Wilde greep uit mijn verhaal (opmerkingen meer dan welkom)

[Verleden Tijd]

Als je het niet begrijpt kan ik het me voorstellen, want er gaat nogal een aantal pagina's aan vooraf. Maar dit is het laatste stuk dat ik tot nu toe geschreven heb en daarom zou ik graag opmerkingen hebben over de stijl van dit stuk. Alvast bedankt!


‘We zullen de Mulmaberg vandaag nog moeten bereiken,’ zei Gorstradim, ‘spaar de dieren, noch jezelf. Maar blijf op je hoede! De vijand kan de Mulma op dit moment al ruimschoots gepasseerd zijn.’
Na twee uur rijden waren de paarden van Monil, Richard en Malboran al zichtbaar vermoeid, maar hoezeer zij ook van hun ongenoegen blijk gaven, er werd niet gerust en een tijdje later scheen het hun eerder beter dan slechter te vergaan. Er werd geen woord gesproken: zowel paarden als ruiters gingen op in hun eigen ritme. Tijd streek voort en Robin had de tijd van zijn leven.
Op een gegeven moment kwamen zij in een eigenaardig, heuvelachtig landschap. Aan de hellingen scheen geen einde te komen. Als een zee van modder, aarde en groen golfden zij zich omhoog en weer naar beneden en elke volgende glooiing reikte net iets hoger dan de vorige. Moeizaam werd het begin gemaakt van deze eindeloze golfbeweging, maar toen zij eraan begonnen te wennen, gleden de paarden op en neer, als waren zij het schuim op de golven. De soldaten keken elkaar aan en voelden een gelukzalige moed opwellen in hun harten. Spanning voor het avontuur dat hun te wachten stond verspreidde zich als adrenaline door hun lijf. Ieder werd meegewiegd in zijn eigen fantasieën van perfectie.
En toen, aangekomen op de hoogste heuvel van allemaal, hielden de ruiters halt. Of nee; het waren niet de ruiters die halt hielden, het waren de paarden zelf! Want onder hun hoeven zagen zij een eindeloze helling in gestaag tempo aflopen, uitmondend in een groene vlakte tot aan de horizon. De helling was zanderig, stijler dan hun benen in een galop zouden kunnen overleven en slechts begroeid met enkele naaldbomen en er was geen huis of ziel te bekennen. Aan de horizon bevond zich een grote blauwe lijn, waarvandaan zich tal van kortere, veel smallere stroompjes verspreidden door de gehele vlakte en waarvan enkele pas aan de voet van de heuvel tot een einde kwamen. Langs de stromen waren akkers te zien en huizen, opslagplaatsen en molens, allen gehuld in de gedaanten van nietige stipjes. Sommige van de stipjes dreven rond op de blauwe lijntjes. Zo gebeurde het dat daar op die helling, aan de grens van het rijk Mulmaberg, Robin voor het eerst schepen zag, hoewel ze niet erg groot waren en hem op die afstand nog veel kleiner toeschenen.
‘Nog geen tekenen van oorlog,’ merkte Gorstradim op, ‘Alkabans laksheid heeft nog geen prijs gehad. We zullen stapvoets moeten afdalen om het risico voor de paarden te beperken. Als we beneden zijn, zullen wij uiteengaan. Jullie gaan met Geold naar de Mulma, terwijl ik en Robin het land in zullen trekken om de boeren op te roepen. We zullen jullie zo snel mogelijk komen versterken met wat we maar gevonden hebben.’
De soldaten keken enigszins verbaasd op, maar wisten hun emoties te onderdrukken en knikten instemmend. Geold was de enige die al van de plannen op de hoogte was gesteld. Robin was minder goed in het verbergen van zijn verbazing. Hij stond op het punt tegen te sputteren, maar wist zich nog net in te houden. Hij keek naar Monil, maar die keek alleen maar verbijsterd terug. Geen van beiden had verwacht dat Gorstradim zijn soldaten zomaar in de steek zou laten. ‘En wat doen jullie?’ vroeg Gorstradim aan de jagers. Malboran keek van hem naar Richard en weer terug. ‘We hebben even tijd nodig om ons besluit te nemen,’ zei hij toen, ‘de afdaling zal raad brengen.’ Gorstradim haalde zijn schouders op en zette zijn paard weer in beweging.
Stapje voor stapje kwamen de paarden dichter bij het land van de boeren. Richard en Malboran reden in het uiterste van de achterhoede en spraken veel en zacht. Robin vertraagde zo onopvallend mogelijk zijn vaart om hen te kunnen horen. Richard was op dat ogenblik aan het woord.
‘Maar we moeten ook aan de Mulma denken. Ik zal met de soldaten meegaan om hun aantal in schijn te vergroten. Als Malins leger nu oversteekt, is het verloren, hoeveel moeite we ook voor hem zouden doen.’
‘Je hebt gelijk. Neem je pijlenkoker en breng hem daarheen, waar hij het hardste nodig is. Maar als ik de jongen ook alleen laat… wie kan zeggen hoe hij hem zal gebruiken?’
‘Denk je echt dat Gorstradim zoveel bij hem zal kunnen aanrichten? Dat hij daar niet bestand tegen zal zijn?’
‘Wie hij was, is hij al niet meer. De vraag is wat hij worden zal.’
‘Maar hoe moeten we de Mulma houden zonder scherpschutter?’ Richards stem kreeg iets smekends in zich, iets dat Robin zich er nooit in zou hebben voorgesteld. Malborans antwoord liet op zich wachten. Het gesprek viel stil.

