Een supergedicht, maar dan eigenlijk wel tot het einde van de eerste strofe. De eerste strofe op zich vind ik het gedicht vormen, de kern, de woorden die mij bijblijven, het bééld dat me bijblijft. Inderdaad, het horen van de bomen. Die zekerheid, dat ze er toch wel staan, of je nou wel kijkt of niet.
het is niet dat wat je waarneemt maar
de vrede in het gevoel
Echt een voltreffer.
Daarna zwakt het gedicht af. Je gaat teveel analyseren. Ik moet dan voor het eerst regels twee keer lezen voordat ik snap wat er staat. Op zich is dat niet verkeerd, maar je eerste strofe is zo treffend in al zijn eenvoud.
Ook erg jammer dat je in de allerlaatste regel opeens alsnog een doelgerichte "jij" plaatst.
Kortom, mijn tip: houd dit gedicht bij de eerste strofe, en bewaar de tweede strofe zeker voor nadere uitwerking. Maar hier past ie niet echt.
Dit alles is dus enkel mijn mening

Maar wel een mening waar ik 100% achter sta en niet zomaar even heb verzonnen

Hulde voor je mooie, haast laconieke inzichten die je op de juiste lichtzinnige manier verwoordt! Echt goed!