Psychische zelfbeschadiging.

[Scatterheart]

Het is niet het goede woord, mijn sociale psychologie boek noemt het ook wel self-handicapping, maar zoals ik het schreef in de titel, zo voel ik het zelf.

Ik vraag me af hoeveel mensen dit nog meer doen. Ik doe het al zolang ik het me kan herinneren. Ik heb mezelf nooit gesneden of lichamelijk meer pijn dan nodig gedaan (komt vast door mijn totale desinteresse voor alles wat met lichamelijke gebeurtenissen samengaat, ben er nooit van onder de indruk). Maar ik maak het mezelf altijd moeilijk in mijn hoofd, zo moeilijk dat ik er regelmatig van kokhals, mezelf opsluit in badkamers en dan daar op de grond huil totdat ik in slaap val.

Toch doe ik het iedere keer weer. Ik ga relaties aan, al weet ik dat ze me afbreken, alleen maar om de pijn van uitmaken te voelen. Ik maak mezelf regelmatig helemaal tureluurs met een stem in mijn hoofd die me ervan verzekerd dat alles negatief gaat aflopen. Ik maak ruzies, alleen maar om die adrenaline te voelen en te kwaad te kunnen zijn. Ik zoek alles van mijn vriendjes' exen op, tot details, tot actiefilmpjes, tot mails, tot MSN-logs, alles, om zo maar de snijdende pijn te kunnen voelen. Ik zeg nooit, bijna nooit, wat ik echt wil, om zo teleurgesteld te worden.

En het rare is, dat ik het op een bepaalde manier kennelijk prettig vind, zo neem ik aan. Ik heb er in ieder geval nooit de neiging gehad om te stoppen.

heb ik ook wel een beetje, alleen in mindere mate als jij...

*srry nutteloze post*

[Dreamerfly]

Heb je enig idee waar het mee kan samenhangen "dat je dit doet"?

Als ik je verhaal zo lees, lijkt het alsof je jezelf psychisch pijn wil doen/moeilijk maken, om die pijn maar weer te (kunnen) voelen; dit bereik je dan door b.v. die ruzies, "verkeerde" relaties aan te gaan.....

Ik vraag mij af wat hier "onder" zit. Wat maakt het dat je dit doet?, waarom wil je die (psychische) pijn voelen?.(zijn er dingen in het verleden die zijn gebeurd, waarmee dit kan samenhangen?)

Waar hangt het "prettig vinden" mee samen denk je?

[Nona]

Zolang het goed gaat mag dit wat mij betreft.

Ten eerste: in een college werd mij laatst verteld dat self-handicapping is dat je vertelt dat wat je gaat doen wel slecht zal gaan omdat... Je geeft dan van tevoren al een excuus voor het geval wat je doet (bijvoorbeeld een praatje houden voor een groep) niet helemaal naar wens verloopt.
Maar misschien zijn er meedere vormen van self-handicapping.

Iedereen doet wel eens iets dat later pijn zal doen. Tegen beter weten in soms, maar ook wel eens zonder de bedoeling er later spijt van te krijgen.
Merk je dat je het expres doet, als je weer iets aan gaat dat later kwetsend is? Of lijkt het voor jou op het moment dat je eraan begint dat het een prima idee is?
Waarom wil je die pijn voelen? Ik neem aan dat het nu niet al te lekker voelt. Heb je er achteraf spijt van, of op het moment dat je die pijn voelt?

Hm, ik weet het niet zo...

[Scatterheart]

Nou, het is toch wel redelijk absurd dat ik (xrated) foto's van exen kijk, mezelf half in de verzakking huil en mezelf vervloek dat ik dat deed, omdat het pijn doet, en het vervolgens een half uur later weer doe. Vind ik.

Waar het mee samen hangt? Zelfmedelijden? Angst? Ik weet het zelf niet altijd zo goed.

[leucomelas]

*knip*

<edit by Quiana> Zoals Kruimel al zei; zolang het goed gaat blijft hij open, lijkt me een goed plan om posts over 'lichamelijke am' hier achterwege te laten. (is overigens geen verwijt oid naar jou toe, hoor. )

[Not for Sale]

Vroeger ging ik vaak expres verdwalen, en expres vriendschappen verpesten. Ik herken het dus wel een beetje.

