Sarah

[Vogelvrij]

Ik had graag dat jullie even kritisch keuren Vooral qua zinsbouwfouten en zo. Hier is het begin:Een
Geschreven op 12-10-’03, 15.03

Hallo Dagboek!

Wie had dat nog eens gedacht, dat ik, Leni, een dagboek zou beginnen. Altijd heb ik gezegd dat ik daar nooit aan zou beginnen, omdat mijn leven veel te saai daarvoor is. En nu heb ik er toch eentje, juist omdat mijn leven zo saai is. Ik heb echt een verveeldag en toen ik deze dagboeksite op het Internet tegen kwam heb ik er uit lamlendigheid maar eentje geopend. (Open je eigenlijk wel dagboeken, of maak je ze?)
Eigenlijk weet ik niet eens wat ik erin moet zetten. Zal ik me dan eerst maar even voorstellen?
Mijn naam is Leni, ik ben vijftien jaar en ik woon in een erg klein dorpje waarvan ik de naam niet zal noemen. Ik verwacht niet dat iemand zin heeft dit te lezen, maar ik zal voor de zekerheid toch maar niet al te persoonlijke feiten typen. Goed, wat kan ik verder nog zeggen? Ik zit in 4VWO, doe Economie & Maatschappij en houd van computeren, basketballen en lezen.
Ja, ik klink saai en dat ben ik ook. Het ergste is misschien nog wel dat het me niets kan schelen.

Groetjes van Leni

Twee
Geschreven op 14-10-’03, 20.17

Hallo Dagboek,

Goh, ik had zondag echt een verveeldag, zeg! Normaal ben ik wel wat vrolijker, hoor! En zo saai is mijn leven nu ook weer niet, gisteren hadden mijn vriendinnen Jessica en Marieke afschuwelijke ruzie en vandaag heb ik een nieuw meisje in het dorp ontmoet. Nou ja, niet echt ontmoet, maar wel gezien. En ik weet eigenlijk ook niet ofz ze hier is komen wonen. Misschien was ze wel bij iemand op bezoek of zo, ik weet het niet. In ieder geval heb ik toen ik naar huis fietste een onbekend meisje gezien. Dat komt niet zo vaak voor want, zoals eerder vermeld, ik woon in een zeer klein dorp.
Ze zag er vreemd uit. Vreemd klinkt niet erg aardig, maar ik bedoel enkel dat ze er wat verwilderd uit zag. Een beetje als een indianenmeisje, met twee lange, zwarte vlechten, een rode jurk en een zwart jasje. Ik denk dat ze ongeveer even oud was als ik.
Nu ik dit nog eens overlees bedenk ik me dat het wel erg triest zal overkomen, als dit het hoogtepunt van mijn dag was. Misschien had ik toch beter over die ruzie kunnen schrijven. Maar eigenlijk interesseert me dat niet zo, ze moeten het zelf maar uitzoeken. Of dat meisje met wel interesseert? Ja, op een bepaalde manier wel, maar ik kan niet goed uitleggen waarom. Bovendien moet ik huiswerk gaan maken.

Groetjes van Leni

[Type]

hint: gooi er snel spanning in, want ik denk niet dat iemand verder gaat lezen dan "drie" als het zo door blijft gaan

Zinsbouw is wel goed, in ieder geval, ik heb geen fouten gemerkt...

[Vogelvrij]

Drie
Geschreven op 17-10-’03, 15.32

Beste Dagboek,

Ik heb vakantie! Hoera, hoera, hoera!
Verder heb ik eigenlijk niets te melden, sorry!

Groetjes van Leni
Vier
Geschreven op 18-10-’03, 19.10

Hallo Dagboek,

Vandaag heb ik dat meisje weer gezien. Ze had nog precies dezelfde kleding aan. Ik vraag me af waar ze vandaag komt en of ze wel een huis heeft. Begrijp me niet verkeerd, maar ze zag er slecht uit. Volgens mij had ze al een tijd geen fatsoenlijke maaltijd en douche gehad. Ik heb medelijden met haar en tegelijkertijd ben ik ontzettend nieuwsgierig. Ik was op weg naar Nele toen ik haar zag en heb hoi geroepen, maar ik geloof niet dat ze me hoorde.

