moet ik naar een psycholoog?

Hoi allemaal,

Ik voel me eigenlijk een beetje vervelend om hier aan jullie wat te gaan vragen, want op zich heb ik een goed leven, ben gelukkig en dergelijke. Ik heb echter een probleem wat al een aantal jaren speelt en wat de laatste tijd steeds erger wordt.

Het begin lijkt me het makkelijkste. Ik heb sinds bijna 4 jaar een vriend, hartstikke lieve jongen en het gaat nog steeds geweldig, maar mijn vriend heeft vroeger nog wel eens te maken gehad met een aantal 'groepjes' mensen in mijn woonplaats (lees: de wat asocialere medemens, de stoere mensen), en één keer op een schoolfeest, waar ik ook bij was, heeft hij een beetje een aanvaring gehad met ze. Er is nooit echt iets gebeurd of zo.

Sindsdien ben ik altijd al bang geweest als hij alleen naar huis moest fietsen, dat ze hem dan tegen kwamen, en op zouden wachten, je snapt het wel. (Hij woont ongeveer twintig minuten fietsen van mijn huis.) Ook als ik met hem naar huis fiets, denk ik bij elk groepje mensen dat ze ons opwachten, of ons zien, of iets dergelijks. Mijn hart gaat dan sneller kloppen van angst en ik ga automatisch harder fietsen (daar merk ik zelf nooit wat van, trouwens.)

Mijn vriend begrijpt me niet echt, hij vindt het maar een beetje onzin, en dat is het natuurlijk ook wel, maar ik zit er echt mee. Gisteravond (en dat is min of meer de reden dat ik dit ook schrijf) kreeg ik een soort van lichte paniekaanval omdat ik eraan dacht wat er eventueel zou kunnen gebeuren toen mijn vriend naar huis fietste (en ik in mijn bed lag.) Ik let dan heel erg op ambulances (als ik die hoor wordt ik helemaal gek) en als de telefoon gaat na elven denk ik steevast dat er wat ergs is gebeurd.

Ik heb dit in mindere mate ook bij familieleden, mijn broertje die veel te laat thuiskomt, waarvan ik dus denk dat er vanalles met hem is gebeurd... je snapt het wel.

Voor de rest ben ik heel normaal (al zeg ik het zelf) en heel vrolijk, absoluut niet pessimistisch, maar in zulk soort situaties denk ik altijd het ergste.

Nu is mijn vraag: is er iets mis met mij (en zo ja, waar heb ik dan last van?) of is dit een logische reactie? En denken jullie dat een psycholoog of psychiater er wat aan kan doen?

Krummeltje.

edit: P.S. Ik heb hier eigenlijk alleen maar last van als het 's nachts is, bedenk ik me net.

[Lorelei]

Ik geloof dat dit redelijk logisch is hoor. Je hoeft je pas echt zorgen te gaan maken over jezelf als je erin doorschiet. En geheel neurotisch wordt.. tot die tijd lijkt me dit een normale reactie. (maar ja, wie ben ik..)

grl schreef op 20-10-2003 @ 14:49:
Ik geloof dat dit redelijk logisch is hoor. Je hoeft je pas echt zorgen te gaan maken over jezelf als je erin doorschiet. En geheel neurotisch wordt.. tot die tijd lijkt me dit een normale reactie. (maar ja, wie ben ik..)

Hmm. Ik vind het zelf niet zo heel normaal, maar ik wil nou ook niet meteen naar een psycholoog rennen, snap je...

Zijn er trouwens ook mensen die dit herkennen misschien?

Krummeltje schreef op 20-10-2003 @ 15:03:
Hmm. Ik vind het zelf niet zo heel normaal, maar ik wil nou ook niet meteen naar een psycholoog rennen, snap je...

Zijn er trouwens ook mensen die dit herkennen misschien?

Je zou ook eerst kunnen proberen of het helpt om er met mensen in je directe omgeving over te praten.

Ik herken het gevoel wel, niet precies natuurlijk, niemand voelt precies hetzelfde, maar bepaalde dingen herken ik wel.

[Lorelei]

Krummeltje schreef op 20-10-2003 @ 15:03:
Hmm. Ik vind het zelf niet zo heel normaal, maar ik wil nou ook niet meteen naar een psycholoog rennen, snap je...

Zijn er trouwens ook mensen die dit herkennen misschien?

ja, ik herken het. Maar als je ziet wat er tegenwoordig gebeurt, dan vind ik het best normaal dat je liever niet alleen naar huis toe fietst in het donker. Of dat je liever niet alleen op het station staat of zo. Je bent misschien een beetje bezorgd, maar wat is daar nou mis mee?

Ik denk niet dat je naar een psycholoog hoeft. Veel mensen zijn angstiger 's nachts dan overdag. Je ziet minder, veel enge geluiden en dat kan beangstigend zijn.

Hmm, nu ga ik iets zeggen wat makkelijker gezegd dan gedaan is: stel dat je broertje uitgaat met zijn vrienden en moet om 1.30 thuis zijn. Hij is om 1.35 nog niet thuis. maak je niet gelijk zorgen maar denk. "Het gaat vast goed met hem, het is gewoon gezellig in de kroeg en daarom is hij wat later."
Eigenlijk geldt hetzelfde verhaal voor je vriend.
Als je zo blijft denken, laat je de angst je leven regeren en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Ik hoop dat je er wat aan hebt.

Jadie schreef op 20-10-2003 @ 15:07:
Hmm, nu ga ik iets zeggen wat makkelijker gezegd dan gedaan is: stel dat je broertje uitgaat met zijn vrienden en moet om 1.30 thuis zijn. Hij is om 1.35 nog niet thuis. maak je niet gelijk zorgen maar denk. "Het gaat vast goed met hem, het is gewoon gezellig in de kroeg en daarom is hij wat later."
Eigenlijk geldt hetzelfde verhaal voor je vriend.
Als je zo blijft denken, laat je de angst je leven regeren en dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Precies, maar wat jij zegt doe ik ook wel, maar alleen dan blijf ik een rotgevoel houden, een soort van bezorgdheid, ongerustheid, of hoe je het wilt noemen.

@ Leonoor: ik praat er wel eens met mijn vriend over, maar dat heb ik al vaker gedaan, en ik wil hem er niet constant mee lastig vallen. Maar het is niet dat hij niet luistert of zo hoor.

Krummeltje schreef op 20-10-2003 @ 15:31:
Precies, maar wat jij zegt doe ik ook wel, maar alleen dan blijf ik een rotgevoel houden, een soort van bezorgdheid, ongerustheid, of hoe je het wilt noemen.

@ Leonoor: ik praat er wel eens met mijn vriend over, maar dat heb ik al vaker gedaan, en ik wil hem er niet constant mee lastig vallen. Maar het is niet dat hij niet luistert of zo hoor.

Hoe vaker je het doet, hoe minder rot je je voelt...denk ik. En ongerust of bezorgd is iedereen wel eens...zeker als het om mensen gaat waar je (veel) om geeft.

Misschien ook nog met iemand anders dan? Kan ook geen kwaad, denk ik. Ook omdat je dan je vriend er niet constant mee lastig hoeft te vallen.

Als JIJ er door gestoord wordt ed, als JIJ vindt dat je zo niet normaal kan functioneren ed, dan moet je hulp zoeken. Dat denk ik. Je kunt ook eerst overleggen met je huisarts (moet toch wel, denk ik...ivm doorverwijzing).