-mijn verhaal- Rosendeal =)

[Nijn*]

Hoi allemaal,
het is een probeerseltje, en er zullen vast wel wat fouten in staan. mahjah, het is niet echt gebaseerd op werkelijk heid...


December 1936…Heb je wel eens naar de ruisende zee gekeken? Heb je wel eens kinderen zien spelen, terwijl hun moeders vredig stonden te praten? Heb je wel eens gezien hoe een bloem zich langzaam ontpopt als een jonge vlinder? Heeft lachen wel eens pijn gedaan? Heb je wel eens het gevoel gehad dat je niets meer voelde, dat je niets meer wilde voelen? Heb je ooit wel eens op een afgrond gestaan. De afgrond van je leven. En willen springen?Ik wel.

“Waarom wilde je zelfmoord plegen Marieke?” vraagt hij.
“Ik wilde geen zelfmoord plegen” antwoord ik geïrriteerd.
“Maar je hebt geprobeerd je polsen door te snijden, toch?” zegt hij iets minder kalm.
“Ja.”
“Waarom deed je dat dan?” Ik merk aan hem dat hij zich begint te irriteren aan me.
“Daarom” zeg ik express om hem te sarren.
“Luister Marieke, ik wil je helpen, ik wil je proberen te begrijpen, maar je zegt me niets!”
“Je zou het toch niet begrijpen” antwoord ik.
“Dat weet je toch niet” probeert hij wanhopig.
“Jawel, dat weet ik wel.”
“Oké als je niks loslaat, houd het voor mij ook op”zegt hij boos. “Maar dan moet je nu terug naar huis”
“Nee, ik wil niet terug, nooit meer, ik pleeg nog liever écht zelfmoord!” verzeker ik hem.
“Tja, dan kan ik nog maar één ding voor je bedenken, je zult naar Rosendeal moeten.”
“Wat! Ik ga echt niet daarheen hoor! Daar zitten allemaal gekken!” schreeuw ik overstuur.
“Daar zitten geen gekken Marieke, daar zitten mensen zoals jij, die een tijdje moeten rusten. En daarbij, je moet het zelf weten natuurlijk, maar het is dat of naar huis.”
“Oké… ik ga naar Rosendeal, als ik maar niet naar huis hoef”zucht ik.
“Ik laat een taxi komen”
“Hu? Moet je dat niet eerst melden en zo, dat ik eraan kom bedoel ik.”
“Ik eh…had het al geregeld eigenlijk, ik ken je langer dan vandaag Marieke” zegt hij glimlachend.
“Klier” mompel ik.

Vijf minuten later is de taxi er, en ineens durf ik niet meer. Ik wil niet meer verder, en ik wou dat mijn ‘zelfmoordpoging’ gelukt was. Dan was ik nu overal vanaf. Dave geeft me een hand, ook al zou ik liever een omhelzing willen, en ik stap in de taxi. Als de motor eenmaal aanslaat, gieren de zenuwen door mijn buik. De chauffeur kijkt even in zijn spiegel en begint dan te rijden. Ik kijk achteruit. Ik zie Dave hulpeloos achter me staan, met een glimlach die me zou moeten bemoedigen. Eindelijk had ik een psycholoog die ik vertrouwde, nu kan ik weer opnieuw beginnen in Rosendeal.
Na een kwartier zie ik een bord staan met de afslag erop. Vijf minuten later zijn we er. Een vrouw met blonde haren en een lichtroze bloesje staat bij de ingang. De auto wordt stil gezet, en ik pak mijn koffer. Opeens zegt de chauffeur, met wie ik de hele reis nog geen woord heb gewisseld, tegen me: “Ga het niet te leuk vinden wil je.” En daarna is er een lieve glimlach.
Ik glimlach terug, en stap uit.

“Blijf maar dicht bij mij, in zo’n groot gebouw verdwaal je gemakkelijk als je de weg niet kent” waren een van de eerste woorden die ze tegen me sprak. Stil en eenzaam loop ik achter haar aan, wat moest ik verwachten van Rosendeal. Ik wist het niet, ik wist het echt niet.
“Dit is de eetzaal, en daarnaast de kunstzaal. Kom, we lopen ook nog even langs de woonkamer, en de tv-kamer.” Zei ze. Alles leek zo groot, zo enorm, dat ik me nog kleiner ging voelen dan ik al deed. Toen we eindelijk alle zalen hadden gehad, en uiteindelijk in mijn kamer stonden, begon ik me pas af te vragen waar alle ‘bewoners’ eigenlijk waren.
“Mevrouw van den Ra…”
“Zeg maar Esther hoor” zei ze, en schonk me een warme glimlach.
“Esther, waar is de rest eigenlijk?” vroeg ik stil en aarzelend.
“O ja, vergeten te vertellen, er gaat vandaag een verpleegster weg, dus ze zijn met zijn alle naar de ijssalon om afscheid te nemen. Ze zullen zo wel terug zijn. Maargoed, intussen kun jij mooi even je spullen uitpakken, en kijken of je je hier een beetje thuis kunt voelen” zei ze.
Ik keek haar bang aan, dacht ze nou werkelijk dat ik hier mijn spullen ging staan uitpakken, ik kwam hier toch zeker maar voor een paar dagen. Alleen om wat te rusten.
“Maak je maar niet druk meid, zo’n eerste dag is altijd spannend” zei ze geruststellend.
“O ja, als je nog vragen hebt, ik ben je persoonlijk begeleidster, dus je kan altijd naar mij toekomen als je wilt.”
Toen liet ze me alleen. Daar zat ik dan, doodmoe van spanning en niet eens wetend wie mijn kamergenote was. Laat staan dat ik wist hoe het hier aan toe ging. Moe van alle spanning liet ik me neervallen op het bed dat voor mij bedoelt was- ik kan moeilijk mijn bed zeggen.
Ik zakte weg, tot ik na een tijdje stemmen en geschreeuw hoorde. Nieuwsgierig keek ik naar buiten, ik zag een groep van ongeveer vijftien à twintig meisjes lopen. Zoals gewoonlijk begon ik te tellen, niet uit nieuwsgierigheid, maar om alles in controle te houden. Ik keek naar ze tot ze uit het zich waren, en het geschreeuw dichterbij kwam. Opeens besefte ik dat één van die meisjes mijn kamergenote was. En nog erger, ik had nog niets uitgepakt. Wat zal ze wel niet van me denken! Wat voor iemand zal ze zijn, om wat voor reden zal ze hier zitten, zou ze me niet verwaand vinden, omdat ik nog niets had uitgepakt? Allemaal vragen die ik niet kon beantwoorden. Ik kreeg de kans niet om lang na te denken, want ik hoorde vlakbij mij voetstappen. Ik kroop in een hoek van de kamer, en hoopte dat ik zo enigszins onzichtbaar zou zijn.