[SiemdeCyper]

Mooi! Het doet me echt aan de sfeer van LotR denken. Ik denk dat dat ook wel deels je bedoeling was .
Het is echt stukken beter dan het begin van je verhaal (except de proloog, want die is ook super).

Ja, dit ligt jou wel . Stuur meer (mijn mailbox is nog niet vol

O ja, waarom zet je tussen sommige woorden een - ? Is dat de nieuwe spelling ofzo

‘En wat doe jullie?’ nog ff een 'n' achter doe.

[Zut Alors!]

Tja, ik ken het begin van je verhaal niet, dus het is wel wat lastiger oordelen. Toch krijg ik redelijk het idee waar het over gaat en wat er gebeurd moet zijn, dus zou je (vooral als je het begin ook kent) niet snel de draad kwijt raken. Ook ben ik het met dat LotR-stijltje eens, wat Simoen zegt.
Wel een paar zinnen die ik niet helemaal je van het vind (maar dat is meer een mening):

-Als een zee van modder, aarde en groen golfden zij zich omhoog en weer naar beneden en elke volgende glooiing reikte net iets hoger dan de vorige.(vooral vanwege de 'en')
-als waren zij het schuim op de golven en de soldaten keken elkaar aan en voelden een gelukzalige moed opwellen in hun harten.(weer de 'en')
-Want onder hun hoeven zagen zij een eindeloze helling in gestaag tempo aflopen, uitmondend in een groene vlakte tot aan de horizon.(de zin maakt niet duidelijk waarom de paarden niet gewoon verder hadden kunnen lopen)

Ik begrijp ook niet helemaal met hoeveel ze op pad zijn. Eerst lijkt het een klein groepje, maar aan het eind moeten ze opsplitsen en is er sprake van 'soldaten' én 'jagers', en ik snap ook niet echt wie wat doet en wie wie is. Maar dat kan liggen aan dat ik het voorafgaande niet ken.

[Verleden Tijd]

Daar ligt het inderdaad aan. Het gezelschap bestaat uit 12 man: 8 soldaten, de ridder Gorstradim, de twee jagers en de hoofdpersoon: Robin, de ontsnapte horige.

Het uitleggen van de motieven van de betrokkenen zou hier veel te veel ruimte in beslag nemen en ik moet het verhaal soieso nog herschrijven zodat die motieven uitkomen, want in het begin wist ik ze nog niet.

