Het was alsof er niets aan de hand was. Toen we haar kamer binnen kwamen zag ik de kussens op de vloer liggen. Onze kussens, waar we altijd in zaten als het slecht weer was. Waar we praatten over alles wat we hadden meegemaakt. Het was warm in haar kamer. Ik keek naar het bed. Daar lag ze. Ze was wit, maar had zweetdruppeltjes op haar voorhoofd. Even gingen haar ogen open en ze wenkte ons. We moesten bij haar komen. Ik was niet bang voor haar, maar toch aarzelde ik even toen ik naar haar toe liep. Maar Bart gaf me een duwtje in mijn rug. Voorzichtig gingen we zitten.
“Ik ga dood. Maar ik wil het niet. Ik wil bij jullie blijven.” Ze sprak de woorden zacht uit. Het kostte haar moeite, dat zagen we. Vertwijfeld zaten we aan haar bed. Ik pakte haar hand voorzichtig beet. Een klamme hand. Ze had koorts. “Je haalt het wel”, zei Bart dapper, maar ik hoorde hem slikken. Hij had de moed ook opgegeven. Niemand geloofde meer in een goede afloop en we waren hier om afscheid te nemen. Joost gaf haar een zachte zoen op haar mond. “Ik hou van je, Sanne.” Hij slikte en wreef over zijn ogen. “En ik zal je echt nooit vergeten.” Ze deed haar ogen weer open en we zagen een glinstering. “Ik ben niet bang om dood te gaan. Maar..” Haar woorden stokten. Ik wist wat ze wilde zeggen. “We zullen je nooit vergeten, Sanne.” Ze glimlachte. “Christine, je bent mijn beste vriendin.” Toen deed ze haar ogen dicht en sliep in.
Ze is nooit meer wakker geworden.
Slaap lekker, lieve Sanne
__________________
Hm... Larstig... ;)
|