Altijd het gevoel hebben dat jij diegene bent die contact zoekt.

[Pinkish Dress]

Ik heb bij de meeste van mijn vrienden altijd het gevoel dat ik diegene ben die contact moet zoeken. Dat, als ik geen afspraak met ze maak, we elkaar niet of nauwelijks zien. Ik vind dit best heel erg vervelend en het heeft zeker geen goed effect voor mijn zelfbeeld.

Hoe voorkom je dit? En zijn die vrienden het eigenlijk nog wel waard? Of moet ik wachten tot zij contact met mij opnemen?

[Toscane]

Misschien moet je het ze gewoon eens zeggen. Kan natuurlijk zijn dat zij denken van zij vraagt ons wel, of dat ze op de een of andere manier zelf geen contact 'durven' te zoeken.

Ik had het er laatst met n vriendin over en toen heb ik ook gezegd dak het gevoel had dat het altijd van mijn kant kwam en dat ik dat vervelend vond. Bleek dus dat zij het heel vervelend vond dat het zo liep en het op de een of andere rare manier steeds moeilijker vond om mij te bellen/ iets af te spreken.

Of misschien is het wel zo dat jij steeds net voordat zij contact met jou willen opnemen, jij belt. Misschien moet je gewoon eens afwachten en als dat niet uitpakt zoals je graag zou willen, dan er eens iets van zeggen.

Voorkomen kan je het denk ik niet echt, het sluipt erin en je kan mensen natuurlijk niet 'dwingen' met jou om te gaan. Dat hoeft uiteraard niks persoonlijks te zijn, maar misschien betekenen die mensen meer voor jou dan jij voor hen (alhoewel dat meestal toch nie het geval is) en dan is het de vraag aan jezelf of zij jou dan wel waard zijn. Maar ik zou zeggen.. praat er eerst eens over.

[FemmeLaRose]

Het hangt ervan af hoe lang je al geen contact met je vrienden hebt. Het kan zijn dat ze het erg druk hebben, maar (hoe hard het ook klinkt en ik snap als je het niet wil horen) het kan ook zijn dat ze geen behoefte meer aan je hebben. Bel ze of, sms, mail of schrijf een brief waarin je vraagt wat de reden is dat ze niks meer van zich laten horen. Als je dan echt niks van ze hoort zou ik ze achter je laten...ik heb dit een aantal jaren terug ook meegemaakt. Ik heb gezegd hoe het zat (persoonlijk, in het gezicht) daarna heb ik evengoed niks meer van ze gehoord, toen was ik het gewoon helemaal zat. Succes ermee....

Vind jij de frequentie en het aantal keren dat je contact zoekt met je vrienden, een maatstaf voor die vriendschap? Een heel wijze vriendin van mij zei ooit: ik heb liever dat je me éens per maand spontaan belt en dan leuk met me kunt babbelen, dan dat je me elke week belt alleen maar de vriendschap te bevestigen.

[Warsocket]

Pinkish Dress schreef op 31-10-2003 @ 19:54:
Ik heb bij de meeste van mijn vrienden altijd het gevoel dat ik diegene ben die contact moet zoeken. Dat, als ik geen afspraak met ze maak, we elkaar niet of nauwelijks zien. Ik vind dit best heel erg vervelend en het heeft zeker geen goed effect voor mijn zelfbeeld.

Hoe voorkom je dit? En zijn die vrienden het eigenlijk nog wel waard? Of moet ik wachten tot zij contact met mij opnemen?

heb ik ook maar dat boeit me niet zo
Ik ben meestal toch de drukste / spontaanste dus ik begin meestal een gesprek ofzo

het wordt pas erg als ze niks meer terugzeggen

[Pinkish Dress]

nare man schreef op 31-10-2003 @ 20:49:
Vind jij de frequentie en het aantal keren dat je contact zoekt met je vrienden, een maatstaf voor die vriendschap? Een heel wijze vriendin van mij zei ooit: ik heb liever dat je me éens per maand spontaan belt en dan leuk met me kunt babbelen, dan dat je me elke week belt alleen maar de vriendschap te bevestigen.

Ik vind dat je daarin gelijk hebt. Maar ik heb gewoon over het algemeen het gevoel dat ik altijd diegene ben die afspraken maakt. Vaak diegene die belt, smst of op andere manieren contact zoekt.

Ik heb het wel eens tegen een vriendin van mij gezegd. Zij vond eigenlijk wel dat ik gelijk had. De volgende dag wilde ze meteen iets gaan doen. Maar verder is dat ook weer afgezakt.

Dat gevoel heb ik ook, maar dat is in mijn geval ook niet zo verwonderlijk. De meeste van mijn vrienden en kennissen studeren zelf ook, in alle studentensteden van Nederland, en hebben hun eigen levens. Die denken echt niet elke dag of zelfs maar elke week aan mij, net zoals ik niet elke dag of week aan hen denk. Dat is een bekend verschijnsel, soms groeien vrienden gewoon uit elkaar.

Maar áls je met elkaar afspreekt en het klikt weer goed, ook na tijden elkaar niet gesproken te hebben, dan zit het goed. Dan zijn het echte vrienden.

[Pinkish Dress]

Warsocket schreef op 31-10-2003 @ 20:54:
heb ik ook maar dat boeit me niet zo
Ik ben meestal toch de drukste / spontaanste dus ik begin meestal een gesprek ofzo

het wordt pas erg als ze niks meer terugzeggen

Dat herken ik ook. Ik ben vaak diegene die veel praat en lekker druk doet. Mijn vriendinnen zijn over het algemeen rustiger. Een vriendin van me zei zelfs een keer dat ze tegen me op keek, over hoe ik met andere mensen omging. Dat zij dat ook graag zo zou willen doen. Maar dat dat voor haar gewoon erg moeilijk was. Dus ik weet ook wel dat zij het erg moeilijk vind om contact te maken. Maargoed.