Vervelende labiele ouder(s)

[juliettebinoche]

Argh.
Op dit moment dus, heeft mijn moeder weer zo'n labiliteitsaanval. Ze slikt er al jaren dingen (lees: pillen) voor enzo, maar ze is echt niet goed. Ze kan vooral niet tegen harde geluiden, buitenspelende kinderen en andere 'alledaagse' vormen van irritatie. Vaak gaat ze erbij ook nog aan het drinken en dan wordt het helemaal leuk. Nu ben ik dus ook enig kind, ik heb geen broer of zus die precies begrijpt hoe het zit.
Vroeger toen ik jong was, was zo'n aanval natuurlijk verschrikkelijk. Want je hield van je moeder en zij hoorde jou te troosten en niet andersom.
Maar nu heb ik er in principe niet zo'n moeite mee, behalve dat ze ten eerste wegvlucht als ze zo'n aanval krijgt (bijvoorbeeld toen er mensen op bezoek kwamen, en ik maar moest verzinnen waar mijn moeder was) en zoals ze nu doet. Ze zit pissig op míj te worden, omdat 'ik' zogenaamd weer alles gedaan heb.
En dat is gewoon niet zo. Ik zit de hele dag braaf mijn pws te maken en doe helemáál niets. (Er zit een kind op dr werk waar ze niet goed van wordt, en de buurjongen reed vanavond met de motor langs. Daar krijgt ze dus zo'n aanval van.)
Zo haalt ze zich altijd stomme dingen in dr hoofd en geeft ze me vaak de schuld.

De volgende morgen is ze dan opeens weer poeslief en normaal. Als ik dan een keer zoiets zeg dat mijn jeugd niet normaal was, gaat ze zitten zeuren 'dat dat toch echt niet zo is' enzo. Terwijl het wel gewoon zo is. (En terwijl zíj altijd degene is die zegt dat ik niet goed in mijn hoofd ben enzo. )

Nouja. Ach. Ik vroeg me af of er mensen zijn die dit soort dingen herkennen. Of 'oplossingen' hebben ofzo.

[Quiana]

Dit is misschien wel een dooddoener en ook niet echt een oplossing.
Maar ik denk dat je 'moet' proberen er boven
te staan. Als ik het zo lees, kan je moeder er ook vrij weinig
aan doen...

..Wat niet betekent dat er geen rekening met jou gehouden
moet worden ed. Maar het is vaak moeilijk om redelijkheid
ed te krijgen... Ik denk ook niet dat je dat altijd mag/kan
verwachten.

Erboven staan is moeilijk, zeker omdat het jou ook iets doet.
Krop irritaties ed iig niet op... Kan je er met je vader over
praten?

Ik herken het overigens wel. Mijn moeder was zwaar depressief
en had oa ook last van wisselvallige, moeilijke buien.
Huilen/automutileren, schreeuwen/ruzie maken om niks,
maar ook opeens heel aanhankelijk en liefdevol doen.

Moeilijk, en ik kon er ook niet echt mee omgaan. (weglopen,
proberen te negeren enz) Wat dat betreft kan ik je niet helpen
met goeie ervaringen oid. Maar je bent iig niet de enige.

[bloemkool]

herkenbaar.
gisteren met mn ouders "rond de tafel" gezeten.
ze zeiden dat ik vaak boven op mn kamer zat, te weinig bij hen zat. als mijn vriend op bezoek is (dat mag maar 3 avonden per week meer niet) dan moeten we per se beneden blijven zitten, bij mn ouders.
nu heb ik geen hekel aan mn ouders....nouja ik had geen hekel aan ze. maar telkens als ik een stap in de huiskamer zet begint mn moeder te schreeuwen dat ik dit en dat moet opruimen. als ze t gewoon zegt doe ik het ook, dus t is niet dat ik niet luister. ook help ik in de huishouding mee, dek sochtends vroeg de tafel voordat iedereen wakker is, doe klusjes etc.
dus ik zeg "als je niet meteen schreeuwt als ik bij jullie ben, dan wil ik best vaker beneden zitten"

met mn pa viel gelukkig te praten, mn moeder is dus gewoon overspannen, zei ze uiteindelijk. maar ik snap toch echt niet waar dat mens het lef vandaan haalt om mij dan uit te schelden en te schreeuwen. echt schreeuwen, dus niet streng praten ofzo.

gelukkig heb ik een onwijs lieve vriend waar ik steun aan heb (mn pa is wel oke hoor, die schreeuwt niet en slaat ook niet, me ma wel trouwens)

hopelijk heb jij ook zo iemand, waar je bij terecht kunt. ik heb ook een paar aardige klasgenoten die ervan weten.
verder zit ik elke ochtends (heb alleen smiddags school) bij mn vriend, zodat ik hem toch nog genoeg zie en thuis zitten is niet uit te houden natuurlijk.

[bloemkool]

wat ik ook herken in je verhaal is dat je ma zegt dat jij niet goed bij je hoofd bent. dat doet mijn moeder dus ook.
ik probeer gewoon veel weg te zijn van huis, ik wordt in maart 18, ik wil echt zo snel mogelijk op mezelf, maar dat kost ook geld....mn vriend had ook problemen thuis maar zit nu in een apartement gelukkig.

sterkte met alles, denk eraan dat je niet de enige bent, en dat er een tijd komt dat je op jezelf kunt, zoek steun bij vrienden, praat erover, doe ik ook!
succes