Trouwens, ik heb Nele deze site gegeven dus nu kan ze mijn dagboek lezen. Dat vind ik wel leuk, anders lijkt het zo zinloos, hè? Als ik vroeger een dagboek bijhield stopte ik daar altijd vrij snel mee omdat dat ding nooit iets terug zei. Ik bedoel… Het is fijn om dingen van je af te schrijven, maar het is nog veel fijner als iemand die dingen leest en je kan helpen.
Hm, ik ben een beetje vaag bezig, maar het komt erop neer dat ik hoop dat ik dit dagboek niet snel ga verwaarlozen.

Groetjes van Leni

Vijf
Geschreven op 20-10-’03, 11.15

Hallo Dagboek!

Je gelooft nooit wat er gisteren is gebeurd. Zei ik vorige week dat ik een saai leven leid? Ik had het mis, ongelooflijk mis. Ik voel me alsof ik in een urenlang durende achtbaan zit en heb vannacht ook nauwelijks geslapen. Ik voel me duizelig, opgewonden, bedroefd en gelukkig tegelijk. En dat terwijl er niet eens zo veel is gebeurd, ik begrijp het ook niet helemaal.

Ik was gisteren alleen thuis, mijn ouders waren de hele dag naar vrienden toe. Op het begin van de middag ging ik de post halen. Ineens stond ze voor me. Ik schrok even maar daarna glimlachte ik en zei ik haar gedag. Van dichtbij kon je pas goed zien dat ze er nogal verwilderd uit zag. Haar grote, bruine ogen vielen extra op in dat magere gezichtje en je zag het vuil bijna in haar haar zitten. Toch zag ze er mooi en lief uit, gek eigenlijk. Ze is van mijn leeftijd, maar toch vertederde ze me een beetje.
Ze zei niets terug, glimlachte alleen een beetje en keek me recht aan. Ik wist niet goed wat ik moest doen. Gewoon naar binnen gaan leek me ronduit onbeschoft, maar ik had ook geen zin om daar in de kou te blijven staan.

Nog geen vijf minuten later zaten we in de keuken. Ja Dagboek, ik ken alle verhalen en ik weet dat het absurd is om een wildvreemd zwijgend meisje mee naar binnen te nemen. Maar toen ze me zo smekend aankeek en met haar ene hand over haar buik wreef en met de andere mijn pols vastgreep, kon ik niets anders dan knikken en haar meenemen naar de keuken.
Ik heb haar gevraagd hoe ze heette en waar ze vandaag kwam, maar ze reageerde niet. Ze heeft al die tijd dat ze binnen was, een half uur ongeveer, geen woord gezegd.
Misschien kan ze niet praten, of spreekt ze een andere taal. Het kan ook zijn dat ze doof is, ik weet het niet. In ieder geval heeft ze twee boterhammen en drie glazen melk gedronken. Samen zaten we aan de keukentafel, beide nogal onzeker. We vertrouwden elkaar niet volledig, maar de sfeer was toch niet onaangenaam. Onwennig, dat is waarschijnlijk het juiste woord.

Toen ze klaar was met eten zette ze haar glas en bord op het aanrecht, waste ze haar handen en gezicht en keek me daarna aarzelend aan. Ik gaf haar een handdoek en voelde dat ze iets wou zeggen of doen, maar dat ze het niet kon. Ze glimlachte en gaf me de handdoek terug. Tegelijkertijd duwde ze met haar hand mijn bruine haar naar achteren en kuste ze me op mijn mond. Natuurlijk schrok ik even, maar om eerlijk te zijn was het niet echt vervelend. Ze keek me daarna een beetje vragend en onzeker aan en ik zei dat het goed was. Ik denk dat dit haar manier was om me te bedanken, omdat ze het niet met woorden kon doen.

Je ziet Dagboek, mijn leven is toch niet zo saai als ik eerst dacht. Er gebeuren vreemde dingen waardoor ik erg in de war raak. Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Ik weet wel dat ik razend nieuwsgierig ben!

Groetjes van Leni