Moeders...

*zucht* Ik moet eigenlijk gewoon even van me afschrijven, je hoeft het dus niet te lezen; kan ook wel wat rommelig zijn..

Het lijk wel of ik sinds het overlijden van mn vader niets goed kan doen. Als ik even iets tegen de zin van mijn moeder indoet, komt ze met dingen aanzetten als: "Ik ga wel instanties inschakelen", "ik bel mijn familie wel op om met je te praten", "Dan hoeft je vriendin van de week ook niet te komen", "Dan hou ik je geld in" e.d. Ik wordt er soms gewoon ook gek van; net ook weer. Ik zit even lekker achter mijn PC, komt ze binnen: "Ga je nu slapen" en alle gezeik meer. Soms vraag ik me wels af of mn moeder nogwel van me houdt, klinkt misschien stom, maar soms mis ik dat gevoel.

We hebben hier een kostganger, en daar kan ik slecht mee opschieten. Laatst betrapte ik mijn moeder en hem in bed. Tijdje later, kom ik ermee bij mn moeder in discussie, en ze ontkent maar...alsof ze tegen mij kan liegen! Ze komt met de smoes dat die kostganger het tegen haar zin indeed, maar dat is niet zo, dan reageerd zo een persoon gewoon anders imho. Allemaal van die kleine dingen die me gewoon irriteren, dwars zitten...

Ik wil zsm het huis uit, en die dingen binnen het gezin, het zeuren van mn moeder....Bijna altijd ruzie...*zucht*

Toch een beetje wat ik van me af moest schrijven...

Heb je al met haar er over gepraat? (En dan bedoel ik echt gepraat, op een rustig moment, niet als er al ruzie is en zonder verwijten enz.)

Allereerst gecondoleerd met je vader.
Probeer er met je moeder over te praten, wat Leonoor zegt, op een rustig moment.
Wanneer die kostganger er niet is, lijkt me het beste moment.
Wat je doet, het van je af schrijven, is ook al heel goed Dat lucht in ieder geval een beetje op, denk ik.
Succes!

Bedankt voor de reply's . Praten is inderdaad een idee, ik ben alleen niet zo goed in praten over dit soort problemen, tenminste, niet met mijn moeder.

[hi]

[AuC] schreef op 12-10-2003 @ 03:52:
.......Ik wordt er soms gewoon ook gek van; net ook weer. Ik zit even lekker achter mijn PC, komt ze binnen: "Ga je nu slapen" en alle gezeik meer.

Wat dit betreft vind ik het niet raar dat je moeder om half 4/ 4 uur 's nachts zegt ga is naar bed! Kan aan mij liggen hoor. Voor de rest van het verhaal lijkt het er op dat je je niet zomaar irriteert. Het zijn dingen waar je al niet makkelijk over kunt praten. Je zou ook je moeder een brief kunnen schrijven waarin je uitlegt dat je wilt praten maar dat je het moeilijk vindt, mogelijk is dat een goede aanzet...

[LoeLoe]

Hmm ik herken dit wel een beetje. Ik had ook ongeveer zo'n moeder die iedere keer dreigde met van alles en nog wat bemoeide. Waar mijn geld naar toe ging, wanneer mijn vriendje wel en niet kwam en dat soort dingen..ik werd helemaal gek van haar. Tjah, ik ben toen naar mijn vader verhuist. Jij kan dat niet meer. Ik zou wat voor jezelf gaan zoeken.


Ik ben daar op dit moment ook nogmee bezig, omdat ik hier bij me vader ook gewoon weg wil. Maar ik denk dat het nog wel even duurt voordat ik wat krijg.

hi schreef op 12-10-2003 @ 16:12:
Wat dit betreft vind ik het niet raar dat je moeder om half 4/ 4 uur 's nachts zegt ga is naar bed!

Nee, ok, dat vind ik ook niet zo gek. Maar dan komen er gelijk diverse dreigementen bij...

ga gewoon is een weekje ergens anders logeren.

Dukko schreef op 13-10-2003 @ 10:22:
ga gewoon is een weekje ergens anders logeren.

