Goed begin voor mijn verhaaltje?

[Severus]

Hai,

Ik ben begonnen aan een verhaaltje, maar ik weet niet of het begin goed genoeg is - het moet uitnodigend of spannend genoeg zijn om de lezer aan te sporen om verder te lezen, maar of het dat is, betwijfel ik. Of de rest van het verhaal ook goed is, weet ik ook niet. Ik had er graag een aantal reacties met suggesties op gehad, zodat ik weet waar 't aan short (schrijfstijl misschien?). Zelf heb ik een beetje het gevoel dat er niet echt gevoel in zit, dat de zinnen niet pakken genoeg zijn... Ik weet het ook niet.

Kijk zelf maar eens, ik ben benieuwd wat jullie te zeggen hebben.


Weggelopen.

De sneltrein naar Rotterdam Centraal kwam piepend tot stilstand op Centraal Station Eindhoven. Treinreizigers stapten haastig in en uit. Onder hen bevond zich een jongedame, Aurelia van Annendael, die in een tweedeklas coupon stapte. Ze gooide haar zware, donkerrood gekleurde reistas op de bagagedrager, en plofte vervolgens neer op het lege groen-blauwe bankje. Ze zuchtte vermoeid en wreef in haar ogen, in een poging de vermoeidheid enigszins te verdrijven. Tegenover haar zat een jong koppel, waarvan beide helften niet ouder dan zestien konden zijn. Het meisje had fel geblondeerd haar, was zwaar opgemaakt en droeg een neuspiercing, terwijl de stug uitziende jongen in zijn zwarte bomberjack door het raampje naar buiten staarde. Ze bekeken Aurelia vluchtig, maar in hun ogen kon ze diezelfde afkeuring zien die ze altijd zag wanneer mensen ook maar een blik op haar wierpen. Dat kwam omdat ze een buitenstaander was, een outcast. Nooit echt geaccepteerd door de naaste omgeving of door de maatschappij. Dat was al haar hele leven zo geweest, en intussen was ze er wel aan gewend. Maar toch, de wetenschap dat ze als niets meer dan een parasiet gezien werd, deed pijn van binnen; aan sommige dingen raakte men nu eenmaal niét gewend.

De trein kwam langzaam in beweging en vervolgde zijn reis. Aurelia sloot haar ogen, haar hoofd leunend tegen het raam. Ze was zó moe. Ze had gisteravond stilletjes, in het geheim, haar rugzak volgestopt met een paar kleren, eten, blikjes energiedrank, boeken, CD’s, walkman en andere zaken waar ze geen afstand van had kunnen doen. Vervolgens had ze de rugzak in de kast verstopt en was ze naar bed gegaan, maar ze had geen oog dichtgekregen. Ze was toen veel te gespannen geweest voor wat er gebeuren zou. Na veel gedraai en gewoel was ze uiteindelijk om vijf uur opgestaan en had ze zich zo geruisloos mogelijk aangekleed. Daarna had ze haar rugzak gepakt en was ze langs de slaapkamer van haar ouders naar de keuken geslopen, waar ze toen wat briefgeld uit een potje had gegrist. Vervolgens was ze naar buiten gegaan – het was toen pikkedonker en ijskoud – en was ze op haar fiets gesprongen. En toen was ze vertrokken, op weg naar het treinstation in Roermond, zonder ook maar even achterom te kijken of een bericht achter te laten. Ze had al een tijdje van huis willen weglopen, en na een voorbereiding van een paar dagen, had ze deze keer dan eindelijk de daad bij het woord gevoegd. De tocht naar het treinstation had iets meer dan een half uur geduurd, en ze was net op tijd geweest voor de sneltrein van twee op zes. Die trein had haar naar Eindhoven vervoerd, waar ze toen zeven minuten had moeten wachten om over te stappen op de sneltrein naar Rotterdam Centraal. De trein waar ze nu in zat. De trein die nu op weg was haar haar eindbestemming.