Bedankt voor de reacties en de kritiek!

Kristoph

(die streepjes waren woordonderbrekingen uit word die ik wederom was vergeten te verwijderen)

Ik vind het een leuk stukje. Je gebruikt mooie worden en hebt een lekkere zinsopbouw, waardoor het gemakkelijk wegleest. Je beschrijvingen zijn mooi, je dialogen iets minder, maar zeker niet slecht.

Ik vind de namen in het stukje wel een beetje "moeilijk", maar dat is enkel zo als je het eerste stuk niet kent.

"Malboran", doet mij aan het sigarettenmerk denken, .

Verder vind ik het een echt jongensverhaal. No offence verder, maar ik vind het meer een onderwerp e.d. voor jongens. En er komen ook alleen maar jongens in voor.

Al met al, good job scheetje!

[duivelaartje]

Ja, een beetje a la Lotr. Leuk geschreven, met heel mooie zinnen. Alleen vond ik ze af en toe net iets te lang waardoor ik soms even kwijt was waar die zin ook alweer over ging. Maar dat is je schrijfstijl.

De namen vond ik in het begin ook even wennen en ik hoop dat je elk persoon goede kenmerken geeft zodat ze steeds te herkennen zijn.

O ja, en ik had het idee dat ik midden in het verhaal viel. Opeens zat ik tussen een stel mannen met hun paarden die het hebben over een berg. Ik mis dus de proloog of iets waardoor ik niet zomaar 'plop' in het verhaal val.

Want onder hun hoeven zagen zij een eindeloze helling in gestaag tempo aflopen, uitmondend in een groene vlakte tot aan de horizon. De helling was zanderig en slechts begroeid met enkele naaldbomen en er was geen huis of ziel te bekennen.
Aan de horizon bevond zich een grote blauwe lijn, waarvandaan zich tal van kortere, veel smallere stroompjes verspreidden door de gehele vlakte en waarvan enkele pas aan de voet van de heuvel tot een einde kwamen. Langs de stromen waren akkers te zien en huizen, opslagplaatsen en molens, allen gehuld in de gedaanten van nietige stipjes. Sommige van de stipjes dreven rond op de blauwe lijntjes.

Eerst staat er; 'tot aan de horizon'. Even later staat er: 'Aan de horizon bevond zich...' Dus je ziet aan de horizon groene vlakte en ook nog een blauwe lijn met smallere stroompjes, enz. Hm... het staat een beetje vreemd. Het zal wel kunnen, maar toch.
Ook vind ik het knap dat je vanaf een heuvel met een eindeloze helling aan de horizon kan zien of die stipjes daar nu molens, opslagplaatsen of huizen zijn. Ach, misschien heb je wel heel ver zicht ofzo. Maar niet dat het fout is, ik vond het alleen niet helemaal kloppen. (Maar ik kan het natuurlijk fout hebben.)

Verder goed hoor! Hoe gaat het verder?

[Verleden Tijd]

Die lange zinnen... ik heb er nu al één in tweeën gebroken en verder...ik weet niet of ik daar echt iets aan wil veranderen maar zal er nog naar kijken.

De 'proloog' zoals jij het noemt bedraagt, zoals ik al gezegd heb zo'n 60 bladzijdes . Maar het gaat me nu meer om de stijl en de sfeer dan om het verhaal. Op karakterontwikkeling enzovoorts probeer ik wel te letten en anders is er een namenregister om het op te zoeken.
Verder: de verteller weet dat het molens, enz. zijn en de personages dat het dat moeten zijn.

Dat het op the lord of the rings lijkt, is dat positief? Of ook beetje negatief? Want ik wil wel een beetje die sfeer, maar niet na-apen zegmaar. Verder is de verhaallijn geen strijd tussen goed en kwaad, maar zijn er tal van partijen die het niet goed en niet fout hebben. Dat is de bedoeling althans, maar ik zal nog heel wat moeten (her)schrijven.