Dat is alleen een tijdelijke oplossing. Had toen ook even dat ik eruit moest, ben ik een weekendje bij mijn vriendin geweest. Maar zodra ik thusi kom loop ik er toch weer tegenaan.

allereerst gecondoleerd met je vader.
ik denk dat je het beste met je moeder erover kunt gaan praten en met andere mensen

[Naru]

Je zegt dat je een vriendin hebt, maar waarom ga je dan niet bij haar wonen? ik neem tenminste aan dat je haar al een tijdje kent!

[Lucky Duck]

KiDdO schreef op 20-10-2003 @ 21:46:
Je zegt dat je een vriendin hebt, maar waarom ga je dan niet bij haar wonen? ik neem tenminste aan dat je haar al een tijdje kent!

Ik neem aan dat zij ook nog ouders heeft en dat het misschien niet zo'n geweldig goed idee is om op je zeventiende te gaan samenwonen. Natuurlijk kan dat goed gaan, maar toch. Eigenlijk ga ik ervanuit dat zijn vriendin thuis woont en ik kan me goed indenken dat haar ouders niet ineens een huisgenoot erbij willen of kunnen hebben.

Maar ontopic: Ik kan eroverheen gelezen hebben, maar hoe lang speelt dit al? En ook belangrijk (denk ik), waren je ouders getrouwd/samenwonend of gescheiden? Ik denk dat dat best een groot verschil zou kunnen maken; als je vader nog niet zo lang overleden is en ze getrouwd waren kan het best rouwverwerking of stress -of een combinatie daarvan- zijn, lijkt me. (Natuurlijk kan dat ook als ze gescheiden waren, maar dan lijkt het me eigenlijk toch minder)

Lucky Duck schreef op 21-10-2003 @ 10:51:
Ik neem aan dat zij ook nog ouders heeft en dat het misschien niet zo'n geweldig goed idee is om op je zeventiende te gaan samenwonen. Natuurlijk kan dat goed gaan, maar toch. Eigenlijk ga ik ervanuit dat zijn vriendin thuis woont en ik kan me goed indenken dat haar ouders niet ineens een huisgenoot erbij willen of kunnen hebben.

Maar ontopic: Ik kan eroverheen gelezen hebben, maar hoe lang speelt dit al? En ook belangrijk (denk ik), waren je ouders getrouwd/samenwonend of gescheiden? Ik denk dat dat best een groot verschil zou kunnen maken; als je vader nog niet zo lang overleden is en ze getrouwd waren kan het best rouwverwerking of stress -of een combinatie daarvan- zijn, lijkt me. (Natuurlijk kan dat ook als ze gescheiden waren, maar dan lijkt het me eigenlijk toch minder)

Voor het overlijden was dit ook al een beetje, hierdoor was ik erg tot mijn vader getrokken. Van mijn moeder mocht ik vrijwel niets, buitenspelen e.d natuurlijk wel. Maar uitjes; met vrienden de stad in en dat soort dingen mocht niet. Van mijn vader kreeg ik vaak toestemming.

Mijn ouders waren getrouwd, en mijn vader is 13 Juli 2001 overleden, tijdje terug dus. Maar ik ben erg slecht met het uiten van emoties, en ik denk dat dit proces daarom erg lang bij mij duurt.

[Daantje_0705]

Ik denk dat je behalve erover te praten het ook de tijd moet geven. Als ik je verhaal goed begrijp is je vader pas overleden en je zal niet de enige zijn die nu in een andere situatie terechtkomt. Voor je moeder is het vast en zeker ook moeilijk om er nu alleen voor te staan. Geef haar ook de tijd om aan de nieuwe situatie te wennen en het te verwerken.

Dat betekend niet dat je in die tussentijd er niet over kunt praten met haar maar wees redelijk. Het is voor jullie allebei anders en sta open voor elkaars gevoelens.

[Naru]

Lucky Duck schreef op 21-10-2003 @ 10:51:
Ik neem aan dat zij ook nog ouders heeft en dat het misschien niet zo'n geweldig goed idee is om op je zeventiende te gaan samenwonen. Natuurlijk kan dat goed gaan, maar toch. Eigenlijk ga ik ervanuit dat zijn vriendin thuis woont en ik kan me goed indenken dat haar ouders niet ineens een huisgenoot erbij willen of kunnen hebben.

