Uit vanwege m'n depressie

[llosh]

ehm..ja..k had zo'n anderhalve maand een vriend...(k ben 17; hij's net 22) en k had em al binnen een week verteld dat k in een depressie zit...na 3weken ofzo wist hij ook dat k Prozac gebruik.
Nu heeft' ie het 2 dagen geleden uitgemaakt, omdat 'ie er niet mee kan omgaan, ook omdat 'ie mijn polsen heeft gezien...hij zegt wel dat z'n gevoel nog steeds hetzelfde is en dat'ie vrienden wil blijven enzo (blabla), maar hij zegt dat'ie me zo graag wil helpen dat'ie het niet meer aankan...hij maakt zichzelf kapot als 'ie met mij een relatie aangaat...maar dus blijkbaar niet als dat een vriendschappelijke relatie is...maar k heb em al gezegd dat'ie me helemaal niet kan helpen, en dat k dat ook niet van hem vraag....en het vreemde is dat hij zei dat z'n gevoel nog wel hetzelfde is, met andere woorden: hij wil me gewoon wel, maar niet als k depressieve klachten heb, maar dan denk k weer: jij wil iemand die niet depressief is, je wil MIJ niet, of hij wil mij wel, maar kan er echt niet mee omgaan dat k me zo voel en hij vind het echt heel naar om mijn pols te zien en dat snap k ook wel
k begreep het eerst wel , want k snap dat het heel moeilijk is voor iemand om met zo'n iemand goed te kunnen omgaan, maar k zit niet in een vreselijke depressie->dat k bij hem de hele tijd niet gezellig ben ofzo..we hebben gewoon lol enzo..verder heeft'ie er toch geen last van? k heb dus heel tegenstrijdige gevoelens en aan de ene kant wil k hem zo graag terug, want k weet dat het kan, maar aan de andere kant denk k ook: als jij niks durft aan te gaan in het leven omdat je dan denkt dat je teveel pijn gaat krijgen ofzo, dan ben k dus helemaal niet zo belangrijk voor je...en de dag voordat 'ie het uitmaakte zei 'ie nog: k ga het echt niet uitmaken , we komen er wel doorheen..k moet alleen ff nadenken...kweet het gewoon niet meer en k weet ook eigenlijk niet waarom k dit nou allemaal hier zit te vertellen
k wil alsjeblieft geen hele nare reacties want dat kan k echt ff niet hebben

[llosh]

er moeten aanhalingstekens na: k moet gewoon ff nadenken" ...

[In_stilte]

Ik snap dat dit heeel pijnlijk is voor jou, maar ik vrees dat er nu even geen oplossing is. Wanneer iemand om je heen heel erg met zichzelf in gevecht is, depressief is raak je bewust/ onbewust de mensen om je heen. Het lijkt me ook heel moeilijk om van iemand te houden die niet van zichzelf houd. Ik geloof wel dat hij heeel veel om je geeft, misschien zelfs zoveel dat hij er echt zelf aan kapot gaat.

De enige tip die ik kan geven is; probeer hem wat ruimte te geven, en neem hulp aan van mensen.... misschien dat het met de tijd beter zal gaan...

[Duifje]

precies wat In_stilte zegt. Ik begrijp jouw pijn bij deze situatie maar begrijp die van hem ook zeker. Het is lastig omgaan met iemand die over de negatieve kant van inziet. Wanneer dit je moeder/vader/broertje ofzo is dan is het vanzelfsprekend dat je ze steunt. Je houd immers diep van hen en zij zijn je basis.
Wanneer dit een vriendin is die je al tijden kent is dit ook vanzelfsprekend. Maar anderehalve maand is kort. En na 3 weken al met je neus op de feiten te worden gewezen terwijl jullie nog in de ontdekkings-fase zitten... Ik kan me idd goed voorstellen dat het voor hem mentaal net iets te veel gevraagd is. Jammer, dat wel.

[Sade]

Ik heb in een iets minder extreme maar soortgelijke situatie gezeten, en ik weet hoe moeilijk het is om het te 'trekken' als je vriend(in) het moeilijk met zichzelf heeft.
Depressie is iets van jezelf, dat kun je eigenlijk aan niemand uitleggen die het niet zo voelt als jij, en je vriend(in) kan je er ook niet bij helpen.