Aurelia zuchtte nogmaals, diep dit keer. Ze opende haar ogen en riskeerde een kijkje op haar horloge – het was kwart voor acht. Nog ongeveer een minuut of drie, vijf en dan zou ze in Rotterdam zijn. Ze stopte haar hand terug in haar jaszak, en bestudeerde toen het koppel dat voor haar zat. Het meisje droeg een vredessjaal om haar nek, en tot haar verrassing zag Aurelia opeens een ratje uit de sjaal kruipen. Het ratje was kleiner dan doorgankelijk was. Het had zwarte kraaloogjes en een witte vacht, afgezien van een vanillekleurige streep die over de rug van het beestje liep. Het meisje haalde het beestje uit haar nek en gaf het door aan haar vriend, die het snuffelende beestje een paar keer zachtjes streelde en het verder rustig over zijn lichaam liet lopen. Daarna haalde het meisje nog een ratje uit de binnenkant van haar jas, en dat ratje zag er bijna net zo uit als het andere ratje; het enige verschil was dat dit exemplaar geen vanillekleurige, maar donkerbruine streep op de rug had. Net als haar vriend liet het meisje het ratje rustig over haar benen lopen, of over haar handen. Aurelia moest erom glimlachen, dat was de eerste keer in dagen dat ze dat deed. Ze hield van dieren en kon ze eindeloos bekijken en bestuderen, waardoor ze vaak de dingen om haar heen totaal vergat. Zo vergat ze nu even waaróm ze in de trein zat. Haar ogen volgden nauwlettend iedere beweging van de ratjes; het waren zulke mooie en interessante dieren. Ze had nog nooit eerder meegemaakt dat iemand een huisdier als een rat meenam in de trein, of het nou mét of zonder kooi was. Ze verbaasde zich erover dat de eigenaresse het aandurfde om de beestjes in haar jas te vervoeren, dat ze niet bang was dat ze weg zouden lopen. Na de paar ervaringen met ratjes die ze gehad had, wist Aurelia namelijk dat ratjes razendsnelle beesten zijn die zó weg waren als je ook maar een fractie van een seconde niet keek. Maar deze ratjes waren overduidelijk tam en goed getraind; ze mochten zelfs even over het blauwe treintafeltje lopen. Schattig.

De trein begon langzaam vaart te minderen; Rotterdam Centraal was al bijna in zicht. De ratjes werden weer terug in de jas van het meisje gestopt, en zij en haar vriend stonden op om alvast voor de deur te gaan staan. Het was Aurelia een raadsel hoe de ratjes gewoon in de jas vervoerd konden worden zonder dat ze eruit vielen, maar ze besloot om er verder maar geen aandacht meer aan te besteden; ze moest zich nu concentreren op het volgende onderdeel van haar reis. Ze moest nu ervoor zorgen dat ze op tijd in de haven was om daar met een veerboot van de rederij P&O North Sea Ferries naar het Verenigd Koninkrijk te reizen. De veerboot zou haar naar de Noord-Engelse havenstad Kingston-upon-Hull, kortweg Hull genoemd, brengen. Haar vriend Scott Riley zou haar daar opwachten. Ze kende Scott al een paar maanden via Internet, waarin ze zeer frequent en langdurig met hem had gechat en gemaild. Hij was vierentwintig jaar oud en leek net zo gek op haar te zijn als zij op hem. Toen ze hem over haar problemen op school en thuis had verteld en liet weten dat ze wilde weglopen, had hij geprobeerd om het uit haar hoofd te praten, maar deze keer stond haar beslissing echt definitief vast. Hij had zich daar toen bij neergelegd en vervolgens gezegd dat als ze dan toch ging weglopen, ze maar beter naar hem toe kon komen – iemand anders had ze niet en anders zou ze op den duur ook nog op straat moeten gaan leven. Ze had namelijk alleen maar een HAVO-diploma, en daarmee was de kans op een vaste baan, bijvoorbeeld bij een supermarkt, klein. Al helemaal omdat ze slechthorend was; als potentiële werkgevers de kans hadden, kozen ze liever voor een goedhorend mens, ook al had die minder of evenveel capaciteiten als haar. Voor haar was de kans op een baan dus klein, en ze zou niet in staat zijn om in haar basisbehoeften te voorzien. Daarom was Aurelia dan ook gretig op Scotts voorstel ingegaan. Bovendien had ze altijd al naar Engeland willen reizen en daar willen wonen, en een welkome bijkomstigheid was dat ze Scott dan beter leerde kennen.


Dat is alles dat ik tot nu toe heb geschreven.

Groetjes,

Ripper

Cursief leest erg onprettig, en het is ook niet echt nodig. We snappen wel waar het verhaal begint.

Ripper schreef op 22-01-2004 @ 12:02:
Onder hen bevond zich een jongedame, Aurelia van Annendael, die in een tweedeklas coupon stapte. Ze gooide haar zware, donkerrood gekleurde reistas op de bagagedrager, en plofte vervolgens neer op het lege groen-blauwe bankje. Ze zuchtte vermoeid en wreef in haar ogen, in een poging de vermoeidheid enigszins te verdrijven.

een coupon is naar mijn weten niet hetzelfde als een treincoupé, Ripper Een coupon knip je uit de krant om korting te krijgen, maar ik snap de verwarring
Je gebruikt een beetje veel kleuren in deze passage. (donkerrood gekleurde, groen-blauw... etc.)