De deurklink ging omlaag, en een mager meisje met donkerbruine haren, kwam uitgelaten de kamer binnen. Ze deed de deur dicht en draaide zich om, om op haar bed te gaan zitten. Toen zag ze mij. Eerst schrok ze, maar al snel begreep ze wat ik daar zat. Voorzichtig kwam ze naar me toe, en tot mijn verbazing, kwam ze niet ‘peptalk’ geven, maar ze kwam rustig naast me op de grond zitten. Zo zaten we daar een tijdje, tot ze de stilte verbrak, en zei: “Ik ben Ruth.”
“Marieke” mompelde ik. Weer was er stilte. Niet zo’n vervelende zenuwopwekkende stilte, waarin je niets weet te zeggen. Maar een rustige stilte. We wisten wel wat te zeggen, maar het hoefde niet. Het was goed zo. Opeens sloeg ze haar arm om me heen, en normaal zou ik zijn weggelopen, maar ik bleef zitten. Ik vertrouwde haar. Zo zaten we een tijd lang zwijgend naast elkaar. Opeens ging er een bel. Geen ongename klank als die van school, maar een rustige, kalme bel.
“Marieke, we moeten naar de eetzaal”zei ze zachtjes. En daarna stond ze op, knielde voor me neer, en streek wat haren uit mijn gezicht. Mijn ogen richtten zich tot haar, en zagen een warme blik. Een blik die me begreep, en wist wat ik doormaakte. Ze trok me overeind, en pakte mijn hand vast. Zo liepen we de gang door, hand in hand. Normaal zou ik me doodschamen, maar nu voelde ik me op mijn gemak. In de eetzaal ging ik naast Ruth zitten. Ik werd aan iedereen voorgesteld, als ‘de nieuwe’. En kreeg - tot mijn verbazing – een hoop warme groeten. Onder het eten was het een gekakel van jewelste. De ‘verpleegsters’ aten ook gewoon mee, en zaten gewoon grappen te maken met de meisjes. Mijn eerste dag hier had ik me toch heel anders voorgesteld. Na het eten verdwenen de meeste meisjes naar hun kamer, of naar de tv-kamer. Enkel een paar meisjes en Ruth en ik bleven zitten. Ze kwamen naar me toe, en keken naar me alsof ik uitschot was. Ik voelde me nogal ongemakkelijk, en was aan het bidden of ik alsjeblieft door de grond kon zakken. Het was stil tot één van de drie meisjes een stoel pakte en deze met de rugleuning naar mij toe keerde, en er achterstevoren op ging zitten. De andere twee bleven bedrijgend achter haar staan, ik wist niet waar ik mocht kijken.

Liefs, nijn.

[Charlottetje]

Leuk verhaal hoor!
Was ook niet echt moeilijk om er doorheen te komen, alleen 2 dingetjes snapte ik niet, waarom zo nodig december 1936? Was het in '36 ook niet zo dat je nooit iemand zou mogen tutoieren? Ik bedoel, lijkt me sterk dat dat mag, maar goed, daar weet ik eigenlijk ook niets vanaf...
En dan ook nog, waarom bij de eerste woorden van de verpleegster als 'commentaar' een van de eerste woorden? het waren vast gewoon de eerste woorden, of niet?
maar dan nog, vind ik het een van de een beetje overdreven.
En nog even 2 foutjes die me heel erg opvielen... het is ergeren aan, niet irriteren aan. Je vindt iets irritant of iemand kan zich irritant gedragen, maar je ergert je aan een irritant persoon, snap je? en het is 15 a (met zo'n steepje naar links) 20 en niet 15 aan 20...
Niet verkeerd bedoeld allemaal hoor!
Gewoon een mening van mij, hoop dat je er wat mee kunt.
En als je het niet begrijpt, of me uit zou willen leggen waarom je iets zo gedaan hebt (waarvan ik niet begrijp dat je het zo gedaan hebt) dan zou ik het leuk vinden als je het kwam vragen of uitleggen!

Charlotte