Misschien moet je wat je in je eerste post zei, ook eens tegen hem zeggen:

maar aan de andere kant denk k ook: als jij niks durft aan te gaan in het leven omdat je dan denkt dat je teveel pijn gaat krijgen ofzo, dan ben k dus helemaal niet zo belangrijk voor je...

Misschien moet hij daar eens over nadenken, en dan beslissen of hij je eigenlijk wel kwijt wil na zo'n korte tijd.

[llosh]

k wil jullie bedanken voor de reacties; k voel me nu al iets beter, maar k snap het nog steeds niet helemaal, ik laat het nu maar even rusten, wat k wel moeilijk vind, maar k denk dat dat nu ff het beste is.

[ilse]

mijn vriend zou het om die reden ook uit kunnen maken, snij dan niet in mijn polsen maar in mijn benen. maar heb juist steun aan hem... gelukkig vind het naar bvoor jou maar aan de andere kant kan het idd voor anderen heel zwaar zijn,..

[elledc]

Soms kan een relatie positief leven inblazen.
Ik denk dat je eerst bewust moet zijn van het feit dat niemand het zeer aangenaam vindt een relatie aan te gaan met iemand die (zwaar) depressief is. Dat merk ik ook bij mijn vriend, als ik het even minder zie zitten en een dip heb, dan wil hij er geen aandacht voor tonen, hij wil me begrijpen maar kan zelf moeilijk omgaan met mijn emoties. Als ik vrolijk ben, dan maakt dit hem ook vrolijk. Daardoor word ik onbewust positiever en denk ik soms bij mezelf dat het geen nut heeft weer (ongewild) een dipje te hebben en dan probeer ik me daartegen te verzetten.
Ik denk dus dat het eerst aan jezelf ligt iets aan je depressie te doen, probeer uit zijn liefde al het positieve te halen en als jullie echt verliefd zijn dan kan dit zeker helpen als geneesmiddel in de plaats van prozac of eender welk anti-depressiva.

[Boeing 747-400]

Ik kan me het van jullie allebei voorstellen. Het lijkt mij ook heel moeilijk om je te binden aan iemand die depressief is. Misschien is hij gewoon heel erg bang dat hij je door jou depressieviteit kwijt raakt, en dat wil hij niet, omdat het hem dan nog meer pijn doet dan de relatie in een vroeg stadium verbreken. Maar aan de andere kant kan ik me ook van jou voorstellen dat jij je zo in de steek gelaten voelt, en het idee krijgt dat hij niet echt om je geeft, alleen omdat je depressief bent.

Het lijkt mij een goed idee om eerst eens samen een hele goede vriendschapsband op te bouwen. Vrienden zullen er altijd voor je zijn. En als hij je dan wat meer leert kennen, en ziet hoe je echt bent, is er misschien wel nog een kans op een relatie. Wie weet ziet hij dan ook dat je depressie maar tijdelijk is (dat neem ik tenminste aan?).

[llosh]

mijn fiets stond nog bij zijn huis, dus k moest die nog ophalen....k had z'n moeder gebeld of k dinsdagochtend kon komen i.p.v. maandag, want k wou hem ff niet zien (hij moest dinsdag werken).
Dus ik kwam daar dinsdag aan en toen stond hij opeens in de deur...en hij zei echt bijna niks, dus ik denk dat er geen vriendschap inzit..het leek namelijk net of we ruzie hadden ofzo; hij wou me zelfs een fotolijstje met foto's van mij teruggeven (k had dit voor z'n verjaardag gegeven)->dit doe je volgens mij alleen als je met ruzie uit elkaar gaat..ik heb het overigens niet aangenomen
hij zei zelf wel dat'ie vriendschap wil, maar daar heb ik tot nu toe niks van gemerkt; hij negeerde me gewoon

[RockaholiC]

misschien weet ie gewoon niet helemaal hoe hij ermee om moet gaan. tis voor hem natuurlijk ook moeilijk..

[ilse]

misschien hoort het niet helemaal hier, maar ik zat af en toe in mijn benen te snijden. mijn vriend heeft mnou gezegd: als je dat doet, kom ik niet totdat het genezen is. ik schrok me dood, maar dat ik voor mij de perfecte houvast als ik het weer heel moeilijk heb... al denk ik dat het op een gegeven moment te moeilijk wordt om tegen te houden, maar dit is een manier waarop hij mij helpt...!!