Tegenover haar zat een jong koppel, waarvan beide helften niet ouder dan zestien konden zijn.

Wat een draak van een zin. Je hoeft echt niet literair te schrijven, het moet leesbaar zijn. 'een jong koppel' klinkt hopeloos ouderwets, en 'beide helften' al helemaal.

Het meisje had fel geblondeerd haar, was zwaar opgemaakt en droeg een neuspiercing, terwijl de stug uitziende jongen in zijn zwarte bomberjack door het raampje naar buiten staarde.

Nou vind ik het al helemaal geen koppel meer meer een jong stel... ofzo, maar dat is nog steeds het goede woord niet.

Waarom kijken de jongen en het meisje, zelf toch ook een soort outcasts, Aurelia zo vreemd aan? Zij zouden het zeker gewend moeten zijn lijkt me, of heb je de uiterlijke kenmerken alleen voor de interessantheid erin gedaan?

maar ze had geen oog dichtgekregen. Ze was toen veel te gespannen geweest voor wat er gebeuren zou.

geen oog dichtgedaan zou ik dan zeggen.
En dat toen uit de tweede regel komt een beetje vreemd over, alsof het er niet hoort.

En toen was ze vertrokken, op weg naar het treinstation in Roermond, zonder ook maar even achterom te kijken of een bericht achter te laten.

dit kun je beter uitdiepen, lijkt me mooier.

Het ratje was kleiner dan doorgankelijk was.

doorgankelijk?

Ze kende Scott al een paar maanden via Internet, waarin ze zeer frequent en langdurig met hem had gechat en gemaild.

'zeer frequent en langdurig' en dan 'gechat en gemaild...' ik weet het niet. Het staat niet. Te deftig.

Hij had zich daar toen bij neergelegd

alweer dat toen wat je beter weg kan laten m.i.

en ze zou niet in staat zijn om in haar basisbehoeften te voorzien.

alweer van die deftige woorden die niet met de rest van de tekst overeen komen. 'basisbehoeften'...

en een welkome bijkomstigheid was

dat ze Scott dan beter leerde kennen.

Ze kende hem toch al?

Algemeen: je schrijft zoals ik al zei nogal wisselvallig. Als je een verhaal wilt schrijven met verheven taalgebruik (wat ik je niet aanraad, maar goed) dan moet je daar ook consequent in zijn, vind ik.
En verder... op zich doe je het niet slecht, al merk ik dat je soms een beetje moeite hebt met de woordkeus dus, en met de plaatsing van 'toen'. Verder komen sommige stukken in je verhaal nogal 'gekunsteld' en onnatuurlijk over, daar zul je op moeten letten.

Probeer eens een verbeterde versie te maken.

Groetjes,
Krummeltje

[Shadowme]

het idee is leuk

[Severus]

Krummeltje schreef op 22-01-2004 @ 14:57:
Wat een draak van een zin. Je hoeft echt niet literair te schrijven, het moet leesbaar zijn. 'een jong koppel' klinkt hopeloos ouderwets, en 'beide helften' al helemaal.

Krummeltje schreef op 22-01-2004 @ 14:57:
Algemeen: je schrijft zoals ik al zei nogal wisselvallig. Als je een verhaal wilt schrijven met verheven taalgebruik (wat ik je niet aanraad, maar goed) dan moet je daar ook consequent in zijn, vind ik.

Maar de grootste schrijvers die Nederland ooit gekend heeft, hebben ook van deftig taalgebruik gebruik gemaakt in hun romans. Ik voel dat, als ik dat niet doe, mijn verhalen nooit genoeg kwaliteit zullen bevatten. Dat ze dan sowieso onderdoen voor de werken van de betere schrijvers, dat ik dan niet eens mag dromen om op hetzelfde niveau te schrijven als hen. Zij schrijven toch allemaal literair? Als ik wil dat ik iets bereik met schrijven, dan moet ik op een gegeven moment toch ook meer naar het literaire neigen, of niet?

