Momentum
Ik weet dat ik het niet kan. Toch begin ik. Waarom? Om mezelf duidelijk te maken hoe verrot het is? Waarom.
Waar is die kracht gebleven? Het moment waarop ik echt gelukkig ben en weet wat ik doe? Het moment van duidelijkheid en orde in mijn chaotische hoofd.
Er vallen gaten. Stiltes. In mijn hoofd. Er ontbreekt iets. Breekbaar. Ik moet wachten. Geduld. Opgefokt. Wanneer?
Het regent. De enige reden waarom ik nog niet daar ben. Toch zal ik gaan. Ik weet de zwakte, ik ben boos. Maar machteloos. Ik heb de kracht nodig. De kracht die ik tot voorkort had. Het gevoel wat niemand mij kan ontnemen. Ik kijk nu terug en zie slechts de mist die de euforie verduistert. Sterk.
Te zwak om een weg te kiezen, een strakke weg waar het merendeel der bevolking zo blij mee schijnt te zijn. Waaom kan ik niet gewoon die weg belopen, waarom moet ik me een weg banen door de begroeing? Ik zie niks. Zelfs geen horizon. Ik leef vooruit maar kijken doe ik niet.
Verrot door het leven, verrot voor het leven.
Waar is mijn duidelijkheid? Geef mij duidelijkheid. Geef mij een weg. Ik wil zekerheid. Waarom voelt alles tegenstrijdig. Imperfectie dicteert het leven.
Ik ken mijn gedachtes.
Schizofreen
Triest
Euforisch?
Sober
Geluk
Liefde
Waar doe ik het voor? Doelloos. Ik wil niet sterven. Ik ben al dood.
Hersendood
Levenloos
Morsdood
Geef mij reïncarnatie. Ik wil verder, maar op een andere weg. Op een andere manier, Ik zit gevangen in mezelf. Ik ben m’n eigen bewaker. Niemand kent mij. De bewaker leeft mij. Hoe ontsnap ik uit een cel. Uit mij?
Ik weet dat het slot ontbreekt maar hoe doorbreek ik mijn eigen barrière? Hoe kan ik de weg vinden die ik wil belopen.
Wat is mijn weg. Waar is mijn weg.
[Tijd geleden geschreven, toen ik me iets minder plezant voelde
]