begin van een slecht verhaal, hoofdstuk 1: een breezah zonder spellingsvrees

[Saeed al-Sahaf]

Sosja

Je zou Sosja's komst met de latere komst van Ivan kunnen vergelijken. Sosja was een lust voor het oog. Ze vleide met mij als
ze dagelijks kwam langslopen en haar mooiste glimlach opzette
en mij dan diep doordringend aankeek. Achter die schijn school echter een waarheid die liever niet boven had kunnen komen. Ze was van buiten een engel; van binnen broeide het hete drassige natte hol van de duivel hemzelfde. Zoals chocolade taart met glad glanzend glazuur en een pokdalige sponsachtige binnenkant.
Helaas ben ik erg naief. Onervaren. Ik viel voor haar. Ze nam mijn gedachtenwereld over. Ze nam mijn hele zijn in haar controle. Er leek niks anders meer te bestaan. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat dacht ik aan haar. Sonja kon mijn doen opstaan en vallen.

Na herhaaldelijke malen haar voorbij zien gaan besloot ik op een goede dag haar eens aan te spreken. Het moet zomer zijn geweest want op de een of andere manier herinner ik mij de zon op die dag. Het kan net zo goed gevroren hebben die dag, in ieder geval, ze had meteen kunnen zeggen dat ze van me hield van mij part. Ik liep naar de fietsenstalling en keek ondertussen of ze al bij haar fiets stond. Ik had haar de afgelopen maanden goed bestudeerd. Hoe laat en waar ze welke les had, op welke dag van de week enzovoorts.

Op bewuste dag, alhoewel ik mij niet goed kan herinneren of het wel bewust was, terugkijkend lijkt het me meer een onbezonnen daad, alhoewel je zou het ook kunnen zien als kalmoed, alhoewel ja, amehoela.

Ik zag haar staan! Ongemerkt, zo scheen het mij, liep ik naar mijn fiets en wachte tot zij zou vetrekken. Juist. De rest is bijzaak.
Met minder omslachtige woorden: ze kwam mijn hart breken en deed me uiteindelijk bijna vallen. Bijna ja, verre van niet eigenlijk.
Laten we zeggen in een ravijn van tien centimeter diep.
... blablabla... ze kwam mijn ijdelheid breken.