steeds alleen



X Live

Ik ken de beide dichters niet echt goed, zou je een korte beschrijving willen geven aan mij(aan anderen), welke "kenmerken" je hebt gebruikt van deze dichters?

Over je gedicht:

Woord/taalgebruik/Inhoudelijk:Mooi!, die 1e strofe al:

"De druppels op het koude raam
vinden hun snelgekozen pad
Mistroostig lijkt de wereld nu
achter millimeters glas"

>>Je beschrijft hier een gevoel/gedachten, die ik ook had vorige week/deze week, stukje herkenning dus en zowiezo mooi verwoord.

"De dag verliest steeds meer terrein
aan het vallen van de nacht"

"Het najaar arriveert en breekt
traditioneel mijn dromen af"

>>deze zinnen vind ik inhoudelijk ook Goed verwoord!

De rest is ook mooi, alleen deze sprongen er voor mij bovenuit.

Rijm: gebruik je niet,en dat mis ik eigenlijk, of ik mis in iedergeval een mooie klank-aansluiting van woorden.(=bij de eerste strofe overigens wel)
Aan de andere kant heeft het ook wel wat, eens wat anders.

Metrum/Ritme: Over het algemeen is je gedicht wel goedlopend, maar op 1 punten i.g. niet voor mijn gevoel:

"en wind waait vanuit elke hoek"

[xineof]

Ik vind het ook zonde dat er geen rijm in verwerkt zit, daardoor zou het ritme wat toegankelijker zijn... Dat mis ik soms een beetje. Ik vind de eerste drie strofes over het algemeen goed lopen, maar in de laatste strofe vind ik het woord 'arriveert' wat minder.

Verder een heel erg goed gedicht; mooie zinsopbouw, hele sterke verwoording en knap gedaan voor zo'n onderwerp; gedichten over de herfst kunnen nog wel eens cliché zijn, vind ik van deze totaal niet!

[Live]

Bedankt voor jullie reacties. Het was in eerste instantie mijn bedoeling om ook gebruik te maken van rijm, maar t kwam zo op papier. Ik heb zelf ook nog een beetje ruzie met de wind-zin, maar weet niet zo goed een andere verwoording (is dat wel een goede nederlandse vervoeging?). Grappig Dreamerfly dat je het herkend, het komt voor uit mijn slechte relatie met de herfst. Ik zal de twee gedichten van Bloem en Rawie hieronder posten. De overeenkomst is voornamelijk het onderwerp 'najaar/herfst' en het 'alleengevoel'. Maar ik kan natuurlijk niet tippen aan hun meesterlijke beschrijvingen/verwoordingen. Lees maar:


~November~


Het regent en het is november:
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender,
Zijn heimelijke pijnen draagt.

En in de kamer, waar gelaten
Het daaglijks leven wordt verricht,
Schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht.

De jaren gaan zoals zij gingen,
Er is allengs geen onderscheid
Meer tussen dove erinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid.

Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan den tijd;
Altijd november, altijd regen,
Altijd dit lege hart, altijd.

© JC Bloem



~October~


Mijn ramen staan opnieuw op nacht en najaar open,
weer gaat het waaien langs de ramen naar de gracht.
Ik heb gewacht tot ik op niets meer wilde hopen
dan wat nog ieder jaar october heeft gebracht.

De bomen die weer in het laat seizoen verdorren.
De namiddag. En onherroepelijk nabij
zijn allen die al langzaam aarde zijn geworden.
Van oude mense gaan de dingen nu voorbij.

De grote liefdes komen onder de verweerde
hemel u ergens voor de laatste keer bijeen:
-Wij hebben steeds gevreesd wat wij het meest begeerden
en elke teerheid liet ons hunkerend alleen.

Alleen. De lege steden en de lege straten
met weer en wind en wat daarin te gronde ging.
En wij, die meer verloren dan wij ooit bezaten,
wij worden stil van zinloze verwondering.


© Jean Pierre Rawie


X Live

[Serendipity]

Ook zo'n hekel aan de herfst? Mooi gedicht, je manier van schrijven vind ik mooi. Alleen de 3e strofe vind ik iets minder sterk, en de laatste regel van de 4e loopt naar mijn idee iets uit het ritme, maar dat is op zich geen punt omdat het de laatste is. Het is je goed gelukt de sfeer van de herfst te creeeren, en het gevoel is erg herkenbaar. Mooi gedaan!

Serendipity