*legt het vast niet goed uit omdat ze moe en suf is*

*zucht*

Ripper

Ripper schreef op 23-01-2004 @ 18:19:
Maar de grootste schrijvers die Nederland ooit gekend heeft, hebben ook van deftig taalgebruik gebruik gemaakt in hun romans. Ik voel dat, als ik dat niet doe, mijn verhalen nooit genoeg kwaliteit zullen bevatten. Dat ze dan sowieso onderdoen voor de werken van de betere schrijvers, dat ik dan niet eens mag dromen om op hetzelfde niveau te schrijven als hen. Zij schrijven toch allemaal literair? Als ik wil dat ik iets bereik met schrijven, dan moet ik op een gegeven moment toch ook meer naar het literaire neigen, of niet?

Ja. Misschien. Maar weet je wat literair is? Vernieuwend. En dat bereik je niet door anderen na te doen lijkt me, maar wel door een eigen stijl te hebben.
En met 'deftige' woorden gebruiken kun je dat misschien doen, alleen bij jou staat het zo geforceerd. En het is niet helemaal consequent. Maar ik snap je dilemma hoor, daar heb ik ook een beetje last van

[Reynaert]

Korte opmerking: Je gebruikt in vrijwel elke zin het woord "ze".

[Ingel]

Ik vind het een mooi stuk, en ik erger me helemaal niet aan jouw schrijfstijl!

[Charlottetje]

Je probeerd een beetje 'te leuk' te doen naar mijn idee.
Gewoon schrijven is veel beter dan over elke zin 10 keer nadenken. De boeken van zwagerman zijn toch ook goed? Hij heeft ook niet over elke zin zo lang nagedacht (hoe had hij anders zo veel kunnen schrijven?)

[duivelaartje]

Renard schreef op 23-01-2004 @ 18:32:
Korte opmerking: Je gebruikt in vrijwel elke zin het woord "ze".

Is me ook opgevallen, maar zeker niet storend! Dat mag je gewoon zo laten hoor, past bij het verhaal denk ik

[Severus]

*is blij dat er nog een paar mensen zijn die er iets in zien*

Ik denk dat het gewoon een kwestie van smaak is wanneer mensen een verhaal wel of niet goed vinden, maar ik zal in ieder geval proberen het verhaal wat losser te schrijven. Ik zie nu ook in dat dat deftige beter weggelaten kan worden.

Maar schrijfstijl terzijde - doet het begin van het verhaal (of misschien beter, de 'belofte' van het verhaal) jullie uitnodigen om verder te lezen? Ik ben niet middenin het verhaal begonnen, of post-rem, maar meer vanaf het begin. Maakt het dat minder spannend voor jullie, zijn jullie dan minder geneigd om door te lezen, of niet?

Het moet een verhaal worden over een jong en naief meisje (Aurelia) dat wegloopt en bij een jongen in Engeland (Scott) - die ze via Internet kent - gaat wonen. Die jongen blijkt echter helemaal niet te zijn wie hij is, en hij blijkt een drugsdealer te zijn en losse handjes te hebben. Uiteindelijk zal het op verkrachting uitlopen en zijn vriend (Roy) mag ook van het meisje meegenieten. Toch blijft ze een tijdje bij hem wonen, omdat ze illegaal in het land is en niet weet waar ze anders toemoet - terug naar Nederland wil ze namelijk niet. Maar op een dag wordt de mishandeling te erg en loopt ze weg van Scott. Ze zwerft op straat, en ontmoet daar een meisje (Lolly) met wie ze vanaf dan samen op straat leeft. Na de dood van Lolly (in verdachte omstandigheden) gaat ze weer verder, intens verdrietig om haar nieuwe vriendin. Het is echter winter en op een gegeven moment vriest ze op straat bijna dood. Gelukkig vindt een man (John) haar die haar meeneemt naar zijn huis en voor haar zorgt - naar een ziekenhuis wou ze niet, bang dat haar illegale verblijf in Engeland dan bekend zou worden. John blijkt een verbitterde, sarcastische man met een scherpe tong te zijn die zo zijn eigen verleden heeft (daarover ga ik nu niet in details treden) en vanwege zijn verleden een kluizenaarsleven leidt. Aurelia weet hem op een gegeven moment uit zijn schulp te halen, maar dan haalt haar 'verleden' haar in - Scott vindt haar en ontvoert haar.

Hoe het verder gaat, weet ik nog niet. Maar dit lijkt me een goed plot, en ik wil het verhaal goed kunnen schrijven. Daarom vind ik jullie mening heel belangrijk.

Als jullie nog tips hebben, hoor ik het heel graag.