Maar ontopic: Ik kan eroverheen gelezen hebben, maar hoe lang speelt dit al? En ook belangrijk (denk ik), waren je ouders getrouwd/samenwonend of gescheiden? Ik denk dat dat best een groot verschil zou kunnen maken; als je vader nog niet zo lang overleden is en ze getrouwd waren kan het best rouwverwerking of stress -of een combinatie daarvan- zijn, lijkt me. (Natuurlijk kan dat ook als ze gescheiden waren, maar dan lijkt het me eigenlijk toch minder)

Ik bedoel niet echt samenwonen, maar meer daar gaan wonen om ff van je moeder af te zijn en alles voor jezelf op een rijtje te kunnen zetten.
meer bij je vriendin wonen net zoals je bijv. bij een andere goede vriend zou doen.

Hmm, ik heb hetzelfde met mijn vader, hoe het komt is een lang verhaal, het komt eropneer dat ik overal de schuld van krijg terwijl hij (volgens iedereen trouwens) de schuldige eigenlijk is, maar dan niet alleen van grote dingen maar ook van klein dingen.
Magoed, een jaar of 5 geleden, toen mijn ouders nog lang niet gescheiden waren en ik nog thuis woonde, ben ik er tijdens een ruzie vandoor gegaan.
Hij heeft zich hierna verontschuldigt en wonder boven wonder is het een hele lange tijd goed gegaan, en dat is bijzonder voor zo iemand als mijn vader.
Gelukkig zit ie nou lekker 25km ver weg en zie ik hem lekker weinig.

Sterkte......

[knijtert!]

KiDdO schreef op 21-10-2003 @ 15:05:
Ik bedoel niet echt samenwonen, maar meer daar gaan wonen om ff van je moeder af te zijn en alles voor jezelf op een rijtje te kunnen zetten.
meer bij je vriendin wonen net zoals je bijv. bij een andere goede vriend zou doen.

Dit zou opzich een goed idee zijn denk ik maar aangezien hij weinig mag van zn moeder zal hij hier ook wel problemen mee krijgen. En dit is een tijdelijke oplossing van zeer korte duur, want de ouders van zijn vriendin hebben er na 3-4 dagen ook wel weer genoeg van, tenzij hun zijn situatie weten en het ook als een goede oplossing zien, maar dan nog blijf je er niet langer al 2weken. En je zal ook een x terug moeten naar je moeder.

Praten is de beste oplossing natuurlijk, maar ik weet ook dat er bijna niets moeilijkers is om daar mee te beginnen en er voor te zorgen dat je niet te veel verwijten geeft, waardoor het weer tot ruzie uitloopt, en het nog erger word.

Lastige situatie, ik heb niet erg veel geholpen, maar succes

[FemmeLaRose]

Gecondoleerd met je vader. Ik weet precies hoe het voelt alleen ik was een meisje van 10 toen mijn moeder aan kanker overleed. Ben nu 18, duzz zo'n 8,5 jaar geleden. Sindsdien heb ik het ook erg moeilijk thuis, ik doe alles fout en mijn broertje van 2 jaar jonger doet alles goed. Hij spijbelt....krijgt een waarschuwing. Ik spijbel....krijg alles over me heen. Ik weet niet hoe dit precies kan, maar ik denk dat dit vaker voorkomt. Het kan zijn dat je misschien erg op je vader lijkt (qua innerlijk of uiterlijk) en dat je moeder daar moeilijk mee om kan gaan. Zelf lijk ik als 2 druppels water op mijn moeder. Wat er ook gebeurd ga er niet in geloven dat je alles fout doen en ga jezelf al helemaal niet onderuit halen. Het is nu erg belangrijk dat je iemand hebt met wie je kan praten. Een goede vriend of vriendin?? Je oma of opa?? Een broer of zus?? Of probeer er rustig met je moeder over te praten....ik zeg het eerlijk elke keer als ik 'normaal' met mijn vader probeer te praten komt er altijd knallende ruzie. Ik hoop dat het beter gaat bij jou. Als je er verder over wil praten ik hoor het graag van je.