Ik doe wel een beetje wat jij doet, mezelf helemaal negatief de grond in boren en dingen doen waar ik spijt van krijg, wat jij zegt, foto's kijken bijvoorbeeld, dingen zo lang in m'n hoofd laten malen over wat ik ooit verkeerd heb gedaan dat ik doordraai, dingen herlezen van wat ik geschreven heb, waarvan ik weet dat het me pijn doet.
Ik heb geen idee waarom ik dat doe, misschien wil ik die pijn die het me eerst deed opnieuw beleven.
Doordat ik heel negatief over mezelf denk op sommige momenten kan het natuurlijk ook komen, als extra bevestiging zegmaar van dat ik stom, dom, lelijk, achterlijk of wat ook ben. Dat vind ik dan nog stommer van mezelf en zo zit je in een vicieuze cirkel.
Dat ik dit nu zeg, is eigenlijk een beetje uitzonderlijk, want dat heb ik nog nooit gezegd of toegegeven aan mezelf

[Jordi]

Dit topic lijkt hier volgens mij wel een beetje op, is alleen wat minder extreem:
http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=651204

Weet je wat ik niet helemaal snap hè? Waarom doen mensen zichzelf moedwillig pijn zonder daar verder een doel mee te hebben? Ik kan me best voorstellen dat ik af en toe iets zou doen waarvan ik weet dat het me pijn gaat doen, maar dan heb ik daar wel een reden voor (en die is niet dat ik gewoon pijn wil hebben ofzo).
Als iets je pijn doet en verder geen doel heeft, dan doe je het toch gewoon niet? (lijkt mij) Tenzij je dat fijn vind ofzo. Maar ik snap dit eigenlijk echt niet, want uit dit topic maak ik ook op dat je het vervelend (waarschijnlijk understatement) vindt dat je dit blijkbaar doet. Dus waarom doe je het dan?

O ja, en misschien moet je hulp zoeken (ik weet niet of je dat al doet), want die dingen die je beschreef lijken me niet echt gezond...

Sterkte iig!

[//ItsJustMe\\]

is het niet een gewoonte (geworden)?

Datgene wat je kent is prettiger als het risico van het onbekende?

[Redhair]

ej

heb even een vraagje, weet iemand dit? iemand die je kent?
(vrienden, ouders.) en ga je naar een psycholoog? Want dat lijkt me wel beter
succes!

[Scatterheart]

Nee, niemand weet het en nee, ik ga niet naar een psycholoog op dit moment. Het is niet zo dat ik mezelf elke dag pijn doe, het is ook geen verslaving, het komt in opwellingen. Verder functioneer ik helemaal prima, heb vrienden, een sociaal leven, een vriend, een kamer, een studie, een kat, een bijbaan en ik heb ook geen minderwaardigheidscomplexen in die zin.

Zolang ik me in 90% van de tijd gewoon fijn voel, ga ik niet (weer) naar een psycholoog.

Bloempjuh: Dat is het denk ik.

[leucomelas]

bloempjuh schreef op 06-01-2004 @ 14:16:
Dit is helemaal niet wat er bedoeld werd, en door dit soort berichten gaat het topic ws dicht, wat zonde zou zijn.

sorry...

[Miracle]

topic titel aangepast

[Órelindë]

Ik weet niet in hoeverre dit berichtje gaat helpen, maar ik ga het toch maar posten...

Ik hbe het zelf ook een beetje. Ik ben me er niet zo bewust van als jij en ik doe het ook niet zo "erg" als jij, maar ik ken het gevoel heel goed. Ik heb het vaak met mijn "vriend". Ik ben vaak heel erg bang dat hij me in de steek laat en heb vaak zo iets van; ga maar bij me weg. Laat me maar in de steek. Op dat moment dat ik dat denk wil ik ook echt dat hij bij me weg gaat. Nu ik er over na denk heb ik er denk ik wel een verklaring voor. Ik denk dat ik een soort van bevestiging van mijn gevoel wil. Ik ben bang en denk dat hij me in de steek laat. Als hij dat echt doet, dan heb ik gelijk en ben ik inderdaad stom en wil hij inderdaad iemand anders liever dan mij. Ik denk dat het in mijn geval ook een soort van reden is om dan verdrietig te kunnen zijn. Ik zoek een aanleiding ofzo? Ik weet niet of dit een nuttige post is of niet, maar misschien kun je er over nadenken, misschien heb je er wat aan. Sterkte in ieder geval. En je hebt geen pijn nodig om te (over)leven, het kan prima zonder!

Liefs,
Riëlle