De Nationale Haat Roos Dag

[juliettebinoche]

Met een goed gemoed en een lekker gevoel sta je op en ga je op je fiets zitten. Er is niets bijzonders aan de hand, het weekend was eens op prettige wijze gevuld met vriendschappelijke uitgaande avonden en je lust tot leren is op magische wijze lichtelijk toegenomen.
Maar dan ga je het schoolgebouw binnen en haast je je naar het eerste lesuur. Engels, met mevrouw Dees. Al je vrienden houden zich geheel afwezig tijdens deze les en dus ben je gedwongen om in je eentje doelloos voor je uit te staren; een handeling bij veel leerlingen bekend. De bel gaat en je waggelt als waar kuddedier achter de massa aan.
Duits, is het dit uur. Met meneer Poppema, een redelijk sadistisch ingestelde man, maar meestal leer je nog wat tijdens zijn lessen en het zeldzame verschijnsel van aardigheid uit zich meestal bij jou. Met andere woorden: voor Poppema koester je geen anstige gevoelens. Maar je hebt een spreekbeurt, samen met Elise. Een Duitse spreekbeurt over Zwitserland.
Al twee groepjes zijn geweest en dan, met een donkere onheilspellende blik, kondigt Poppema aan dat jullie maar moeten. Met een brok in je keel sta je op, je handen grijpen zich verwoed vast in de drie dunne blaadjes die als ondersteuning zouden moeten dienen. Waarom? Je wilt dit helemaal niet! De angst grijpt om zich heen. Je keel wordt stroef, je ziet de toeschouwers verlangend naar je staren, je merkt zijn doordringende kleine varkensoogjes op en je slikt. Je wilt niet, maar je moet. Je wordt gedwongen al je principes opzij te zetten en gewoon een Duits spreekbeurt te houden.
Onwillend schraap je je keel, kijk je vluchtig het lokaal in en begin je langzaam, twijfelachtig en onzeker je verhaal te doen. Je mooie Duitse spraak gaat verloren in de spanning en angst, de mooie woorden worden vervormd door je bibberende stem en alle uitstraling die je had, wordt opgezogen in een nihilistische wereld van het Niets. Van het Niet-Kunnen, van het Je Moet Presteren Anders Is Het Fout.
En zo voel je je dan ook. Je wilt snel praten, want hoe sneller je praat, des te eerder is deze hel op aarde voorbij. Maar dan onderbreekt hij je, de leraar waar je normaal niet bang voor was. Maar iets in zijn houding, zijn blik en zijn woorden, zegt je dat je bang moet zijn. Heel erg bang. En dat ben je dan dus ook. Heel erg bang.
Hij becommentariseert je verhaal. Hij zegt dat niemand het snapt. Dat je niet zomaar iets klakkeloos van je blaadje dient op te lezen. Maar dat klopt niet, want je kende je verhaal, je was zelf heel selectief te werk gegaan om een kwalitatief goed verhaal neer te zetten. Maar als hij tegen je praat, krimp je ineen en zeg je maar niets. Want opkomen voor jezelf, dat hoort toch niet? Je kan beter stil en snikkend in een hoekje gaan zitten. Dat is mijn tactiek.
Als uiteindelijk je verhaal voorbij is, wil je huilen, gillen en wegrennen. Want hoe kan zo'n zielloze man jouw lieflijke en onschuldige persoontje zo aanvallen? Want jij hebt hem toch niets aangedaan? Je hebt zelfs nog van hem gehouden, in een grijs verleden. En dan krijg je dit ervoor terug.
En als hij dan nog boven je oefeningen 'Walgelijk slecht' neerzet, is de maat vol. Nooit wil je deze man meer zien, spreken of horen. Je walgt van hem. Omdat hij je tot waanzin drijft. Want je bent slechts een leerling, die educatie nodig heeft, terwijl hij vol duistere gevoelens geniet als het fout gaat. Dan wordt je uitgelachen, belachelijk gemaakt en dan ben je niks meer.
Ben ik even blij dat ik Nederlands ga studeren.

Maar Roos leeft nog steeds...

[Flshman]

Inderdaad ja, als ik terug denk aan dit soort momenten kan ik niets anders dan instemmend 'ja' knikken..

Leuk stukje (het stukje, niet het beschreven)!
Het oh-zo-vaak herhaalde thema 'school' beschrijf je goed, zonder al die cliché paden te bewandelen die al zo vaak zijn ingeslagen. (Volgens mij staan er wel een paar komma's te veel en te weinig, maar niet storend, en nu kan ik ze ook niet meer vinden, laat dus maar )

[Weylyn]

prima stuk, geen commentaar.

dat is zeldzaam, meestal heb ik wel iets aan te merken. Ben ik ziek?

[Rareman2]

Ook ik vind het een mooi stukje! Goed beschreven!!
Alleen heb ik 1 kleine opmerking: Op het eind heb je voor mijn gevoel 2 slotzinnen: "Ben ik even blij dat ik Nederlands ga studeren." en "Maar Roos leeft nog steeds..." Ik zou er hier eentje van uitkiezen en als laatste zin gebruiken, maar niet allebei. Die 2e zin is nu een beetje teveel. Maar dit is wel mierenneukerij hoor!

[juliettebinoche]

Rareman2 schreef op 26-11-2003 @ 17:24:
Ook ik vind het een mooi stukje! Goed beschreven!!
Alleen heb ik 1 kleine opmerking: Op het eind heb je voor mijn gevoel 2 slotzinnen: "Ben ik even blij dat ik Nederlands ga studeren." en "Maar Roos leeft nog steeds..." Ik zou er hier eentje van uitkiezen en als laatste zin gebruiken, maar niet allebei. Die 2e zin is nu een beetje teveel. Maar dit is wel mierenneukerij hoor!

Dit komt uit mn blog, en "Maar Roos leeft nog steeds..." is daar gewoon mn standaard slotzin/ uitsmijter. Vandaar.

[Rareman2]

Oh sorry, dan heb ik niks gezegd