Groetjes,

Ripper

[Charlottetje]

ik kan naive meisjes altijd zo dom vinden en daarom zou ik het verhaal maar irritant vinden.
Een beetje te cliche naar mijn mening zeg maar.
Maar goed, dat is puur omdat ik dit soort verhalen niet zo geweldig vind, dat wil nog niet zeggen dat het verhaal en de lijn ervan ook slecht is.
(Ik hekel ook fantasy, maar genoeg mensen die dat helemaal geweldig vinden)
Ga dus maar niet op mijn oordeel af..

[Severus]

Moet ik dat van die ratjes trouwens in het verhaal laten, of niet? Wat denken jullie?

Ik heb het zelf echt meegemaakt, dat met die ratjes - dat stukje is autobiografisch en het leek me leuk om in het verhaal te werken. Maar misschien vinden mensen het saai of kinderachtig, daarom vroeg ik me af of jullie vinden dat het beter uit het verhaal moet blijven, of niet.

Groetjes,

Ripper

[Cherry-Scented]

Het lijkt mij een goed verhaal ...
maar een vraagje blijf je de hele tijd in het vertellersperspectief
(of hoe je het ook noemt) Of ga je vanuit 1 of meerder personen het verhaal schrijven?

[Severus]

Cherry-Scented schreef op 06-02-2004 @ 14:19:
Het lijkt mij een goed verhaal ...
maar een vraagje blijf je de hele tijd in het vertellersperspectief
(of hoe je het ook noemt) Of ga je vanuit 1 of meerder personen het verhaal schrijven?

Alhoewel een meervoudig perspectief wellicht interessanter is (ik vond zelf "De Metsiers" van Hugo Claus een mooi boek), schrijf ik zelf liever vanuit het perspectief van de alwetende verteller, ja. Dat is gemakkelijker, en ik ben het ook gewend om de meeste verhalen zo te lezen en dus is het alleen maar natuurlijk voor mij.

Persoonlijk heb ik een grondige hekel aan ik-perspectieven, en al helemaal wanneer ze in de tegenwoordige tijd geschreven zijn. Ik weet niet echt waarom, ik vind de alwetende verteller veel leuker.

Ripper

[Cherry-Scented]

Ripper schreef op 06-02-2004 @ 22:56:
Alhoewel een meervoudig perspectief wellicht interessanter is (ik vond zelf "De Metsiers" van Hugo Claus een mooi boek), schrijf ik zelf liever vanuit het perspectief van de alwetende verteller, ja. Dat is gemakkelijker, en ik ben het ook gewend om de meeste verhalen zo te lezen en dus is het alleen maar natuurlijk voor mij.

Persoonlijk heb ik een grondige hekel aan ik-perspectieven, en al helemaal wanneer ze in de tegenwoordige tijd geschreven zijn. Ik weet niet echt waarom, ik vind de alwetende verteller veel leuker.

Ripper

ok .... ga je de rest ook hier op het forum zetten btw?

[Young Grow Old]

ben het wel eens met het commentaar op dat "ge-toen". Staat er echt heel vaak in, terwijl het niets aan de zin toevoegt.
"Tegenover haar zat een jong koppel, waarvan beide helften niet ouder dan zestien konden zijn." vind ik trouwens wel een goede zin. Geen alledaags taalgebruik, maar leest toch lekker door. Het laatste stukje vind ik een beetje te snel gaan eigenlijk. Binnen een paar regels leg je uit hoe het met haar diploma zit (hoezo met havo-diploma geen baan in een supermarkt trouwens?) en begin je over basisbehoeftes. Dit kun je volgens mij wel mooier zeggen. Je bent erg specifiek, terwijl dat niet altijd nodig is. In een verhaal zijn zelf in te vullen stukjes nooit verkeerd, vind ik dan.
maar goed, succes met de rest van je verhaal

[Severus]

Cherry-Scented schreef op 07-02-2004 @ 20:17:
ok .... ga je de rest ook hier op het forum zetten btw?

Ja, alhoewel ik denk dat daar niet genoeg interesse voor is.

Young Grow Old schreef op 08-02-2004 @ 01:10:
Je bent erg specifiek, terwijl dat niet altijd nodig is. In een verhaal zijn zelf in te vullen stukjes nooit verkeerd, vind ik dan.
maar goed, succes met de rest van je verhaal

Ik ben geobsedeerd met details, en ik vind het moeilijk om stukjes in te laten die de lezer zelf moet invullen, ik zie het dan als een falen van mezelf als ik die details er niet in zet (ik ben een beetje neurotisch).

Ripper