[duivelaartje]

Kristoph schreef op 14-12-2004 @ 20:04 :
Dat het op the lord of the rings lijkt, is dat positief? Of ook beetje negatief? Want ik wil wel een beetje die sfeer, maar niet na-apen zegmaar.

Ik vind positief, zeker niet slecht! Vind het knap dat je die sfeer zo voor elkaar hebt gekregen. Het is geen na-apen, want je verhaal is waarschijnlijk heel erg anders, maar ik vind zo'n sfeer juist best prettig. Die kom je niet vaak tegen en maakt je verhaal toch even wat anders dan de meeste andere verhalen.

Ja, het riekt inderdaad naar Tolkien en in mijn geval is dat negatief, omdat ik Tolkien probeer geen blik waardig te keuren. Maar goed, dat is een kwestie van genre, en ik had het jou of jouw verhaal niet aanrekenen dat ik jeuk op een onbereikbare plek op mijn rug krijgt, als ik fantasy lees.

Qua stijl heb ik eigenlijk één opmerking. Zoals meestal bij fantasy het geval is (ga ik weer) bestaat het verhaal grotendeels uit een omschrijving van het gebied en wat name-dropping. In jouw verhaal vond ik het echter vervelend dat de verteller vrij vaak in het beeld stond, zijn handen opstak en daarmee ons het zicht ontnam. Hij vertelde wat er aan de hand was en daarmee basta. Het nodigt een lezer meer uit wanneer je de karakters zelf laat zien hoe de boel eruit ziet. Daar kun je altijd weer zaken aan vast plakken voor karakterontwikkeling, zoals "De molens deden Trogdar de Grote Knuppelzwaaier denken aan de Torens van Oelieboelie, die hij thuis, in het koninkrijk van Zworx zo vaak beklommen had, met het Amulet van Gwendorgastir om zijn nek hangend", bijvoorbeeld.

Deze aanpak, van een verteller die vertelt, is trouwens in een kort verhaal een stuk vervelender dan in een lang verhaal, dus bij het lezen van je complete tekst, zal het vast minder storend zijn.

Je stijl is eigenlijk best fijn leesbaar. De meeste zinnen gaan vloeiend in elkaar over en vaak merk je niet eens dat je leest. Maar je maakt ook nog vaak misstappen: "Tijd streek voort en Robin had de tijd van zijn leven" is niet alleen twijfelachtig qua inhoud (Ik zie Robin nu als een kind van acht op een draaimolen, en niet als een rauwe, ontsnapte horige) maar ook het herhalen van 'tijd', maar met een andere betekenis, vind ik niet mooi.

"En toen, aangekomen op de hoogste heuvel van allemaal, hielden de ruiters halt. Of nee; het waren niet de ruiters die halt hielden, het waren de paarden zelf!" Dit is trouwens een ander voorbeeld van een verteller die zichzelf half naakt in ons gezicht slingerd. Zelfcorrectie is een stijlmiddel dat een retorisch doel kan dienen, of gebruikt kan worden als iets dat grappig is, maar als het grappig bedoelt is, past het totaal niet in de context van het verhaal. Eigenlijk maakt het niet uit hoe je het bedoelt hebt, het staat sowieso raar.

Dat van de prominent aanwezige verteller komt ook omdat de soldaten constant samengeprakt worden tot één persoon. Ze voelen moed opwellen in hun harten, ze vinden het jammer dat ze uiteen moeten, ze dit, ze dat. Zelfs als ze meegewiegd worden in hun eigen ideeën van perfectie, doen ze dat met z'n allen tegelijk. Het zijn dan allemaal bordkartonnen ridders op een paard, waardoor de aandacht naar of Robin verschuift, die een stuiterende kleuter is, of naar de verteller die als een overwerkte gids het landschap aan ons aan wil prijzen, als ware wij luierdragende bejaarden.

