Moet dit echt even vertellen...

Mijn opa was al een lange tijd ziek... hij is 2 weken geleden opgenomen in het ziekenhuis (Voor de 4e keer in een half jaar) Omdat hij het 's nachts weer zo benauwd had... In het ziekenhuis werd hij toen helemaal niet goed... Hij is die nacht zelfs gereanimeerd en dachten dat hij de ochtend niet zou halen...

Hij heeft het toen nog wel gehaald maar kreeg veel medicijnen, lag aan de beademing en werd in een kunstmatige coma gehouden omdat er op deze manier niet te leven viel... Het ging elke dag een stukje beter... Elke dag een vermindering van de hoeveelheid medicijnen die hij kreeg... en van de beademing omdat hij dat zelf weer zou meoten gaan kunnen... Na een week hebben ze de slaap medicijnen gestopt en is hij na 2 a 3 dagen wakker geworden... Hij kon niet praten want hij had allerlei snoeren door zijn mond maar wel reageren... Toen we vroegen of hij pijn had knikte hij bevoorbeeld hevig nee...


Sinds 2 dagen geleden stopten ze in het ziekenhuis zijn beademing omdat hij dat zelf weer kon... wel moeilijk maar het ging... Toen is hij naar de hartbewaking gegaan... vanaf dat moment ging het steeds slechter met hem... hij reageerde nog amper op dingen en zijn ogen leken leeg te zijn...

Vanochtend kwam er een dokter kijken naar mijn opa om te zien hoe het met hem ging en wat onderzoeken te doen... mijn oma en stiefmoeder zaten op dat moment even in een kamertje te wachten... al gouw werden ze er bijgeroepen en werd er tegen me oma gezegd... dit is een aflopende zaak... geef hem maar een seintje dat hij kan gaan... Mijn oma is toen op hem in gaan praten, en heel langzaam is hij toen weggezakt..

Ik werd om half 1 wakker... een kwartier later keek ik op mijn telefoon en het bleek dat ik 3 oproepen had gemist... en 2 voicemail berichten... Ik luisterde mijn voicemail af en hoorde mijn stiefmoeder die mij vertelde dat mijn opa zojuist was overleden... Meteen raakte ik in een soort paniek aanval... ik begon te huilen en te huilen en kon neit meer stoppen... Ik was zo ontzetten kwaad op mezelf... Ik zou eigenlijk vrijdag avond naar hem zijn toeggaan als een soort van verrassing... Maar omdat ze zeiden dat het weer wat beter met hem ging zei ik, ik kom ma. avond dan wel want dat komt beter uit... Mijn stiefmoeder had dat toen vorige week aan hem verteld en er verscheen een enorme glimlach op zijn gezicht... Maar nu wasik te laat... Ik zou vanavond dus naar hem zijn toegegaan maar dat kon niet meer... Ik heb hem dus neit meer gezien vlak voor hij doodging...


Lieve opa, Rust in vrede... Ik hou van je...

[mrdirk]

Sterkte met het rouwproces!!

[Ruudje]

Ik vind het ook vaak vervelend om naar mijn oma op bezoek te gaan... maar als ik dit lees ben ik nog blij dat ik dat kan...
Veel sterkte toegewenst!

[CoveredEyes]

Heej meis, geconcoleerd met het overlijden van je opa en heel veel sterkte met het verwerken.
Ik snap dat je het heel rot vind dat je hem niet meer hebt gezien, maar hij wist dat je wou komen en daar was hij heel gelukkig mee. Zoek alsjeblieft de schuld niet bij jou dat je niet bent gegaan!

Kus en dikke knuffel!

[Fantôme]

heey meizzie,

zoals iedereen: heel veel sterkte!

ik snap dat je je rot voelt om de situatie en dat je hem niet meer hebt gezien. Maar het feit dat je opa zo'n lach op zn gezicht had, zegt genoeg... Je opa was blij als je er was, hij hield dus van je. Als je gelovig bent, zou je dus kunnen zeggen dat hij je nu ziet, en je het heus heeft vergeven... nu jijzelf nog!
maar het gaat je lukken!!!

knuff, wen

Heel erg bedankt voor jullie reacties... Ik ga morgen middag samen met mijn stiefmoeder naar de plek toe waar hij tot vrijdag ligt opgebaard om toch nog gedag te zeggen... Hij zal helaas niets meer terug zeggen... maar op die manier kan ik het toch een beetje afsluiten voor mezelf... Do. Avond zullen we met de hele familie voor het laatst gedag zeggen... en vrijdag is de begravenis... Het zal dus nog wel een hele moeilijke week worden en ik zie best tegen vrijdag op... Maar gelukkig heb ik goede vrienden en familie die me steunen...