[pinokio]

tsja, lastig meisje... Relatie met een depressief iemand is nou niet iets waar mensen voor in de rij gaan staan. Maar, aan de andere kant, het verrijkt je (als buitenstaander zeg maar). Ik zie zo iemand 'gewoon' als ieder ander iemand. Ieder persoon is uniek en heeft zn eigen blabla's. Tis en blijft lastig om er mee om te gaan. En die vriend van jou heeft blijkbaar zijn keus gemaakt dat hij er niet mee om kan gaan. Daar kan je nix aan doen. Sorry. Aan de andere kant, kan je misschien blij wezen dat je het hem in zo'n vroeg stadium al hebt verteld.. jullie zijn nog niet 'afhankelijk' van elkaar, zeg maar. Mocht het later zo zijn, dan zou het veel meer pijn doen. I think.

Het is een moeilijk iets. Kheb het zelf 2 keer achter mekaar meegemaakt, en het is niet leuk Daarvoor wilde ik er eigenlijk voorlopig ook maar niet weer aan beginnen, bang dat het weer zo zou zijn. Niet iedereen kan het aan, en niet iedereen zit er op de wachten, die denken bij een vriend/in alleen maar lang leve de lol. Tja, sorry dat je dan zo snel volwassen moet zijn en het niet alleen lang leve de lol is..

Meissie, wees blij dat je er nu achter bent. Ja, ok het is niet makkelijk om met een depressief iemand om te gaan, de drang om te willen helpen is soms zo heel erg groot. Ze willen er dan helemaal voor je zijn, en je helpen, maar komen er soms achter dat ze dat niet kunnen. Tis moeilijk.. Dat te weten, en tegelijk bij iemand willen zijn..

Zo is het tussen een ex van mij ook heel erg. Hij wil mij, heel graag, maar niet m'n klachten. We hebben 10 maanden samen wat gehad, en toen kon hij het niet meer aan. Nu, 1,5 jaar later zit hij toch wel van: ik mis je, en wil je heel graag terug hebben. En dat is heel moeilijk, te moeten beseffen dat het uitging om m'n problemen, en niet om mij. Khad liever dat het uitging omdat hij me haatte, en niet dat het uitging om m'n problemen terwijl hij nog steeds van me hield... *sigh*

DD

[Coral]

hmmm k heb ook ooit iets met iemand gehad een paar maanden en dat is ook uitgegaan omdat ik niet helemaal psychisch stabiel was. En hij kon dat totaal niet aan. Hij wilde liever iemand die stevig in dr schoenen staat. Najah, t heeft wel pijn gedaan. Vooral omdat ik al niet lekker in mn vel zat. Hij wilde eerst ook nadenken en zei ook van: 'misschien zit er later nog wel wat in, als jij je beter voelt'. Ik reageerde heel begrijpend, maar achteraf kan ik alleen maar boos zijn. Hoe heeft ie me kunnen laten vallen? Heeft ie ooit echt om me gegeven? Nu zijn we soort van vrienden, althans, dat waren we. Nadat t uit ging hebben we nog een aantal keren gepraat en een keer kon ik bij em uithuilen omdat t totaal niet ging. Vervolgens hebben we diverse keren het contact verbroken. Nu spreken we elkaar wel weer, maar op een heel andere manier.. Zo afstandelijk.. Gelukkig ben ik er wel vrij snel overheen gekomen

Sorry, ik kan je verder geen tips geven oid. Ik kan je alleen maar heel veeeel sterkte wensen!

[llosh]

ja ik had eerst ook veel begrip, maar nu ook heel veel boosheid
k heb nu zoiets van: je gelooft gewoon niet in me en idd k had liever dat'ie het had uitgemaakt omdat'ie gewoon niet leuk genoeg vond of zelfs haatte, dan om mijn problemen. Ook denk ik weer: jij wil alleen maar mensen zonder problemen, want als je echt bij iemand wil zijn, vlucht je niet weg voor pijn...maar blijkbaar dus wel
k bedank jullie weer voor de laatste reacties, want het zet me wel aan't denken en k denk dat ik het nu maar laat, maar ik vind dat wel heel moeilijk. Ik wil hem aan de ene kant zo graag terug, maar aan de andere kant helemaal niet want k heb liever iemand die er voor mij is ofzo
heeeel erg bedankt...k heb nu een instelling van: k kom er nog wel; misschien doe'k nu wel meer mijn best om nog beter te worden dan voorheen (niet voor hem, maar voor mijn toekomst, omdat k zie wat er anders met me gebeurt)
groetjes en nogmaal thanxxxxx