Enfin.

Je wilde kritiek, dus bij deze. Althans, ik geloof dat je kritiek wilde... Verder vind ik het zeker geen slecht verhaal. Alleen jammer dat het fantasy is.

LUH-3417

[Verleden Tijd]

Het is geen fantasy! Alles wat gebeurd, is mogelijk. Maar bedankt voor de uiterst sarcastische reactie... (had ik daar niet ook om gevraagd).

Maar bedankt... zal nog eens kijken of ik die draaimolen eruit kan halen... en die soldaten worden soms als groep beschreven, soms als aparte personen en met naam... dat kan nou eenmaal niet de hele tijd volgens mij.

Kristoph

[Soapsie]

Op verzoek gelezen, maar het is me eigenlijk wel goed bevallen. Hoewel het onderwerp me gewoon niet aanspreekt, vind ik wel dat je goed en pakkend kunt schrijven. Door jouw woordgebruik weet je de lezer vast te houden, te boeien. Ik vind het knap van je, meen ik serieus!

Kus Soapsie

Het is wel fantasy. Kijk maar naar de gekke namen: Mulmaberg, Gorstradim, Mulma, Monil, Richard, Malboran, Geold enz. Bovendien zitten ze op paarden, en dat wijst ook in de richting van fantasy!

LUH-3417 - Ontkennen heeft geen zin, menneke!

[Verleden Tijd]

Het is een fictieve soortement historische roman, menneke! En je kunt wel vluchten voor de waarheid, maar ik moet je nu toch iets heel ergs vertellen: paarden bestaan.

en als je een verhaal met normale namen wil, lees je maar jip en janneke!

Wat is 'Jip' nou weer voor een naam! Zeker ook fantasy?

Ok, voor nu geloof ik je. Maar zodra er ook maar één toverspreuk of draak of elf of dwerg of wat dan ook in voorkomt, hang je!

LUH-3417

Elfjes zijn non-fictie.

Grim - leuk verhaal hoor, maar LUH heeft het al zo vakkundig platgewalst dat ik er niets meer aan hoef te doen.

[Horus]

(Ik zie Robin nu als een kind van acht op een draaimolen, en niet als een rauwe, ontsnapte horige)

dat vond ik toen ik het verhaal las nou ook! zie je Kristoph ik had wel een beetje gelijk

[tiram]

Mooi verhaal, mooi geschreven ook! Niet helemaal mijn stijl eigenlijk maar dit vind ik toch wel leuk om te lezen!

[Changshan]

Leuk, leuk . Alleen wil ik het hele verhaal nog eens lezen, dus stuur me snel die aangepaste vrsie op!

Idd al netjes beoordeeld door LUH, al vind ik dan dat er helemaal niets mis is met fantasy , en ik denk ook te weten dat de kritiek die er nu is, best zal meevallen, voor wie het hele verhaal leest. Voor wie het nog niet wist: ons aller Chris is hier al jaren geleden aan begonnen. Knap werkje , zou ik nooit volhouden!

- Chan

[Ilu]

Ik vindt het wel wat weg hebben van Feist (hoop dat je dat kent) verder hou ik wel van fantasy en vindt ik het echt goed. Al zijn sommige stukjes naar mijn smaak wat te uitgebrijd uitegwerkt. Ik vindt het jammer datik de rest van het verhaal niet ken -I-

[Verleden Tijd]

Nee, ken ik niet. Een aanrader?
En het is geen fantasy. Noem het maar doorgeslagen middeleeuwse fictie .

[Ilu]

Zeker een aanrader lijkt heel erg op jou manier van schrijfen behalve dan dat het wel echt fantasy is Zou ik misschien de rest van je verhaal ook mogen lezen?

[Verleden Tijd]

Nee. Ik heb het verhaal soieso nog lang niet af en bovendien ben ik een beetje aan het herschrijven, omdat ik toen ik er drie jaar geleden aan begon dat deed zonder enige voorbereiding.