Nogmaals heel erg bedankt voor jullie reacties... ik moest het gewoon echt even kwijt...

[Mira Dos Santos]

Heej meisje,
Heeel erg veel sterkte! Ook vandaag (want dat zal vast wel moeilijk voor je zijn), en op de begrafenis.
En dat je toen niet naar je opa bent geweest, hoef jij jezelf niet te verwijten. Jij kan toch ook niet in de toekomst kijken? Hij had iig een glimlach op zijn gezicht toen hij hoorde dat je zou komen, misschien werd het met die gedachte juist dragelijker voor hem...

[littlegurl]

Sterkte

[forumfreakie]

Mira Dos Santos schreef op 18-02-2004 @ 08:02:
Heej meisje,
Heeel erg veel sterkte! Ook vandaag (want dat zal vast wel moeilijk voor je zijn), en op de begrafenis.
En dat je toen niet naar je opa bent geweest, hoef jij jezelf niet te verwijten. Jij kan toch ook niet in de toekomst kijken? Hij had iig een glimlach op zijn gezicht toen hij hoorde dat je zou komen, misschien werd het met die gedachte juist dragelijker voor hem...

Precies, misschien is hij wel met een glimlach ingeslapen terwijl hij aan zijn kleindochter dacht...

[Marloes-Nanouk]

lieve meid

Wat naar dat je zelf geen afscheid hebt kunnen nemen, maar ik vind het al heel erg knap dat jij alles al hier kon vertellen hoor.

Het is altijd moeilijk om naar een begrafenis te gaan, maar later heb je er wel wat aan.

zoals iedereen: veel sterkte

en in je herrinneringen leeft je opa voort.

Nogmaals bedankt voor alles steun...

Ik ben dus gister naar de begrafenis geweest... Heb die nacht ervoor amper een oog dicht gedaan en zag er echt behoorlijk tegenop...

We gingen eerst naar het uitvaarts-centrum om daar koffie te drinken met alle mensen die gekomen waren en voor het sluiten van de kist, waar ik zelf niet bij aanwezig ben geweest omdat ik het op die dag niet aankon om hem nog een keer zo te zien... Ik heb hem de 2 dagen er voor nog wel gezien maar merkte zelf dat ik daar erg emotioneel van werd en aangezien ik het toch al best wel moeilijk had...

Toen de kist in de auto (noem je dat rouwwagen?) was gezet zijn we met nog 2 rouwwagens weggereden, eerst langs de plek waar hij zo'n 30 jaar gewoont heeft met mijn oma, waar de begravenis ondernemer nog een laatste buiging maakte al eerbetoon...

Daarna zijn we naar de begraafplaats gereden... Het was echt een hele mooie plechtigheid, mooie muziek en mijn stiefmoeder en tante hebben allebei een eigen gedicht opgelezen voor mijn opa... Daarna werd hij naar buiten gedragen waar ik nogal emotioneel van werd... Maar gelukkig waren er heel veel mensen om me te steunen... Toen zijn we naar "zijn" plekje op de begraafplaats gelopen waar alle bloemstukken en bloemen al lagen... Ik heb er zelf nog 2 witte rozen neergelegd... namens mezelf 1 met een gedicht en ook nog een namens mijn zus die er helaas niet bij kon zijn omdat ze voor een paar maanden in Egypte werkt en niet over kon komen... En daarna lieten ze de kist in de grond zakken, wat me echt altijd bij zal blijven... wat een naar gevoel geeft dat als je hem zo ver de grond in ziet zakken...

Mijn oma heeft zich echt heel erg sterk gehouden de hele begravenis lang, wat ik echt heel erg knap vond... Na de begravenis zijn we nog naar haar hius gegaan om wat te drinken, en daarna ben ik weg gegaan na beloofd te hebben dat ik snel weer bij haar langskom...

Ik vond het echt een prachtige begravenis... Ookal ben ik wel heel emotioneel geweest is het me toch nog 100% meegevallen... En buiten dat, niet alles in het leven kan leuk zijn...